"They will kill her."-Janine said and she started crying.
Robert's POV
"Nasaan sila ngayon?"-I asked Janine after ko siya mapatahan.
She's really scared after what she have done to Anica which is her mistake, she wants to help Anica, because Anica is still her friend. At gusto niyang mapalitan yung kamaliang nagawa niya noon. Same as me, I want to help them and the only way for that, dapat malaman kung nasaan sila ngayon.
"I heard they all went to Hawaii."-Janine said.
"All? Sino kasama niya?"-I asked.
"I-I don't know. Maybe their friends!"-Janine.
Hawaii? How can we go there?
"Paano tayo makakapunta doon? And even we did, saan na natin sila hahanapin?"-Janine.
"I don't know."-Janine whispered. Bakas sa boses niya ang pagkawala ng pag-asa na hindi na namin sila makakausap about sa nalalaman ni Janine.
I sighed, at tinabihan ko siya sa couch.
"It's okay. Take a rest first, I know you're tired, and if you're tired, you can't think straight."-I adviced her.
She smiled weakly.
"Thank you. Kung hindi mo ako nakita or kung wala ka dito sa Baguio, hindi ko na alam ang mangyayari, baka walang tutulong sa akin about sa nalalaman ko."-Janine said.
"Yeah, I guess it's the destiny, maybe we should help them, pagkatapos ng nagawa natin sakanya."-I said looking at the floor.
"Are they going to be okay?"-Janine.
"I hope so."-I said.
Pinahiga ko na siya sa kama, I guess I'll stay at the couch. Nag good night na kami sa isa't isa and we drifted to sleep.
Janine's POV
Nagising ako kasi, buhay pa ako, at ginising ako ni God :) ^___^
Napatingin ako sa couch, and Robert is there, sleeping.
I'am really thankful, kasi andun ako sa place kung nasaan ako at nasaan siya. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa akin kapag hindi niya ako nakita. Ang liit talaga ng mundo, kaya hindi ako mawawalan ng pag-asa, makikita ko din sila Anica kahit alam kong malayo sila.
Tumayo ako sa hinihigaan ko at kinuha ang sweater ni Robert. Lumabas ako ng room at nagpunta sa front desk ng condo.
"Miss? Pwedeng makitawag?"-I asked the girl.
"Sure po."-She said with a smile.
Wireless yung telephone kaya nagpunta ako sa couch and I dialed my dad's phone number. I need his help.
"Karlo Speaking."-Other Line.
"Dad."-I whispered.
"J-Janine."-My dad said. "Where havor you been?"-He asked with a 'missing tone'
"Andito po ako sa Baguio, I'm sorry umalis po ako ng bahay and wala pa po akong sinabi, I really need to fix something that time."-I explained.
Yeah. Fix, hanggang umabot sa puntong nagmukha akong pulubi. Long story.
"Fix? Baguio? You should have told me."-Dad said na may halong galit.
"I am sorry dad, but I'm okay now, I'm with my friend."-I said.
I heard him sigh.
"Dad. I really need your help this time."-I said.
"What is it? Anything."-Dad.
"I need your private investigator to find Anica and Kurt, they are in Hawaii now, and hindi ko alam kung saan sila hahanapin."-I said.
"Why anak?"-Dad.
"There's something they need to know and it can't wait."-I said.
"Okay. Call me again iha okay? I'll tell your mom that you called. Akala niya lumayas ka na."-Dad.
"No dad. And Im sorry for getting you and mom worry."-I said.
"No it's okay. Huwag mo ng uulitin. Call me every day okay?"-Dad.
"Okay dad. Bye."-I said.
"Bye anak. Mag iingat ka."-Dad.
"Kayo din po, pati si mom. Love you both."
"Love you too anak."
I feel relieve! Hindi talaga sila nag kulang sa akin, ako lang yata. *sigh* But after this, I will be normal again. I will try.
Binalik ko na sa front desk yung telephone.
Aakyat na sana ako pabalik pero pababa naman si Robert at parang may hinahanap.
"Hey! Anong hinahanap mo?"-I said.
"Where did you go? Akala ko umalis ka na naman."-Robert.
"Hindi no. Tinawagan ko lang yung dad ko and I told him that I'm alive and I asked for his help na tulungan tayo hanapin sina Anica."-I explained.
He sighed showing that he's okay. Nagpunta kami sa restaurant malapit dun sa condo. I am only wearing his polo shirt na hanggang taas lang ng tuhod ko at naka slipper, nakalugay din ang buhok kong mejo curl sa baba. Actually, hindi ako ganito manamit when I was in Manila, but after what happened to me? Okay lang. :) Atleast I look clean now.
"Okay ka lang ba talaga jan sa suot mo?"-Robert asked.
"Oo naman! Nakita mo naman siguro ako noon diba? Halos hindi mo na ako makilala kaya okay lang. Nasanay na ako that time."-I said with a smile.
"Really? What happened to you?"-Tanong niya na parang natatawa.
I rolled my eyes kaya huminto siya sa pag pigil.
"It's a long story but doon na tayo sa middle, nanakawan ako nung nasa bus ako and pag dating ko dito, hindi ko alam ang gagawin ko. I stayed here for how many days at dahil sa wala na akong pera, I started getting foods from 'you know'. Then yun."-I said.
"Tss. I get what happened next, you became a vegar."-Robert.
"Yeah! Whatever!"-I said at dumating na yung pagkain namin.
We started to eat.
"But that was a one hell adventure."-Biglang sabi niya habang sumusbo, napa-tingin ako sakanya at sinipa ang paa niya sa ilalim ng mesa.
"Sira ka ba? Isa yung malaking paghihirap, alam mo bang ang dami kong napag-daanan. Noong time na na yun, gusto ko ng umuwi, hindi ko matawagan ang papa ko dahil alam ko sa sarili ko na sobrang kapal ng mukha ko para tawagan sila matapos ng mga kagagahang nagawa ko. That's why I just let myself face the biggest consequence or you can call it karma."-Malungkot na pag-explain ko. I looked at Robert who is staring at me.
"Atleast you stayed strong at ngayon ay tutulungan mo sila which I hope na sana matulungan na natin sila. I also want to make things right"-He said with a sad and low voice.
Siguro nga kaya siya ang taong nakahanap sa akin para kaming dalawa ang tatama sa mga maling nagawa namin noon.
Anica's POV
"Babe. Alis na ako."-Pagpapaalam ni Kurt.
"Hindi ka ba kakain?"-Maamo kong tanong.
Actuall, naiinis na ako. Nung nakita ko sila sa boutique and after that, hinahayaan ko ulit siya umalis alis, pero nakaka sakit na kasi ng feelings, hindi ko alam kung ano ba talaga ang pinagkakaabalahan niya. I know and I trust him, kaya hindi ko nalang iniisip yung about doon sa babae. But seriously? I don't know what's going on. Wala na siyang time for me. Pati kumain kasabay ako, wala.
"Nope. Kakain nalang ako sa labas."-He said at tumalikod.
Tumalikod nanaman siya, palagi nalang siyang ganyan!
"Saan ka ba nagpupunta?"-Sigaw ko dahilan para lumingon siya.
Kurt's POV
I'm late!
"Saan ka ba nagpupunta?"-Anica shouted.
Oh-oh!
"Somewhere. Actually I'm late."
If I will tell her, sira ang plano.
"Lagi ka nalang ganyan. Hindi mo na ako nakakasabay kumain."-Anica.
Here we go.
"Sorry. Babawi ako sayo next tim. I have to go."-I said at tumalikod na ulit.
"Kurt!"-Sigaw niya kaya napalingon ang lahat.
"What?!"-Napasigaw na din ako na sana hindi ko ginawa.
"Ikaw pa ang sisigaw? Sisigawan mo pa ako pabalik?!"-Galit na sigaw niya at umalis.
Shit!
"Anica!"-Paghahabol ko sakanya.
Pumasok siya sa room namin at papasok na sana ako pero bigla niyang sinara ang pinto kaya naman pinihit ko ang door knob at pumasok na din sa loob.
"Why are you like that?!"-Sigaw niya bigla.
"I'am not doing anything! It's just that. May kailangan lang akong gawin!"-Pag eexplain ko.
"Pinapabayaan lang kita pero sobra na! You don't have time for me! Kahit kumain ng sabay sa breakfast hindi mo pa ginagawa!"-Sigaw niya.
"I'm sorry."-Yun lang ang nasabi ko. I don't need to explain besides wala akong masamang ginagawa.
"You ---"
She was cut off when my phone rang.
*Keya Calling*
"Hello?"-Sagot ko.
"Are you coming? You're already late. The designer already left. She said she can't stand those customers who are late comers."-Keya.
"Sorry. I will call when I get there."-I said.
"Okay. Bye."-Keya.
"Bye."-I said. Binaba ko na ang phone at tinignan si Anica na ngayon ay masamang nakatingin sa akin.
"Look. I'm sorry okay? But I'am really busy. I'll talk to you later."-I said at umalis na.
Hay! Life!
Anica's POV
Aish! Sabi kong I will trust him pero bigla akong nagalit. Pero sobra naman na kasi eh! Kung kayo kaya ng boyfriend or husband mo, he's so busy and you don't know the reason, syempre magagalit ka kahit ayaw mo! -.-
Napabuntong hininga nalang ako pagka-alis niya. Bumaba na ako at humarap sa mesa.
"Just trust him."-Biglang sabi ni Prince.
"Do you know something?"-I asked him while pointing my finger at him. And it made him chuckled.
"Nah. But I know he's not doing anything bad."-Prince.
I just smile at him.
"I know."
Nag umpisa na kaming kumain. I feel so lonely!
Janine's POV
Lumipas na ang ilang araw
"Are you ready?"-Robert asked me.
I nod. And we enter the resort where Kurt and Anica are staying.
Napalingon ako kay Robert when he touch my hand.
"Everything will be okay"-Robert said.
Yeah right. After what we did to her? Makikita niya kami bigla dito? Ang dati niyang friend na kasabwat ng taong muntik ng mang rape sakanya? At kasama pa ang taong iyon? Haaays!
Nang ma park niya na ang sasakyan. Bumaba na siya at pinagbuksan niya ako ng pinto.
"Thanks."-I said.
Nilibot ko ang paningin ko sa paligid. Nakaka mangha naman tong place na to. Actually hindi ito ang first time ko sa hawaii, the last time we came here was when I was 13.
Sa pag lilibot ng tingin ko napadpad ito sa isang metal na may nakasulat, malapit sa fountain.
Binabasa ko ito and when I read the name Prince Winchester, parang familiar, I think I heard that name before.
Well anyway.
"Let's go."-Robert said.
Naglakad na kami at nasa likod yung mag lalagay ng gamit namin sa room. Speaking of room. Napag desisyunan namin na sa iisang room nalang kami with two bed. Of course! Alangan namang iisa! -.-
They guide us papunta sa room.
"Wow!"-I burst out!
"Nice."-Comment ni Robert.
"Ang ganda naman dito."-I said.
Nag thank you si Robert dun sa staff ng resort at umalis na sila.
"Amazing!"-I said.
"Tss. Fix your things. And get ready, we have something to do first."-Pag papaalala ni Robert. I just nod and smile. Makikipag kita kami sakanila but not now.
Krista's POV
Wow? May POV ako? Tagal kong hindi nag POV ah? But anyway, andito ako sa may beach. Wala lang, nag rrefresh lang. Iniisip ko pa din yung taong naiwan ko na walang kaalam-alam. Kahapon, bigla siyang pumasok sa isipan ko.
"Hey babe."-Napalingon ako kay Prince na tumabi sa akin.
I just smile at him.
"Are you okay?"-He asked.
"Yeah. Ano pa lang nangyayari kina Anica at Kurt?"-I asked.
"Wala. It won't get serious anyway."-Sagot niya.
Hindi na ako nagtanong pa kahit hindi ko maintindihan ang sagot niya. Hindi na din lang sasagot yan ng maayos. -.-
Robert's POV
"Hey. Mamamasyal ako. Sama ka?"-Pag yaya ko kay Janine.
"Okay!"-Sagot niya at nag jacket.
"Wait! Paano kung makita nila tayo?"-Janine.
"Let it be. Kaya nga tayo andito para makipag usap sa kanila, hayaan mo na kung makikita natin sila."-I said with a smile para maging comfy siya kahit papaano.
She just smile kaya umalis na kami.
"Wow! This place is amazing!"-Pag comment niya pagka punta namin sa beach.
Nakakatuwa siya. Para siyang bata.
Nagulat ako ng bigla nyang nilagyan ng sand yung ulo ko.
"Oh shit!"-Pagmumura ko at inalis yung sand sa buhok ko.
"Hahaha!"-Tawa niya.
Kumuha din ako ng sand at binato sakanya.
"Ah!"
Napahawak siya bigla sa mata niya.
"Shit! Are you okay?"-I asked.
"Nalagyan ng sand yung mata ko."-Janine. Hinarap ko siya sa akin at hinipan ko ang mata niya.
"Okay na?"-I asked.
"Yeah."-She said with a nod.
I smile and ginulo ko ang buhok niya.
"Tss! Don't."-Pag mamaktol niya.
Yun pala ang isa sa ayaw niya, ang guluhin ang buhok niya, mahal niya daw eh. Haha.
Nagpatuloy lang kami sa paglalakad habang nagtatawanan. Ang lakas ng trip niya. Hahaha! Tinutulak niya ako sa kung sino sinong babae. Meron pa yung, pag may dadaan na lalaki.
'Uy yung tatay mo!' tapos bigla niya akong itutulak, kaya minsan tinitignan kami ng masama. Haha!
Habang naglalakad kami. My eyes caught someone.
I stopped walking.
"This can't be."-I said and I felt a tears on my cheeks.
Krista's POV
"Mommy!"-Napalingon kami ni Prince sa dalawang makukulit na bata kasama si mama.
"Hey."-I said with my sweet voice. Tumakbo silang dalawa at lumapit sa amin.
"Why are you here?"-Prince asked.
"Hay naku. Nag aaway nanaman sila."-Mama.
I looked at my two kids.
"What is it again this time?"-I asked. Nag pout nanaman silang dalawa at hindi umimik.
Ugali na nila ang mag pout at hindi mag sasalita. Ang kulit talaga nila. But it feels good to be a mother, I swear! But I'm not telling you to be a parent or what! Haha. I know some of you are still young. ^^
Janine's POV
"Hahaha! Nakita mo ---"
Napatingin ako kay Robert na huminto sa paglalakad.
"Hey."-Pagtawag ko sakanya. But he didn't pay attention at nakatitig lang siya sa kung saan kaya sinundan ko yung tingin niya. I'am not sure but naka tingin siya sa isang family. Tinignan ko ulit siya and there's a tears on his cheeks. Binalik ko ulit ang tingin ko doon sa family. Biglang lumingon yung babae sa gilid niya to talk with the kid at doonko nasilayan ang mukha niya.
*Flashback*
"I had a family."-Robert.
"Had?"-Pag uulit ko.
"Yeah. She died with my two kids."-He said with his sad face.
"I-I'm sorry."-Nagkaroon pala siya ng family and they're dead.
"Can I see their pic?"-Nilabas niya ang wallet niya at kinuha ang pic doon.
"This is my wife Krista."- Turo niya sa isang maganda at may mahabang buhok na babae.
"And this is my boy we name him Prince Riese. And my girl Athena."-He added at maki(ta mo ang saya ng banggitin niya ang pangalan ng mga anak niya.
"And I love them so much."-Sabi niya na may halong pagmamahal pero may halo ding coldness?
*End of Flashback*
I stare at the girl's face para ma confirm.
"Krista, Roberts wife?"-I whispered.
Nilingon ko yung katabi ko at nakita ko siyang papalapit doon.
"Oh shit!"-Agad-agad ko siyang sinundan.
"Robert!"-I shouted to get his attention but iba ang naka kuha ng atensyon na yun, napalingon si Krista at napatingin kay Robert. She suddenly stood up.
Krista's POV
"Robert!"-Ang lakas naman ng boses nun.
Napalingon ako pero sa pag lingon ko agad akong napatayo and I don't know how many times I swallowed my own saliva.
Is this real? Bakit siya andito?
Am I ready to face this surprise challenge? Hindi ko ito napag handaan.
Nangako akong aayusin ko ito, pero hindi ko akalaing hindi na makapag hintay ang tadhana at hindi ko akalaing dito pa kami magtatagpo.
Tumayo ang balahibo ko ng nilagay niya ang left hand niya sa pisngi ko at nakita ko ang pag hulog ng luha niya. Naramdaman ko din ang pagkabasa ng pisngi ko, napapikit ako and I touched his left hand.
"Y-you're alive."-He whispered.
"And I'm sorry."-Bulong ko sa sarili ko. Nagulat ako ng bigla niya akong niyakap.
I heard him sob.
"I can't believe this."-He said.Napa sob na din ako. Dahil nakita ko na uli siya at dahil ngayong nag kaharap na kami, paano ako magpapaliwanag?'
At paano ako magpapaliwanag na hindi niya anak ang kinilala niyang anak noon?'
"I'am sorry.."-Yun nalang ang nasabi ko.
"I-It's okay. You're alive and I'am not dreaming right?"-Robert.
"No. You're not."-I whispered.
"Athena. Prince. Let's go inside?"-I saw my mom mouthed sa mga anak ko.
Tumingn siya sa amin. I look at her with my teary eyes and mouthed 'thank you'.
And they left without Robert noticing them.
Humiwalay siya sa yakap, he again cupped my face but this time using his both hands at nagulat ako when he kissed me fully on my lips. My eyes are wide open but seconds later I saw how he fell on the floor.
"Robert!"
"What the fuck is your problem!?"-Prince shouted.
Tumayo si Robert.
"What the fuck!? I'm her husband!"-Sigaw niya.
And another tears fell from my eyes again.
***
A/N: Vote. Comment. Follow. Share the Story.