Mερικές μέρες μετά
Πώς είναι όταν όλα σταματούν γύρω σου να αναπνέουν? Στην απόλυτη θλίψη δεν υπάρχουν χρώματα.
Έτσι ένιωθε και η Χαρά εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό καθώς περπατούσε αργά προς το σπίτι της ευτυχίας. Σαν να είχαν ξεθωριάσει όλα και αυτή μαζί. Το ένιωθε..πως χωρίς εκείνον..όλα πέθαιναν. Και αυτή μέρες τώρα πέθαινε μακριά του. Αλλά προσπαθούσε να αντέξει για εκείνον. Έκανε το σωστό.
Τον συνάντησε στην αυλή. Τις τελευταίες μέρες τον πετυχαίνει σπάνια. Αποφεύγει να έρχεται στο σπίτι. Είναι ευγενικός μαζί της..πάντα πολύ ψυχρός. Ακόμη και όταν την κοιτάζει στα μάτια. Δεν ξέρει πόσο θα αντέξει έτσι. Να μην μπορεί να τον αγγίζει..θέλει να φύγει, αλλά τα παιδιά..δεν θα ήταν σωστό να τα αφήσει. Όχι και αυτή. Αρκετή απώλεια γνώρισαν στη ζωή τους. Θα έμενε. Απλά θα πέθαινε κάθε μέρα. Και ίσως..ίσως να συνηθίζεται αυτό το σφίξιμο στο στομάχι..ίσως ένα πρωί να ξυπνήσει και να μην είναι εκείνος η πρώτη σκέψη της. Ίσως..
Στο βάθος της αυλής τον βλέπει να στέκεται παρέα με ένα αγόρι. Είναι αξύριστος και τα μαλλιά του ανακατεμένα. Την κοιτάζει και της κάνει νεύμα με το κεφάλι του.
"Όλα καλά?" η φράση σχηματίζεται στα χείλη του. Την κοιτά σοβαρός. Πονάει. Πολύ.
Του γνέφει καταφατικά η Χαρά απο μακριά ένα άηχο ναι. Κουνά κι εκείνος το κεφάλι ήρεμα και γυρνά την πλάτη του. Δεν μπορεί να θυμώσει. Είναι απλά πολύ θλιμμένος.
Πως είναι όταν ένα όνειρο σταματά να υπάρχει? Τι μπορεί να συμπληρώσει το κενό που δημιουργεί στην σκέψη η απώλεια του ονείρου?
Το βράδυ πριν φύγει η Χαρά για το σπίτι της , μπήκε στην κουζίνα ο Ιάσωνας. Έρχεται δυο φορές την εβδομάδα να αφήσει με το φορτηγάκι του προμήθειες. Είναι καλός με τα παιδιά και πάντα χαμογελάει. Ιδίως στην Χαρά . Και της κάνει αστεία πάντα και γελάνε πολύ. Αλλά όχι εκείνο το βράδυ.
"Κι εσύ τι έχεις κορίτσι?" της λέει με απορία. Οτι και αστείο να της λέει εκείνη είναι ανέκφραστη. Ξέρει οτι έχει σχέση με τον Αντρέα. Όλο το χωριό το ξέρει. Αφού κάθε μέρα ξημεροβραδιάζεται σπίτι της.
"Τίποτα..ε..δεν νιώθω καλά..με πονάει το πόδι μου, μάλλον κουράστηκα"
Του λέει ψέμματα. Είναι καλό κορίτσι η Χαρά. Όταν δεν λέει αλήθεια, πάντα αποφεύγει να κοιτάξει τον άλλον στα μάτια. Το κάνει μετά παιδιά όταν την ρωτάνε διάφορα για τους γονείς τους.
"Άσε με να σε πάω σπίτι σου, απο εκεί περνάω"
της λέει στοργικά και η Χαρά μαζεύεται.Δεν θέλει να παρεξηγηθεί η σχέση τους. Δεν ενδιαφέρεται για τον Ιάσωνα. Της χαμογελά.
"Η κοπέλα μου μένει στο χωριό, έχω ραντεβού βιάσου να φύγουμε" της συμπληρώνει γιατί την είδε διστακτική.
Η Χαρά κοκκινίζει και σκύβει το κεφάλι. Σκέφτηκε πως..
"Καλά πάμε" του λέει αναψοκοκκινισμένη απο την ντροπή του λάθους της και του χαμογελά αμυδρά όταν ..
Όταν η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα απότομα ο Αντρέας. Θέλει να της μιλήσει. Την κοιτάζει να έχει μια περίεργη κοκκινάδα στο πρόσωπο της και χαμογελούσε..γυρνά ξαφνιασμένος και κοιτά τον Ιάσωνα. Και καταλαβαίνει..και όσο καταλαβαίνει νιώθει πως θα τα σπάσει όλα.
"Να με συγχωρείτε εμένα" λέει εκνευρισμένος καθώς φεύγει απο την κουζίνα με γρήγορα βήματα. Η Χαρά καταλαβαίνει πως τους παρεξήγησε. Τρέχει απο πίσω του , λέει το όνομα του αλλά εκείνος δεν απαντά.
"Αντρέα στάσου!" του φωνάζει και εκείνος ξαφνικά γυρνά και την κοιτά. Έχει να τον δει τόσο θυμωμένο..απο τότε που πρωτογνωρίστηκαν.. κάνει ένα βήμα πίσω .
"Δεν ήταν αυτό που.." πάει να του πει αλλά κόβει την φράση της. Το ύφος του δείχνει πως αν πει εκείνη άλλη μια κουβέντα..
"Δεν με ενδιαφέρει με ποιόν πηδιέσαι" της λέει μέσα απο τα δόντια του και εκείνη ανοίγει διάπλατα τα μάτια της.
"Δεν μου αξίζει αυτό Αντρέα" του λέει ταραγμένα.
"Ούτε και σ'εμένα όμως Χαρά δεν μου αξίζει όλο αυτό" απαντά και μπαίνει στο τζιπ του. Μαρσάρει σηκώνοντας ένα σύννεφο καπνού και εξαφανίζεται στο βάθος του δρόμου.
Απο πίσω ένα χέρι πιάνει τον ώμο της.
"Όλα καλά?" της λέει ο Ιάσωνας.
Γυρίζει και τον κοιτάζει καθώς πέφτει στην αγκαλιά του. Κλαίει με λυγμούς.
"Όλα χάλια"
"Έλα να σε πάω σπίτι σου..μας βλέπουν τα παιδιά..δεν κάνει.."
Σκουπίζει τα δάκρυα της και χαμογελά στα παιδιά που την κοιτάζουν απο το βάθος.Έχουν τρομάξει. Δεν έπρεπε να τους δούνε να φωνάζουν. Έχουν περάσει ήδη πολλά αυτά τα παιδιά.
Βγάζει την γλώσσα της έξω και κάνει μια ανόητη γκριμάτσα. Εκείνα γελάνε. Το πιο γενναίο πράγμα στον κόσμο είναι να κάνεις τον γενναίο για τους άλλους , την στιγμή που έχεις παραλύσει απο θλίψη. Θα την θυμόταν πάντα αυτή την στιγμή. Γιατί εκείνη την στιγμή για πρώτη φορά , ένιωσε τι σημαίνει μητέρα.
Τα φιλάει όλα ένα ένα . Μπαίνει μετά στο φορτηγάκι του Ιάσωνα.
Αφήνει ελεύθερο τον εαυτό της και κλαίει.
"Τον αγαπάς ε?" της λέει και εκείνη δεν μιλάει. Της ηχεί πολύ μικρή η λέξη για κάτι τόσο μεγάλο.
"Θα του μιλήσω εγώ..θα του πω οτι παρεξήγησε.." της λέει αλλά δεν του απαντάει και πάλι.
"θα έρθω μέσα να δω αν είσαι καλά..και θα πάρω την κοπέλα μου να πω οτι θα αργήσω για λίγο"
Πως να την αφήσει μόνη? εκείνη κλαίει ασταμάτητα.
Μπαίνει μέσα. Του κάνει ένα τσάι. Στέκονται αμήχανοι.
"Εμ..αν νιώθεις καλύτερα ..να έφευγα.." της λέει ο Ιάσωνας. Την συμπαθεί την Χαρά..αλλά το κορίτσι του θα έχει ήδη θυμώσει.
"Σ'ευχαριστώ Ιάσωνα ..για όλα" του λέει ευγενικά και τον ξεπροβοδίζει ως την πόρτα. Έχει σταματήσει να κλαίει. Απλά αναπνέει τώρα.
Της ακουμπά τον ώμο τρυφερά στην εξώπορτα.
"Όλα θα πάνε καλά" της λέει
Όχι δεν θα πάνε. Το ξέρει η Χαρά.
"Ναι είμαι σίγουρη" του λέει και χαμογελά. Αλλά δεν τον κοιτά στα μάτια.
Κλείνει την πόρτα πίσω της. Κοιτάει αμήχανα την σιωπή του σπιτιού της. Δεν ξέρει τι να κάνει. Έτσι δεν κάνει τίποτα. Συνεχίζει να στέκεται πίσω απο την πόρτα. Και να αναπνέει.
Ένας ήχος ξαφνικά τραντάζει την ησυχία του σπιτιού. Ένας κρότος απο γροθιά στην πόρτα και η φωνή του Αντρέα. Μια φωνή ταραγμένη και θυμωμένη.
"ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΧΑΡΑ ΤΩΡΑ"
Σαστισμένη ανοίγει την πόρτα . Τον κοιτάζει..είναι εκνευρισμένος..η φλέβα στο μέτωπο του διαγράφεται έντονα..μισανοίγει τα χείλη του..την κοιτά στα μάτια στο στόμα στο σώμα..σαν να ψάχνει κάτι πάνω της..η καρδιά του χτυπά σαν τρελή..τρέμει απο θυμό..απο απογοήτευση απο έρωτα απο πόθο
"ΣΕ ΠΗΔΗΞΕ ΓΑΜΩΤΟ?"
................................