MEIKO'S POV
"Ikaw meiko, ikaw yung gusto kong kapalit.."
Naguguluhan ako sa mga sinasabi nya.
"Anong ibig mong sabihin? Hindi kita maintindihan.."
Iba yung pakiramdam ko nung sinabi nya saken yun..
"Meiko-----
*Knock*Knock*
"Ivan Gabi na, ihatid mo na pauwi si meiko baka hinahanap na sya.."
Naputol ang sinabi ni Ivan nung binuksan ni tita ang pinto sa kwarto nya.
"Opo ma.."
"Bilisan nyo matapos dyan"
Nung marinig namin na bumaba na si tita, nagsalita ulit ako.
"Ivan, hindi talaga kita maintindihan."
Nakita ko syang bumuntong hininga. Ano bang ibig nyang sabihin sa sinabi nya?
Ako yung kapalit?
"S-siguro hindi ito ang tamang pagkakataon para sabihin ko sayo. Wag mo kalimutan yung mga tinuro ko sayo tsaka mag review ka sa bahay mo..."
Hindi na ako nakapagsalita pa nung umalis na sya sa harap ko.
"Iva---
"Bumaba ka na, ihahatid na kita pauwi"
"Ivan!"
Hindi sya tumitingin sa direksyon ko, diretso lang syang bumaba.
Napabuntong hininga na rin ako tsaka kinuha ang bag ko sa mesa.
Sinundan ko na din sya sa baba, di ko sya nakita dun.. Siguro nasa kotse na sya naghihintay saken.
Nagpaalam ako kay tita na aalis na ako.
"Mag ingat ka pauwi ha, tsaka meiko balik ka dito kung kailan mo gusto okay?"
"Opo naman tita! Salamat po talaga. Uwi na po ako.."
Lumabas na ako sa bahay nila at pumunta sa kotse ni ivan na nakapark lang sa labas ng gate..
Nakita ko naman sya na nakasandal sa kotse nya.
Nung makalapit na ako, binuksan nya yung pinto sa front seat.
Pumasok naman ako at umupo, sumunod din syang pumasok.
Di kalaunan, pinaandar nya na yung kotse...
Ang tahimik nya.
Hindi ako sanay na ganito sya..
Ano bang masama sa sinabi ko? Nagtanong lang naman ako kung anong ibig sabihin nya dun sa sinabi nya kanina.
Gusto ko syang tanungin tungkol dun, pakiramdam ko kasi parang kailangan nyang sabihin yun..
"Ivan-----
"Kalimutan mo na siguro yun, meiko"
"Ayoko..alam kong may tinatago ka saken, alam kong may gusto kang sabihin saken. Ivan please sabihin mo, magkaibigan tayo, maiintindihan kita ivan, ano bang ikinatakot mo?"
Hindi sya yung tipo na magtatago ng kung ano saken, kaya ngayon, hindi ko lang alam bakit sa simpleng tanong di nya pa masagot. Anong ibig sabihin nya kanina?
"Please, wag muna ngayon. Kahit patapusin mo muna yung exam natin meiko.."
Sabi nya habang nagmamaneho.
"Pagtuunan mo muna ng pansin yung examination natin, ayokong dumagdag pa sa mga iniisip mo.."
Bakit ba? Bakit pa kailangan pang after examination? Gaano ba ka importante yung sasabihin nya?
"Ivan, sabihin mo saken please hanggat maaari. Ayokong ganyan yung pakikitungo mo saken"
Hindi sya kumibo.
Tumahimik na rin ako. I give up, kung after examination, edi sige. Wala naman akong magagawa, mukhang ayaw nya talagang sabihin saken eh.
Binaling ko nalang ang atensyon ko sa bintana.
Napaisip ako sa sinabi nya kanina.
Ano kaya ang ibig sabihin nya na ako yung gusto nyang kapalit?
Narating namin yung bahay namin nang hindi man lang masyadong nag usap. Kapag kasi magkasama kami, ang iingay namin.
Hindi ako sanay na ganito kami.
"Salamat sa paghatid Ivan. Mag ingat ka, good night"
Bababa na sana ako pero tinawag nya ako.
"Meiko"
Lumingon ako sa kanya pero hindi sya umimik.
Parang may gusto syang sabihin saken..
"Goodnight"
Kumunot naman yung noo ko. Parang hindi kasi yan yung gusto nyang sabihin.
"Ganyan ba dapat yung mukha kapag nag go-goodnight ka?"
Mukha kasi syang disamayado.
Hindi naman sya kumibo..
"Sana ivan, sana sabihin mo saken kung ano yang nasa isip mo"
Bumaba na ako ng kotse at pumasok sa bahay..
Dumeretso na ako sa kwarto ko para magpahinga nang madatnan ko si keiji na nakaupo sa maliit na sofa na nasa kwarto ko..
Naka crossed arms sya at nakasandal yung paa nya sa tuhod nya.
"Keiji anong ginagawa mo dito sa kwarto ko?"
Tumayo naman sya at lumapit saken.
"What took you so long meiko?" Sabi nya nang wala man lang emosyon.
"Traffic"
Alam ko na hindi yun yung iniisip nya. He loves jumping into wrong conclusions kaya hindi ko na sya pinasalita pa, umalis na ako sa harapan nya at dumeretso sa higaan ko at umupo dun. Hindi muna ako hihiga hanggat hindi pa sya umaalis.
Ewan ko, parang tinatamad ako ngayon. Wala ako sa mood dahil sa dami ng iniisip ko.
"Really meiko? Sino bang mga kasama mo sa group study nyo?"
"Yung mga kaklase ko nga keiji, pwede saka ka nalang magtanong? Gusto kong magpahinga please lang"
Ayokong magkainitan pa kami dito, ang dami ko nang iniisip ngayon. Yung sinabi ni Ivan saken, hindi ko pa rin matanggal sa isipan ko.
"Classmates? As far as i fcking know meiko, you're not that fcking close with your classmates aside from that two faced bastard, which you called your "good bestfriend"."
Nagulat ako sa sinabi nya. Kaya nga ako nagsinungaling para di na kami mag away pa tungkol dito tapos ngayon....
"Keiji----
Naputol yung sinabi ko nung lumapit pa sya lalo sa harapan ko, nakatayo sya habang ako naka upo sa kama at nakaharap sa kanya.
"Do you really think you can fool me? There's no point lying, I know you're with him. So what took you so long? It's almost fcking midnight"
Napabuntong hininga nalang ako.. Eto na naman. Gusto ko lang naman magpahinga!
Pagod na nga ako, iniinit pa yung ulo ko!
"Keiji! Bukas na----
"No fcking damn way meiko. I won't let you fcking sleep unless you tell me why the fck! you went home this fcking late.. and you better not tell me something happened between you two!"
Galit sya, mas lalong uminit yung ulo ko dahil nagalit sya.
Ano bang pakiealam nya ha kung matagal akong uuwi! It's not like we're real family! Wala naman syang pakialam sa buhay ko maliban sa katawan ko eh diba?!
Gusto kong matulog! At magpahinga kahit ngayon lang! Ang dami kong iniisip ayoko na!
"Sinabi ko na sayo keiji, nagreview lang kami! Natagalan kami dahil sa traffic! Yun lang kaya please! pagod na ako! hayaan mo muna akong magpahinga!"
Nasabi ko nalang, gusto ko nang matulog at magpahinga!
"Is that really it meiko? Or maybe you two did something behind my back? Listen meiko, I won't let anyone touch you until i'm done with you. So tell me, what really happened? Did he already fucked you huh?'
Naiyukom ko nalang ang mga palad ko, gusto ko syang sampalin. Bakit ba ganito nalang sya mag isip?!!
Alam kong hindi ganun si i----
"Ikaw ang gusto kong kapalit meiko"
?!?!
Biglang tumibok ng malakas yung dibdib ko nung naisip ko bigla yung sinabi ni ivan kanina.
"So am i right?! He already did huh meiko?!"
"Keiji! Mali yang iniisip mo!! Wala kaming ginawang iba ni Ivan maliban sa pag aaral! Bakit ba ang dumi ng iniisip mo ha?! Pwede ba hayaan mo kong magpahinga! Pagod ako keiji utang na loob wag muna ngayon please! Hayaan mo muna akong magpahinga!"
Sabi ko sa kanya ng madiin.
"Fck....."
Narinig kong sabi nya at lumabas ng kwarto.
Humiga naman ako kama..
Bakit ba bigla nalang yun napasok sa isipan ko?
Impossible.
Hindi ganun si Ivan.
Kinabahan tuloy ako, kailangan kong malaman ano ba talaga yung ibig sabihin nya dun.
Ayoko munang isipin yun hanggat hindi pa natatapos ang exam.
⏩⏩ FAST FORWARD ⏩⏩
Natapos na ang examination namin, bukas pa namin malalaman yung results and rankings.
Na kontento naman ako kasi nasagot ko naman lahat ng walang halong gulo sa utak.
Feeling ko nga mapapasa ako eh, feeling lang naman.
It's all thanks to Ivan. Kung di dahil sa kanya siguro konti lang yung masasagot ko. Sana nga makapasa ako.
Speaking of.. Nasan ba sya? Bigla kasi syang nawala sa inuupuan nya.
Tsaka..
Nakalimutan ko ata na na may sinabi sya saken nung nag duo study kami.
Hanggang ngayon hindi ko pa rin maalis alis sa isip ko yun. Ano ba talaga ang ibig nyang sabihin?
Kailangan ko syang tanungin.
Kasi simula nun.. Hindi nya na ako masyadong kinakausap.
Parang.. Parang iniiwasan nya ako.
Lunch break na, wala sya dito sa classroom. Usually magkasama kami tuwing lunch pero ngayon, hindi nya ako sinamahan.
San kaya sya nagpunta? Ayoko talaga na nagkakaganito kami, hindi ako sanay.
Lumabas ako ng classroom at nagtungo sa canteen, kumain ako ng mag isa.
Pagkatapos, sinubukan kong hanapin si Ivan.
Nagtungo ako sa school grounds, gym, oval, green house, garden, lahat na! Hindi ko pa rin sya makita!
Nasan na ba kasi yun?
Nag iisip ako ng lugar sa campus na hindi ko pa napuntahan..
Hm...
..
Ah!
Rooftop!
Dali dali akong nagtungo dun at..
Sa wakas!
Nakita ko na din sya..
Kanina ko pa sana to pinuntahan.
Nakatayo lang sya habang nakatingin sa malayo..
Tumakbo ako patungo sa kanya.
"Ivan!"
Nagulat sya sa narinig nya at lumingon sa direksyon ko. Kitang kita ko ang pagkunot ng noo nya nung makita ako.
"Ivan, bakit mo ba ako iniiwasan? May nagawa ba akong mali? Hindi kasi ako sanay na ganito tayo eh"
Hindi ko talaga alam bakit nagkakaganito sya.
"Ginagawa ko lang kung ano yung sa tingin ko ay tama at makakapagbuti saken. Susubukan kong kalimutan lahat ng nararamdaman ko meiko at ito lang ang alam kong paraan para mawala iyon. Bakit ka ba nandito?"
Makakapagbuti sa kanya? Yung layuan ako? Kaibigan ko sya simula nung mga bata pa kami!
"Ivan, ano bang pinagsasabi mo?! Anong makakapagbuti sayo?! Ivan hindi na talaga kita maintindihan! Ano ba yang iniisip mo ha?! Bakit mo ko iniiwasan?!"
Sya lang yung matalik kong kaibigan tapos ngayon nilalayuan nya na ako.
"Umalis ka nalang meiko, pwede?"
"Hindi ivan! Hindi ako aalis hanggat hindi mo sasabihin kung ano ang problema mo saken!"
"Wala kang problema meiko! Ako! Ako yung may problema!"
Naguguluhan na talaga ako sa mga nangyayari..
"Sayo? Edi sabihin mo saken! Hindi yung lumalayo ka nalang saken bigla!"
He paused for a second.
"Kung hindi ka aalis, ako nalang"
Sabi nya sabay lakad palayo pero hinawakan ko ang damit nya.
"Hindi ka aalis hanggat hindi mo sinasabi saken----
"Bitawan mo ko meiko"
Mas lalo kong hinigpitan yung pagkahawak ko sa damit nya, sumasakit yung dibdib ko.
"Ayoko! Ayoko ayoko!!!"
Sigaw ko, naiiyak na ako.. Ano ba kasi ang nagawa ko bakit nagkakaganito sya..
"Gusto mo talagang malaman ha?! Sige sasabihin ko sayo!"
Nagulat ako nung bigla nyang hinawakan ang magkabilang braso ko ng mahigpit.
Naiiyak ako sa ginawa nya. Hindi ganito si Ivan..
"I-ivan nasasaktan ako------
"Nilalayuan lang naman kita kasi habang tumatagal meiko hindi ko na mapipigilan yung sarili ko dahil gustong gusto kita!"
.
.
.
?!?!
A-anong...
Tumahimik ng ilang segundo. Ni isang ingay, wala akong marinig.
Anong sabi nya? Gusto?
G-gusto nya ako....?
Narinig ko nalang yung buntong hininga nya.
Hindi ko alam kung ano yung mararamdaman ko at Hindi ko alam ano ang magiging reaksyon ko sa sinabi nya.
Hindi ko maintindihan...
Magkaibigan kami...
Bakit?
T-totoo ba to..
"I'm sorry. Ayoko sanang sabihin meiko.. nag dadalawang isip ako kung sasabihin ko ba sayo pero, habang tumatagal nagiging mahirap para saken, ang hirap itago lalo na nung dumating yung Keiji na yun.."
Kumabog nalang bigla yung dibdib ko, hindi ako makapagsalita, hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko dahil ni isa... hindi ko naisip na mangyayari to..
Tinignan ko sya, he gave me a look na parang kinakabahan, nababahala, natatakot... Hindi ko alam...
Hindi ko na talaga alam!!
Ano na bang nangyayari sa buhay ko?!
"Meiko.."
Hinawakan nya yung kamay ko.
Kinakabahan ako, hindi ako sanay sa sitwasyon na to. Hindi ako sanay na ganito sya at ganito yung pinapakita nya saken...
"I-ivan.. anong ibig sabihin---.. Nagbibiro ka lang diba—-"
"Ikaw ang gusto kong kapalit meiko, ikaw-— dahil gusto kita... gustong gusto kita noon pa"
Hinila nya ako saka nya ako niyakap.
Hindi ko alam kung magiging masaya ba ako o hindi dahil... hindi napasok sa isipan ko na hihigit pa ang tingin ko sa kanya..
Naramdaman kong hinigpitan nya yung yakap nya, hindi parin nawawala yung kaba na nararamdaman ko.
Nagulat ako sa mga nangyayari at Hanggang ngayon hindi parin maipasok sa utak ko ang sinabi nya...
Gusto nya ako? Pero.. bakit? Magkaibigan kami simula nung mga bata pa kami.. Bakit? Bakit?!
Bakit ba nangyayari saken to?!
"Meiko.. matagal na, matagal na kitang inaasam asam"
?!?!?
Nabigla ako sa sinabi nya.
Hindi pwede to.. Si ivan, matalik ko syang kaibigan... Hindi...
Pano kung... masira yung pagkakaibigan namin..
Natatakot ako..
"Habang tumatagal, kapag kasama kita meiko, hindi ko na mapigilan yung sarili ko.. kahit alam ko na kaibigan lang talaga yung turing mo saken, hindi ko talaga mapigilan yung sarili ko eh meiko, inaasam asam kita.. gusto kitang halikan at kung ano ano pa, gusto kita meiko, mali yung turing mo saken, hindi ako naging mabuti sayo, marami akong tinatago sayo, lalo na kapag kasama kita hindi ko maiwasang mag isip ng hindi maganda, minsan kapag wala kang malay may iniisip akong gawin sayo pero sinusubukan kong pigilan yung sarili ko, meiko alam kong mababago pa yung turing mo saken.. at gagawin ko lahat para mangyari yun.."
Natulala ako.
Hindi ganito si Ivan.. Hindi ganito ang Ivan na kilala ko!
Suddenly, all of our memories since childhood flashbacked.
Lahat ng mga pinanggagawa namin simula nung bata.
Hindi pa rin maproseso ng utak ko lahat ng mga sinabi nya.
Kaibigan ko sya, simula nung bata.. Bakit naging ganito? Bakit nahantong pa sa ganito?
Ayokong magbago yung pagkakaibigan namin, si Ivan lang ang naging matalik kong kaibigan simula nung bata pa ako.
Ayokong magbago..
Bakit?..
Hindi pwede to.... Bakit nya ba ako nagustuhan? Tsaka si keiji.. pano nalang kung malaman nya yung tungkol samin?
Napapikit nalang ako..
Naramdaman kong tumulo ang mga luha ko sa mga pisngi ko.
"Meiko, i'm sorry.."
Hinigpitan nya pa yung yakap nya saken.
"I'm sorry.."
Saka sya kumawala sa yakap.
Hindi ko hahayaan na magbago nalang yung pagkakaibigan namin dahil dito..
Kailangan kong pigilan kung ano man yung nararamdaman nya para saken, magkaibigan kami at ni isang pagkakataon, hindi ko naisip na humigit pa dun yung tingin ko sa kanya..
"Ivan.. bakit? ayokong magbago tayo, kaya k-kahit sinabi mo saken yan ivan, Umasta tayo na parang w-wala kang sinabi saken, kaya ko pa tong kalimutan habang hindi pa napasok lahat sa isipan ko ivan kaya please.. please ayokong magbago ang turingan natin sa isat isa.. Ivan ikaw lang yung sobrang matalik kong kaibigan please..."
Sabi ko sa kanya, please pumayag ka. Ayokong magbago tayo..
Ayokong magkailangan tayo..
"Hindi, Ayoko! Ayokong kalimutan nalang to lalo na na nasabi ko na sayo---
"Ivan! Hindi ako magbabago sayo kaya please lang kalimut---
"Oo meiko pero ako! Matagal nang nagbago ang pagkakaibigan natin meiko! Matagal nang nabago lahat! Simula nung naramdaman ko to nagbago na lahat meiko! Nagbago na yung tingin ko sayo! Meiko, inaasam asam talaga kita noon pa nang hindi mo alam!"
Tumibok lalo yung dibdib ko sa sinabi nya.
Nagbago na...
Napagtanto ko na unti unti na palang nagbabago yung yung takbo ng buhay ko...
Hindi ko pa nga nasabi sa kanya yung samin ni Keiji, at ngayon, umamin sya saken.. Ano nalang kaya ang magiging reaksyon nya?
Ang gulo na ng buhay ko..
Hindi ko alam anong dapat kong gawin, ayokong mawala si Ivan sa buhay ko, napaka importante nya saken.. kaya hindi ko alam anong gagawin ko para hindi sya masaktan..
Lalo akong natakot na malaman nya samin ni Keiji, lalo na ngayon...
Ano bang dapat kong gawin?
Hindi ako makapaniwala sa nangyayari..
"B-bakit ka ba nagkakaganyan ivan..?"
Hindi nya ako sinagot.. Naramdaman ko yung mga luha ko na unti unting pumapatak sa mata ko.
Hindi ko gusto ang mga nangyayari...
"Meiko---"
"Ivan, umalis ka muna please. Iwan mo muna ako"
Gusto kong mapag isa..
Ang bigat ng pakiramdam ko.. Bakit nya pa ako nagustuhan..
"Pero---
"Ivan please lang! Gusto kong mapag isa!"
Nasabi ko nalang iyon..
Nagdaan pa ang ilang mga segundo bago sya magsalita..
"Kaibigan man o hindi ang turing mo saken meiko, hindi pa rin mababago ang nararamdaman ko sayo"
Pagkasabi nya nun, umalis na sya sa kinatatayuan nya.
Napaupo ako.
Ipinikit ko nalang ang mga mata ko at binuhos ko lahat ng mga luhang kanina ko pa kinikimkim.
Umiiyak ako sa mga nangyayari saken..
Kahit kailan, hindi ko naisip na ganun.. na ganun ang tingin ni ivan saken.
Ang gulo na nga talaga ng buhay ko.
Dagdagan mo pa sa keiji..
Pano nalang kapag kung malaman nya samin ni keiji?
Ayokong may makakaalam samin ni Keiji hanggat maaari, pero hindi ko alam.. hindi ko alam kailan to matatapos.. Natatakot ako sa hinaharap.
Tumunog na ang bell ng campus namin, pinunasan ko naman yung mukha ko.
Napabuntong hininga nalang ako at bumaba pabalik ng classroom.
Ang daming nagbago sa buhay ko, yung ako, yung hinaharap ko, yung takbo ng buhay ko, yung pagkatao ko, at yung mga taong pinapahalagahan ko. Lahat sila nagbago..
Nakita ko si Ivan na nakaupo na sa upuan nya, katabi nung saken.
Makita ko lang sya, parang inuulit ng utak ko yung sinabi nya kanina.
Ayokong magbago yung pagkakaibigan namin dahil lang dun sa sinabi nya, gusto kong manatiling kaibigan nya pero.. pero pakiramdam ko malabo para sa kanya na mangyari yun.
Umupo ako sa upuan ko, tinignan nya ako pero hindi nya ako kinakausap.
••••
Natapos na ang klase nang hindi man lang kami nag uusap.
Pauwi na kami ngayon, usually sabay kami palabas ng gate pero ngayon..
Hindi ko na alam..
"Meiko"
Nagulantang ako nung tinawag nya ako, palabas na ako ng room kaya napahinto ako at lumingon sa kanya.
Kapag talaga nakikita ko yung mukha nya iba yung nararamdaman ko, pakiramdam ko hindi ko na sya kaibigan... Hindi ko na alam pano ako umakto na kasama ko sa baka kung ano na ang iisipan nya..
Hindi ko pa rin kasi maalis sa isipan ko yung pag amin nya saken kanina. Hindi pa rin ako makapaniwala sa mga nangyayari..
Sa tuwing tinitignan ko sya, hindi na gaya ng dati. Pagkatapos nyang sabihin yun, iba na ang nararamdaman ko sa tuwing nakikita ko sya..
Tumayo sya sa kinauupuan nya at lumapit saken..
"Sabay na tayo"
Hindi pa ako nakapagsalita, hinawakan nya agad yung kamay ko at hinila ako palabas..
Naramdaman ko na hinigpitan nya lalo yung pagkahawak ng kamay ko habang naglalakad kami.
"Ivan.. y-yung kamay ko"
"Alam ko, meiko. Kung pwede lang sana kitang hawakan ng ganito kahigpit nang hindi ka na makawala pa---
"Ivan..."
Sabi ko. Ayokong marinig yung susunod nyang sabihin. Hindi ko lubos na matanggap ang nangyari ngayong araw.. Kailangan ko pa ng oras para maiproseso lahat.
"Kaibigan lang ba talaga meiko? Wala na ba akong-----"
Ayokong marinig ang susunod nyang sabihin..
"Ivan please itigil mo na----
"Bakit ganun meiko? Bakit kahit ang lapit lapit mo saken, parang ang layo mo? Ang layo mo abutin.."
"Ivan, pwede bang bitawan mo ang kamay ko"
"Pano kung ayoko?"
"Please.."
He sighed at tinignan ako na para bang nadismaya sya..
Dahan dahan nyang pinakawalan ang kamay nyang nakahawak sa kamay ko.
"Ivan, sisikapin ko na walang magbabago sa pagkakaibigan natin, hindi ako magbabago kaya please kalimutan na natin kung ano man ang nangyari----
"Meiko wala na nga diba?! Hindi na tayo magkaibigan! Gusto nga kita diba?! Nagbago na yung pagkakaibigan natin meiko kasi kahit kailan, hindi kita tinuring na kaibigan kundi isang babaeng gusto ko! Bakit ba ayaw mong maniwala meiko?!"
Umipon ang mga luha sa ilalim ng mga mata ko. Bakit ba nangyayari saken to?
"I'm sorry Mei---
Tumakbo ako palayo sa kanya.
Hindi ko napigilan yung luha sa mga mata ko na hindi bumagsak.
Gusto ko lang naman bumalik kami sa dati eh. Gusto ko lang naman na hindi kami magbago, kaibigan parin kami pero bakit ayaw nya?
Inaasam asam nya ako? Pero bakit? Bakit ako pa?! Bakit si Ivan pa?!!!!
Pagdating ko sa bahay, dumeretso ako papunta sa kwarto ko..
Bago pa ako makapasok ay nakasalubong ko si keiji sa hallway..
"Meiko? Why the fck are you crying?!"
Hindi pa rin ako tumigil sa pag iyak. Gusto kong kalimutan lahat ng nangyari ngayong araw, gusto kong kalimutan kahit panandalian lang, gusto kong kalimutan muna lahat ng mga hindi kaaya ayang nangyari sakin..
"Keiji..."
Nilapitan ko sya at hinalikan.
Medyo nagulat sya sa ginawa ko bigla..
Gusto ko munang makalimot kahit... kahit pansamantala lang..
"Hey, why-----
"Keiji let's do it.. please"
Tumigil sya ng ilang mga segundo. Wala na akong ibang alam na paraan para aliwin ang sarili ko, sa gayon makalimutan ko lahat ng nangyari ngayong araw..
"You want to be comforted huh, Fine then"
Pagkasabi nya nun, hinila nya ako patungo sa kwarto nya..
Hindi na ako naghintay, hinalikan ko agad sya bago namin marating yung kama..
Wala na akong ibang alam na paraan..
He smirked at kinaraga ako habang naghahalikan kami..
Ipinahiga nya na ako sa kama, habang sya nasa itaas ko.
"After this, let's talk about what happened to you. Now lemme just comfort you and take your pain away for the meantime with this....
He leaned towards my ear.
"... dick"
And kissed my neck..
Tama naman siguro ang ginagawa ko diba?
Gusto ko lang naman makalimot..