Bloodshed I
Naging maganda nang dahan dahan ang pakiramdam ko matapos kong kainin ang dalang pagkain ng lalaki. Ngayon ko lang din naisip na kahit kailan ay hindi ko natanong kung anong pangalan niya. I've come to my senses as well. Siguro ay nagulo lamang talaga ang isip ko sa sobrang pag-aalala kay Zean.
I must not just sit here knowing that there's something happened to Zean.
Nang makaramdam ako na okay na ang paa ko, dahan dahan akong naglakad papalabas sa kwarto. Dahan dahan kong hinawi ang kurtina na tumatakip sa mga liwanag at sa oras na buksan ko 'yon, halos hindi ako makapaniwala sa nakita ko.
A cave. It's where I am. And not only that, pero this is not an ordinary cave. Kaya pala may mga sulo ay upang magkaroon kahit kakaunting liwanag dahil sobrang dilim dito. Napatingin ako sa paanan ko at medyo napaatras dahil sa nakita. Sa ilalim lang mismo ng mga sulo ay patong paton na mga bungo. Skulls and bones of a human, halos bumundok na dahil sa dami.
Napatakip ako ng bibig. Slowly and gently stepping back. Wanting to go back to the room. All the strength I tried to lift is fading out. Habang hinahakbang ko ang aking paa ay halos mapatili ako dahil bumangga ako sa isang bagay.
"Shit!" utas ko.
Naramdaman ko ang mainit na braso na humawak sa aking siko. Agad akong nagpumiglas at lumayo sa kanya. His eyes are burning red.
"W- What is this plac-"
"The Glitch. The real Glitch." he said. My eyes widened more.
Dahan dahan pa akong napaatras. Hindi ko alam kung dahil sa gulat sa sinabi niya at pagkalito o dahil sa takot na nandito ako. Ang alam ko ay walang ganitong parte ng Glitch, ang alam ko ay walang ganito. Should I believe him?
Kumunot ang noo ko ng nakita ko ang pagigting ng kanyang panga. Bumilis bigla ang tibok ng puso ko dahil do'n. I don't really know why but something is weird. Sa lahat lahat ng nangyayaring ito, mayroong mali. Mayroon akong nararamdaman na hindi maganda. Maybe it's the war? Ang pag-aaklas na magaganap?
Nabalik ako sa reyalidad ng bigla siyang tumalikod. Hindi naman agad ako nakapagsalit. Hindi ko rin alam ang sasabihin ko.
Unti unti kong tinignan muli ang patong patong na mga buto. Doon ko napansin na iilan sa kanila ay may butas ang bungo, ang iba ay biyak, ang iba naman ay halos hindi na mukhang bungo dahil sa dami ng parte na nawala rito.
"Sumunod ka sa'kin." saad ng lalaki. Napalunok ako dahil do'n. He said that with a very serious tone. It wasn't a request either, but an order.
Nag-umpisa na siyang maglakad. Unti unting lumalayo ang malapad niyang balikad. Ang riin ng kanyang hakbang ay nag- e- echo sa buong paligid.
Napapikit pikit ako. Realizing that he's getting far from me. "S-Sandali!" I shouted. Huminto naman siya sa paglalakad.
Dahan dahan kong inihakbang ang aking paa papalapit sa kanya. "W- what do you mean t-that this is the r-real Glitch?" halos nanginginig kong saad.
"Sumunod ka kung gusto mong malaman." saad niya at muling naglakad. Hindi naman na ako umimik. I don't know why but I have this feeling that once I followed him, there's no turning back.
~
Hindi ko alintana ang mga sangang dumadampi sa balat ko. All I think about now is Rory. My bestfriend. Naiinis ako sa sarili ko dahil wala akong nagawa noong umalis siya at dinala sa Glitch. I wasn't even aware kung ano ang lugar na 'yon, but after what I saw and witnessed, sigurado akong hindi 'yon ligtas.
Keeping my pace, mabilis at marahas kong hinahawi ang mga sanga na nadaraanan ko. Mabuti na lamang at kahit papaano ay natanong ko ang ina kong ka- Team kung nasaan matatagpuan ang Glitch. And I am sure that Team Master Scarlett is on her way to Rory.
Napakuyom ako ng kamao ng maalala ang kalagayan ni Team Master Zean. I can still remember how he wanted to stand up and save Rory, but all I did was blame him for everything. Hindi ko rin maintindihan pero tuwing nakikita ko siya na kasama si Rory, may kung ano ang nangyayari sa dibdib ko. Para itong kinukurot. I wanted to talk to Rory about this but I can't find a chance, I feel like she's slowly getting out of my reach.
Napahinto akong bigla ng may marinig na kaluskos. Napahawak ako sa isang puno, trying to catch my breath. Inilibot ko ang paningin ko.
"Sinong nandyan?" sigaw ko. I'm on the middle of the forest, running fast. Sinusubukang humabol at makarating sa Glitch upang iligtas si Rory.
"G- Geo?" napalingon agad ako sa hindi kalayuan ng mamataan ang isang pamilyar na mukha.
Her eyes are so tired. Tagaktak ang kanyang pawis sa noo at nagkakaroon narin ng gasgas ang kanyang mga braso. Mabilis akong pumunta sa kanyang pwesto.
"T- Team Master Scarlett!" utas ko ng mapalapit sa kanya. Doon ko lang mas napansin na namumula ang kanyang ilong at mata. Halatang halata ang kanyang pag iyak. She wiped her tears. Patuloy itong tumutulo sa kanyang mata pababa ng kanyang pisngi.
"A- Anong ginagawa mo rito?" she asked. Napalunok ako. Hindi ko gusto ang itsura ngayon ni Team Master Scarlett. She look so weak and stressed. Hindi ko pa siya nakikitang ganito. Kung si Team Master Lily siya ay maiintindihan ko, but this is my Team Master we are talking about. The Team Master of face to face battle who fear nothing.
Nanlaki ang mata ko ng bigla siyang muntikan ng matumba. Agad ko siyang nasalo at inalalayan na isandal sa puno. As I touched her bare skin, I can feel her shaking. Sweating like a river. Kanina pa ba siya tumatakbo?
Kumunot ang noo ko ng pagkasandal ko sa kanya ay agad naman niyang tinabig ang kamay ko. Umiling iling siya na para bang hindi nagustuhan ang ginawa ko.
She bit her lower lip. "I c-cant rest. Kailangan kong makapunta ng Glitch." diretso niyang saad.
"Pero Team Maste-"
Magsasalita pa lang sana ako ng bigla siyang humakbang muli.
"I can't rest knowing she's in danger!" she hissed. Napakuyom ako ng kamao.
Looking at her, kung tama nga ang hinala ko ay kanina pa siya nandirito. Nahabol ko lang siya dahil mabilis akong tumakbo. Kumpara sa akin ay mas nakararamdam siya ng pagod. She's shaking and all pero ang iniisip niya parin ay si Rory.
Agad akong dumalo sa tabi ni Team Master Scarlett. Sandali niya akong tinitigan at kumunot ang kanyang noo. "Geo, delikado. You should go back-"
"Kaibigan ko rin po si Rory." diretso kong saad at kahit na alam kong hindi niya magugustuhan ay agad ko siyang binuhat at nagsimula na akong muling tumakbo.
Ramdam na ramdam ko ang tulis ng kuko ni Team Master Scarlett sa aking balikat. Pero ang hindi ko maintindihan ay ang pananatili niya. Siguro ay alam niya ang ginagawa ko. Kung patuloy lamang siyang maglalakad ng ganito ang lagay ay hindi siya aabot. Maaaring may nangyari ng masama kay Rory.
"Kumapit ka lang!" saad ko at mas binilisan ang pagtakbo.
Naiinis ako sa sarili ko dahil sa lahat ng nangyari magmula ng tumapak kami ni Rory sa lugar na ito ay tila naging wala akong tulong. Magmula noong debate at itong nangyari ngayon sa kanya. And her I am, pinaniniwalaan na ako ang best friend niya.
"Geo." napatingin ako sandali kay Team Master Scarlett. Kitang kita ko ang pagkakunot ng kanyang noo.
Sasagot pa lamang sana ako ng bigla kong naramdaman ang pagtama ng aking paa sa isang malaking bato. Ramdam na ramdam ko ang gasgas ng aking likuran sa lupa.
"Shit!" saad ko. Tumama ang likod ko sa isang malaking puno at halos hindi agad ako nakagalaw.
"Geo!" saad ni Team Master at dinamayan ako. Dahan dahan niya akong iniangat. Nabaling ang titig ko sa kanya.
"Ayos lang kayo?" tanong ko. Nakita ko ang iilang gasgas sa kanyang braso at ang pagdurugo ng kanyang noo.
"Geo, don't move." utas niya na ikinabigla ko. Kitang kita ko ang paglinga linga niya sa paligid. Parang may kung anong hinahanap.
Doon ko lang naman napansin ang sunod sunod na kaluskos ng mga dahon. Nagkatinginan kami ni Team Master Scarlett at parehong nagmatyag. Sa hindi kalayuan ay makikita ang naglalakad na mga lalaki.
"They are Supremo's men." halos pabulong na saad ni Team Master. Tumungo lang naman ako. Sinubukan kong tumayo at kahit na sobrang hapdi ng aking likuran ay pinilit kong muling tumindig.
Napansin ko ang pagkuyom ng kamao ni Team Master Scarlett. Doon ako hindi agad nakapagsalita. Ang kanina'y halos nanghihina niyang itsura ay napalitan ng awtoridad. Scarlett is back on her senses.
"We need to get pass them to reach the Glitch." saad niya. Napalunok ako at muling tumungo.
Dahan dahan kaming naglakad ni Team Master papalapit sa kinatatayuan ng mga tauhan ni Supremo at nang nakarating kami ro'n ay halata ang gulat sa kanilang mga mukha. Marami sila. Tinatayang nasa labin limang tao.
Naramdaman ko ang mas mabigat na tensyon sa paligid. All eyes are on us. I closed my fists. Mukhang walang ibang paraan para malagpasan sila kung hindi ang labanan sila. I know it'll take a little time but we still need to try.
Just hang on, Rory. We're coming.
-
A/N: First and foremost, I am very sorry sa super late update. Ang dami ko lang ginagawa at hindi ako masyadong makahanap ng oras para makapagsulat agad. Plus, ang dami kong inisip. But anways, here it is. Short but with effort. Charot.
Thank you for making TDS #1 on the Goddess category last January 22! Let's make it to the top again, Yellows!