Ζoe's POV
Κλείνω το ξυπνητήρι και τρίβω τα καπάκια των ματιών μου με τις μπουνιές μου.
Σηκώνομαι πάνω ανόρεχτα και σέρνω τα πόδια μου προς το μπάνιο.
Ακολουθώ πιστά την καθημερινή ρουτίνα υγιεινής μου και βγαίνω σύντομα από το μπάνιο.
Επιστρέφω στο δωμάτιό μου και ανοίγω την ντουλάπα, όσο χασμουριέμαι σαν λιοντάρι.
Παίρνω από την ντουλάπα ένα μαύρο από τα πιο αγαπημένα μου τζιν, ένα ροζουλί προς μπεζ πλεκτό και μια μαύρη ζώνη στην μέση, τα ασπρόμαυρα vans μου και μερικά ακόμα αξεσουάρ.
Κάνω ένα ψαροκόκαλο στα μαλλιά μου και το δένω με ένα διαφανές λαστιχάκι.
Βάζω mascara στις βλαφαρίδες μου, τονίζω τα φρύδια μου, κάνω ένα απαλό περίγραμμα στα χείλη μου και βάζω ένα απαλό ροζ lip gloss.
Παίρνω την τσάντα μου και κατεβαίνω στον κάτω όροφο για να φάω.
Η μαμά μου μιλάει στο τηλέφωνο και ακούγεται κάπως εκνευρισμένη, ενώ ο μπαμπάς πίνει τον καφέ του ήρεμος και διαβάζει τα νέα στο tablet του.
Κάθομαι στο τραπέζι και φορτώνω το πιάτο μου με μουστοκούλουρα, φρυγανιές με μέλι και καρύδια και ένα μήλο, επειδή πεινάω.
Τρώω το πρωινό μου ενώ ταυτόχρονα πίνω τον χυμό πορτοκάλι μου και σκέφτομαι το διαγώνισμα μαθηματικών που γράφω σήμερα.
"Είναι απίστευτος. Δεν τον πιστεύω! Αυτός ο άνθρωπος είναι η προσωποποίηση της ηλιθιότητας. Έλεος!"
Λέει η μαμά μου μόλις κλείσει το τηλέφωνο και εγώ με τον μπαμπά κρυφογελάμε.
"Είναι τόσο ηλίθιος που με άφησε χωρίς αμάξι. Πώς θα πάω στην δουλειά;"
Συνεχίζει το παραλήρημά της και πίνω μια ακόμα γουλιά από τον χυμό μου.
"Θα σου έλεγα να πάρεις το αμάξι μου, αλλά δεν έχω ένα!"
Της λέω και με κοιτάει με το το γνωστό, αυστηρό, μαμαδίστικο βλέμμα της.
"Ζωή, το έχουμε ξανασυζητήσει αυτό! Αυτοκίνητο θα πάρεις μόλις κλείσεις τα 18 και βγάλεις δίπλωμα οδήγησης. Μην τα ξανά λέμε!"
Απαντάει στο ειρωνικό σχόλιό μου και στριφογυρίζω τα μάτια μου.
Περνάω την τσάντα μου στους ώμους μου, χαιρετάω τους γονείς μου, τους υπενθυμίζω να με πάρουν τηλέφωνο όποια ώρα και στιγμή αν συμβεί κάτι στην Αγγελική και φεύγω για το σχολείο.
Φτάνω στο σχολείο και προχωράω προς τα παιδιά, ενώ τους χαιρετάω στην διαδρομή.
"Τι κάνεις κοπελιά;"
Ρωτάει ο Ιωσήφ και κάθομαι δίπλα του, ενώ γέρνω στον ώμο του και κλείνω τα μάτια μου.
"Νυστάζω!"
Λέω και γελάνε, ενώ εγώ παίζω με το κορδόνι του φούτερ του Ιωσήφ.
Μόλις χτυπάει κουδούνι, ανεβαίνουμε ο καθένας στην τάξη του και περιμένουμε την πάντα αργοπορημένη καθηγήτρια λατινικών.
[...]
Πλέον βρισκόμαστε στην τέταρτη ώρα που έχουμε καλλιτεχνικά με έναν στριμμένο και βαριέμαι την ζωή μου.
Παρατηρώ τα παιδιά του Γ1' που προπονούνται στο ποδόσφαιρο και ξεφυσάω από βαρεμάρα.
Η πόρτα της τάξης ανοίγει απότομα και βλέπω τον διευθυντή εκνευρισμένο να μας κοιτάει εξονυχιστικά.
"Παλιόπαιδα. Ποιοι από εσάς ζωγράφισαν στον τοίχο του σχολείου γενετικά όργανα;"
Ρωτάει και τον κοιτάμε όλοι περίεργα, ενώ ανασηκώνουμε τους ώμους μας.
"Κανείς μας, κύριε. Πρώτη φορά ακούμε για το συμβάν!"
Λέει ο Αλέξης, το πιο άτακτο, σχετικά, παιδί της τάξης μας, αλλά άμα θέλει είναι καλό παιδί.
Φεύγει εκνευρισμένος και μετά από λίγο τον βλέπω από το παράθυρο που πηγαίνει προς την ομαδα ποδοσφαίρου.
Εκείνη την ώρα χτυπάει το κουδούνι και βγαίνουμε όλες οι τάξεις στο προαύλιο.
Πηγαίνω προς τα παιδιά και μόλις με βλέπουν, μου κάνουν νόημα να κάνω πιο γρήγορα και τους πλησιάζω παραξενέμενη.
"Τι πάθατε καλέ;"
Ρωτάω και η Αλίκη μου δείχνει κάτι πίσω μου γελώντας.
Γυρνάω και βλέπω μια μεγάλη ζωγραφισμένη π****α στον τοίχο του σχολείου και γουρλώνω τα μάτια μου από έκπληξη.
"Ο Χριστός και η μάνα του. Ποιος το έκανε αυτό;"
Λέω αμέσως και ο Ιωσήφ ξεφυσάει απογοητευμένος.
"Ο Νικόλας και η παρέα του. Δεν το περίμενα αυτό από τον αδερφό μου!"
Λέει, εγώ πνίγομαι με το σάλιο μου και αρχίζω να βήχω σαν νταλικέρης που καπνίζει επί 40 χρόνια.
"Όντως; Ο Νικόλας το έκανε αυτό;"
Λέω με την επιρεασμένη από τον βήχα φωνή μου και γνέφει θετικά.
Μετά από λίγο βλέπω τον διευθυντή να προχωράει πίσω από τον Νικόλα και την παρέα του, φωνάζοντάς τους.
Μπαίνουν στο σχολείο και έπειτα από 20 λεπτά, που δεν έχει χτυπήσει ακόμη το κουδούνι για μέσα, στο προαύλιο μπαίνει η Φοίβη με σίγουρο βήμα πάνω στις 10ποντες γόβες που φοράει στην δουλειά.
Τα μαλλιά της κινούνται προς τα πίσω από τον αέρα και πηγαίνει προς το κτήριο, ενώ τα χαρακτηριστικά της είναι πιο έντονα από τα νεύρα.
Μάλλον την ειδοποίησε ο διευθυντής και είναι πολύ πιθανό να έχει θυμώσει πάρα πολύ.
"Δεν τον βλέπω καλά τον Νικόλα!"
Λέει η Αλίκη μουρμουρίζοντας και τότε χτυπάει το κουδούνι για να μπούμε για μάθημα.
Axilleas' POV
Μπαίνουμε στο γραφείο και εγώ είμαι ο πρώτος που κάθομαι στον καναπέ απέναντι από το γραγείο του διευθυντή, μιας και έχω ξανά έρθει κανά - δυο, τρεις, οχτώ φορές. Για φέτος μιλάμε πάντα!
Ξεκινάει το κήρυγμα, εμένα κοντεύει να με πάρει ο ύπνος, αλλά οι άλλοι τέσσερις κοιτάνε συνέχεια προς την πόρτα.
Μετά από κάμποση ώρα μπαίνει στο γραφείο μια καλοντυμένη κυρία, πολύ εκνευρισμένη και κλείνει την πόρτα πίσω της.
"Κυρία Γρηγορίου, καθήστε παρακαλώ!"
Λέει ο διευθυντής και η κυρία, που μάλλον είναι η μάνα του Νικόλα, μας κοιτάει εξοργισμένη.
"Ζούμε στον 21ο αιώνα, αν είναι δυνατόν, η αλλαγή επιθέτου δεν είναι απαραίτητη. Γι' αυτό, ας μείνουμε στο Γεωργίου!"
Λέει η εκατό τοις εκατό μάνα του Νικόλα και κάθεται σταυροπόδι στην δερμάτινη καρέκλα απέναντί μας.
"Ναι, με συγχωρείτε. Λοιπόν, κυρία Γεωργίου, η παρέα των πέντε αυτών παιδιών, που είναι μέλος και ο γιος σας, ζωγράφισε τα γενετικά όργανα του άνδρα στον τοίχο του σχολείου μας."
Λέει ο γέρος μπυροκοιλιάς και η μάνα του Νικόλα στριφογυρίζει τα γαλάζια μάτια της, που είναι ίδια με του Νικόλα.
"Καλέ μου άνθρωπε, δεν με νοιάζει τι έκαναν. Δεν έχω όλο τον χρόνο του σύμπαντος για να κάθομαι εδώ να ακούω το κήρυγμά σου, γι' αυτό βάλ' τους μια τιμωρία να τελειώνουμε!"
Λέει και σηκώνεται πάνω, βάζοντας το παλτό της.
"Καλά, μέχρι να αποφασίσεις εσύ θα ξημερώσουμε. Εγώ προτείνω να βάψουν τον τοίχο ξανά από την αρχή, στο αρχικό του χρώμα! Τώρα φεύγω. Μην μάθω πως δεν τους έβαλες τιμωρία και απλά του έδωσες αποβολή, θα μιλήσω στον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων!"
Η μάνα του Νικόλα φεύγει από το γραφείο, κλείνοντας την πόρτα πίσω της και ο διευθυντής χαμογελάει νικητήρια.
"Βάφετε ξανά τον τοίχο μέχρι να εξαφανιστεί η ζωγραφιά σας. Ελεύθεροι!"
Λέει και σηκωνόμαστε ξεφυσώντας, αλλά ο μπυροκοιλιάς με σταματάει πριν προλάβω να βγω από το γραφείο.
"Όχι εσύ, Αθανασίου!"
Γυρνάω στην θέση μου και τον κοιτάω βαριεστημένα.
"Ό,τι κι αν πείτε, η μάνα μου δεν θα νοιαστεί, οπότε ρίχτε το, χωρίς απειλές πως θα καλέσετε την μάνα μου στο σχολείο!"
Λέω και γνέφει θετικά, μιας και ξέρει την μητέρα μου πάρα πολύ καλά. Από τους βασικούς πελάτες!
Η κυρία διευθυντού δεν γνωρίζει για τα καμώματα του άντρα της, έτσι εγώ κρατάω τον διευθυντή στο χέρι, ώστε να μου σβήνει μερικές απουσίες για να μην μένω.
"Αθανασίου, εσύ δεν θα βάψεις τον τοίχο. Εσύ θα βοηθήσεις στην βιβλιοθήκη!"
Λέει και τον κοιτάω χωρίς να πιστεύω αυτά που λέει.
"Όντως τώρα; Μου κάνετε πλάκα έτσι;"
Ρωτάω και εκείνος γνέφει αρνητικά.
"Η μαθήτρια που είναι υπεύθυνη για την βιβλιοθήκη θα ενημερωθεί στο διάλειμμα! Εκείνη θα σε ελέγχει και όποτε δεν εμφανίζεσαι θα σου σημειώνει τις απουσίες. Ξεκινάς από αύριο! Κατανοητό;"
Λέει και γνέφω θετικά, ενώ φεύγω από το γραφείο του και πηγαίνω προς την τάξη που υποτίθεται έχω μάθημα.
[...]
Μπαίνω στο σπίτι και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι η μάνα μου να γαμιέται με έναν 30αρη στον καναπέ και στριφογυρίζω τα μάτια μου αηδιασμένος.
Τώρα φέρνει τους πελάτες στο σπίτι. Τι υπέροχα... Ας σημειωθεί η ειρωνία εδώ πέρα!
Βάζω ένα ποτήρι νερό και στηρίζομαι στον πάγκο της κουζίνας, δίπλα τον νεροχύτη.
"Μan, ντύσου! Έλεος!"
Λέω και γυρνάω από την άλλη για να μην βλέπω έναν από τους πολλούς που ικανοποιεί την μάνα μου γυμνό.
Είπαμε, όχι κι έτσι!
Αυτός με αγνοεί παντελώς και ανοίγει το ψυγείο και παίρνει μια από τις μπύρες μου.
Στην κουζίνα μπαίνει και η μάνα μου, φορώντας μόνο ένα πουκάμισο και ένα τσιγάρο στο στόμα της.
"Μάγκα, έχεις σκεφτεί να δοκιμάσεις την μάνα σου; Είναι από τις καλύτερες στην πιάτσα!"
Αν πω πως θύμωσα που πρόσβαλλε έμμεσα την μάνα μου, θα πω ψέματα.
"Μάγκα, έχεις σκεφτεί πόσο θα θυμώσει η γυναίκα σου αν μάθει για εσένα και τις πόρνες που χαριεντίζεσαι; Ελπίζω να τις αρέσει το βίντεο που τράβηξε η μάνα μου μαζί σου, για να σε εκβιάσει και σου πάρει φράγκα!"
Λέω, μόλις βλέπω την βέρα στο χέρι του και όταν ακούει τα λόγια μου, χάνει το χρώμα του.
Φεύγω από την κουζίνα χαμογελώντας νικητήρια και πηγαίνω στο δωμάτιό μου να ετοιμαστώ για το γυμναστήριο.
Που θα μου πάει, θα βρω ένα δικό μου σπίτι κάποια στιγμή και θα φύγω από αυτό το μπουρδέλο.
__
Hello dear ice creams🍧🍦🍨
Περνάτε καλά;
Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο για να πατήσετε το ☆ και να σχολιάσετε.
Αυτά από εμένα για σήμερα!
Τα λέμε στο επόμενο!
See ya♡