Hier zou het mooiste gedicht van heel het verhaal moeten staan. Een gedicht die laat zien dat het eindelijk voorbij is. Dat ik sterker ben dan mijn emoties en geniet van het leven.
Mijn woorden zouden zacht zijn en licht en kleurrijk en hoopvol, gemengd met het gemis dat nooit weg zal gaan. Maar dat is niet zo. Dit einde had ik niet gepland zoals heel dit verhaal.
Ik weet alles wat ik moet weten over dat alles goed komt, over alle mogelijke manieren hoe harten kunnen breken en niet zomaar kunnen genezen. En dat het pijnlijk is.
Pijn, een woord dat ik geen betekenis durfde te geven. Ja, het doet pijn. Dat jij mij niet kan geven wat ik hoopte. Dat ik jou niet meer kan geven wat ik wil delen. Het is pijn dat gevoeld moet worden. Pijn dat er gewoon is.
Het leeft waar niemand het kan zien. Niemand die ooit zal voelen hoe diep het zit. Die scherven, die scheuren, die wonden, die littekens, die krassen, die leegte, die liefde...
Liefde die blijft leven zoals pijn. Het maakt mij zo moe, expressieloos, harteloos en kleurloos dat zelfs woorden zijn gevlucht.
Dan eindig ik het maar zo, want meer kan ik niet zeggen over iets waar ik geen woorden voor heb.
Mijn inkt is op.