Όλο το βράδυ στριφογύριζα στο κρεβάτι... Είμαι πολύ ανήσυχη... Δεν μπορώ να ηρεμήσω... Μετά την ανακοίνωση του για το ταξίδι... Δεν ξέρω... Νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι μου... Για κάποιον άγνωστο λόγο δεν θέλω να πάει... Δεν θέλω να μείνω μόνη στο σπίτι... Χωρίς αυτόν... Οκ μπορεί να είναι ο Paul εδώ και η κυρία Pierce αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι... Πφφ δεν μπορώ άλλο... Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω κάτω στην κουζίνα... Δεν το πιστεύω πως θα το κάνω αυτό μετά από τόσο καιρό αλλά θα το κάνω... Ψάχνω στο μπαρ για κάποιο ποτό... Προτιμώ το ουίσκι για τώρα... Βρίσκω ένα μπουκάλι και γεμίζω το ποτήρι μου... Κάθομαι σε έναν από τους σκαμπούς και πίνω μια μεγάλη γουλιά
(δεν πιστεύω στα μάτια μου)
Η φωνή του Paul με ξαφνιάζει... Αμέσως στρέφω το κεφάλι και τον βλέπω να με κοιτάζει έκπληκτος
(δεν στο χα)
(καμιά φορά χρειάζεται)
Λέω και εκείνος έρχεται και κάθεται απέναντι μου ενώ με ατενίζει με ανησυχώ βλέμμα
(όλα καλά Liz;)
Όχι
(ναι)
Τώρα τι να του εξηγήσω;... Πως δεν θέλω να φύγει ο Alex επειδή έχω εν παράξενο προαίσθημα;... Μπορεί να φταίνε και τα τελευταία γεγονότα ποιός ξέρει
(εγώ όμως δεν σε βλέπω καλά... Έλα πες μου... Τι σε προβληματίζει;)
Ξεφυσάω και πίνω την τελευταία γουλιά από το ποτήρι μου
(ο Alex θα φύγει το πρωί για ταξίδι)
(ναι το ξέρω και λοιπόν... Δεν χαίρεσαι;)
Ορίστε;... Σηκώνω το κεφάλι για να αντικρίσω το απαθές βλέμμα του
(φυσικά και όχι... Paul κάνε κάτι για να μην φύγει σε παρακαλώ)
Τον ικετεύω και παρατηρώ τα φρύδια του να ανασηκώνονται από την έκπληξη
(Liz ακούς τι λες;... Βασικά πόσο ήπιες;)
(έλα ρε Paul... Σοβαρολογώ)
(τελικά εσείς μαζί δεν κάνετε και χωριά δεν μπορείτε)
Λέει ενώ ένα χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του
(θα με βοηθήσεις;... Δεν θέλω να φύγει)
(μα γιατί;)
(επειδή φοβάμαι... Έχω άσχημο προαίσθημα γιαυτό το ταξίδι)
Λέω και τον παρατηρώ τα τρίβει σκεπτικός το πηγούνι του
(κοίτα είναι επαγγελματικό το ταξίδι οπότε δεν νομίζω να μπορέσω να κάνω πολλά... Αλλά θα προσπαθήσω)
(αλήθεια;)
(έχεις τον λόγο μου)
Αμέσως πετάγομαι από την θέση μου και τον αγκαλιάζω σφιχτά... Ξαφνικά όμως ακούω ένα ξερόβηχα και τον αφήνω ενώ στρέφω το κεφάλι για να δω έναν μισόγυμνο Alex να στέκεται μερικά βήματα μακριά μας και να μας ατενίζει με σχετικά ατάραχο ύφος
(με συγχωρείτε που διακόπτω αυτήν την τόσο όμορφη στιγμή)
Λέει με αόριστα ειρωνικό τόνο και στενεύω τα μάτια μου... Ωχ λες να μας άκουσε;
(όχι αφεντικό... Κανένα πρόβλημα)
Λέει απολογητικά ο Paul ενώ εγώ επιστρέφω στην θέση μου
(τι κάνετε τέτοια ώρα εδώ;)
Ρωτάει ενώ μας πλησιάζει με αργά βήματα
(δεν μας κολλάει ύπνος)
Απαντάω μεμε αδιάφορο τόνο ενώ ανασηκώνω τους ώμους μου
(μάλιστα)
(εμ εμένα θα μου επιστρέψετε... Καληνύχτα)
Πετάει κάπως αμήχανα ο Paul και σε λίγα λεπτά έχει φύγει αφήνοντας μας μόνους
(τρέχει κάτι;)
Ρωτάει και παρατηρώ μια νότα έγνοιας στον τόνο της φωνής του... Ανασηκώνω και πάλι τους ώμους χωρίς να τον κοιτάζω
(τίποτα)
(Elizabeth από την ώρα που σου ανακοίνωσα για το ταξίδι φέρεσαι πολύ παράξενα)
Λέει ενώ έρχεται και κάθεται απέναντι μου... Δεν τον κοιτάζω... Απλώς παίζω νευρικά με το ποτήρι μου
(δεν είναι τίποτα... Ίσως η κλεισούρα να με πείραξε)
Μουρμουρίζω για να δικαιολογήσω την συμπεριφορά μου και εκείνος ξεφυσάει δυνατά... Ξαφνικά παίρνει τα χέρια μου στα δικά του και αμέσως σηκώνω το κεφάλι για να αντικρίσω το ανήσυχο ύφος του
(δεν ξέρω τι σε ανησυχεί... Μα θα ήθελα πολύ να το μάθω)
Λέει με χαμηλή απαλή φωνή... Σαν να μιλάει σε ένα παιδί... Κουνάω το κεφάλι
(δεν θέλω να φύγεις)
(γιατί;)
Ρωτάει ενώ το μέτωπο του ζαρώνει... Σαν να μην καταλαβαίνει τα λόγια μου... Ξεφυσάω
(τίποτα άστο)
(πες μου)
(απλώς δεν θέλω να πας... Έχω πολύ άσχημο προαίσθημα γιαυτό το ταξίδι)
Λέω και ξαφνικά αρχίζει να γελάει... Στενεύω τα μάτια μου
(συγγνώμη το βρίσκεις αστείο;)
(όχι όχι... Με συγχωρείς απλά... Δεν ξέρω... Μου φαίνεται παράλογη η ανησυχία σου)
(παράλογη;... Οκ)
Πετάω εκνευρισμένη ενώ σηκώνομαι από την θέση μου για να φύγω... Όμως εκείνος με προλαβαίνει πιάνοντας με από το μπράτσο και με τραβάει μπροστά του
(με συγχωρείς απλά... Είναι ένα επαγγελματικό ταξίδι μόνο... Τίποτα το ιδιαίτερο... Σε δύο μέρες θα είμαι πίσω)
Λέει σοβαρός πλέον ενώ με κοιτάζει βαθιά μέσα στα μάτια... Πφφ δεν ξέρω... Δεν με ηρεμούν τα λόγια του ίσα ίσα
(το ελπίζω)
Μουρμουρίζω και ξαφνικά με τραβάει πάνω στο στήθος του και τυλίγει τα μπράτσα του γύρο μου... Έχω σαστίσει... Αυτό σίγουρα δεν το περίμενα... Μετά από μερικά λεπτά τυλίγω κι εγώ τα χέρια μου γύρο του και κλείνω τα μάτια μυρίζοντας το υπέροχο άρωμα του... Πρώτη φορά μου κάνει μια απλή αγκαλιά και πραγματικά την είχα τόση ανάγκη
(συγγνώμη αν μερικές φορές γίνομαι κουραστική)
Ψελλίζω κοντά στο αυτί του... Ναι τώρα με έπιασαν οι συναισθηματισμοί μου και πρέπει κάπως να τους εκδηλώσω... Γελάει σιγανά πάνω στον αυχένα μου και με σφίγγει περισσότερο πάνω του
(συγγνώμη που γίνομαι εκνευριστικός κάποιες φορές)
Αποκρίνεται με τον ίδιο τόνο και γελάω
(ναι κάποιες φορές)
(εντάξει τις περισσότερες φορές)
Λέει και γελάμε μαζί ενώ τραβιέμαι από την αγκαλιά του
(πάμε μέσα... Αρκετά είπαμε για απόψε)
Προσθέτει ενώ με κοιτάζει μέσα στα μάτια... Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κουνάω το κεφάλι συμφονώντας μαζί του... Ύστερα βαδίζουμε μαζί μέσα στην κρεβατοκάμαρα μας... Μόλις ξαπλώνω με τραβάει στην αγκαλιά του ενώ φέρνει τα σκεπάσματα πάνω μας
(καληνύχτα μικρή)
Λέει και πατάει τον διακόπτη από το κομοδίνο του ώστε να σβήσουν τα φώτα... Πλέον μας τυλίγει το σκοτάδι και ειλικρινά δεν μπορώ να δω τίποτα... Οπότε κλείνω τα μάτια και βολεύομαι καλύτερα στο στήθος του... Προς το παρόν νιώθω ασφαλής αλλά ξέρω πως μόλις ξυπνήσω θα έχει φύγει και τότε νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται... Μακάρι να μην συμβεί κάτι που δεν πρέπει...
Ξυπνάω χαρούμενη έπειτα από ένα πολύ όμορφο όνειρο... Χμμ απλώνω το χέρι για να τον αγγίξω αλλά το μόνο που νιώθω είναι τα κρύα σεντόνια... Αμέσως ανακάθομαι και κοιτάζω την άδεια πλευρά του... Έφυγε... Γαμώτο δεν με άκουσε... Ξεφυσάω δυνατά ενώ νιώθω το άγχος να με κατακλύζει... Ειλικρινά προσεύχομαι στον Θεό να πάνε όλα καλά...
Αφού κάνω το καθημερινό μου ντους κατεβαίνω στην κουζίνα για να συναντήσω τον Paul μαζί με τον Nathan να τρώνε πρωινό στον πάγκο της κουζίνας... Μόλις με βλέπει ο Paul χαμογελάει
(καλώς την)
(καλημέρα δεσποινίς)
Λέει τυπικά ο Nathan και κάθομαι απέναντι τους
(καλημέρα παιδιά)
Λέω κάπως βαριεστημένα και ο Paul κατζουφιάζει
(είσαι καλά Liz;)
Ρωτάει ανήσυχος ο Paul και σηκώνω το βλέμμα πάνω του
(έφυγε έτσι;)
Τον ρωτάω ευθέως και κατεβάζει το κεφάλι
(λυπάμαι... Ειλικρινά προσπάθησα να τον μετά πείσω αλλά)
Αλλά είναι ο συνηθισμένος εκνευριστικός Alexander που ξέρουμε όλοι και στην τελική δεν άκουσε κανέναν... Γκχχχ μμ αυτός ο άνθρωπος είναι εκνευριστικός... Βγάζω το τηλέφωνο μου από την τσέπη της φόρμας μου και βλέπω πως έχω ένα μήνυμα από τον Alex... Ξημερώματα το έστειλε κιόλας... Το ανοίγω
Συγγνώμη που δεν σε χαιρέτησα αλλά δεν μου πήγαινε καρδιά να σε σηκώσω... Μην ανησυχείς δεν θα λείψω για πολύ... Όλα καλά θα πάνε σου το ορκίζομαι
Χμμ τα λόγια του είναι καθησυχαστικά... Χαμογελάω σαν χαζή στην οθόνη μου και μετά βάζω το κινητό ξανά στην τσέπη μου
(σε πόσο υπολογίζεις πως θα φτάσει;)
Ρωτάω τον Paul και ανασηκώνει τους ώμους
(έχει ακόμα ώρες μπροστά του... Πάντως μόλις φτάσει σίγουρα θα επικοινωνήσει μαζί μας)
Λέει και ξεφυσάω δυνατά... Πόσες ώρες θα πρέπει να περιμένω δηλαδή;... Τέσπα σηκώνομαι από τον πάγκο ενώ παίρνω μια κούπα γεμάτη με ζεστό καφέ και πηγαίνω στο σαλόνι... Εφόσον δεν πηγαίνω στην δουλειά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σκοτώνω την ώρα μου βλακείες όπως η τηλεόραση... Δεν έχω όρεξη να διαβάσω τώρα ίσως αργότερα... Παίρνω το τηλεκοντρόλ και την ανοίγω... Ύστερα αρχίζω να κάνω ζάπινγκ... Γαμώτο δεν έχει τίποτα αυτό το χαζό κουτί... Αφήνω ένα τυχαίο κανάλι το οποίο δείχνει ειδήσεις... Πίνω μια γουλιά από τον καφέ ενώ παρακολουθώ αδιάφορα την οθόνη
Μόλις όμως είχαμε ένα έκτακτο νέο... Ο γνωστός επιχειρηματίας Alexander Knights αγνοείται καθώς το τζετ με το οποίο ταξίδευε σήμερα το πρωί βρέθηκε πεσμένο στην μέση του ειρηνικού ωκεανού... Ας ελπίσουμε πως θα βρεθεί σώος
Ορίστε;... Αμέσως πετάγομαι από τον καναπέ και τρέχω στην κουζίνα
(Paul του άκουσες;)
Ρωτάω με αγωνιώδης φωνή ενώ εκείνος με κοιτάζει μπερδεμένος
(όχι τι έγινε;)
(το τζετ με το οποίο ταξίδευε ο Alex έπεσε)
(τι;)
Λένε ομόφωνα με τον Nathan ενώ σηκώνονται από τις θέσεις τους και με κοιτάζουν τελείως σαστισμένοι
(από που το έμαθες αυτό;)
Ρωτάει ο Nathan
(τώρα το έλεγαν στις ειδήσεις)
Απαντάω σιγανά και κοιτούν στιγμιαία ο ένας τον άλλο... Γαμώτο
(πείτε μου πως δεν είναι αλήθεια)
(πρέπει να φύγω)
Λέει ξαφνικά ο Nathan και φεύγει σβέλτα από την κουζίνα... Το βλέμμα μου πέφτει στον Paul ο οποίος με ατενίζει ακόμα σαστισμένος
(Paul πες μου ότι δεν είναι αλήθεια)
(δε δεν ξέρω Liz)
Λέει νευρικά ενώ χώνει το χέρι στα μαλλιά του... Όχι όχι δεν μπορεί
(δεν είναι δυνατόν)
Ψελλίζω και καταρρέω στο πάτωμα ενώ δάκρυα λιμνάζουν από τα μάτια μου... Και του το πα γαμώτο... Του το πα να μην πάει... Του το πα... Τώρα ένας θεός ξέρει που είναι... Knights μα τον Θεό αν έχεις πάθει κάτι... Γαμώτο ούτε στην σκέψη δεν το αντέχω... Ξαφνικά νιώθω δύο χέρια να με αγκαλιάζουν σφιχτά ενώ εγώ συνεχίζω να κλαίω απαρηγόρητη στο πάτωμα
(του το είπα να μην φύγει... Που είναι τώρα Paul... Πες μου που είναι)
Ψελλίζω ανάμεσα από τα αναφιλητά μου και εκείνος με σφίγγει περισσότερο πάνω του
(σσς ηρέμησε Liz)
Πως να ηρεμήσω... Καταλαβαίνει τι μου ζητάει τώρα;... Ο Alex μπορεί να είναι ήδη... Όχι όχι μην το σκέφτεσαι αυτό Liz... Υπάρχουν ακόμη ελπίδες... Ναι αλλά δεν θα έβρισκαν κάτι;... Γαμώτο τι λέω;... Ο Alex ίσως είναι ήδη νεκρός... Όχι γαμώτο όχι.