Βάσια POV
«Τι έγινε;» Τελικά ρωτάει ο Άρης αφού εγώ δεν προθυμοποιούμαι να μιλήσω πρώτη.
Μετά από αυτό που μου είπε δεν γίνεται να το κρατήσω μέσα μου πρέπει να το ξεκαθαρίσω. «Κοίτα η Νάντια είναι φίλη μου και δεν μπορώ να της κάνω κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μιλούσες τόσο άσχημα για αυτή χτες από την στιγμή που σας δένει κάτι παραπάνω. Από την συμπεριφορά σου απέναντι μου καταλαβαίνω ότι δεν το βλέπεις εντελώς φιλικά και δεν πρόκειται να είμαι το τρίτο πρόσωπο στη σχέση κανενός» λέω και κοιτάω εκνευρισμένη το πάτωμα σφίγγοντας τα δόντια μου.
Τι περίμενα δηλαδή; Ότι θα μου χαμογελούσε τόσο πολύ η τύχη ώστε να μου στείλει αυτό τον κούκλο; Φυσικά και όχι. Κοιτάω μία την Αγάπη, η οποία πλέον έχει καταλάβει για τι πρόκειται αλλά για κάποιο περίεργο λόγο εξακολουθεί να με κοιτά παραξενεμένη.
«Εε;» αναφωνεί ο Άρης και στρέφω το κεφάλι μου προς την πλευρά του, ο οποίος φαίνεται να μην έχει ιδέα περί τίνος πρόκειται.
«Αφού τα έχεις με την Νάντια εδώ και μία βδομάδα γιατί κάνεις τον ανήξερο;» Τον κοιτάω και νιώθω ακόμη πιο πληγωμένη που έχει σκοπό να συνεχίσει αυτό του το ψέμα. Μπορεί η Νάντια να έχει χίλια στραβά αλλά δεν παύει να είναι φίλη μου. Δεν θέλω να χαλάσω τη σχέση μου μαζί της, παρόλο που δεν είναι μία από τις καλύτερες για ένα άτομο που μόλις γνώρισα.
«Τι έκανα εγώ;» Τα χείλη του σχηματίζουν μία καμπύλη και είναι έτοιμος να γελάσει καθώς καταλαβαίνει ότι πρόκειται για μία παρεξήγηση.
«Πες μου ότι την πίστεψες» μου τραβάει η Αγάπη την προσοχή ενώ με κοιτάει μέσα στα μάτια. Και τότε το καταλαβαίνω.
«Έγινε κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ξέρω περισσότερες λεπτόμερειες εκτός από ένα πωπω συγγνώμη που είσαι έτοιμη να πεις;» Με κοιτάει ο Άρης με μία κωμική διάθεση ενώ έχει στραβώσει το χαμογελό του κάνοντάς τον για ακόμη μία φορά γοητευτικό.
Γελάω με τις τελευταίες του λέξεις και του εξηγώ τι μας είπε η Νάντια προηγουμένως στο παγοδρόμιο ενώ εκείνος έχει πιάσει το μέτωπό του παίρνοντας βαθιές αναπνοές μόλις του έχω εξηγήσει πλήρως την κατάσταση.
«Δεν περίμενα να φτάσει σε τέτοιο επίπεδο. Είχα καταλάβει ότι δεν είναι στα καλά της αλλά όχι και έτσι» λέει και μας κοιτάει ελαφρά απελπισμένος.
«Αλλά μόλις με ρώτησες έμμεσα να προσδιορίσουμε την σχέση μας την δεύτερη μερα που με βλέπεις;» Λέει ο Άρης παιχνιδιάρικα καθώς με πλησιάζει απειλητικά έχοντας μία ηλίθια έκφραση.
«Έιι» λέω και τον χτυπάω ελαφρά στο στήθος σε μία αποτυχημένη μου προσπάθεια να δείξω ότι παρεξηγήθηκα. Γιατί ποιος μπορεί να αντισταθεί σε αυτόν τον γλύκα;
«Βρείτε ένα δωμάτιο, άκουσα ότι το 69 μόλις άδειασε» λέει η Αγάπη και γελάμε όλοι μαζί με το πόσο ειλικρινής ήταν.
Εκείνη την ώρα έρχονται ο Νικ με την Μαίρη και μας πληροφορούν ότι θα πρέπει να βάλει νάρθηκα γιατί το έχει στραμπουλήξει.
«Νομίζω όμως ότι τώρα πρέπει να φύγουμε γιατί δεν μας βλέπω να την γλιτώνουμε ξανά. Λείπουμε πόση ώρα παρατηρώ τον Άρη να τρίβει τον λαιμό του, συνήθεια που κατάλαβα οτι υποδηλώνει ότι είναι αγχωμένος.
«Ναι αλλά αύριο φεύγουμε» ο Νικ δείχνει με το χέρι του προς τα έξω ενώ η έκφρασή του είναι λυπημένη.
«Και αύριο δεν θα μπορέσουμε να σας δούμε γιατί θα πάμε στο Πήλιο» ο Άρης κοιτάει κάτω ενώ γυρίζει δεξιά αριστερά την φτέρνα του ποδιού του.
«Χευ θα βρούμε έναν τρόπο να κρατήσουμε επαφή μην στενοχωριέστε! Πηγαίνετε αύριο στο Πήλιο, περάστε τέλεια και να θυμάστε αυτή την πενταήμερη όμορφα σε όλη σας τη ζωή. Δεν λέμε ούτε αντίο ούτε τίποτα γιατί θα τα ξαναπούμε σύντομα οκ;» Λέει η Αγάπη γρήγορα και αισιόδοξα. Το θέμα όμως είναι ότι δεν ξέρω αν η ίδια πιστεύει αυτά που λέει.
«Τι ωραία που τα λες» λέει ο Νικ και γελάμε για άλλη μια φορά.
Κάνουμε όλοι μια ομαδική αγκαλιά ενώ οι δρόμοι μας χωρίζουν έξω από την είσοδο του νοσοκομείου.
[...]
«Δηλαδή θες να μου πεις ότι ο Άρης σου είπε ότι μετά απο έναν χρόνο που μετακόμισες στον Βόλο, κατάλαβε ότι δεν μπορεί χωρίς εσένα και σου ζήτησε να είστε μαζί» η φωνή της Αγάπης ακούγεται άχρωμη και γεμάτη αμφιβολία. Βρίσκεται στην μια γωνία της θερμαινόμενης πισίνας ενώ εγώ με την Νάντια βρισκόμαστε στις άλλες δύο.
Βρισκόμαστε σε ένα μικρό ιδιωτικό δωμάτιο του σπα που η ίδια η Νάντια έκλεισε γιατί ήθελε να περάσει, όπως το έθεσε, ποιοτικό χρόνο με τις αγαπημένες της φίλες. Το πρόγραμμα περιέχει χαλάρωση στην θερμαινόμενη πισίνα, στη συνέχεια μασάζ και τέλος μανικιούρ και πεντικιούρ.
Το δωμάτιο περιέχει μόνο την πισίνα και τρεις ξαπλώστρες. Στον τοίχο απέναντι από την πόρτα βρίσκεται ένα μεγάλο ράφι με πετσέτες και μπουρνούζια που βρίσκονται στην διάθεση μας. Ο φωτισμός του δωματίου είναι χαμηλός. Μεγάλο ρόλο στην διαμόρφωση της όλης ατμόσφαιρας παίζουν τα μικρά κεράκια που βρίσκονται διάσπαρτα στον χώρο, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα απόλυτα χαλαρωτικό περιβάλλον.
«Ναι! Είπε πως δεν μπορεί πια να είμαστε μόνο φίλοι και ήθελε να γίνω κομμάτι της ζωής του" μας λέει και κλείνει τα μάτια της σε μια στιγμή χαλάρωσης, τα οποία ανοίγει ξαφνικά μετά από μερικά δευτερόλεπτα.
"Α δεν σας είπα! Ήταν εδώ τελικά!" πρακτικά τσιρίζει, κάνοντας εμένα και την Αγάπη να τιναχτούμε ελαφρώς.
"Όταν λες εδώ; Εδώ εδώ;" Λέει η Αγάπη και δείχνει με τα χέρια της το δωμάτιο.
"Όχι ακριβώς εδώ αλλά στον Βόλο" λέει και γελάει ελάχιστα "Δεν το ξέρατε; Ε-εννοώ δεν τον είδατε πουθενά;"
"Α μπα δεν έτυχε" λέω καχύποπτα. Υπάρχει περίπτωση να μας είδε όλους μαζί στο παγοδρόμιο; Οι πιθανότητες είναι πολύ λίγες. Τότε προσπαθεί να μας ψαρέψει;
"Τον βρήκα στο παγοδρόμιο μερικά λεπτά αφού φύγατε. Κρίμα που δεν μείνατε λίγο ακόμα" λέει και με κοιτάει στα μάτια με τα γαλανά δικά της φανερά λυπημένα. Τόσο πολύ που αν ο Άρης δεν ήταν στο νοσοκομείο μαζί μας θα νόμιζα ότι όντως τον βρήκε.
"Αα αλήθεια; Πρέπει να περάσατε πολύ ωραία" απαντάει η Αγάπη η οποία έχει στραμμένη την προσοχή της σε εμένα και τα μάτια της έχουν γουρλώσει λίγο, πράγμα που με προτρέπει να κάνω ερωτήσεις στην Ναντ.
"Πώς και ήταν Βόλο;" ρωτάω προσπαθώντας να φανώ όσο πιο αδιάφορη μπορώ.
"Πενταήμερη με το σχολείο του. Έμεναν στο Long που είναι κοντά στο σπίτι σου" απαντάει δείχνοντας προς το μέρος μου με το κεφάλι της.
Κάτι δεν μου κολλάει όμως. Πώς γίνεται να ξέρει τόσες πληροφορίες για τα παιδιά και το ότι ήταν εδώ, αλλά παρ' όλα αυτά να μην έχει κάνει κάποια κίνηση να πλησιάσει τον Άρη. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να τα έμαθε αφού έφυγαν τα παιδιά για Αθήνα.
Τις σκέψεις μου διακόπτουν οι ήχοι των ειδοποιήσεων στο κινητό μου και στης Αγάπης. Γυρνάω πίσω μου και παίρνω το κινητό μου από τα πλακάκια όπου το είχα ακουμπήσει πριν μπούμε στην πισίνα περιμένοντας να δω ειδοποίηση από την ομαδική συνομιλία που έχω εγώ με την Αγάπη και την Μαίρη.
Αντί αυτού όμως αντικρίζω κάτι που δεν περίμενα. Όσο ο εγκέφαλος μου προσπαθούσε να επεξεργαστεί τα νέα αυτά δεδομένα, νιώθω την παρουσία της Νάντιας πίσω μου.
"Ποια είναι η ΒΑΝΑ;"
Story by:
Η σελίδα μας στο Instagram: savagely_yours_