"Barbie! Barbie!" sigaw ni Glaiza on the other line.
Mabilis ang tibok ng kanyang dibdib ng marinig ang sigaw ng baklang kaibigan ni Rhian at ang takot nitong expression sa kanilang video call. Tanging ang nangingitim na kalangitan ang nakikita nito dahil agad na binitiwan ni Barbie ang celphone upang saklolohan ang kaibigan.
"Dude, what's wrong?" patakbong lumapit si Bart sa kaibigang namumutla. "What's going on?"
"I have to go back home," sagot naman ni Glaiza, placing her gadget on the center table without ending the video call.
"We just got here yesterday and the tournament is tomorrow. You can't back out, G. Tell me what's wrong. Did something happened?" he grabbed Glaiza's hand to stop her form leaving. Kilala niya ang kanyang kaibigan, na kapag sinabi nito na aalis siya, aalis siya. Pero hindi maaring umalis si Glaiza dahil may qualifiers sila bukas sa annual dirt bike tournament sa Texas.
"Rhian's in trouble. Barbie sounded nervous that I heard him shouted Rhian's name in fear. I have to check on her,"
"Dude, you are more than half a day flight back to the Philippines, that's how far we are...."
"I'm not ignorant, Bart,"
"Sorry... What I mean is, by the time you get back home, what ever is happening today is already the past by tomorrow. Better talk to Barbie again. If they need any assistance, then I'll go back with you. Right now, calm down. Panicking won't help,"
Sa sinabing iyon ng kaibigan, nahimasmasan si Glaiza. Tama ang kanyang kaibigan. Kahit pa makaalis siya ngayon, kinabukasan pa siya makakarating ng Pilipinas. Mas maiging hintayin nito si Barbie at alamin kung ano ang nangyari.
"Mahal....." a sound of a trumpet was heard that made Glaiza tumble to reach her phone on the center table.
"Mahal, anong nangyari? Bakit napatakbo si Barbie sa'yo? Are you hurt? May nangyari ba? Babalik ako ng Pilipinas ora mismo,"
"Walang nangyari, Mahal. Aksidente lang. Nawalan lang ako ng balanse sa yate. Wag kang mag-alala,"
"Panong hindi ako mag-aalala, yung boses ni Barbie kanina takot na takot. Siguradong okay ka lang? Teka, ano yang nasa balikat mo? Is that a bruise? Bakit ka may pasa?" napatingin si Rhian sa bahaging napansin ni Glaiza. Hindi niya napansin ang pasa na iyon, maging ang sakit dahil agad niyang dinampot ang celphone ng kaibigan dahil binaggit ni Barbie na kausap niya ang kasintahan sa videocall.
"Na...nabangga lang ako. Medyo umalon kasi kaya nawalan ang ng balanse. Wa...wala ito. Wag kang mag-alala,"
"Sigurado ka ba?" muli nitong tanong.
"Oo mahal. Okay lang ako,"
"Okay, maniniwala ako. Pero kahit anong mangyari, tawagan ninyo ako agad. Sabihin mo rin kay Barbie. Uuwi ako agad,"
"Opo Mahal. Pagbutihin mo ang ginagawa mo dyan ha para manalo ang team ninyo," bilin ng dalaga na sinamahan niya ng isang magandang ngiti. Ang klase ng ngiti na nagpapakalma sa puso ng kanyang kasintahan.
"Kahit sa isang simpleng ngiti mo lang, Ms. Ramos, kayang kaya mo akong paamuhin. Suko ako sa'yo. Mahal na mahal kita, Rhian,"
Paano ba siya tutugon sa kanyang narinig? Ni minsan ay hindi pa naranasan ni Rhian ang klase ng kaligayahan na naibibigay ni Glaiza sa kanyan. Damang-dama niya ang walang sukat nitong pagmamahal. Hindi niya alam kung ano ba ang kanyang sasabihin o anong salita ang katumbas ng kaligayahang nararamdaman.
"Rhain?" pagtawag ni Glaiza sa ilang pagbilang na hindi tumugon ang kasintahan. "May problema ba?"
"Wala Mahal. Walang problema,"
----------
A week has passed, Glaiza, holding tight her Governor's Sparkplug trophy, is excited to see the star of her life. Sa isang linggo, tanging sa video call lamang niya nasisilayan ang modelong kasintahan and she missed her. It was not enough. Ang sabi ni Barbie ay nasa Davao sila ngayon para sa isang pictorial ng isang beach resort. Kaya't pagkalapag ng kanyang eroplano galing ng US, sumakay na itong muli ng eroplano papunta namang Davao.
----------
"Barbie, kanina ka pa palinga-linga," pansin ni Migo nang tawagin ito upang asistahin ang alaga.
"May hinihintay kasi ako. Darating si Glaiza. Susorpresahin si Rhian," excited nitong balita.
"Wow... A for eyfort. Hulog na hulog siya sa aking gold mine ah,"
"Wa ka ma-say noh! Kakainggit nga eh. Buti pa si Rhian may lablayf. Kelan kaya tayo, Migo?"
"Well, I don't need a lovelife as long as buhay na buhay ang sex life ko," pairap nitong sagot.
----------
It is an hour and forty minutes flight from Manila to Davao, four hours and thirty minutes drive going to Glan, Saranggani and lastly. an hour and a half travel by boat to Olanivan Island where, according to Barbie, is where the photo shoot is being taken at the moment.
Glaiza is agitated as the boat's motor started. Kapag pumapalya at namamatay ang makina nito, her blood boils. Pakiramdam niya parang may humaharang na makita niya ang kanyang kasintahan.
Those tight lips loosened nang nagtuloy tuloy ang tunog ng motor ng banka. It means hindi ito titigil sa gitna ng kanilang paglalayag. At sa pagtawag ng bankero sa kanyang pangalan, lalo siyang napangiti dahil malapit na niyang makita ang taong pinakaaasam-asam niyang makita.
Si Rhian.
----------
Barbie kept on watching the photoshoot. He (or She), constantly reminding the photographer na hindi maaaring mabasa si Rhian dahil malapit sa pampang ang kanyang pwesto. Inis man ang photographer dahil kailangan din niya ng water shot sa modelo, hindi niya magawa. Ayon kay Barbie, may allergy umano ang kanyang subject sa tubig dagat. Pero every hour ay lumalapit si Barbie kay Rhian upang dampian ng basang towel ang balat ng kaibigan dahil natutuyo ang kanyang balat. Ayaw naman niyang lumabas na daing ang kanyang kaibigan.
The sun is way up directly at them and the heat on the sand literally fry their feet. Agad na tumakbo si Barbie patungo sa kanyang kaibigan dala ang basang twalya at ibinaliot ito kay Rhian habang tinatakbo nila ng kanilang nipa hut cottage.
"Grabe ang init, Barbie. Para akong piniprito!" pagrereklamo ni Rhian.
"Ok lang yan besh. Mamaya ibang init naman ang mararamdaman mo," Barbie replied below his breath.
"Ano?"
"Ang sabi ko, ung mga kaliskis mo naglalabasan sa init. Magpunas ka ng maigi,"
"Hindi ba't malapit lang dito ang datin anting tirahan?" sambit ni Rhain habang pinipunasan ng basang twalya ang katawan.
"Oo, dun sa kabilang isla. Sa Camahual, Saranggani Island,"
"Nandun pa kaya yung kubo natin? Puntahan natin mamaya,"
"Bakit?"
"Wala naman. Maganda rin naman kasi ang tanawin dun. Walang tao na pwedeng makakita sa akin na...."
"Namimiss mo na ang lumangoy noh?" isang ngiti ang isinagot ng kaibigan. "Sige, punta tayo mamayang hapon kapag tapos ang ang photo shoot mo at...." napaangat ang tingin ni Rhian sa kanyang kaibigan. "... pagdating ng surpresa ko sa'yo,"
"Ako ba ang surpresang sinasabi mo, Barbie?"
Isang tinig na sa likuran mismo ni Barbie nanggaling ang nagpabilis ng tibok ng puso ni Rhian. T
Tumalon-talon
Pumipitik-pitik
Umiikot
Nagwawala
Agad na nagside step si Barbie upang maialis ang sarili sa pagkakaharang niya sa bagong dating.
Di mapigilang luha ng kaligayahan at mahigpit na yakap ang isinalubong ni Rhian sa kanyang surpresa. Ang kanyang kasintahan na may isang linggo niyang hindi nakasama. Talking and seeing her through video call will never be compared seeing Glaiza in person. Nahahawakan, nakikita at nahahalikan.
The staff that came with Rhian and Barbie on the island started to check on whats happening at ktiang kita nila ang matamis na paghalik ng modelo sa bagong dating. They all smiled. Its the new generation at para sa kanila ay normal ang makakita ng dalawang babaeng nagmamahalan.
----------
Hinayaan muna ni Glaiza na matapos ang trabaho ni Rhian. Pagdating naman ng hapon ay makakasama na niya ang kasintahan. At habang naghihintay, sinabi ni Barbie sa kanya na pupuntahan nila ang dati nilang tirahan sa Saranggani. Ang payak na kanilang pinagmulan.
Glaiza was amazed sa pinagmulan ng kanyang mahal. Na dahil sa angking ganda nito ay nadiscover siya ni Migo.
----------
The sky is painted with bright orange and yellow as the sun slowly falls below the horizon. The staff rode a motor boat separate from Rhian, Barbie and Glaiza dahil iba ang kanilang pupuntahan.
Malakas at malamig ang hangin na kanilang nasasalubong. Balot na balot si Rhian ng hoodie jacket at kumot na dala ni Barbie para hindi matalamsikan kahit 1 talsik ng tubig dagat ang kaibigan. Ganyan niya ito inaalagaan upang hindi mabuking ang iniingatan nilang sekreto.
Tila langit ang pakiramdam ni Rhian. Katabi ang kanyang pinakamamahal, ang kanyang likod nakasandal sa matikas na katawan ng katipan at ang kanang braso nito ay mahigpit na nakabalot sa kanyang katawan na parang takot na baka mahulog ang kasintahan.
"I missed you so much," bulong ni Glaiza sa katipan na nagdulot ng isang mainit na boltahe sa malamig na hangin at ang tanging sagot niya ay ang lalong pagsisik ng kanyang katawan sa katawan ni Glaiza.
"Mam, nandito na pu tayo," pahayag ng bankero.
Inihagis ng bankero ang lubid sa isang mataas na bato upang hidi lumayo ang banka habang umaalis ang kanyang mga pasahero. Unang tumayo si Barbie. Isang matibay na bisig ang iniabot nito at hinila siya paakyat ng batuhan. Sumunod naman si Rhian na iniabot ang bisig na hinawakan din ng kanyang kaibigan.
"Teka, may ibang nakatira na ba rito sa side ng isla na ito?" napaisip bigla si Barbie dahil hindi niya inaasahan ang pagtulong ng isang tao.
"Rina...."
Hindi inaasahan ni Rhian na marinig ang kanyang pangalan na mahigit limang taon na niyang hindi naririnig. Napaangat ang kanyang titig sa nagmamay-ari ng kamay na umaalalay sa kanya.
Hindi niya iyon inaasahan. Pinipilit niyang bawiin ang kanyang kamay mula sa taong umaalalay sa kanya paalis ng banka.
"Rhian, what's wrong?" pagtataka ni Glaiza.
"Hoy kuya, anong ginagawa mo kay Rhian?!" agad na kumilos si Barbie na hinihila ang balikat ng lalaki upang bitawan nito ang kanyang kaibigan dahil nakikita niyang pilit hinihila ni RHian ang kamay mula sa lalaking umaalalay sa kanya.
"Bitiwan mo ako!!!!" pagsusumigaw naman ni Rhian na buong lakas na binabawi ang kanyang kamay.
"Bitawan mo siya!!" Glaiza was trying to pull Rhian pero tila nasasaktan ang katipan sa higpit ng hawak ng lalaki sa kanya.
"MIROY!!!!"
Sa pagsigaw ni Rhian sa pangalang iyon, bigla siyang binitawan at dahil sa paghila ni Rhian sa kanyang kamay, nawalan siya ng bwelo kaya't nahulog siya sa dagat.
"RHIAAAN!!!"
----------
I've been saying sorry every time I update my stories very very late. Pero di ako magsosorry ngaun, kundi magpapasalamat ako.
SALAMAT SA MGA NAGBABASA AT NAGHIHINTAY PA RIN NG UPDATES KO. SALAMAT SA PASENCIA NINYO AT PANINIWALA NA MALALAMPASAN KO ANG PAGSUBOK NA HANGGANG NGAYON AY PINAGLALABANAN PA RIN NAMIN NG PAMILYA KO. PROBLEMS NA DAHILAN KUNG BAKIT SOOOOBRANG TAGAL BAGO AKO MAKAPAG UPDATE.
EVERY DAY IS A STRUGGLE AND CONFUSION. TANONG NA KUNG BAKIT BA NAGIGISING PA RIN AKO. KUNG ANO PA BA ANG POINT. WHAT IS TO THANK FOR KUNG ARAW ARAW PAGGISING MO, KUNG ANO UNG PROBLEMA MO KAHAPON, PROBLEMA PA RIN KINABUKASAN. ANG HIRAP PALA NG MAGING KASAPI NG BROKEN FAMILY. FEELING ULILA AT KATULONG. BUHAY ANG MAGULANG MO PERO HINDI MO KASAMA. YUNG THOUGHT NA LUMAKI KANG BUO ANG PAMILYA MO. NA SANAY KANG MAGKAKASAMA KAU SA LAHAT NG PROBLEMA. BUT WHEN YOU COME TO A CERTAIN AGE, KUNG ANO ANG NAKASANAYAN MO, HINDI PALA MANANATILI HANGGANG SA MALAGUTAN KA NG HININGA.
BUT RIGHT NOW I AM THANKFUL FOR A CERTAIN PERSON ACCEPTING EVERY INCH OF ME.
THANK YOU MRS. @Donz27 TRINIDAD FOR YOUR PATIENCE WITH ME.
MAHAL NA MAHAL KITA...