#Chapter9
Belle's POV
"Baby!"
"Ma I'm big na po stop mo na pag tawag saakin ng baby"
"Sus, ingat ka ah?"
"Sige po ma ikaw din po I love you" humalik naman ito saakin sa pisnge kaya napangiti naman ako.
"I love you too baby" bumaba naman ito ng kotse at kumaway muna bago tuluyan pumasok sa skwelahan niya.
Pinaandar ko naman ang kotse ko at dumiretso sa maliit kong negosyo ko ngayon.
Umalis ako ng bansa sinama ko si Venice, sa lugar kung saan di maisip ng tatay ko na doon ako pupunta, sa France, yes umuwi ako sa bansang kinalakihan ko pero hindi sa lungsud kong nasaan talaga nakatira ang tatay ko.
Pero bago ako tuluyang umalis ng bansa pinatapos ko muna ang school year ni Venice at nag file ng annulment kay Voltaire.
Isang taon na din kaming naninirahan ng tahimik ni Venice dito, isang tao lang naman ang nakakaalam kung nasaan ako, si Kuya Alexander lang, alam kong hinding hindi niya sasabihin kung nasaan ako ngayon, kailangan ko din siya dahil sa pag kawala ni Alice at ako ay siya na ang may hawak ng lahat, kailangan ko ng pera no?! ano siya sunuswerte? siya lang ang makikinabang sa pera. Si kuya Alexander ang rason bakit nakatayo ako ngayon ng clothing boutique.
Dumiretso ako ng opisina ko dahil andiyan naman si Candice, yung nag iisa kong trabahante.
Umupo ako sa swivel chair at tinitigan ang papel isang buwan na ang nakalipas simula nung dumating ito galing kay Anshirina.
Bumuntong hininga naman ako ng makita ang pangalan ni Voltaire na walang pirma, hindi niya pinirmahan ang annulment at may pinapasabi pa siya.
"Baka nakalimotan mo Belle ang sinabi ko sayo noon palang, hinding hindi kita papakawalan" Bumuntong hininga naman ako ng maalala ko ito.
Kahit anong gawin kong pag iwas talagang pinipilit ako ng tadhana. Muntikan na kaming magkita nung isang buwan lamang, buti nalang talaga hindi niya ako nakita.
Andito siya nung isang buwan na ang nakaraan nakita ko siya sa isang jewelry store at may tinitignan, papasok sana kami ni Venice non sa jewelry store pero buti nalang talaga at napigilan ko buti nalang at nakita ko siya bago pa kami makapasok ni Venice.
Di ko alam bakit siya andito pero may kasama siyang babae non, sabay silang tumitingin ng mga alahas at singsing.
"Madame Belle"
"oui?"
"Someone is looking for you"
"Why?"
"Je ne sais pas madame Belle"
"Oh okay" Tumayo naman ako at lumabas ng opisina ko.
Sino naman kaya itong nag hahanap saakin ng di man lang sinabi ang dahil bakit?
"Bonne après-midi" Bati ko ng di nakatingin sa taong nag hahanap saakin, tinitignan ko kasi yung orasan ko, dahil kukunin ko pa si Venice sa skwelahan niya hapon na kasi.
"Belle, ikaw nga" Inangat ko naman ang ulo ko at lumaki ang mga mata ko sa nakikita ko ngayon sa harap ko.
"Pano mo nalaman na andito ako!?"
"Belle, hinahanap kita umuwi ka na Belle, umuwi na tayo sa Pinas"
"No! hindi ako sasama sayo Voltaire! bumalik ka na ng Pilipinas, bakit mo ba ako hinahanap? naubusan ka na ba ng babae?"
"I need you"
"Fvck that words" tumingin ulit ako sa orasan ko
"Please excuse me may pupuntahan pa ako"
"No mag uusap tayo, please Belle, ikaw yung kailangan ko Belle, naalala mo pa ba noon? yung sinabi ko sayo? ikaw lang yung nag papaganda ng buhay ko Belle, ayoko ng ulit bumalik sa pangit kong buhay Please"
"kung totoo talaga yang sinasabi mo sana noon palang pinahalagahan mo na ako"
"Pinagsisihan ko na ang lahat Belle, please"
"mama!" lumaki naman ang mata ko ng marinig ko ang sigaw ng anak ko, nakita ko naman itong tumakbo palapit saakin.
"B-baby?" naramdaman kong wala na akong dugo sa katawan ko.
"ma I'm hungry na po let's eat?, oh! Good Afternoon po" nag bow naman ito kay Voltaire, tiningnan ko naman si Voltaire nakatulala itong nakatingin kay Venice..
"H-how old are you kid?"
"5 years old"
"Venice pumasok ka muna sa loob ng office ni mama" tumango naman ito at sinunod ang sinabi ko.
"5 years old? 1 year ka palang nawawala Belle di naman siguro yan sa lalaki mo diba?, 3 years na tayong kasal bago ka umalis pero walang nangyari saatin, a-akin ba ang batang yan?"
"No! it's not yours walang sayo sa batang yun akin ang lahat ng yun"
Nagulat naman ako ng napaluhod siya sa harap ko na naka tingin sa pinto ng opisina ko.
"Tumayo ka nga diyan"
"B-Belle bakit di mo sinasabi saakin?" mahina niyang sabi pero narinig ko naman ito.
"Sabi ko naman sayo walang sayo niyan, akin yan ako nag alaga niyan, at pera ko din ang ginamit na pag gastos kay Venice, wala kang karapatan angkinin ang batang yun Voltaire!" Tumayl naman ito.
"Dahil hindi mo sinabi saakin!, di mo sinabing may anak pala tayo! all this time! para sa wala lang pala ang galit ko sayo dahil ang iniisip kong tinatawag mong baby ay kasintahan mo!, Belle naman ang unfair mo naman!" Nilagpasan niya naman ako at pumasok sa opisina ko pero dahil mas malakas si Voltaire saakin di ko siya napigilan.
Di ako makapasok dahil nilock niya ito ang ang susi ay nasa loob kaya kinalabog ko ito ng nakapakalakas.
"Voltaire! Ano ba! sabing hindi mo yan anak! anak ko lang yan! fvck"
Sinuntok suntok ko naman ang pinto pero hindi ko padin mabuksan ng tuluyan.
Maya maya pa ay bumukas naman ito, napatingin naman ako kay Venice na may ngiti sa mga labi habang karga karga ito ni Voltaire.
That sweet smile na hinding hindi ko ulit nakita sa anak ko simula nung nag tanong siya tungkol sa daddy niya.
"Ma! bakit di mo sinabi saakin na si daddy po pala ito"
"Anak come here, halika dito kay mama please" namumuo naman yung luha ko, feel ko kasi parang kukunin saakin si Venice, ewan kung saan ko ito nakuha kusa ko lang naman ko itong naisip.
"Dito po muna ako kay papa ma" yumakap naman ito sa leeg ni Voltaire, tinignan ko si Voltaire nakatingin ito kay Venice, ngumiti naman ito, nilingon niya naman ako, nag iba ang paningin niya saakin, ang blangko na pero kitang kita ko naman na galing ito umiyak.
"Let's eat po papa I'm hungry"
"Okay baby" Nilagpasan naman nila ako.
"Ma! let's go"
"No, tayo muna baby pwede ba yun?"
"Wag mo naman kunin saakin yung anak ko Voltaire"
"Anak ko din ito Belle" Umalis naman sila at doon tumulo ang mga luha ko.
No! kailangan kong mabura sa isip ang iniisip kong baka kunin na saakin yung anak ko, ayoko di ko kaya, di ko kayang mag isa na, simula nung dumating si Venice sa buhay ko, natatakot na akong mag isa sa buhay.
Hanggang sa nag gabi nalang pinaclose ko na yung botique at umalis na si Candice ako andito padin sa opisina ko nag hihintay na eh uwi saakin si Venice.
Habang tumatagal yung oras na mag kasama yung mag ama lalo akong natatakot, natatakot na baka hindi na uuwi saakin si Venice, natatakot na mapalapit siya kay Voltaire, alam ko naman na panandalian lang itong nararamdaman ni Voltaire dahil alam kong babalik din siya sa dating siya, eh abandon na naman kami, okay na ako na ako lang yung makaramdaman non eh pero ngayon nag kita na nga sila, magkasama pa.
Sinandal ko naman ang likod ko sa swivel chair ko at pinikit ang mga mata, tumulo na naman ulit ang mga luha ko.
Eh uwi na sana si Venice saakin please lang, please, ginawa ko naman ang lahat para hindi siya malagay sa kapahamakan sana eh uwi pa siya saakin at uuwi siya saakin, okay na ako na si Venice lang.
Di ko namalayan na nakatulog ako ng ganong posisyon hanggang sa magising nalang ako ng may yumakap saakin at siniksik ang mukha sa dibdib ko.
"Uhm" binuksan ko naman ang mata ko pero nakita ko nalang ay daan, nilibot ko ang paningin ko nasa loob na ako ng kotse.
"Ma, sorry po nagising kita"
"Baby?"
Nilingon ko naman yung driver seat.
"Ma, naabotan ka po namin na natutulog buti nga po di kayo pinasokan ng mag nanakaw"
"Sa susunod siguradohin mong close ang lahat bago ka matulog" singit ni Voltaire.
Ngumiti naman ako sa anak ko, niyakap ko ito ng napakahigpit.
"I miss you" mahina kong bulong sa anak ko.
"Ma ilang oras lang po ako nawala eh"
"Please wag mo ng hayaan na mawala ka saakin"
"Huh?" Tahimik naman akong umiyak, total madilim naman ang kapaligiran, hinayaan ko ng umiyak ang sarili ko di naman mapapansin ni Voltaire eh
Tumigil naman ang kotse sa tabi ng kalsada kaya siniksik ko nalang ang mukha ko sa anak ko.
"Ma umiiyak ka po ba?" bulong ni Venice saakin umiling naman ako bilang sagot.
"Sorry po ma hindi na po ako aalis please wag na po kayong umiyak"
"Hindi naman ako umiyak baby namimiss lang kita"
Pinipilit kong kumalma, at tumigil sa kaiiyak pero paulit ulit na bumabalik sa utak ko yung senaryo kanina na umalis silang dalawa na parang kinukuha saakin si Venice.
Magkakamatayan na pero hinding hindi ko ibibigay si Venice sakanya, hindi ayoko, ayokong maiwan mag isa, mas lalong sumikip ang nararamdaman ko sa dibdib ko kaya medyo nahihirapan akong umiyak, pero pinipilit kong kumalma.