14.
I Really like you - Carly Rae Jepsen
«Και αυτό το χρωμα είναι ωραιο..»λέει η Λαουρα και κουνάω το κεφάλι μου συμφωνώντας μαζί της.
Ήμαστε στο σπιτι της Αννας και εγώ βάφω τα νύχια των ποδιών της Λαουρας και η Άννα βάφει τα δικά μου.
Η Άννα δεν χρειάζεται.Τα βάφει κάθε εβδομάδα.
«Παιδιά τι βροχή είναι αυτή της τελευταίες μέρες...»λέει η Άννα.
«Ναι.Φευγει το καλοκαίρι σιγά σιγά»
«Και είναι ωραίο...»λέω.
Η Σαντα Ροζα το καλοκαίρι έχει ζωή.Το χειμώνα είναι πιο μοναχικά.
«Πως και δεν βγηκες με τον Στέλιο;»με ρωτάει η Άννα.Μου φεύγει λίγο το χρωμα από το νύχι έτσι το βγάζω με το δάχτυλο μου και συνεχίζω.
«Έχει μίτινγκ»λέω.
«Επάγγελματιας ε;Αυτά είναι...»λέει η Λαουρα.
«Ναι.Ειναι.Και είναι καλός στην δουλειά του...»
«Και τι άλλο;Για πες μας...»λέει η Άννα.
Θα αφήσω το μέρος που κάναμε σεξ στην απέξω.Με την Λαουρα εδώ δεν θέλω να την φέρω σε δύσκολη θέση.
«Είναι καλός μαζί μου.Γλυκος.Απλα παιδιά θα φύγει σε λίγες μέρες.Και δεν το έχω συζητήσει μαζί του αυτό...»
«Κακώς.Καλο είναι να του πεις ότι δεν θέλεις να φύγει.Να το ξέρει»
«Γιατί δεν θέλεις να φύγει.Ετσι;»με ρωτάει η Άννα.
Το σκέφτομαι λίγο.
«Όχι δεν θέλω να φύγει...»λέω τελικά.
Τώρα αρχίζω να τον μαθαίνω καλυτερα.Ξερω πλέον τις συνήθειες του,τι του αρεσει τι όχι.Μιλαμε με τις ώρες για το τι θέλει από την ζωή.Το τι θέλω εγώ.
«Να του το πεις τότε»λέει η Λαουρα.
«Σύμφωνω με την Λαουρα.Αν το πραγμα πάει σοβαρά μπορεί να μην φύγει από την Σαντα Ροζα.Απλα μπορεί να περιμένει από σένα να το πεις.Καμια φορά οι άντρες είναι δειλοί...»λέει η Άννα.
«Δεν ξέρω...»είναι το μόνο που λέω.
Δεν θέλω να φύγει.Οσο περίεργο και αν ακούγεται με κρατάει κάπως μακριά από το σπιτι έτσι μακριά και από τον Μάριο.Και νιώθω ότι βοηθάει την κατάσταση αυτή που βρίσκομαι.
«Εσυ Άννα;Πως πάει η συζυγική ζωή;»ρωτάω για να μιλήσουμε για κάτι πιο χαρούμενο.
«Βασικά δεν άλλαξαν και πολλά.Και πριν σαν παντρεμένοι ημασταν.Απλα τώρα ξέρετε.Με λέει γυναίκα του και εεεε λιώνω λίγο»λέει.
«Τι γλυκό...»λέει η Άννα.
«Ξέρεις τι έρχεται μετά τον γάμο ε...;»λέω.
«Μην πεις παιδιά....»
«Λυπάμαι φίλη μου αλλά ναι.Τα παιδιά έρχονται...»λέω.
Κλεινει το μανο και βλέπω ότι τελείωσε με τα νύχια μου.
«Όχι ακόμα.Δεν είμαι έτοιμη νομίζω»λέει.Αυτο μου άρεσε πάντα στην Άννα.Οτι είναι ειλικρινής.Αρεσει δεν αρεσει στον άλλο εκείνη θα το πει.
«Αλλά θέλεις έτσι;Κάποια στιγμή...»λέει η Λαουρα.
«Φυσικά θέλω.Αν θα ξέρω ότι θα μοιάζει στον Στέφανο και όχι σε μένα ειδικά,ναι.Ενα παιδί από τον Στέφανο είναι υπεροχο...»
«Και εσυ μια χαρά είσαι.Μην λες έτσι»λέω.
«Απλά είναι και η Ξενια μικρή και δεν θέλω να ζηλέψει ή κάτι τέτοιο.Δεν θέλω να της πάρω τον Στέφανο και να της δημιουργηθούν ψυχολογικά ή κάτι τέτοιο»λέει.Καταλαβαινω τι εννοει.
«Δεν νομίζω να γίνει αυτό.Η Ξενια είναι δυνατή πλέον.Ολα μπορεί να τα ξεπεράσει»λέω γιατί το πειστευω.
Τώρα γυρνάμε στην Λαουρα.
«Εσυ ξανθούλα μας...όλα καλά με τον Παρη...;»την ρωτάει η Άννα.
«Όλα μια χαρά ναι....»λέει κοιταζοντας κάτω.
«Σίγουρα;»λέω.
«Εντάξει δεν είναι και τέλεια.Οπως πριν εννοώ.Αλλα θα γίνουν.Δινω χρόνο στον εαυτό μου και ο Παρης μέχρι στιγμής δείχνει να καταλαβαίνει.Δεν με πιέζει...»
«Όλα καλά θα πάνε.Ειμαι σιγουρη.Ο Παρης σε αγαπάει και ποτέ δεν θα κάνει κάτι που να μην θες ή να πιεστεις σε κάτι.Το ξέρουμε όλοι πλέον αυτό...»λέω.
«Αρα είμαστε όλοι καλά.Εχουμε σχέση.Ο Μαριος έμεινε μόνο»λέει η Άννα.Γελαω.
«Και θα μείνει για πολύ καιρό είμαι σιγουρη»λέω.
«Εγώ δεν το πειστευω αυτό.Πειστευω αυτοί οι ανθρωποι που δεν θέλουν να δεθούν είναι και αυτοί που τα δίνουν όλα στον άλλον.Δεν έχει ερωτευτεί αλλά πειστευω θα το κάνει και όταν το κάνει θα δούμε έναν άλλον Μάριο.Τελειως διαφορετικό...»λέει η Λαουρα.
Διαφωνώ με αυτό.Δεν πειστευω να γίνει ποτέ.
«Κάνετε πιτζάμα πάρτι και δεν με φώναξατε!!!!!»φωνάζει η Ξενια όταν μπαινει μέσα.
«Μα έπαιζες με τον Σωτηράκη μόνοπολη»
«Ναι αλλά θα τον έδιωχνα για σας»λέει και κάθεται κάτω στην μέση.
«Για ποιο πραγμα μιλάτε;»ρωτάει σφιγγωντας την κοτσίδα της δυνατά.
«Για τον Μάριο.Να του βρούμε κανένα καλό κορίτσι»λέει η Άννα.
«Πάντως δεν ξέρω γιατί τον βρίζεις.Ο Μαριος είναι καλός.Μας άφησε να κάνουμε το πάρτι και μας έδωσε και το ηχείο του όταν χάλασε το δικό μας»
Είναι καλός.Φυσικα και είναι καλός.
«Δεν λέω ότι είναι κακός.Απλα είναι λίγο εγωκεντρικός και έχει μεγάλη ιδέα για την εαυτό του»λέει η Άννα.
«Βρε σαν κάποια να μου θυμίζει αυτό...κάποια γνωστή μου...»λέω και γελάμε.
Το θέμα με τον Μαριο και την Άννα είναι απλό.Στην
Αρχή δεν το καταλαβαίνα αλλά τώρα το κάνω.Ειναι ίδιοι.Αυτο είναι το θέμα τους.Ειναι ίδιοι και για αυτό δεν είναι και φιλαράκια ιδιαιτερα.
Καμία φορά όταν είσαι ίδιος με κάποιον είναι πρόβλημα.
Εγώ αλλιώς τον βλέπω τον Μαριο.Με το διαπεραστικό του βλέμμα και το αφοπλιστικό του χαμόγελο σε κάνει να θες να μάθεις τα πάντα για αυτόν.Το ποσό αποφασιστικός είναι,ελκυστικός.
Φυσικά έχει και τα κακά του.
«Όλοι ξέρουμε ότι αν δεν ήταν ο Μαριος τότε με τον Παρη δεν θα ημασταν εδώ τώρα να λέμε αυτά που λέμε»λέει η Λαουρα.
Εννοει τότε με τον Παρη.Τοτε που βρήκε τον Φώτη.Και τον είχα χτυπησει ασχημα.Παραλιγο να τον σκοτωσει μας είχε πει ο Μαριος.Ευτυχως δεν το έκανε.
«Συν ότι έβαλε την ηλίθια την Νίκη στην θέση της στο πάρτι!»λέει η Ξενια.
«Μην μιλάς έτσι Ξενια μου.Αν σε ακούσει ο αδερφός σου θα θυμωσει...»λέει η Άννα.
Εκείνη κουνάει θετικά το κεφάλι της και ξαπλώνει κάτω στην μέση και μας κοιτάει.
«Τώρα;Τι θα κάνουμε τώρα;»λέει.Κοιταζομαστε όλες και όταν μας κάνει νόημα η Άννα πέφτουμε πάνω της και αρχίζουμε να την γαργαλαμε.
«Όχι!ΜΗΝ!Στοπ!Οχι»λέει μέσα από τα γέλια αλλά δεν σταματάμε.
Μπορεί να μην γνώρισα ποτέ την οικογένεια μου αλλά Χερομαι που γνώρισα τα παιδιά.
***
«Τι σκέφτεσαι...;»με ρωτάει σιγά.
Είμαι γυμνή και μπρούμυτα και ο Στέλιος με το δάχτυλο του χαϊδεύει απαλα την πλάτη μου.Νιωθω τόσο ωραια που νιώθω θα με πιάσει ο ύπνος.
Αλλά εχουν δίκιο τα κοριτσια.Πρεπει να του μιλήσω.
«Στέλιο θέλω κάτι να σου πω...»λέω.
«Τι είναι μωρό μου;»λέει σοβαρά τώρα.
«Ήμαστε μαζί εδώ και λίγο καιρό.Και το ξέρω ότι δεν μένεις εδώ και ότι κάποια στιγμή θα φύγεις απλά να...δεν θέλω να φύγεις...περναμε ωραια μαζί...και ξέρω ότι είναι νωρίς αλλά...»λέω και πριν καν τελειώσω την πρόταση όλη βάζει τα χείλη του στα δικά μου και με φιλάει.
«Ούτε εγώ θέλω να φυγω»λέει και δεν μπορούσα να μην χαμογελάσω σε αυτό.
«Αλλά πρέπει...»είναι τα λόγια που λέει μετά και έτσι όπως ήρθε το χαμόγελο εξαφανίστηκε.
«Κατάλαβα...»λέω και σηκώνομαι από το κρεβάτι.Πιανω το σουτιέν από κάτω και το βάζω ανάποδα για να το κουμπώσω μετά το γυρνάω.
«Αλεξάνδρα κοιτά με...»λέει και γυρνάω να τον δω.
«Δεν θέλω ούτε εγώ να φυγω αλλά σε λίγες μέρες πρέπει.Αλλα ξέρεις κάτι;Δεν χρειάζεται να χωρίσουμε εμείς.»λέει.Σοβαρα τώρα;
«Μην ξεκινήσεις τις μπουρδες με τις σχέσεις αποστάσεως γιατί εγώ δεν τα πειστευω αυτά οκ;Αν θες να φύγεις Φυγε.Αλλα εμένα ξεχνά με!»λέω και πάω να σηκωθώ αλλά κρατάει το χέρι μου και με τραβάει κοντά του.
«Μπορείς να με ακούσεις λίγο;»λέει.
«Ακούω»είναι το μόνο που απαντάω.
«Το αφεντικό μου μου είπε ότι θα έρχομαι συχνά στην Σαντα Ροζα.Και όταν θα έρχομαι θα περνάμε χρόνο μαζί,θα γνωριζόμαστε.Θα δώσουμε χρόνο στην σχέση μας.Αν δούμε ότι η σχέση αυτή πάει καλά και τα βρούμε μεταξύ μας τότε ναι.Θα αφήσω το σπιτι και θα έρθω εδώ στην Σαντα Ροζα»λέει.
«Θα το έκανες αυτό για μένα;»
«Φυσικά...απλά δεν μπορώ ακόμα.Με την δουλειά εννοώ.Αλλα μόλις βρω την πρώτη ευκαιρία που θα την βρω θα έρθω ναι»λέει.
Χερομαι με αυτά που ακούω.
«Επειδή σαρεσει η Σαντα Ροζα...;»ρωτάω.
«Επειδή μαρεσεις εσυ»λέει.
Βάζω τα χέρια μου γύρω του και τον κρατάω σφιχτά.
Μπορεί να είναι αυτός τελικά.Που περιμενα τόσο καιρό.Μπορει να μην υπάρχουν σπίθες και πυροτεχνήματα και αλλά τετια μέσα μου αλλά του αρέσω.Και μου αρεσει.
Τον έχω συνηθίσει πλέον στην ζωή μου και που ξέρεις;Μπορεί στο τέλος να καταλήξω να τον ερωτευτώ.
Και έτσι θα ξεχασω και τον Μάριο και τα ηλίθια συναισθήματα μου για αυτόν.