Ekin
Kapının önünde , ayakta öylece bekliyordum. Gireli 2 saat olmuştu. Ama ne giren vardı. Ne de çıkan.
Bakışlarımı yere indirdim. Bu iyi bir şey olamaz mıydı? Çıkan , giren yoktu. Demek ki sorun da yoktu.
Arkamı dönüp rahatsız kırmızı koltuklara oturdum. Ama biliyordum. Biraz sonra tekrar kalkıp tekrar kapıya gidecektim.
Ellerimi saçlarıma geçirdim. Keşke, keşke ben lösemi olsaydım. O mutlu yaşasaydı. Ailesi, hastaneye gitmeseydi ölmezdi belki de. Keşke bsn olsaydım.
Mırıldandım;
"Allah'ım,ömrünü uzun eyle. Gerekirse nefesimden al ona ver. Sen onu yaşat Ya Rabbi"
Gözlerimi kapadım.
İyi olacak. Güzel olacak. Oradan mutlu çıkacak o!
Kapı açıldı. Açıldığı gibi bende kalktım.
"Durumu nasıl?"
"Beyefendi şuan meşgul etmeyin lütfen" diyerek hızla ilerledi. Bir iki kişi daha içeri girdi.
"Ne oluyor lan!?" Gözlerim girip çıkanlara gitti.
Belki de 30 dakika boyunca girip çıktılar. Sonra durdu kapının önü.
Bir 45 dakika sonra doktor çıktı içeriden.
"Durumu nasıl doktor bey!?"
"Maalesef, elimizden geleni yaptık ama. Kanser hücresi epey yayılmış. Zorlu geçti. "
"Geçişden bana ne be adam!? Sadede gel! O nasıl?"
"Üzgünüm"
Durakladım. Ne?
"Ne? Ne için? "
"Beyefendi, üzgünüm ben..."
"Kes özür dilemeyi be adam! O nasıl o!?"
"Beyefendi. Yaşam hanım. Yaşam hanımı kaybettik
Üzgünüz"
"NE DİYORSUN SEN? HAYIR İNANMIYORUM! NE ? SEN NASIL DOKTORSUN BE ADAM!? MASIL DOKTORSUN! KENDİNE DOKTOR DEMEYE HAKKIN YOK DUYUYOR MUSUN!? KATİL! BENİM GÖZYAŞIMI ÖLDÜRDÜN! O benim her şeyimdi !. O benim tek şeyimdi. "
Hemşireler kolarımdan tuttu ve beni sürükledi. İtiraz etmedim. Edemedim.
Yalnışlıkla başka bir şey verme olasıkları kaçtı? Belki bende her şeyime giderdim.
FİNALE SON İKİ! YA DA BİR! BİR ÖNCEKİ BÖLÜMDE ÜÇ YAZABİLİR! EKSİLTTİM.