Θα Σε Θυμάμαι (#3 Σαντα Ροζα)

15. • Μαριος •

15.
Perfectly Wrong - Shawn Mendes

Παιρνω ένα ντεπόν και το βάζω στο νερό.Αρχιζει κάνει μπουρμπουλήθρες.

«Ντεπόν γιατί;»ρωτάει η Αλεξάνδρα.Ειχε βάλει ένα πολύ στενό τσιν και μια μπλούζα που φενοταν η κοιλιά της.Και το σκουλαρίκι στην κοιλιά της.

«Το κεφάλι μου»
«Τι;Μήπως είσαι άρρωστος;Για να δω...»λέει και βάζει το χέρι στο μέτωπο.Μετα βάζει τα χείλη της εκει.Ειναι κρύα.

«Δεν έχεις  πυρετο πάντως...»
«Απλά ήμουν πολλές ώρες στο λαπτοπ.Θα ξαπλώσω λίγο και θα περάσει.Εσυ θα βγεις;»ρωτάω.

Για κάποιο λόγο δεν μπορούν να φύγουν τα λόγια του Στέλιου από το μυαλό μου.Γυναικα φωτιά λοιπόν.

«Ναι θα πάμε σινεμά.Αλλα αν δεν είσαι καλά μπορώ να το ακυρώσω...»λέει.
«Όχι καλά είμαι»
«Να σου κάνω χαμομήλι,να φτιάξω σούπα...»
«Όχι Αλεξ.Μια χαρά είμαι.Να πας...»λέω.

Αν και δεν θα είχα πρόβλημα να με προσέξει κάποιος τώρα έτσι πως μόνο η Αλεξάνδρα ξέρει.

«Ο Στέλιος;Τι λέει;Όλα καλά;»ρωτάω.

Η μήπως να ρωτήσω αν είναι όλα φλογέρα...;
Γελάω με τον εαυτό μου.
Πως τα λέω έτσι ο άτιμος.

«Καλά καλά.Σε λίγες μέρες θα φύγει αλλά θα ξανάρθει.Αν...αν πάει καλά αυτό μου είπε ότι θα έρθει στην Σαντα Ροζα.Για μένα θα μείνει εδώ»λέει χαρούμενη.

Αυτό δεν το περιμενα η αλήθεια είναι.Ποτε πρόλαβε να γίνει αυτό;

«Καλά μην ενθουσιαζεσαι και τόσο...λίγες μέρες τον ξέρεις...»λέω.
«Μπορείς να μην μου χαλας την ευτυχία για μια φορά;!»λέει τώρα.

Χτυπαει το κουδούνι.
«Πάω εγώ»λέω και την αφήνω να τελειώσει την ετοιμασία και ανοίγω την πόρτα.

Με κοίταζαν και οι δυο σαν γελαστά αγάλματα.Ακουνητα,αμίλητα ή κάτι τέτοιο Τελοσπαντων που παίζαμε στο δημοτικό με τον Παρη.

«Μαμά;Μπαμπά;»λέω.Δεν τους περιμενα εδώ έτσι έμεινα να τους κοιτώ για λίγο έκπληκτα.

«Γιε μου....!»φωνάζει η μαμά μου και ανοίγει τα χέρια της να με αγκαλιάσει.Με κρατάει για αρκετά δευτερόλεπτα.

«Θα σκάσω μαμά»λέω και μετά με αφηνει.

Με κοιτάει για λίγο και μετά μου πιάνει τα μαγουλα.
«Τι κάνει το αντράκι μου!Τι κάνει ο γιοκας μου!Ο πιο ομορφος σε όλο το κόσμο!»
«Μαμά σα μάγουσα μου!!»φωνάζω και αφηνει τα μάγουλα μου.