Weet jij wel hoe vermoeiend dat is om u te dragen. Al uw zorgen en onzekerheden en al die haat. Te veel haat op mezelf. Ik was nog zo positief en nu...
Doodmoe. De wind snijdt in mijn gezicht. Mijn haar vliegt niet langs alle kanten want het zit stevig vast. Zoals altijd. En ik ben dat zo ontzettend beu. Ik wil gewoon vrij zijn.
De wind duwt mij alleen maar op de grond. De zon wacht tot ik terug opsta. Ze schijnt fel, urenlang, maar haar geduld is op. Dan komt de maan en die ziet mij daar liggen. Dus ik blijf daar maar liggen en mijn leven waait voorbij. Te snel. Ik kijk niet meer. Ogen toe. Slaap zacht... tot in dromenland.
Geen weg terug. Hoopte ik. Ze schudden me wakker, ze slepen me verder door de stille nachten en de lange koude dagen tot ik te zwaar word om te dragen. Laat los. Laat mij gewoon los. Dan ben ik vrij.
Maar zij liet mij niet los. Ook niet toen ik harteloos was zoals ik soms sprakeloos ben of kleurloos.