Yoongi
Με τη βοήθεια της αρχαγγέλου καταφέραμε επιτέλους να επιστρέψουμε στη "Γη", που όμως, πλέον, δεν φαινόταν να έχει καμιά διαφορά με την κόλαση.
Ένοιωθα τον τρόμο που ένοιωθε η Isabelle χωρίς καν να την κοιτάξω.
Η πόλη στην οποία είχε μεγαλώσει είχε μετατραπεί σε ένα μέρος που θα έβρισκες μόνο σε ταινία τρόμου.
Ο βραδινός ουρανός είχε πάρει ο χρώμα σκούρου κόκκινου, που οφειλόταν στο κόκκινο, σαν το αίμα, φεγγάρι και στην κόκκινη ομίχλη που είχε φτάσει στο σημείο να ακουμπάει τη γη.
Παρόλα αυτά τη μόνη σπίθα φωτός την έδιναν οι αστραπές σε συνδυασμό με τις άσπρες γραμμές στον ουρανό που κινούνταν με γρήγορη ταχύτητα προς τα κάτω, και προς όλες τις κατευθύνσεις.
Θύμιζαν πεφταστέρια, αλλά ήξερα πολύ καλά πως δεν ήταν.
«Ξεκίνησε.» μίλησε η αρχάγγελος, έχοντας έναν εμφανή ενθουσιασμό στον τόνο της φωνής της.
Ήταν σαν να απολάμβανε να βλέπει αυτή την αντίθεση στον ουρανό, του κόκκινου και του λευκού, όπως ένα παιδί κάνει όταν βλέπει για πρώτη φορά πυροτεχνήματα. Το πρόσωπό της ήταν στραμμένο προς τον ουρανό και κάθε φορά που άστραφτε μια αστραπή, μπορούσα να διακρίνω εύκολα την λάμψη στα μάτια της από τον ενθουσιασμό και την έξαρση.
Έκανε φανερό πως η μάχη ήταν κάτι που της είχε λείψει και πως ανυπομονούσε να σκοτώσει τον κάθε δαίμονα που θα έβρισκε μπροστά της.
Όλο αυτό εμένα μου φαινόταν τρελό.
Αν ήταν άνθρωπος θα μπορούσε εύκολα κανείς να την χαρακτηρίσει σαν ψυχοπαθή.
Καταλάβαινα γιατί της είχαν δώσει αυτή τη θέση στον παράδεισο.
Απολάμβανε να βλέπει τον πόνο και το αίμα. Να ακούει τις κραυγές και τους λυγμούς καθώς ο άλλος την παρακαλάει να σταματήσει.
Το στομάχι μου σφίχτηκε όταν συνειδητοποίησα πως σκεφτόμουν εμένα, την μέρα που εκείνη μου ξερίζωνε τα φτερά. Μπορούσα να φανταστώ πως είχε ακριβώς αυτό το βλέμμα, καθώς το έκανε.
Αυτό με έκανε να την μισήσω περισσότερο.
«Η Sophie!;» άκουσα την Isabelle από πίσω μου και στράφηκα προς το μέρος της.
Ο τρόμος φαινόταν σε όλο της το πρόσωπο, καθώς και η αγωνία της για την τύχη της μικρής της αδερφής.
Δεν είχε μάθει την αλήθεια, οπότε πίστευε πως η μικρή βρισκόταν ακόμα στο σπίτι τους, αβοήθητη. Και ίσως, νεκρή.
Μπορούσα να ακούσω όλες τις πανικόβλητες σκέψεις της, και το μόνο που μπορούσα να διακρίνω από όλες τις φωνές ήταν...
Εγώ φταίω!
Χωρίς να προλάβω να της εξηγήσω πως η Sophie ήταν ασφαλής. Η Isabelle έτρεξε προς τον δρόμο, χωρίς να σκεφτεί τον κίνδυνο προς τον οποίο κατευθυνόταν.
«Isabelle!» φώναξα, ταυτόχρονα με τον Jackson, ο οποίος και με κοίταξε νευριασμένος μόλις το συνειδητοποίησε.
Δεν έδωσα σημασία και έτρεξα κατευθείαν από πίσω της.
Κατάφερα να την προλάβω, αλλά σταμάτησε από μόνη της, όταν είδε να ξεπροβάλουν δυο μορφές από την κόκκινη ομίχλη.
Ένας από τους δαίμονες είχε σώμα νέου άνδρα, αλλά το πρόσωπό του φαινόταν γερασμένο, καθώς στο κεφάλι του υπήρχαν κέρατα, όμοια με ταύρου. Φορούσε μόνο ένα σκισμένο παντελόνι το οποίο έφτανε μέχρι τον αστράγαλο.
Ο δεύτερος δαίμονας δεν είχε την μορφή ανθρώπου. Το σώμα του θύμιζε άλογο αλλά το πρόσωπό του δεν είχε μορφή. Δεν υπήρχαν ούτε μάτια, ούτε στόμα, ούτε μύτη. Ήταν άδειο.
Έτρεξα γρήγορα μπροστά από την Isabelle, και με γρήγορες κινήσεις προσπάθησα να βγάλω το ξίφος της πανοπλίας μου.
Παρόλα αυτά συνειδητοποίησα πως δεν βρισκόταν στη θέση του.
«Να πάρει!» βλαστήμησα όταν θυμήθηκα πως μου το είχε πάρει ο δαίμονας που πολέμησα στο μπουντρούμι.
Οι δαίμονες εκμεταλλεύτηκαν αυτή μου την απώλεια, και έτρεξαν προς το μέρος μας.
Κοίταξα την Isabelle η οποία φαινόταν σοκαρισμένη.
Νόμιζε πως δεν θα τα καταφέρουμε και πως όλα είχαν τελειώσει.
Εγώ όμως ήξερα πως ήταν πολύ νωρίς ακόμα για αυτό. Δεν θα άφηνα κανένα δαίμονα να την ξαναγγίξει.
Της έπιασα το χέρι και έκλεισα τα μάτια μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και έπειτα τέντωσα το ελεύθερο χέρι μου προς τους δαίμονες.
Αν ήμουν τυχερός τότε θα μου είχε μείνει λίγη ακόμα δύναμη, ίση για να καταστρέψει αυτούς τους δαίμονες.
Άνοιξα απότομα τα μάτια μου και μια σπίθα φωτός άρχισε να εμφανίζεται στο χέρι μου, η οποία και εκτοξεύτηκε με μεγάλη ταχύτητα πάνω στους δαίμονες, σαν μεγάλη σφαίρα φωτιάς, και τους έκαψε.
Όλα έγιναν πολύ γρήγορα.
Έμεινα έκπληκτος από το μέγεθος της δύναμης που ελευθέρωσα.
Το ίδιο έκπληκτη φαινόταν και η Isabelle, η οποία είχε σφίξει τα χέρια της γύρω από το δικό μου.
«Πώς το έκανες αυτό;» ρώτησε, αφού ποτέ της δεν με είχε δει να χρησιμοποιώ τέτοια δύναμη.
Για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ ήξερα πως μπορούσα να το κάνω αυτό.
«Η Sophie είναι ασφαλής.» είπα, αντί να απαντήσω στην ερώτησή της.
Με κοίταξε περίεργη, περιμένοντας φυσικά να της εξηγήσω.
Δεν ήταν όμως η ώρα για να μάθει όλη την αλήθεια.
«Είναι σε καλά χέρια. Θα την δεις σύντομα. Θα σε πάω σε εκείνη.»
Το βλέμμα της σοβάρεψε.
«Με νοιάζει μόνο που είναι ασφαλής. Από εκεί και πέρα, θα πάω όπου πας κι εσύ.» απάντησε.
Έμεινα έκπληκτος από τα λόγια της αλλά ταυτόχρονα χάρηκα που το άκουγα, διότι ούτε εγώ ήθελα να την αφήσω.
Εξάλλου αυτή ήταν η δουλειά μου. Να βρίσκομαι δίπλα της και να την προστατεύω.
«Yoongi! Τι συνέβη;» άκουσα την φωνή του Jimin να φωνάζει, καθώς έτρεχε προς το μέρος μας, μαζί με τον Jackson.
Η αρχάγγελος δεν βρισκόταν πουθενά, πράγμα που με καθησύχασε. Δεν ήθελα να μάθει για το τι έγινε πριν λίγα λεπτά με τους δαίμονες.
«Τι ήταν αυτό το φως;» ρώτησε μόλις στάθηκε μπροστά μας λαχανιασμένος.
Κοίταξα την Isabelle, που επίσης με κοιτούσε. Ήθελε κι εκείνη μια εξήγηση, αλλά ούτε εγώ ο ίδιος ήξερα τι είχα κάνει, ή πώς το έκανα.
«Υποθέτω πως το έκανα εγώ.» απάντησα, ακόμα μπερδεμένος.
Τα μάτια του Jimin γούρλωσαν από έκπληξη.
«Εσύ; Μα πως;»
«Δεν ξέρω, Jimin. Αλλά ούτε έχω χρόνο να μάθω.» είπα αναστενάζοντας ενοχλημένος.
Ήταν αλήθεια. Δεν μας είχε μείνει καθόλου χρόνος. Η δύναμή μου ήταν το τελευταίο πράγμα που με ανησυχούσε.
Ο Jimin κούνησε το κεφάλι του δείχνοντας κατανόηση.
Ο Jackson από την άλλη συνέχισε να με κοιτάζει ύποπτα.
Για ακόμη μια φορά τον αγνόησα. Αλλά δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα κρατήσω τον εαυτό μου από το να τον χτυπήσει.
«Που πήγε εκείνη η γυναίκα;» ρώτησε η Isabelle, κάνοντάς μας να στρέψουμε την προσοχή μας σε αυτή.
Φαινόταν ακόμα ανήσυχη, αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν για την αδερφή της ή την αρχάγγελο.
«Πήγε προς την πύλη.» απάντησε ο Jimin και με κοίταξε, «Είπε να την ακολουθήσεις.»
«Την πύλη; Ποια πύλη;»
«Αυτή από την οποία έρχονται οι δαίμονες στη Γη. Πρέπει να την κλείσουμε για να μην μπορέσουν να περάσουν κι άλλοι.» απάντησα εγώ αυτή τη φορά.
Κοίταξα τον Jackson και ύστερα τον Jimin.
«Βρείτε κάτι για να αμυνθείτε σε περίπτωση που συναντήσετε κάποιον δαίμονα στον δρόμο σας. Γυρίστε στο σπίτι και μείνετε κρυμμένοι.» είπα, κάνοντας τον Jimin να με κοιτάξει σοβαρός.
«Δεν πρόκειται να κρυφτώ. Θα έρθω μαζί σου.»
«Όχι!» απάντησα αμέσως, «Η Isabelle θα έρθει.» είπα, κοιτάζοντάς την.
Εκείνη χαμογέλασε, ικανοποιημένη από την απάντησή μου.
«Τι; Όχι!» φώναξε ο Jackson εκνευρισμένος, έτοιμος να μου ορμήσει ξανά.
Ο Jimin όμως τον σταμάτησε, τεντώνοντας το ένα χέρι μπροστά του, εμποδίζοντάς τον να περάσει.
Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο πάνω μου.
Για λίγα λεπτά επικράτησε ησυχία μεταξύ μας.
Το μόνο που ακουγόταν ήταν εκρήξεις και φωνές, που όμως βρίσκονταν μακριά από το μέρος που ήμασταν εμείς.
Οι λευκές γραμμές συνέχισαν να σχηματίζονται στον ουρανό, και πολλαπλασιάζονταν κάθε λεπτό. Παρόλα αυτά, αν δεν έκλεινε η πύλη, οι δαίμονες θα υπερτερούσαν στον αριθμό.
«Πάμε Jackson.» είπε τελικά ο Jimin και προχώρησε.
Ο Jackson κοίταξε την Isabelle, γεμάτος ανησυχία.
«Θα είμαι μια χαρά.» του είπε εκείνη, έχοντας ένα καθησυχαστικό χαμόγελο στο πρόσωπό της.
Εκείνος αναστέναξε ηττημένος. Ήξερε πως ότι κι αν της έλεγε εκείνη δεν θα άλλαζε γνώμη.
Μπορεί να μην εμπιστευόταν εμένα, αλλά σίγουρα εμπιστευόταν την κοπέλα που αγαπούσε.
Isabelle
Αφού αποχαιρετήσαμε τα δυο αγόρια, πράγμα που για εμένα ήταν αρκετά δύσκολο διότι δεν ήξερα αν θα τους ξαναδώ, πήραμε τον δρόμο προς το κέντρο της πόλης.
Ο Yoongi δεν με άφησε στιγμή από δίπλα του, πράγμα αναμενόμενο. Παρόλα αυτά για ακόμα μια φορά ένοιωσα πως απέφευγε να με κοιτάξει. Ήταν προσηλωμένος στον δρόμο, μάλλον για να είναι σε ετοιμότητα αν μας επιτεθεί ξανά κάποιος δαίμονας.
Παντού στο δρόμο υπήρχαν στάχτες, όμοιες με εκείνες που μετατράπηκαν οι δαίμονες τους οποίους έκαψε ο Yoongi πριν λίγη ώρα.
Μπορούσα να φανταστώ τον πόλεμο που είχε πάρει θέση ακριβώς σε αυτό το σημείο. Μπορούσα να φανταστώ αγγέλους και δαίμονες να πολεμάνε μέχρι θανάτου, οι μεν για να προστατέψουν τον παράδεισο και οι δε για να προστατέψουν τον εαυτό τους.
Η σκέψη δεν με τρόμαζε ούτε με σόκαρε.
Ήταν σαν να φανταζόμουν μια σκηνή από μια ταινία δράσης ή σαν κάποιο όνειρο.
Υποθέτω πως είχα δει πολλά, που πλέον αυτό δεν με προκαλούσε έκπληξη.
Κοίταξα τον Yoongi, του οποίου το βλέμμα δεν άλλαξε.
«Ποιο είναι το σχέδιο;» ρώτησα, θέλοντας να σπάσω τη σιωπή μεταξύ μας.
«Να κλείσουμε την πύλη και να σκοτώσουμε τους υπόλοιπους δαίμονες που θα μείνουν.» απάντησε χωρίς να με κοιτάξει.
«Και πως θα κλείσει η πύλη;» ξαναρώτησα, αφού δεν μου έδωσε όλες τις απαντήσεις που χρειαζόμουν.
Συνεχίσαμε να περπατάμε, χωρίς όμως να ακούσω κάποια απάντηση από τον Yoongi.
Με το βλέμμα του στραμμένο μπροστά, δεν φαινόταν να θέλει να κουβεντιάσει.
Ήταν χαμένος στις σκέψεις του, πράγμα που με έκανε να καταλάβω πως ίσως και να μην άκουσε την ερώτησή μου.
Με διέψευσε όμως, όταν επιτέλους έστρεψε το βλέμμα του σε εμένα, κοιτώντας με σοβαρός.
«Δεν έχω ιδέα.» είπε.
Πριν προλάβω να εκφράσω τις ανησυχίες μου για το γεγονός πως πηγαίναμε κυριολεκτικά προς το στόμα του λύκου χωρίς κανένα σχέδιο, ακούστηκε μια δυνατή έκρηξη, όχι πολύ πιο μακριά από το σημείο που βρισκόμασταν.
Οι φλόγες φαίνονταν πίσω από τα κτήρια και μπορούσα να καταλάβω πως προέρχονταν από το σημείο στο οποίο κατευθυνόμασταν.
«Πάμε.» είπε ο Yoongi, με αποτέλεσμα να τρέξουμε προς το κέντρο της πόλης.
Αυτό που αντίκρισα μόλις φτάσαμε δεν είχε καμία σχέση με τις προηγούμενές μου σκέψεις, σχετικά με τον πόλεμο.
Αυτό το θέαμα με έκανε να σταματήσω απότομα και να κοιτάζω με τρόμο.
Μαύρες σκιές έπεφταν πάνω σε φτερωτούς αγγέλους που είχαν ένα εκτυφλωτικό λευκό φως γύρω από τα σώματά τους. Άλλοι πολεμούσαν με τα χέρια τους και άλλοι με διάφορα όπλα, όπως τόξο, σπαθί και δόρυ.
Κάποιοι άγγελοι κουβαλούσαν άψυχα σώματα ανθρώπων και έτρεχαν μακριά από το πεδίο της μάχης.
Οι δαίμονες που είχαν πάρει την μορφή σκιών ήταν δύσκολο να νικηθούν, αλλά όσοι σκοτώνονταν έπαιρναν την μορφή σκόνης, ενώ οι άγγελοι, των οποίων τα πτώματα φαίνονταν περισσότερα, απλά έχαναν την λάμψη τους και πέθαιναν ακριβώς όπως πεθαίνουν και οι άνθρωποι.
Ξαφνικά ο Yoongi στάθηκε μπροστά μου, κρύβοντας μου έτσι το αποκρουστικό θέαμα.
«Θα πάμε από άλλο δρόμο.» φώναξε, έτσι ώστε να μπορέσω να τον ακούσω πάνω από τις κραυγές.
Ήμουν έτοιμη να συμφωνήσω μαζί του, μιας και δεν ήθελα να κάτσω ούτε στιγμή παραπάνω σε αυτό το μέρος, μέχρι που διέκρινα ένα γνώριμο άτομο πεσμένο κάτω.
Και αυτή ήταν η Anna, η μητέρα του Jackson.
«Yoongi, πρέπει να τη σώσουμε!;» είπα, δείχνοντας την πεσμένη γυναίκα που βρισκόταν μπροστά μας.
Εκείνος την κοίταξε, αδιάφορος, πράγμα που με έκανε να εκνευριστώ.
«Δεν έχει ελπίδα Isabelle. Πρέπει να φύγουμε.» είπε, αλλά εγώ τον αγνόησα και έτρεξα προς το μέρος της.
Έσκυψα από πάνω της και προσπάθησα να την σηκώσω.
Είχε χάσει τις αισθήσεις της, αλλά δεν ήταν νεκρή. Το δέρμα της διατηρούσε το ελαφρύ μαύρισμα του, το οποίο και με επιβεβαίωσε πως ήταν απλώς λιπόθυμη.
Όσο κι αν προσπαθούσα δεν μπορούσα να τη σηκώσω. Το σώμα μου πονούσε ακόμα, ενώ δεν είχα καθόλου δύναμη.
Γύρισα προς την άλλη μεριά, για να ζητήσω την βοήθεια του Yoongi, αλλά ακριβώς μπροστά μου βρέθηκε ένας δαίμονας.
Τον κοίταξα τρομοκρατημένη και έπεσα κάτω, προσπαθώντας να φύγω μακριά του, αλλά εκείνος με πλησίαζε περισσότερο.
Έκλεισα τα μάτια μου, μόλις εκείνος ύψωσε ψιλά το σπαθί που κρατούσε, το οποίο είχε μάλλον αρπάξει από κάποιον άγγελο.
Άκουσα την φωνή του Yoongi να φωνάζει το όνομά μου πανικόβλητος. Αυτό με έκανε τα καταλάβω πως δεν θα προλάβαινε.
Ήμουν έτοιμη να νιώσω κάποιον πόνο, πέρα από αυτόν που ήδη ένοιωθα. Όμως αυτός ο πόνος δεν ήρθε ποτέ.
Άνοιξα αργά τα μάτια μου και είδα πως ο δαίμονας είχε εξαφανιστεί. Στη θέση του υπήρχε πεσμένο το σπαθί το οποίο κρατούσε, ενώ ένας άγγελος με πορτοκαλί μαλλιά μου πρόσφερε το χέρι του για βοήθεια.
Τον κοίταξα περίεργη καθώς εκείνος μου χαμογελούσε ευγενικά.
Έπιασα το χέρι του, και μόλις σηκώθηκα είδα τον Yoongi να βρίσκετε ακριβώς από πίσω του, ακόμα σοκαρισμένος από αυτό που πήγε να γίνει.
«Ώστε εσύ είσαι η Isabelle; Η αδερφή σου μου έχει πει τόσα για εσένα.» μίλησε ο άγγελος, κάνοντάς με να τον κοιτάξω έκπληκτη.
Ποιος είναι αυτός ο άγγελος και πως ξέρει την αδερφή μου;