To był piękny i spokojny dzieć. Ludzie powoli wleczyli się po ulicach Konohy. Gdzieś w tłumie tych ludzi był i młody Namikaze. Zamyślony chodził po bocznych uliczkach.
Od dłuższego czasu po głowie w kółko chodziła mu jedna osoba. Piękna, zwinna, inteligentna, urokliwa i silna kunoichi. Tą osobą byłaś ty.
Niedawno wyruszyłaś na misję. Była dosć spokojna, a jednak Minato nie mogł się przestać o Ciebie martwić. Jakaś mała cząstka jego szeptała mu po cichu, aby najlepiej rzucił wszystko i ruszył za tobą, aby mógł mieć na ciebie oko.
Nigdy nie rozstawaliście się na dłużej niż dwa dni, a teraz? Ciebie nie ma ponad tydzień. Martwił się.
Jeszcze nie dawno powiedział ci, że jesteście przyjaciółmi, a teraz sam wątpił w swoje słowa. Chciał być kimś więcej niż tylko twoim przyjacielem. Chciał być obok, ale nie jako kolega, lecz jako twój chłopak. Chciał trzymać cię w ramionach po powrocie z misji i robić wszystko inne co robią pary, ale prawda byla taka, że bał się, że jesli ci to powie to zniszczy wasze relacje. A tego nie chciał najbardziej na świecie.