Elke minuut die verder gaat, is een minuut langer dat ik hier zit te wachten. Op wat? Ik zit hier gewoon en ik kan hier blijven zitten zolang ik wil of ik kan openbloeien. Maar als ik niet impulsief ben dan blijf ik hier toch liever veilig binnen, want dan kan er niets slechts gebeuren.
Soms lijkt het alsof de tijd stil staat, hierbinnen. Alsof ik alles onder controle heb en kan kiezen wanneer en waar ik naartoe zal gaan. Dan gebeurt er gewoon echt niets en is alles oké. Of meer als oké. Waarom zou ik dat dan veranderen? Zijn er lichtjes kapot aan 't gaan die ik niet zie? Zal dit later alles zwaarder maken of is het echt gewoon magisch dat er soms geen lichtjes stuk gaan?
Toch staat de tijd hier niet stil. Voor elke minuut die verder gaat, is er een lichtje dat kapot gaat. Dan wordt de deur steeds moeilijker om te openen. Ik weet dat het heel donker kan worden, maar als ik mijn deuren open dan kunnen alle lichtjes in één seconde kapot gaan of blijven ze heel.
Ik wil niet teruggaan naar het donker nu dat de meeste lichtjes nog branden, want ik weet dat deze lichtjes nooit vervangen kunnen worden. En ik zal ze ook nooit vervangen, want ze zijn een deel van mij. Ik kan er alleen maar nieuwe krijgen, maar de gebroken lichtjes zullen voor altijd gebroken zijn. Nooit zal ik nog heel zijn als...