จดหมายที่เจมินาสฝากทหารถูกส่งถึงกษัตริย์จอนจองกุกโดยราชเลขาส่วนพระองค์เป็นผู้นำมามอบให้
"อะไรโฮป" กษัตริย์ผู้น่าเกรงขามที่กำลังฝึกซ้อมดาบอยู่เอ่ยถามราชเลขาส่วนพระองค์ที่ยื่นจดหมายซองสีน้ำตาลมาตรงหน้าเขา โฮปเป็นราชเลขาที่เขาแต่งตั้งขึ้นโดยโฮปหรือเจรามินอฟ แกรดิสัน โฮป ไม่ใช่คนอื่นไกลเป็นคนลูกของขุนนางที่ถูกเลี้ยงดูให้เป็นเพื่อนเล่นกับกษัตริย์จอนตั้งแต่ยังเยาว์วัย เป็นทั้งพี่ เพื่อนสนิทและคนที่เขาไว้ใจ
"จดหมายพะยะค่ะ จากโอเมก้าคนนั้น" จดหมายซองเล็กสีน้ำตาลอยู่ตรงหน้า กษัตริย์หนุ่มมองมันอย่างไม่พอพระทัย
"บังอาจ กล้าดียังไงมีจดหมายมาถึงข้า"
"มิได้องค์ท่าน โอเมก้าคนนั้นบอกว่าเป็นจดหมายที่ท่านหญิงลลิซฝากมา" จอน จองกุกลดดาบลง เขายื่นมือไปรับจดหมายนั้นมาด้วยหัวใจที่เต้นรัว เพียงอ่านเนื้อความในจดหมายก็ทำให้พระโอษฐ์แย้มยิ้ม
จดหมายจากท่านหญิงลลิซมีเนื้อความถึงเขา
เขาอ่านจดหมายนี้วนไปมาอยู่หลายรอบก่อนจะเก็บมันไว้ในเสื้อ ราชเลขามองผู้เป็นนายแล้วก็คิดขึ้นในใจว่าพระองค์ทรงกำลังมีความรักหรือนี่
อีกฟากหนึ่งเจมินาสนั่งพิงหลังกับกำแพง สายตาแสนเศร้านั้นเหม่อมองไปยังเบื้องหน้าสถานที่ไหนๆ ก็ไม่ต่างกันเลย คุกใต้ดินที่นี่กับห้องใต้ดินที่โน้นมันไม่ต่างกันเลยซักนิด
"นี่ เจ้าหนู เป็นโอเมก้าหรอ ทำอะไรผิดล่ะถึงได้มาอยู่ที่นี่" เสียงชายคนหนึ่งท่าทางน่ากลัวเอ่ยถามขึ้นจีมินมองไปที่ห้องขังข้างๆ เห็นชายตัวใหญ่มีหนวดเครารุงรังกำลังมองมาที่ตน
"พวกโอเมก้าส่วนมากถูกขายให้กับซ่องไม่ใช่รึ เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ" นักโทษที่อยู่ห้องขังอีกด้านหนึ่งเอ่ยถามขึ้นอีกคน จีมินหดตัวเข้าหากันเพราะความกลัว พวกเขาน่ากลัวเกินไป สายตาที่มองมานั้นทั้งดูถูกและหื่นกระหาย
"ข้าถามทำไมไม่ตอบ" เสียงดังราวกับตะหวาดใส่ คนตัวเล็กกลัวจนหัวหด
"ใช่ ตอนที่เจ้าเข้ามาก็ไม่ได้เป็นใบ้นี่นา"
"ข้าได้ยินนะว่าเจ้าถูกส่งตัวมาเป็นเครื่องบรรณาการ แต่เหมือนว่าองค์ท่านจะไม่พอพระทัย ฮ่าๆ "
"สิ่งไหนที่ทำให้องค์ท่านไม่พอพระทัยจุดจบก็มีแต่ตายเท่านั้น หวังว่าเจ้าจะได้ตายไวๆ นะ เพราะอยู่นานไปไม่ดีหรอกเชื่อข้า คุกใต้ดินมันไม่น่าพิศมัยเท่าความตายหรอก" แย้มยิ้มออกมาจนเห็นฟันดำน่ากลัวทั้งหนวดเคราผมเผ้าก็รกรุงรัง เสียงหัวเราะที่ดังต่อกันไปเรื่อยๆ จนทำให้จีมินต้องยกมือขึ้นปิดหู
อย่างน้อยห้องใต้ดินที่ปราสาทก็ไม่มีอะไรเช่นนี้ ป้าเทริซ่าข้ากลัวเหลือเกิน
ผ่านไปสามวันแล้วกษัตริย์หนุ่มยังไม่มีรับสั่งเรื่องโอเมก้าคนนั้นเลย ราชเลขาโฮปได้ข่าวจากทหารที่เฝ้าคุกมาว่า เขามีท่าทีหวาดกลัวและอ่อนเพลียเนื่องจากไม่ยอมแตะอาหารเลยสักนิด
"ผ่านไปสามวันแล้วองค์ท่านจะทำอย่างไรกับโอเมก้าคนนั้นหรือพะย่ะค่ะ" ราชเลขาโฮปพูดขึ้น ตั้งแต่องค์ท่านได้อ่านจดหมายก็มิเห็นทรงตรัสคำใด
"ก็ปล่อยไว้อย่างนั้น ให้อยู่ในคุกนั้นแหละ"
"แต่ข้าเกรงว่า..."
"ดีเท่าไหร่แล้วที่ข้าไม่สั่งเชือดคอมันซะ กล้าดียังไงมาเสนอตัวเป็นเครื่องบรรณาการให้กับข้า เหิมเกริมนักข้าเห็นแก่ลลิซหรอกนะข้าจึงไม่ทำเช่นนั้น"
"เห็นแก่ท่านหญิงลลิซหรือพะย่ะค่ะ" ราชเลขาโฮซอกทวนคำ
"ใช่ลลิซขอให้ข้าไว้ชีวิตมัน โอเมก้าชั้นต่ำอย่างนั้นจะสงสารทำไมกัน"
"โอเมก้าไม่ได้ชั้นต่ำหรอกองค์ท่าน เขาก็เป็นคนเหมือนกัน" ราชเลขาโฮปออกความคิดเห็น เขาแค่อยากจะเตือนสติองค์ราชันมิให้เอาความรู้สึกส่วนตนมาตัดสินเช่นนี้แต่องค์กษัตริย์กลับคิดไปอีกอย่าง
"เจ้าสั่งสอนข้ารึราชเลขา"
"หามิได้พะย่ะค่ะเพียงแต่ว่าโอเมก้าตนนั้นไม่ได้ทำผิดอะไร"
"เจ้าเห็นว่าข้าใช้อำนาจแบบไม่มีเหตุผลอย่างนั้นรึ"
"หามิได้พะย่ะค่ะองค์ท่านข้าคิดแต่เพียงว่าโอเมก้าก็เกิดมาในบ้านเมืองเราเขาไม่ต่างกับประชาชนคนทั่วไป ถึงต่อให้เป็นสัตว์เรายังต้องมีเมตตา"
"โอเมก้าก็คือโอเมก้าไม่มีอันใดให้ต้องเมตตาโดยเฉพาะคนไม่เจี้ยมตัวอย่างโอเมก้าตนนั้น" กำปั้นทุบลงบนโต๊ะทรงงานอย่างไม่พอใจ เขาไม่ชอบเอาซะเลยเหตุใดต้องเอาเรื่องพรรณนั้นมากวนใจเขาด้วย
"ขออภัยฝ่าบาท" อยู่ๆ ราชองครักษ์ประจำกายก็เดินเข้ามา เขาโค้งทำความเคารพต่อองค์ราชันก่อนจะกล่าวสิ่งที่ต้องทูล
"ที่คุกใต้ดินเกิดเรื่องแล้วองค์ท่าน นักโทษทั้งคุกใต้ดินคลุ้มคลั่งพะยะค่ะ"
"คลุ้มคลั่ง? เหตุใดถึงคลุ้มคลั่ง"
"เพราะโอเมก้าที่พระองค์สั่งขังไว้รวมกับนักโทษคนอื่นๆ เกิดอาการฮีทส่งกลิ่นฟุ้งไปทั่วเลยพะย่ะค่ะ ทหารที่เฝ้ายามอยู่ก็มีอาการเหมือนกันพะย่ะค่ะ"
"บัดซบ เห็นมั้ยเจรามี่ข้าบอกเจ้าแล้ว โอเมก้าชั้นต่ำคนนั้นมีแต่ปัญหา"
ที่คุกใต้ดินเกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ ชายที่เป็นนักโทษจำนวนไม่น้อยคลุ้มคลั่ง คุมสติไม่อยู่เสียงกระหึ่มเหี้ยมและสายตาจดจ้องไปที่โอเมก้าตัวน้อย พวกเขาต่างพุ่งตรงไปยังห้องขังของจีมินดีที่มีเหล็กแน่นหนากั้นอยู่แต่ถึงกระนั้นเสียงร้องของพวกเขาก็น่ากลัวแล้วจะยังแรงมหาศาลที่จะพังลูกกรงเหล็กออกมาให้ได้ ถ้าขืนปล่อยไว้นานคงได้หลุดออกมาแน่ โอเมก้าคนที่เป็นต้นเหตุขดตัวกอดเข่าด้วยความกลัว น้ำตาปริ่มอยู่ที่หน่วยตา จีมินกอดตัวเองไว้เขากลัวจนใจเต้นแรง แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ สองมือยกปิดหูเพราะเสียงที่น่ากลัวเหล่านั้น เหมือนสัตว์ร้ายพวกเขาน่ากลัวเหมือนสัตว์ร้าย
แต่ถึงจะน่ากลัวเพียงใดอาการฮีทของโอเมก้าก็ยากที่จะควบคุมจีมินรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรอบตัวแต่ร่างกายกลับต้องการสิ่งนั้น...
หายใจรัวแรงเพราะอาการรุ่มร้อน ร่างกายโอเมก้าร้อนเร่าและต้องการร่วมเพศกับใครสักคน
"ข้าต้องการ...ร่วมรักกับท่าน อ่า!" เสียงกระเส่าเมื่อยามมือสัมผัสลูบคลำที่ผิวกาย ยิ่งสัมผัสก็ยิ่งเสียวกระสัน
"อะ...อะ อ่า"
ปั้ง!!
เสียงประตูที่ทางเข้าคุกใต้ดินเปิดออกอย่างรุนแรงเรียกสติจีมินได้ก่อนร่างกายกำยำของกษัตริย์จอนจองกุกจะเดินประจันหน้าเข้ามา
โอเมก้าตัวน้อยเงยหน้าขึ้นมามอง กษัตริย์ผู้นั้นมองตรงมาที่เขาด้วยท่าทางโมโหโกรธ สายตามองมาอย่างนึกขยะแขยง ก่อนจะตรัสคำที่ทำให้หัวใจเจมินาสแทบสลาย
"เอาตัวมันออกมา แล้วเอาไปฝังกลบบัดเดี๋ยวนี้!!"
จีมินถูกลากมายังที่ใดก็ไม่ทราบได้เห็นแต่เพียงดอกไม้ปลูกเรียงรายสวยงามเต็มไปหมดคงเป็นสวนใดสักแห่งในราชวังแห่งนี้แต่ต่อให้ดอกไม้จะสวยงามเพียงใดก็ไม่ลดทอนความหวาดกลัวภายในจิตใจของจีมินลงได้
"โอ้ย!!" ร่างบางถูกเหวี่ยงลงบนพื้นดินแข็งๆ เสียงร่างกระทบพื้นดังอักรู้สึกถึงความเจ็บแล่นแปลบขึ้นมา และกำลังเอามือป้องเข่าตัวเองไว้แต่ก็สะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินคำสั่งนี้
"ขุดหลุมตรงนี้" กษัตริย์ผู้เหี้ยมโหดบอกกับทหารเสียงดังนิ้วยาวชี้ไปที่บริเวณที่วางข้างๆ แปลงดอกไม้
"เพื่อจะได้เป็นปุ๋ย ร่างของเจ้าจะได้มีประโยชน์"
สิ้นคำสั่งทหารกว่าสิบนายลงมือขุดหลุมกันอย่างรีบเร่ง
"ขุดให้ลึกจะได้กลบกลิ่นอันน่าสะอิดสะเอือนของมัน"
ก้อนสะอึกตีตื้นขึ้นมาที่ลำคอแต่ก็ไม่สามารถพูดโต้แย้งอะไรได้ จีมินมองไปรอบๆ อย่างนึกเวชนาในชีวิตของตนเอง ไม่ว่าจะที่ไหนๆ ก็ไม่ต่างกัน จีมินจะไม่โทษป้าเทริซ่าที่บอกว่ามาที่นี่อาจจะเจอสิ่งที่ดีกว่าเพราะถึงอยู่ที่โน้นจุดจบของจีมินก็คงไม่ต่างกัน เพียงแค่ที่นี่เร่งเวลานั้นให้มาถึงเร็วกว่าเดิมก็เท่านั้นเอง
แต่จีมินยังไม่อยากตาย จีมินยังอยากเจอโลกมากกว่านี้แล้วถ้าเขาตายลลิซก็ต้องมาอยู่ที่นี่อยู่กับกษัตริย์ผู้เหี้ยมโหดคนนี้ ไม่ได้!...น้องเขาจะต้องไม่มาเจออะไรแบบนี้ คิดได้อย่างนั้นร่างบางที่ถูกมัดข้อมืออยู่ลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับองค์กษัตริย์จอนอย่างไม่เกรงกลัว
"ข้าถูกส่งมาเพื่อเป็นเครื่องบรรณาการไม่ใช่นักโทษ" เจมินาสประกาศกร้าวออกไป
"ท่านหญิงคงไม่พอใจแน่ถ้าพระองค์ทำกับข้าเยี่ยงนี้" มันคือแผนสุดท้ายที่เขามี กษัตริย์จองกุกที่ได้ยินก็เดินเข้ามาใกล้สายตาจ้องเขม็งไปที่ใบหน้าของโอเมก้าผู้ต้อยต่ำมือแกร่งยกขึ้นบีบที่ข้างแก้มของจีมินตามแรงอารมณ์ที่มี
"เหตุใดลลิซถึงจะไม่พอใจ เจ้าเป็นอะไรกับนาง" เสียงเหี้ยมเกรียมเปล่งออกมาพร้อมทั้งสายตาที่สามารถฆ่าคนที่อยู่ในกำมือนี้ได้ จะบีบก็ตายจะคายก็รอด จีมินเจ็บจนพูดไม่ออก
"..."
"เป็นแค่ทาสสำคัญตัวขนาดนั้นเชียว? โอหังนัก...ฝังมัน" จองกุกสลัดมือในคราเดียวจีมินก็ล้มลงไปในหลุม ไร้ซึ้งความปราณี
"กลบ!" คำสั้นๆ แต่ช่างบาดใจจีมินนัก ดินถูกโถมใส่ตัวจนคนตัวเล็กต้องยกแขนป้องหน้า พวกเขาจะฝังจีมินทั้งเป็น มันโหดร้ายเกินไป ร่างเล็กอ่อนระทวยลงอย่างหมดแรงพร้อมกับน้ำตาที่หยดแหมะลงบนพื้นดิน
'โชคชะตาไม่เคยอยู่ข้างข้าเลย'
"องค์ท่าน" และในขณะนั้นเองราชเลขาโฮปที่เงียบมานานก็พูดขึ้นเขาทนเห็นเรื่องแบบนี้ไม่ได้ทั้งยังสายตาเศร้าๆ ที่เขาสังเกตเห็นอีก โอเมก้าตนนี้ช่างน่าสงสาร
"เงียบไปเลยราชเลขา"
"หามิได้พะย่ะค่ะ คือว่าทหารของเราเหมือนจะทนต่อกลิ่นฟีโรโมนของคนนี้ไม่ไหวแล้วพะย่ะค่ะ" มองไปยังกลุ่มทหารที่กำลังฝังโอเมก้าตนนี้อยู่ก็ยิ่งฉุนในใจยิ่งนักพวกเหล่าทหารที่ท่าทีกระหายหิวแม่นี่ยังกะสัตว์ป่า ขนาดทหารที่ได้รับการฝึกยังเป็นถึงเพียงนี้
"หยุด!! พวกเจ้าออกไปให้หมด" อยู่ๆ ก็สั่งทุกคนที่อยู่ที่นี่หยุดการทำงานแล้วไล่ให้ออกไป พวกเขาต่างวางอุปกรณ์ต่างๆ ที่อยู่ในมือลงทั้งราชเลขา องครักษ์และเหล่าทหารรีบออกไปจากบริเวณนี้ตามคำสั่งขององค์กษัตริย์ ส่วนเขากษัตริย์จอนก้มลงมองไปที่โอเมก้าผู้ที่สร้างปัญหาให้เขาตลอดไม่หยุดหย่อน
"ส่วนเจ้ามานี่!!" ข้อมือเล็กถูกกระชากให้ลุกขึ้นยืนโดยไม่รั้งรอ จีมินถูกดึงให้เดินตามไป องค์กษัตริย์เดินอย่างรวดเร็วจนเขาแทบจะตามไม่ทัน
ประตูถูกเปิดออกอย่างรุนแรง ชั้นที่หนึ่ง ชั้นที่สองจนกระทั้งถึงห้องบรรทม จีมินถูกทุ่มลงพระแท่นบรรทมอย่างแรง
"อยากจะเป็นเครื่องบรรณการอย่างนั้นใช่หรือไม่ ได้โอเมก้าอย่างเจ้ามีไว้เพื่อแค่รองรับกามอารมณ์ของข้าเพียงเท่านั้น" สิ้นสุรเสียงเสื้อผ้าเนื้อบางถูกฉีกขาดภายในคราเดียว ผิวขาวใสปรากฎให้เห็นเจมินาสใช้มือปิดบังส่วนต่างๆ ของร่างกายที่น่าหลงใหลนี้แต่ไม่มีส่วนใดเลยในร่างกายของโอเมก้าชั้นต่ำคนนี้สามารถดึงดูดใจของกษัตริย์จอนจองกุกผู้นี้ได้
กษัตริย์ผู้ที่ลั่นวาจาว่าร่างกายนี้เป็นได้แค่ทาสกามถอดเครื่องทรงออกจากร่างกาย นักรบผู้เจนสนามมีร่างกายที่กำยำมัดกล้ามเนื้อทุกส่วนสวยงามราวกับรูปปั้น
กษัตริย์นักรบผู้ลั้นวาจาว่าเกลียดโอเมก้าอย่างเขาย่างสามขุมเข้ามาอย่างน่ากลัว
เจมินาสถูกจับขาให้แยกออกก่อนร่างทั้งร่างของเขาจะโถมเข้าใส่ ไม่มีการโอ้โลม เขาขยะแขยงร่างนี้เกินกว่าจะทำเช่นนั้น
คนถูกกระทำเจ็บมากจนร้องออกมาแต่ไร้ซึ่งเสียง ปากเล็กได้แค่อ้าค้างอยู่อย่างนั้นเหมือนถูกแทงด้วยดาบเล่มใหญ่และร่างทั้งร่างก็ถูกฉีกทึ้ง
อยากจะร้องขอชีวิตแต่ตนเองก็ไม่มีสิทธิ์ ได้แต่กัดริมฝีปากตนเองจนเลือดซิบ แต่ไม่นานความเจ็บก็เปลี่ยนเป็นความเสียวซ่าน ความอยากที่เป็นสัญชาติญาณของโอเมก้าได้แสดงออกมา นี่ซินะเขาถึงว่าโอเมก้าเป็นได้แค่ทาสกามของผู้อื่นเท่านั้น น่าอับอาย น่าขายขี้หน้า
ร่างบางกระตุกเกร็งก่อนองค์ราชันจะปล่อยน้ำกามจนเต็มช่องสวาท จีมินหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนอยู่บนเตียงไม่ต่างจากคนที่อยู่เหนือร่าง
ราชาจองกุกถอดถอนแก่นกายอันใหญ่โตออกจนเกิดเสียงดังน่ารังเกียจ เจมินาสสะดุ้งเพราะความรู้สึกหวูบโหวงมือเล็กกุมท้องน้อยตัวเองไว้เพราะอาการจุก ร่างเล็กๆ ที่รองรับสิ่งใหญ่โตนี้ไว้ทำให้ปวดจุกไปหมด
"ฮึ...! จริงอย่างที่เขาว่าโอเมก้าเหมาะจะเอาไปเป็นนางโคมเขียว เก่งแต่เรื่องอย่างว่า" เขาทิ้งร่างที่หมดเรี่ยวแรงให้อยู่ตรงนี้ กษัตริย์หนุ่มกลับไปสวมฉลององค์ที่กองอยู่ที่พื้นก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างไม่เหลียวมามองคนที่นอนเจ็บอยู่บนเตียง คราบน้ำกามเลอะตัวไปหมดทั้งยังเลือดที่เกิดจากการฉีกขาดของรูสวาทแต่โอเมก้าตัวน้อยไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะลุกขึ้นมาดูสภาพของตนเอง คนตัวเล็กสลบไปในที่สุด
ซ่า!!
น้ำเย็นเต็มถังถูกสาดใส่โอเมก้าตัวน้อยที่นอนอยู่ ความเย็นของน้ำที่เย็นราวกับน้ำแข็งสะกิดผิวกายทำให้สะดุ้งตื่น เจมินาสกระเด้งตัวลุกขึ้นมาทั้งที่ร่างกายไร้อาภรณ์ ทั้งตัวมีเพียงผ้าผืนบางที่ปิดบังส่วนล่างไว้เท่านั้น แต่ตอนนี้มันเปียกไปหมดแล้ว แต่ก็ยังดีกว่าจะให้ใครเห็นร่างกายอันน่าอับอายนี้
"ลุกขึ้นมา! บ้านเมืองเจ้าตื่นตอนตะวันอยู่บนหัวแล้วหรือไง!" ทิ้งถังน้ำลงข้างกายเสียงดังจนคนที่นั่งอยู่บนเตียงสะดุ้ง
ป่าเถื่อนที่สุด
เจมินาสร้องไห้ออกมาอย่างห้ามตัวเองไม่อยู่เพราะทั้งหนาวสั่นและตกใจ
"ร้องไห้ทำไมน่ารำคาญ ข้าเกลียดน้ำตาเจ้า ออกไปให้พ้นจากห้องข้าบัดเดี๋ยวนี้!!"
"จะ...จะให้ข้าไปอยู่ที่ใด" ทำใจกล้าถามออกไป ที่นี่มันไม่ใช่บ้านเมืองของตนจะให้กลับไปเมืองธานาสจีมินก็ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของแผ่นดินนี้
"มันเรื่องของเจ้า จะไปตายที่ไหนก็ไป!" กลัว... คนคนนี้น่ากลัวเกินไป จีมินพยายามฝืนร่างกายตัวเองทั้งที่มันเจ็บจนแทบเดินไม่ไหว มือรวบผ้าห่มคลุมกายก่อนจะมองหาประตูผ่านม่านน้ำตาแต่มองหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ กษัตริย์จอนเห็นเช่นนั้นช่างรู้สึกขวางหูขวางตานัก เขาพุ่งเข้าไปจับต้นแขนเล็ก แรงมหาศาลบีบอย่างไม่ปราณีกระชากร่างบางให้ตามออกไปก่อนจะเปิดประตูชั้นนอกสุดออกแล้วเหวี่ยงจีมินจนล้มไปกองกับพื้น
"ทหารเอาตัวมันไปขังไว้ที่โรงเลี้ยงม้าที่อยู่หลังวังให้ไกลจากผู้คนจะได้ไม่นำเรื่องเดือดร้อนมาให้อีก!"
โรงเลี้ยงม้าที่อยู่ท้ายพระราชวังห่างไกลจากทุกสิ่งอย่าง เจมินาสถูกพาเข้าไปข้างใน ในนี้มีม้าเพียงสองตัวและข้างบนชั้นสองเป็นที่เก็บฟางซึ่งเป็นที่ที่จีมินพอจะอยู่ได้
"เจ้าชื่ออะไร" คนที่มากับทหารด้วยเอ่ยถามขึ้น เขาแต่งตัวด้วยเครื่องยศที่มากกว่าทหาร คนที่ยืนอยู่ข้างองค์กษัตริย์ จีมินมีท่าทีหวาดกลัวไม่กล้าสบตาได้แต่ชำเลียงมองแล้วรีบหลบสายตา เห็นอย่างนั้นแล้วราชเลขาโฮป จึงเผยรอยยิ้มเพื่อแสดงความจริงใจ
"ข้าชื่อเจรามี่นะ"
"..."
"ทีนี้ข้าบอกชื่อกับเจ้าแล้ว เจ้าก็ควรบอกชื่อเจ้ากับข้าด้วย" ราชเลขาแนะนำตนเองกับคนตัวเล็กก่อนทั้งยังยื่นมือมาหมายจะทำความรู้จักอย่างเป็นทางการ จีมินค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองแต่ก็เพียงแร่แวบเดียวก็ก้มกลับลงไปอีกครั้ง
"...ชื่อจีมิน" เอ่ยบอกกับคนตรงหน้า
"เพียงเท่านี้หรือ?"
"...อืม" ราชเลขาโฮปไม่อยากจะเซาซี้ต่อเหมือนกับว่าคนตัวเล็กตรงหน้านี้ยังคงกลัวทุกคนอยู่ เขาหยิบผ้ากองหนึ่งที่ถูกพับไว้อย่างเรียบร้อยจากทหารข้างหลังก่อนจะส่งมันให้กับจีมิน
"นี่คือเสื้อผ้าของเจ้า ส่วนนี้ผ้าห่มกลางคืนหนาวนัก"
"ขะ ขอบคุณ" จีมินเอื้อมมือไปรับมากอดไว้แนบอกเพราะตอนนี้เขาก็ไม่ต่างอะไรกับโป้เปลือย
"งั้นข้าไปก่อนล่ะ จะมีคนนำน้ำและอาหารมาให้เจ้า" กล่าวเพียงสั้นๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปแต่จีมินมีเรื่องกวนใจอยู่จึงเอ่ยถามขึ้น
"ท่าน...แล้วองค์กษัตริย์จะสั่งประหารข้าเมื่อใด" นี่คือสิ่งที่คิดเพราะจีมินกลัวตายเหลือเกิน เขาอาจจะตายได้ทุกเวลาแต่จีมินยังไม่อยากตายในตอนนี้
"ทำไมเจ้าถึงคิดเช่นนั้น องค์ท่านไม่ได้เหี้ยมโหดขนาดนั้นหรอก"
"..."
"แล้วข้าจะมาใหม่" เขาทิ้งคำลาไว้เพียงเท่านี้ก่อนจะออกจากโรงเลี้ยงม้าไป จีมินได้ยินเสียงคล้องโซ่ที่ประตูก่อนเสียงฝีเท้าของม้าจะควบออกไป นัยน์ตาแสนเศร้าจะมองสิ่งรอบตัวที่ตัวเองยืนอยู่ พร้อมกับคำพูดของท่านผู้นั้น
'องค์ท่านไม่ได้เหี้ยมโหดขนาดนั้นหรอก'
ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะเพราะข้าเลือกอะไรไม่ได้เลยจริงๆ
#บรรณาการกุกมิน