Şimdi bu kız vazgeçmişti bir anda ne oldu diye düşünenlere şunu belirteyim.
O ekini yani şuan sahip olduğu tek yakını,herşeyini üzmemek için tekrar tedavi olmaya karar verdi. Evet bir söz verdi ve Ekin için yaşamayı göze aldı. Evet yaşamayı göze aldı. Bu tehlikeli kelimeler için kullanılır evet ama bir insanın her nefesi yarasını kanatıyorsa yaşamak zaten onun için en büyük tehlikedir. Kim bir yarayla rahatça yaşar ki? Hepsi kabuk bağlamaz. Aile de böyle. O yara kabuk bağlamaz. Kabuk bağladı sanırsın. Sonra bir bakmışsın hala kanıyor. Sen sadece sızısına alışırsın
Başka bir sıkıntı varsa sorun açıklayayım :)
"Ekin!"
"Efendim gözyaşı?"
"Ben ,korkuyorum"
"Neyden? Bir şey mi gördün? Bir yerin mi kanıyor yine?"
"Hayır ama..."
"Ama?"
"Ama kemoterapi canımı çok yakıyor. Ben ,ondan korkuyorum Ekin"
Sustu. Diyecek bir şeyi yoktu. Diyecek bir şeyim yoktu.
Gözlerimi ayakkabılarıma diktim. O acıyı telrar yaşamak istemiyordum. Ama , ama ekini üzmek de istemiyordum.
Bir şeyleri başarmak için bazı şeyleri göze almak ve bazı şeylerden feragât etmek gerekir Yaşam. Bunu unutma. İleride elbet lazım olacak. Sen benim biricik kızımsın. Mutluluğun,mutluluğum.
Babamın sözleri yankılanmıştı sanki. Babamın bana öğrettiği ilk şey bencil olmamaktı. Belki son zamanlarda buna riayet etmemiş olsam bile bundan sonra edecektim. Bencil olamyacaktım.
Çünkü mutluluğum ,mutluluğu