Selim kapıyı hafif aralayarak kafasını dışarı uzatıp ortalığı kolaçan etmişti. Ortalık sakin görüyordu. Biraz ilerdeki sokağın içinde tehlike olabilirdi ama sessiz olurlarsa sorun olmayacak gibi görünüyordu. Selim kapıyı biraz daha açmış ve önce kendisi daha sonra Arnavut Cemal seri bir şekilde dışarı çıkarak az ilerdeki arabanın başına gelmişlerdi. Birisi arabanın önüne diğeri ise arkasına geçmiş arabanın örtüsünü açmaya çalışıyorlardı.
- Öyle bir bağlamış ki ipi sanki bir daha hiç açılmayacak.
- Uğraşma abi kes gitsin.
İkisi de bir süre uğraştıktan sonra ipleri çözmüşlerdi. Örtüyü hızlıca açarken etrafı gözden geçirmeyi de ihmal etmiyorlardı. En küçük bir dalgınlık bile kabul edilemezdi. Örtüyü açıp kenara attıktan sonra hızlıca arabaya binmişlerdi. Selim anahtarı kontağa takıp çevirdiğinde arabada hiçbir hareket olmamıştı. İkisi de sorunun ne olduğunu tahmin ediyorlardı.
- Sanırım akü bitik abi şimdi ne yapacağız?
- Araba kaç zamandır yatıyor Selim, doğrusu bunu hiç düşünemedik. Başka bir araba bulmamız lazım.
-Cemal abi arabayı bulmak sorun değil ama çalıştırabilir misin? Ben çalıştırabileceğimden emin olmadığım için Cenap Bey’in arabasının anahtarını istedim. Sen düz kontak yapmayı biliyor musun?
- Vallahi Selim bundan 20 sene önce bir kere yapmışlığım var ama şimdi yapabilir misin diye soruyorsan, sanmıyorum be evlat.
İkisi birden arabanın içinde ne yapacaklarını düşünmeye başlamışlardı. Bu arada etrafı herhangi bir tehlikeye karşı dikkatle inceliyorlardı. Artık ikisi de etraftaki arabalardan birinin camını kırıp şanslarını denemeleri gerektiğini biliyorlardı. Bu arada Selim’in aklına camını kıracakları arabada alarm olma ihtimali gelmişti ki böyle bir durumda etraftaki bütün zombilerin başlarına üşüşeceğinden emindi. Otoparkı olmayan apartmanlardan kurulu Cihangir’de arabasını sokağa park etmek zorunda olan insanların büyük kısmının arabalarına alarm taktırdıklarını biliyordu.