Night Out ထြက္ၾကမွာမို႔ ည ၆ နာရီေလာက္မွာ ကိုကိုက ေခတ္ကို ဆိုင္မွာ လာေခၚသည္။ ေခတ္ ညစာမစားရေသးလို႔ ဗိုက္အရင္ ျဖည့္ရေအာင္ ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္ကို ဝင္လာၾကသည္။ ကိုကိုက ေဟာ့ေပါ့အကင္ အိုးေပၚမွာ ပုစြန္၊ ကင္းမြန္၊ ဝက္သားျပား စတဲ့ အကင္ေတြကို က်က္သြားေအာင္ တူသုံးၿပီး ေမွာက္လိုက္လွန္လိုက္ လုပ္ေပးသည္။
"ကိုကို ေနာက္ဆိုရင္ ကုမၸဏီအလုပ္ေတြ စလုပ္ရေတာ့မွာ၊ ေခတ္နဲ႕ အၿမဲေတြ႕နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ လိမ္လိမ္မာမာေနေနာ္၊ ကိုကိုစိတ္ပူရေအာင္ မလုပ္နဲ႕"
"အဲ့ဒါဆို ေခတ္ဆီ မလာေတာ့ဘူးလား၊ ကိုကို႔ကို လြမ္းလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ"
ေခတ္ေလးက မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႕ စူပုတ္ေနၿပီ။ Joy လည္း အသည္းတယားနဲ႕ ပါးျပင္ေလးကို ဖ်စ္ညွစ္ပစ္လိုက္သည္။
"ကိုကို အခ်ိန္ရတာနဲ႕ ေခတ္ဆီ ေျပးလာမယ္၊ ကိုကို အလုပ္လုပ္တာ ေခတ္လည္း ႀကိဳက္တယ္မလား"
"ေခတ္ ေရခဲမုန႔္စားခ်င္ရင္ေရာ ခ်က္ခ်င္းလာပို႔ေပးမွာလား"
"လာပို႔ေပးမွာေပါ့၊ ကိုယ့္ေခတ္က ကိုကို႔ VIP ပဲကို"
"တကယ္ေနာ္၊ ကုမၸဏီမွာလည္း secretary ေကာင္မေလး မခန႔္ရဘူးေနာ္"
"ဘာလဲ..ေခတ္ေလး မႀကိဳက္ဘူးလား"
"ဟင့္အင္း မႀကိဳက္ဘူး၊ ကိုကို မခန႔္ရဘူး"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ ဒီည ကိုကိုနဲ႕ ကြန္ဒိုကို လိုက္ခဲ့ပါလား၊ ေနာက္ဆိုရင္ ေခတ္ေလးကို အၿမဲတမ္း မေတြ႕နိုင္ေတာ့ဘူး"
မေန႕ညကလည္း ကိုကိုနဲ႕အတူ အိပ္ေပးခဲ့တာကို ထပ္ၿပီးေတာ့ ေလာဘတက္ျပန္ၿပီ။ ေခတ္ နားထင္ေပၚကို လက္ညွိုးေထာက္ကာ စဥ္းစားလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာ ညိတ္ျပလိုက္သည္။
"ေခတ္ တကယ္ေနာ္၊ ကိုကိုနဲ႕ လိုက္လာမွာ တကယ္ေနာ္"
"ဒီတစ္ညပဲေနာ္၊ မနက္က်ရင္ ဆိုင္ျပန္ပို႔ေပး၊ စည္သူတို႔က ေခတ္တို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာ"
"ၾကည့္ၾကည့္ေပါ့၊ အဲ့လိုၾကည့္ေလ ေခတ္ကို အပိုင္သိမ္းခ်င္ေလပဲ၊ ေခတ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ျပန္ျပင္လို႔ မရဘူးလား၊ ကိုကိုနဲ႕ လက္မွတ္ထိုးထားရေအာင္ေလ၊ ေခတ္ေလးနဲ႕ အတူေနခ်င္ၿပီ"
"အဲ့ဒါေတြ မစဥ္းစားခ်င္ေသးဘူး၊ ခ်စ္သူဘဝနဲ႕ ေနခ်င္ေသးတယ္လို႔ ေျပာထားၿပီးၿပီေလ၊ ေရာင့္တက္မလာနဲ႕ေနာ္ အဘိုးႀကီး"
"ေခတ္ေလးရာ ဘာေတြေၾကာက္ေနတာလဲ၊ ကိုကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သြားမွာလို႔ ေျပာထားတာပဲကို"
"ကိုကို"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ စားလိုက္ဦး၊ ဒီမွာ က်က္ေနၿပီ"
ေခတ္ေလးကို လက္ထပ္ခ်င္ေပမယ့္ ေခတ္ေလးက ေခါင္းကို မညိတ္ေသးတာ။ အဲ့ေတာ့ Joy လည္း အလိုဆႏၵမျပည့္ေသးလို႔ ၾကက္ဖႀကီး လည္လိမ္ေနတဲ့႐ုပ္နဲ႕ ေဟာ့ေပါ့အိုးေပၚမွာ မီးကင္ထားတဲ့ ပုစြန္ႏွင့္ ကင္းမြန္ကို တူနဲ႕ညွပ္ၿပီး ပန္းကန္လုံးထဲထည့္ေပး လိုက္သည္။
"ေခတ္ အိမ္သာသြားလိုက္ဦးမယ္ ကိုကို"
"ကိုကို လိုက္ခဲ့ေပးရမလား"
"အာ ..ရပါတယ္ ေခတ္မၾကာဘူး .. ခဏပဲ"
ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္ရဲ႕ က်ားအိမ္သာထဲကို ေခတ္ ဝင္လာလိုက္သည္။ အေပါ့ပဲ သြားခ်င္တာမို႔ ဘိုထိုင္ခန္းထဲကိုမဝင္ဘဲ အျပင္ဘက္ ေႂကြခြက္မွာပဲ ကိစၥရွင္းလိုက္သည္။ ကိစၥၿပီးသြားတာနဲ႕ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ျပန္ဆြဲတင္ေနတုန္းမွာ ၾကားဖူးနားဝရွိေသာ အသံကို ၾကား လိုက္ရလို႔ ေခါင္းကိုလည္ၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ေဘဘီ့ကို ရွာေနတာ၊ ေတြ႕မယ့္ေတြ႕ေတာ့ ..ဟား ဟား"
ေခတ္ အသံၾကားရာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္တက္သြားေအာင္ လန႔္သြားရသည္။ ေခတ္ လန႔္သြားရျခင္းက ကိုယ့္အေပၚ မရိုးသားတဲ့လူနဲ႕မွ အိမ္သာလို ေနရာမ်ိဳးမွာ ျပန္ေတြ႕ရလို႔။
"ခင္..ခင္ဗ်ားက...ကို..ကိုရီးယားမွာတုန္းက တစ္ေယာက္မဟုတ္လား "
ေခတ္ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို အျမန္ဆြဲတင္လိုက္သည္။ ရွက္လြန္းလို႔ အသံေတြပင္ တုန္ေနသည္။
"ေဘဘီ ဉာဏ္ေကာင္းလြန္းတယ္ကြာ၊ ကိုယ္က ဂြၽန္၊ မင္းကိုကိုနဲ႕ ၿပိဳင္ဘက္ေတြေပါ့"
ဂြၽန္ဆိုတဲ့လူက လွ်ာသပ္လိုက္ရင္း ရမၼက္ခိုးေဝေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႕ ေခတ္ရဲ႕ေအာက္ပိုင္းကို စူးစိုက္ၾကည့္လာသည္။
"မိုက္တယ္ကြာ၊ တစ္ကိုယ္လုံး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္"
ေခတ္မွာ ဒူးေတြပင္ ၫႊတ္ေခြက်ခ်င္ေလာက္ေအာင္ အင္အားခ်ိနဲ႕သလို ျဖစ္သြားၿပီး စစ္ကူမ်ား ရွိမလားလို႔ အိမ္သာထဲကို ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္မွ မရွိ။
"ခင္ဗ်ား..ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ၊ မဟုတ္တာ လာမေျပာနဲ႕"
ေခတ္ အိမ္သာထဲက ျပန္ထြက္မယ္လုပ္ေတာ့ ထိုလူက လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဖမ္းဆြဲထားလိုက္သည္။
"ကိုယ္ အမွန္ေတြေျပာေနတာ ေဘဘီ၊ ကိုယ္ျမင္လိုက္တယ္ေနာ္"
"ခင္ ခင္ဗ်ား လႊတ္ဗ်ာ .. ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို လႊတ္"
"Joy က ဆိုင္ထဲမွာေနာ္၊ ဒီကိစၥကို ေျပာျပလိုက္ရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္နဲ႕အတူ အိမ္သာတစ္ခန္းထဲ အတူဝင္မလား"
"ခင္ဗ်ား လူယုတ္မာပဲ၊ အိမ္သာထဲမွာ ရႉးေပါက္တာ ဘာဆန္းလို႔လဲ၊ ခင္ဗ်ားဘာသာ ေျပာခ်င္ေျပာ၊ မေျပာခ်င္ေန၊ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားလည္း ဒါပဲ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒါပဲ"
ထိုလူရဲ႕ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ထားတဲ့ လက္ေတြကေန ေခတ္ ႐ုန္းထြက္လိုက္သည္။ ေျခတစ္လွမ္းပဲ ေလွ်ာက္ရေသးသည္။ ထိုလူက လက္ကို ျပန္ေဆာင့္ဆြဲလိုက္လို႔ ေခတ္ကိုယ္ေလးက ထိုလူ႕ရင္ခြင္ထဲကို အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ က်သြားသည္။
"ကိုရီးယားမွာတုန္းက မင္းလိမ္ထားတဲ့ကိစၥကို Joy ကို ေျပာလိုက္ရမလား၊ မင္း ကိုယ့္ဘက္က ကူၿပီး လိမ္ေပးခဲ့တာေလ၊ ကိုယ့္ဆီကို လာခဲ့ပါလား၊ လိုရာအားလုံး ျပည့္ေစရမယ္၊ အကုန္ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္၊ ကိုယ့္မွာ အေပါဆုံးက ပိုက္ဆံပဲ"
ထိုလူက ေခတ္႐ုန္းလို႔မရေအာင္ သူ႕ဗလႀကီးနဲ႕ ခ်ဳပ္ ထားတဲ့အျပင္ ေခတ္ကို အတင္းနမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားလာသည္။ ေခါင္းကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ခါယမ္းၿပီး ေခတ္လည္း ရွိတဲ့အင္အားနဲ႕ ႐ုန္းကန္ပစ္ေနလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ အသားကို မထိနဲ႕... လူယုတ္မာႀကီး"
ထိုလူရဲ႕အနမ္းကို ေခတ္ အားကုန္သုံးၿပီး ေရွာင္တိမ္းသည္။ ေခတ္ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေခတ္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ ပိန္ပိန္ပါးပါးကေန ထြက္လာတဲ့အားက ထိုလူ႕လက္ထဲကေန မ႐ုန္းထြက္နိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။
ခြပ္ !
"ေခြးသူေတာင္းစား၊ ေခြးက်င့္ေခြးႀကံ ႀကံတဲ့ေကာင္"
ေဒါသသံနဲ႕အတူ အေနာက္က ပါလာတဲ့ ျပင္းထန္တဲ့ လက္သီးခ်က္ေၾကာင့္ ေခတ္ကိုခ်ဳပ္ထားတဲ့ ထိုလူ႕ရဲ႕လက္က ေျပထြက္သြားသည္။ အထိုးခံလိုက္ရတဲ့အရွိန္နဲ႕ ထိုလူက နံရံကို သြားေဆာင့္သည္။ အခ်ိန္မီေရာက္လာေပးတဲ့ စစ္ကူကို ဝမ္းသာအားရ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ကယ္တင္ရွင္က ကိုကိုပါပဲ။ ေခတ္ ဒုကၡေရာက္တဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေပၚလာတတ္တဲ့ ေခတ္ရဲ႕ဟီးရိုး။
ခြပ္ ! ခြပ္ !
ကိုကို႔ေဒါသတို႔က မေျပေသး။ ထိုလူ႕ကို လက္သီး ထပ္ေကြၽးေနတာ။ ထိုလူက ႏွာေခါင္းထဲက ေသြးစေတြပါ က်လာၿပီး ဒူးၫႊတ္ကာ အိမ္သာနံရံကို ေက်ာမွီထားလိုက္သည္။
ဂြၽန္သည္ Joy ကိုၾကည့္ကာ မ်က္ႏွာကို လူယုတ္မာအၿပဳံး ပီျပင္ေအာင္ မဲ့ၿပဳံးပစ္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းက စို႔တက္လာတဲ့ ေသြးစေတြကို လက္ ညွိုးနဲ႕ တို႔ထိလိုက္သည္။
"ဟား ဟား ..သုံးခ်က္အထိုးခံၿပီး မင္းေကာင္ေလးရဲ႕ ရတနာကို ျမင္လိုက္ရတာ တန္တယ္ကြ၊ မင္းေကာင္ေလးက ရက္ေရာတယ္ေနာ္ .. ဟား ဟား ဟား"
ထိုလူ႕ စကားေၾကာင့္ ေခတ္မွာ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ လန႔္ျဖန႔္သြားရသည္။ ကိုကိုကလည္း ထိုလူ႕စကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကိုမည္းကာ ေခတ္ကို ေသခ်ာစူး စိုက္ၾကည့္သည္။ ကိုကို႔အၾကည့္တို႔က ေခတ္အေပၚမွာ စူးစူးရဲရဲ က်ေရာက္လာသည္။
"မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူးကိုကို၊ အဲ့လူ ညာေနတာ၊ သူေလွ်ာက္ေျပာေနတာ၊ ေခတ္ကိုယုံပါ"
ေခတ္ မ်က္ရည္ေတြက်လာၿပီးေတာ့ ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲကို ေခါင္းတိုးဝင္ၿပီး ကိုကို႔ခါးကို ဖက္ပစ္ထားလိုက္သည္။
"ေခတ္ ..ေခတ္အေပါ့သြားတယ္၊ အဲ့ဒီလူက ေဘးကို ေရာက္လာတယ္၊ ေခတ္ သူ႕ကို ဘာမွမျပဘူး၊ သူညာေနတာ၊ သူညာေနတာ"
ေခတ္ ငိုလိုက္လို႔ပဲလား။ ကိုကို႔လက္ေတြက ေခတ္ရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ျပန္ဖက္ေပးလာသည္။ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေလး။
"မငိုနဲ႕ေတာ့၊ ကိုကို႔ကို သစၥာမေဖာက္ဘူးမဟုတ္လား"
ကိုကို႔ကို ေခတ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ကိုကိုလည္း ေခတ္ရဲ႕ လက္ကို ဆြဲၿပီးေတာ့ အိမ္သာထဲက ျပန္ထြက္ဖို႔ ေျခလွမ္း႐ြယ္လိုက္သည္။
"Joy ေရ..မင္းမသိေသးတာေတြ ရွိတယ္ေနာ္၊ မင္းေကာင္ေလးက ငါ့ဘက္ကပါကြာ၊ မင္းေတာ့ ေနာက္ေကာက္က်သြားၿပီ၊ မင္းေကာင္ေလးရဲ႕ ေအာက္ျပည္ရတနာက ခ်စ္စရာေလး၊ ႏွာေမာင္းေလးက အရမ္းလွတယ္ကြ.. ဟား ဟား"
ေခတ္ စိတ္တိုလိုက္တာ။ လူယုတ္မာအသံႀကီးနဲ႕ ထိုလူက အေနာက္ကေန ေအာ္ျဖစ္ေအာင္ ထပ္ေအာ္လိုက္ေသးသည္။ ကိုကိုက မ်က္ႏွာကို နီရဲတက္လာၿပီးေတာ့ ေခတ္ရဲ႕လက္ေကာက္ဝတ္ကို ျဖဳတ္ခ်ပစ္ကာ အေရွ႕က ထြက္သြားသည္။ ေခတ္လည္း စိုး႐ြံ႕မႈအျပည့္နဲ႕ ကိုကို႔အေနာက္ကို ေျပးလိုက္သြားလိုက္သည္။
"ဟား ဟား ဟား ..Joy ငတုံးေကာင္၊ ငါေျပာသမွ် အကုန္ယုံတယ္၊ ငါကေလ ငါမပိုင္ရရင္ အကုန္ဖ်က္ ဆီးပစ္မွာ၊ မင္းတို႔လို RS မ်ား နည္းနည္းေသြးထိုးလိုက္တာနဲ႕ ၿပိဳလဲၿပဲကြဲေတာ့မွာ"
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့ကြဲမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနမယ္ Joy ေရ၊ ေခတ္ေလးကို ေကာင္းေကာင္းလုလို႔ရရင္ရ၊ မရရင္ မင္းတို႔ကို ေသြးခြဲပစ္မယ္.. ဟားဟား ဟား"
ကိုကိုက မ်က္ႏွာကို သုန္မႈန္ေနၿပီး စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာ။ ကားကို စက္ႏွိုးသည္။ ေခတ္လည္း ကားအ ေရွ႕ခန္းမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ အရင္ကလို ထိုင္ခုံခါးပတ္ႀကိဳးကို သိုင္းပတ္မေပးေတာ့ဘဲ ကားကို ေမာင္းသည္။ တစ္လမ္းလုံးလည္း စကားမေျပာတာမို႔ ကိုကို႔ကို ေခတ္ ေငးၾကည့္ၿပီး ကားေပၚမွာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ပါလာသည္။
စမ္းေခ်ာင္းက ကြန္ဒိုကိုေရာက္ေတာ့လည္း ေခတ္ကို စကားမေျပာဘဲ lift ထဲကို အရင္ဝင္သြားသည္။ ကိုကို႔အေနာက္က ေခတ္ လိုက္လာသည္။ Lift ထဲမွာလည္း ႏွစ္ေယာက္သား စကားမေျပာျဖစ္ဘဲ တိတ္ ဆိတ္ေနသည္။ စကားမေျပာဘဲ ေက်ာက္႐ုပ္လို မလႈပ္မယွက္ ရပ္ေနတဲ့ ကိုကို႔အနားမွာ ေခတ္က ေဘးခ်င္းသြားယွဥ္ရပ္ၿပီး ကိုကို႔ခါးကို ဖက္ထားလိုက္သည္။ ကိုကိုက ေခတ္ကို လုံးဝျပန္မဖက္ဘဲ lift ရဲ႕ တံခါးခ်ပ္ကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
တိုက္ခန္းေရာက္ေတာ့ ကိုကိုက ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာခုံေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိဳက္သည္။ ကိုကို႔အနားကို ေခတ္ေလွ်ာက္သြားၿပီး ကိုကို႔ေပါင္ေပၚမွာ ထိုင္ခ်ကာ ကိုကို႔လည္တိုင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ ဖက္တြယ္ထားလိုက္သည္။ ေခတ္ကို ျပန္ဖက္မလာပါ။ ကိုကို႔ရင္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနျပန္ၿပီလဲ။ ဟိုလူေျပာတာကို နားေယာင္ေနတာလား။ ကိုကို႔မ်က္ႏွာ တင္းေနတဲ့အျပင္ ေခတ္ကို ျပန္မဖက္တာမို႔ ေခတ္လည္း ကိုကို႔အေရွ႕ကေန မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။
"ေခတ္ကို စိတ္ဆိုးေနတာလား၊ ေခတ္ကို မယုံဘူးလား ကိုကို"
ေခတ္လည္း ကိုကို႔မ်က္လုံးကို ဆုံေအာင္ၾကည့္ၿပီး စိတ္အလိုမက်တဲ့အသံနဲ႕ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေမးလိုက္သည္။ ကိုကိုက ေခတ္ကို စူးစူးရဲရဲ ျပန္ၾကည့္လာသည္။
"ငါ့ကို ဘာေတြဖုံးကြယ္ထားတာလဲ ေခတ္၊ ဟိုေကာင္ ေျပာသြားတဲ့ စကားေတြက ဘာေတြလဲ၊ ငါမသိေအာင္ ဘာေတြလုပ္ထားလဲ"
ကိုကို႔အသံက ေဒါသစိတ္နဲ႕ ခက္ထန္လ်က္ ရွိသည္။ ေခတ္ ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲ။ ကိုကို ဘာေတြကို သံသယဝင္ေနျပန္ၿပီလဲ။ ကိုကို႔ကို အရမ္းခ်စ္ေပမယ့္ ေခတ္ အဲ့ဒါေတြ စိတ္ကုန္တာ။
"ေခတ္က ဘာလုပ္ေနလို႔လဲ"
"မင္းရိုးသားရင္ ဟိုေကာင္က ဒီလိုေျပာပါ့မလား"
"အဲ့ေတာ့ ကိုကိုက ေခတ္ေျပာတာမယုံဘဲ ဟိုလူေျပာတာကို ယုံေနတာလား"
"ငါမသိေသးတဲ့ကိစၥက ဘာလဲေျပာ"
"ဘာမွ ဖုံးထားတာ မရွိဘူး၊ အဲ့လူ မဟုတ္တာေျပာလိုက္တိုင္း ခင္ဗ်ားက ယုံတာပဲလား"
"ေအး ..အဲ့ေကာင္ မဟုတ္တာ ေျပာတယ္ပဲထားပါ၊ ဟိုေခြးေကာင္ စည္သူ၊ မင္း အဲ့ေကာင္ဘက္က ငါမသိေအာင္ ဖုံးကြယ္ထားတာ ရွိတယ္၊ ငါမသိေအာင္ ေနာက္ကြယ္မွာ အဲ့ေခြးေကာင္နဲ႕"
ကိုကို႔စကားက ဘာစကားလဲ။ စည္သူ႕ကို သံသယဝင္ရင္ေတာင္ ေခတ္ကို မထင္သင့္ဘူးေလ။ ေခတ္က ကိုကို႔ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္ရသလဲ။ ကိုကိုမေတြးတတ္ဘူးလား။ ကိုကို႔စကားက ေခတ္ကို ေဒါသထြက္ေစသည္။
"ခင္ဗ်ား ေတာ္လိုက္ေတာ့၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို အရမ္းေစာ္ကားလြန္းေနၿပီ၊ အဲ့ေလာက္ေတာင္ သံသယျဖစ္ေနရင္ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လက္တြဲရမွာလဲ၊ အဲ့ေလာက္ျဖစ္ေနရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႕ေရွ႕ဆက္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ဘူး၊ လမ္းခြဲဖို႔ပဲ ရွိတယ္"
ေခတ္လည္း ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႕ ကိုကို႔ကို အသံခပ္ဆတ္ဆတ္ ျပန္ေအာ္ပစ္လိုက္သည္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အားအားရွိ သံသယစိတ္ေတြက မ်ားေနတာကိုး။
"ဘာ ! မင္းက ငါနဲ႕လမ္းခြဲမယ္ဟုတ္လား၊ ဘယ္အ ခ်ိန္ကတည္းက ေနာက္တစ္ေယာက္ ေျပာင္းခ်င္ေနတာလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက spare part ထားထားတာလဲ၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါက လက္ထပ္မယ္ေျပာတာကို ျငင္းေနတာလား ေျပာ"
ကိုကို႔ကို ရွင္းျပခ်င္စိတ္လည္း မရွိဘူး။ စကားေျပာခ်င္စိတ္လည္း ကုန္ခမ္းသြားတာမို႔ ဆိုင္ကိုပဲျပန္ဖို႔ ကိုကို႔အေရွ႕က လွည့္ထြက္ၿပီး အခန္းတံခါးဆီသို႔ ေခတ္ ျပန္ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
"ေခတ္ ..ငါ့ကို ခ်ည္ၿပီးရင္ လြတ္ေျမာက္ခြင့္မရွိဘူး"
အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေတာ့မယ့္လက္က ရပ္တန႔္သြားသည္။ ကိုကိုက ေျပာလည္းေျပာ ေခတ္အနားကို ေရာက္လာသည္။ ေခတ္ကို အၾကမ္းပတမ္း ေဆာင့္ဆြဲပစ္လိုက္သည္။ ေခတ္လည္း တစ္ပတ္ လည္ၿပီး ကိုကိုႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျပန္ျဖစ္သြားသည္။
"ေျပာ .. ငါ့ကို ဘာေတြ ဖုံးထားလဲ"
"ဘာမွ မဖုံးဘူး"
"ငါ့ကိုမညာနဲ႕ ေခတ္"
"ေခတ္ ျပန္ေတာ့မယ္၊ ဒီမွာလည္း မေနခ်င္ေတာ့ဘူး"
"ဘာလို႔ အဲ့ေလာက္ျပန္ခ်င္ေနတာလဲ၊ ဟိုေကာင့္ကို ငါမသိေအာင္ လက္ခံထားတာလား၊ မင္းတို႔ ဘယ္အဆင့္ ေရာက္ေနတာလဲ"
"ဘာ ..ခင္ဗ်ား ဘာေျပာတယ္၊ ခင္ဗ်ား မ်ားေနၿပီ၊ ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားေနာက္ကြယ္မွာ စည္သူနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္ ျဖစ္ေနတာ"
"အဟက္ .. မင္း သစၥာေဖာက္ေၾကာင္းကို ဝန္ခံတာလား ေခတ္"
"ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ စည္သူတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ဂြၽန္နဲ႕ေရာဗ်ာ၊ အခုေလးတင္ အိမ္သာထဲမွာ ျဖစ္ခဲ့တာဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ခ်င္လဲေျပာ၊ သတ္မွာလားေျပာ .. အခု သတ္"
ေခတ္လည္း ကိုကို႔ကို စိတ္တိုလို႔ အကုန္ ဘုကလန႔္ေျပာပစ္ၿပီး အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ဖို႔အလုပ္မွာ ကိုကိုက ေခတ္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျပန္ေဆာင့္ဆြဲပစ္လိုက္သည္။ တစ္ဆက္တည္းမွာ ဗလအားကိုးနဲ႕ ေခတ္ကို အခန္းနံရံေပၚမွာ ဖိကပ္ပစ္ထားလိုက္သည္။
"ေျပာ.. ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ရွိၿပီလဲ ေခတ္၊ ငါ့ေနာက္ကြယ္မွာ အဲ့ေကာင္ေတြနဲ႕ ေဖာက္ျပန္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ရွိေနၿပီလဲ"
ကိုကို႔မ်က္ႏွာက တစ္ဖက္သတ္ဆန္ေသာ ေဒါသတို႔ေၾကာင့္ နီရဲေနသည္။ ကိုကိုတင္ မဟုတ္ဘူး။ ေခတ္လည္း ေဒါသထြက္ေနသည္။
"ေဟ့ေကာင္ ေျဖေလကြာ"
"မသိဘူး၊ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး"
"ဘာ ! မင္း အဲ့ဒါနဲ႕မ်ား"
ေခတ္က နဂိုထဲက ေဖေဖတို႔မနိုင္တဲ့ အ႐ြဲ႕သမားေလ။ ေခတ္ စကားေတြကို အကုန္အ႐ြဲ႕ေတြခ်ည္းပဲ ေျပာပစ္လိုက္သည္။ ကိုကို႔ အၾကည့္တို႔က ေခတ္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္အေပၚမွာ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ထက္ေအာက္ ေ႐ြ႕လ်ားကာ လူကို မသတီသလို ၾကည့္လာသည္။
"ကဲ ေျပာ.. ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ၊ ဒီည မင္းကိုလိုခ်င္တယ္၊ ေဈးေျပာလိုက္"
"ဘာ .. ခင္ဗ်ား ဘာေျပာတယ္"
ေျဖာင္း !
ေခတ္ စိတ္နာနာနဲ႕ ကိုကို႔ပါးျပင္ကို လက္ဝါးေစာင္းနဲ႕ ရိုက္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ကိုကို႔ေခါင္းက ရိုက္ပစ္လိုက္တဲ့အရွိန္နဲ႕ လည္ထြက္သြားသည္။ ကိုကိုက သူ႕ကိုရိုက္လိုက္တဲ့ လက္တစ္ဖက္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျပန္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ကိုဂြၽန႔္လို အၿပဳံးမ်ိဳးနဲ႕ ေခတ္တစ္ကိုယ္လုံးကို သိမ္းက်ဳံးဆြဲဖက္ပစ္ၿပီး အနမ္းေတြ တရစပ္ ၾကမ္းတမ္းလာေတာ့သည္။
"အြန႔္ .. အြင့္"
ေခတ္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးကို အလိုမတူဘဲ ဆြဲစုပ္နမ္းပစ္တဲ့အျပင္ ကိုကို႔လက္ေတြက တစ္ခါမွမကိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ တင္ပါးလုံးက်စ္က်စ္ေလးကို ဆုပ္နယ္ဖိညွစ္ပစ္လာသည္။ မ်က္ႏွာကို မဲ့ၿပဳံးၿပီးေတာ့ ေခတ္ဝတ္ထားတဲ့ တီရွပ္ကို အတင္းအက်ပ္ ဆြဲခြၽတ္ပစ္သည္။
ေခတ္ ႐ုန္းကန္ေနေပမယ့္လည္း အားခ်င္းမယွဥ္နိုင္လို႔ အကၤ်ီဗလာျဖစ္သြားတာကို အရသာခံၿပီး ၾကည့္လာကာ ေခတ္ရဲ႕အလယ္ပိုင္းတိုင္းက အသားစိုင္ကို လက္ဖဝါးနဲ႕ အုပ္ကိုင္ပစ္လာလို႔ ေခတ္ အတင္း႐ုန္း ကန္ပစ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား မယုတ္မာနဲ႕"
"ဘာလဲ၊ တျခားသူနဲ႕က် ျဖစ္ၿပီး၊ ငါနဲ႕က် မျဖစ္ခ်င္ဘူးလား၊ ငါ့ကို မႀကိဳက္ဘူးလား၊ ၾကမ္းေပးမယ္ေလ၊ ၾကမ္းတာႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား"
"ခင္ဗ်ား လႊတ္.. လူယုတ္မာႀကီး မုန္းတယ္"
ေခတ္ ရွိတဲ့အင္အားနဲ႕ ႐ုန္းေနေပမယ့္ ကိုကို႔လက္က မလြတ္ေျမာက္။ ကိုကိုက ေခတ္ကို ပုခုံးေပၚ ထမ္းတင္လိုက္တဲ့အခါ ေခတ္လည္း ႐ုန္းကန္ၿပီး ပါသြားသည္။ ေခတ္ကို ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ေပၚ ပစ္ခ်လိဳက္သည္။ ေခတ္ ျပန္ကုန္းထၿပီး ကုတင္ေပၚက ေျပးဆင္းတဲ့အခါ ကိုကိုက ေခတ္ကို ႐ုန္းမရေအာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး အဝတ္ေတြ ဆြဲခြၽတ္ပစ္တာ Boxer တစ္ထည္ပဲ ေခတ္မွာ က်န္ရစ္သည္။
"လူယုတ္မာႀကီး.. ခင္ဗ်ား မယုတ္မာနဲ႕"
"စည္သူနဲ႕တုန္းက အခုလို ေအာ္ခဲ့လို႔လား"
"လူယုတ္မာႀကီး .. မုန္းတယ္ မုန္းတယ္"
ေခတ္ အရမ္းအံ့ဩသည္။ ေခတ္ကို အရမ္းတန္ဖိုးထားလို႔ မလြန္က်ဴးဖူးတဲ့ ကိုကိုက ေခတ္ကို အခုလို ဘာလို႔လုပ္တာလဲ။ ေခတ္ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး ကြဲေႂကြမြေနၿပီ။ ကိုကိုက ေခတ္ကို ခြခ်ဳပ္ၿပီး အတင္းနမ္းသည္။
ရင္ဘတ္က ပြင့္လႊာေလးေတြကို လွ်ာဖ်ားနဲ႕ တို႔ထိၿပီး အၾကမ္းပတမ္း နမ္းစုပ္ပစ္သည္။ ေခတ္ ေအာ္ဟစ္႐ုန္းကန္ေနတဲ့ၾကားက ကိုကို႔လက္ေတြက ခႏၶာကိုယ္မွာ တစ္ခုတည္းသာ က်န္ေတာ့တဲ့ အတြင္းခံကို ဆြဲခြၽတ္ဖို႔ လုပ္လာသည္။
"မလုပ္နဲ႕၊ မလုပ္ပါနဲ၊ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာက္တယ္ အီး ဟီး"
ေခတ္ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာသည္။ ေခတ္ ေၾကာက္လို႔ပါ။ ကိုကို႔ကို ေၾကာက္လို႔ပါ။ ကိုကိုက ေခတ္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုၿပီး ဘာလို႔ ၾကမ္းတမ္းရတာလဲ။ ဘာလို႔ အမဲဖ်က္ခ်င္ေနရတာလဲ။ ေခတ္ အရမ္း ဝမ္းနည္းသည္။ အံ့ဩတုန္လႈပ္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ Boxer ကို မကြၽတ္ေအာင္ က်စ္က်စ္ဆုပ္ထားၿပီး ငိုပစ္လိုက္သည္။
"ကိုကို႔ကို မုန္းတယ္၊ လူယုတ္မာႀကီး"
"မင္း ႀကိဳက္ရဲ႕သားနဲ႕ ဘာလို႔ မာယာခင္းေနတာလဲ၊ စည္သူနဲ႕ ျဖစ္ေနတာ မေရတြက္နိုင္ဆို"
"မလုပ္ပါနဲ႕၊ ေခတ္ေၾကာက္တယ္၊ ကိုကို႔ကို ေၾကာက္တယ္၊ ေၾကာက္တယ္"
"နာမွာကို ေၾကာက္တာလား ေဟ့ေကာင္၊ ငါ့ရင္ထဲမွာ နာက်င္ရသလို မင္းလည္း နာက်င္ရမွ ေၾကမွာေပါ့"
"ေၾကာက္တယ္ ..အီးဟီး ေခတ္ ေၾကာက္လို႔ပါ"
ကိုကိုက ရမၼက္ခိုးေဝေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႕ ေခတ္ကိုၾကည့္ကာ ႏွင္းဆီပြင့္ဖက္ေတြကို တစ္ဖက္ခ်င္းစီ ေႁခြခ်ေတာ့မယ့္လူလို ရက္စက္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႕။
"ေခတ္.. ေခတ္ေၾကာက္တယ္ မလုပ္ပါနဲ႕၊ ေခတ္ စိတ္တိုလို႔ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ"
ကိုကိုသည္ ေခတ္ေျပာေနတာကို နားမဝင္ဘဲ ေခတ္အေရွ႕မွာပဲ သူဝတ္ထားတဲ့အကၤ်ီကို ဆြဲခြၽတ္သည္။ ခါးပတ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး ဝတ္ထားတဲ့ ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခြၽတ္ပစ္သည္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ေခတ္ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္ရာပဲ။
ဘုန္း !
"အီးဟီး ကိုကို၊ ေခတ္ ေၾကာက္တယ္၊ ေၾကာက္တယ္"
ေခတ္ ကုတင္ေပၚက ေျပးဆင္းၿပီးေတာ့ အိပ္ခန္းအျပင္ကို ေျပးထြက္ဖို႔ လုပ္ေတာ့ ကိုကိုက ေခတ္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး ဒုတိယအႀကိမ္ ကုတင္ေပၚကို ဘုန္းခနဲ အသံျမည္ေအာင္ ပစ္ေပါက္ခ်လိဳက္သည္။ ေခတ္ ကိုယ္လုံးေလးက ဒန္းေလာ့ေမြ႕ယာေပၚမွာ ခုန္ေျမာက္တက္သြားၿပီးမွ ျပန္က်သည္။
"အီးဟီး.. ေၾကာက္တယ္ ေၾကာက္တယ္ "
ကိုကို႔လက္ေတြက ေခတ္ရဲ႕အတြင္းခံကို ဆြဲခြၽတ္ျပန္ သည္။ ေခတ္ ေဘာင္းဘီသားေရႀကိဳးျပားကို လက္က တင္းတင္းကိုင္ၿပီး ႐ုန္းကန္ေနရတာ တကယ္ကို အင္အား မရွိေတာ့ၿပီ။
"စည္သူ႕ကို ျပဳစုသလို ငါ့ကို ျပဳစုေပး၊ ေဈးေကာင္းေပးမယ္၊ ႐ုန္းမေနနဲ႕ ေဟ့ေကာင္ "
"ေၾကာက္ ..ေၾကာက္တယ္ ..ေၾကာက္တယ္ အီးဟီး"
"ေဟ့ေကာင္ ေခတ္.. ႐ုန္းမေနနဲ႕၊ ငါ့လက္က လြတ္မယ္မ်ား ထင္ေနသလား"
"အီးဟီး ေၾကာက္တယ္၊ ကိုကို႔ကို ေၾကာက္တယ္"
ေခတ္ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ကိုကိုက အခုလို စကားေျပာတာ၊ အခုလို အျပဳအျမဴေတြ လုပ္တာကို ေခတ္အရမ္းတုန္လႈပ္သည္။ ေခတ္ရင္ထဲမွာ နာက်င္ရသည္။ ေခတ္အရမ္းဝမ္းနည္းသည္။ တစ္ကိုယ္လုံး အားမရွိေတာ့သလို အတြင္းခံကို တင္းတင္းဆုပ္ထားတဲ့လက္ေတြက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပေလ်ာ့က်လာသည္။
ေခတ္ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲမွ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးေတြ လိမ့္ဆင္းစီးက်လာေနသည္။ ကိုကိုက ေခတ္ခ်စ္သူပဲ။ ကိုကို လိုခ်င္ေတာင့္တလြန္းေနရင္ ခႏၶာ ကိုယ္ကို ေပးနိုင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုလို rape လုပ္တဲ့ ပုံစံမ်ိဳးနဲ႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကိုကို႔ကို ေခတ္ အရမ္းေၾကာက္လို႔ပါ။
႐ုန္းကန္ေနတဲ့ လက္ေတြ ေျပေလ်ာ့က်သြားတဲ့အခါမွာ ကိုကိုက ေအာင္နိုင္သူ လူယုတ္မာအၿပဳံးနဲ႕ ေခတ္ကိုၾကည့္ကာ တစ္ထည္တည္းက်န္တဲ့ Boxer ကို ဆြဲခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေခတ္ရဲ႕ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လွ်ံတက္လာၿပီး မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလး စီးက်သြားကာ ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး ေၾကမြေနသလို နာက်င္သြားရျခင္းနဲ႕အတူ အသိစိတ္ေတြလည္း ျမဴမႈန္ေတြလို လြင့္ပါး ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည္။
ေခတ္ရဲ႕ေခါင္းေလးက ညာဘက္ကို ေစာင္းက်သြားသည္။ ေလာကႀကီးကေန ေခတ္ ဘယ္ကိုေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ပါ။ ေခတ္ တစ္ကိုယ္လုံး ေပါ့ပါးေနသည္။ ဝါဂြမ္းေလးလို ေပါ့ပါးလွစြာ ေလဟာနယ္ ထဲမွာ လြင့္ေမ်ာေနၿပီ။