__👑__
‘Creeps’
Gaea Evergreen
Patingin- tingin lang ako sa paligid habang nakabuntot kay Madame S, na nasa aking harapan kasama ang ibang mga royalties, at dahil hindi kami royalties ni Yttrio, kaya sya ang katabi ko sa paglalakad. “Alam mo ba..”
“Huwag ka ng magsalita, ayokong makinig sa demonyo.” Putol ko sa ano mang sasabihin nya. Baka, makipag- away na naman sya e’ sa wala akong panahon sa gano’n kasi traumatized pa ako hanggang ngayon.
“May narinig akong sigaw kagabi.. boses babae, narinig mo iyon?” Pilit nitong saad. Namutla naman ako sa kahihiyan ng mapagtanto ang ibig nitong sabihin. Bwisit talaga! Hindi na lamang ako umimik, at baka mabuko pa ako kapag nakipag- usap ako sakanya.
“Hoy!”
“Shit!” Sigaw kong mura, pero kaagad rin akong napatakip ng bunganga nang mapalakas ang sigaw ko, dahilan para tignan ako ng mga royalties. “Pardon me.” Paumanhin ko habang naka- peace sign pero inirapan lang nila ako. Huta! Tinignan ko naman ng masama si Yttrio habang hindi maipinta ang aking mukha dahil sa galit.
“Kung saan- saan kasi napapadpad yang utak mo yan tuloy. Wait! Wala ka nga palang utak.” Pang- iinsulto nya habang nakangisi.
I glared at him, “Atleast utak lang ang wala ako. Ikaw? Wala kang puso’t kaluluwa.” Madiin kong saad sa harapan ng kanyang pagmumukha, kaso naka- tiptoe ako, sobrang tangkad nya kasi na hanggang balikat nya lang ako. Napansin ko naman ang paglalim ng kanyang mga mata, kasabay nito ang pag- iwas nya ng tingin at ang bigla- biglaan nitong pagtahimik. Napalunok ako ng laway, dahil sa tila ako’y nakonsensya sa aking sinabi.
“Uhm.. s- orry.” Mahinang paumanhin ko habang nakayuko. Mahabang katahimikan naman ang namayani sa aming pagitan, at kinain narin ako ng konsensya. Ni hindi man lang kasi sya nagsasalita, kung di lang gumagalaw yung dibdib nya, iisipin kong hindi na rin sya humihinga.
“I..”
Magsasalita na sana ako, pero ito’y kaagad na naputol nang bigla na lamang syang lumihis ng daan, patungo sa kung saan. Nakatitig lamang ako sa rota kung saan sya nag- tungo hanggang sa mawala na ang kanyang anino. Napahinga ako ng malalim bago sumabay ulit sa paglalakad.
Hours had passed and he’s still missing in action, at kanina pa ako nakatunganga sa napakalaking ilog. Habang ang mga royalties ay nasa loob ng bahay, malapit sa ilog, na kung saan ay pag- aari rin ni Senior Primero. I sighed deeply, at ibinato sa ilog ang nilalaro kong bato.
‘Mali ba yung nasabi ko sakanya? Insulto nga iyon, pero sya naman ang nauna, diba? And now it’s like my fault. Kasalanan ko ba talaga? Masyado ba akong nanghimasok sa buhay nya? Argh!’
“Fuck this guilt!” I cursed myself. Ang hirap talagang magkaroon ng konsensya, kahit gusto mong mawala, hahanapin ka parin! Im not prone on that trashy words na nasabi ko sakanya kanina, pero napasama lang ako sa kainisan sakanya.
“It’s ugly to a girl to cursed like that.”
Napatingin naman ako sa aking gilid, at ako’y kaagad na napayuko ng makita si Madame S na nakatayo mula rito. “Pasensya, Madame Superior..” I apologized, as I looked away.
“Is there something bothering you?” Tanong nito, pero dahil sa lumaki akong walang nasasandalan, I shooked my head on her.
“Hm, It’s all about Ytrrio, right?” Hindi ako nakaimik at patuloy lang sa pagmasid sa tubig. “I heard what you said to him.” Saad nya at umupo sa aking tabi, dahilan para ako’y mapalunok ng laway bago ko ibaling sakanya ang aking tingin. “Mali ho ba yung nasabi ko sakanya?”
She looked at me with a sad eyes, “Probably, because Yttrio is sensitive in all kind of things. You know why? I found Ytrrio inside the forest, and that time he was just a baby, with no home and family. So I adopted him.”
Hindi ko namang maiwasang mapang- hinayaan ng loob at malungkot dahil sa masakit na nasabi ko sakaniya. Ako talaga ang may kasalanan, at kailangan kong magpakumbaba para lang mapatawad niya ako.
“Then, bakit po ganon’ ang pangalan nya?”
“It’s his name, it was carved in an superficial flower.” She said.
“If he gets mad at you, I can’t blame him. You’ve just call him, a man with no heart and soul, which he hated the most, because that what his parents looks like.” Saad nya, habang nakatingin sa malayo. Tila sinasariwa ang mga alaala niya kay Yttrio sa mga nag- daang taon.
“He doesn’t want to become like he’s parents, but I just said it in words.” Nagsisi at nakayuko kong saad. “Words are still hurtful than actions.” Wika nya habang sya’y nakatingin saakin. No wonder she reached this far. She have a words of wisdom.
“Alam nyo po ba kung saan ko sya makikita?”
“Who knows.”
I just smiled at her, at kaagad na tumakbo sa kung saan sya lumiko kani- kanina lang. Kahit naman demonyo sya, hihingi parin ako ng tawad. Maliban nalang kung papatawarin niya ako. Pero sana naman! I looked all over the whole town, trying to figure out where he’d been. Kaya kung saan- saan na ako napadpad para lang hanapin sya. Kung sino- sino naring taong hindi ko man lang kilala ang napagtanungan ko, even animals pero diko naman sila maintindihan. Kaya ayun.
It takes me hours to find him, but as far as I walked the nearer I give up.
‘Nasaan ka na ba, Yttrio! Magpakita kang demonyo ka! Kukutusan talaga kita kapag nakita kita! Tngina mo!’
‘Who knows.’
‘I found him in the forest..’
Napatigil ako sa paglalakad ng ma- ulit sa aking isipan ang sinabi ni madame S at ito’y kaagad kong napagtanto. Tama! Sa forest, she gave me clues. And now, I know!
She reversed it.
I ran as fast as I could to reach the main entrance of the village. Malayo rin iyon, parang isang milya, I guess? At malapit naring sumabog ang puso ko sa pagod.
“Yttrio!” Paulit- ulit kong sigaw habang sya’y aking hinahanap sa loob ng kagubatan. Napatingin ako sa langit nang makarinig ng kulog mula rito. I need to hasten, the clouds are getting so deep and dark. Nagsisimula naring mamugad ang mga hayop, gayundin at nakakarinig na ako ng huni ng gabi. Hell! Naisandal ko naman ang aking noo sa aking braso habang ito’y nakasandal sa puno. Pagod na ako.
“Yttrio, I wish you could hear me. I hate apologizing pero dahil sa mali ang nasabi ko saiyo, nandito ako para humingi ng tawad. I know you’re here somewhere. I can sense your heartbeat. Hindi ko naman kasi sinasadyang masabi iyon lalo pa’t wala akong alam sa nangyari sa past mo. Pasensya na talaga. If you can hear me, I really hate dramas, kaya magpakita kana!” Naiiyak kong saad habang nakasandal parin sa puno. Unang- una sa lahat, ayokong umiiyak sa hindi importanteng tao, at pangalawa hindi ako marunong humingi ng tawad. Nobody taught me, by the way. Pero ngayon sinasarili ko na. Pathetic.
“Hoy! Ytrrio! Wengya ka naman! Magpakita kana! Huwag mong hayaang tumulo yung luha ko kundi gigilitan talaga kita ng buhay.” banta ko, at hindi na naiwasang tumulo ng aking mga luha. “Tangina! Ba’t ba ako umiiyak? Hindi naman ako maka- relate sa buhay mo!”
“Pfft..”
Pero tila nahugot ko pabalik ang aking mga luha nang makarinig ng pagpipigil ng tawa sa aking gilid. Napatingin muna ako sa aking harapan habang nakasandal parin ang aking ulo sa aking braso, bago tinanggal ang aking noo mula sa pagkakasandal sa puno at ako’y tumingala para salubungin ang mukha ng taong ito. As I reached his face, hindi ko maiwasang matuwa ng makita ang mukha ni Yttrio sa aking harapan.
“Fake tea—” Hindi ko na pinatapos ang sasabihin nya at ako’y tumalon at sya’y aking dinamba ng napakahigpit na yakap. “Hindi na talaga kita pagsasabihan ng masa—”
“Ehem.” I heard him coughed, napatingin naman ako sa aming puwesto, at nang ito’y aking mapagtanto ay kaagad akong napayapos sa yakap, at nahihiyang humarap sakanya. This is embarrassing.
“So you come this far, for me.” Nang- aasar nitong saad. I was about to roll my eyes when I remembered that I was apologizing to him.
“Oo, demonyo ka kasi kaya ayan! Hindi kita mahanap- hanap.” nakalabing turan ko sakanya. “Akala ko kasi, magagalit ka kapag hindi ako humingi ng tawad.” Nakayukong wika ko habang nilalaro ang aking mga daliri.
“Haha! I should be mourning, but you done it. And Im doing otherwise.” Natatawa nitong saad, kaya ako’y napatingin sakanya ng nagtatakha. May nakain kaya syang pampabaliw ng lumayas sya kanina?
“Hindi ka galit?”
“Little. Pero hindi naman na ako bata pa para palakihin ang bagay na iyan, atsaka, my parents are dead, kaya kahit anong gawin ko, it will go to waste.” Nakangiti nitong paliwanag. He’s first genuinely and rare smile. Pero hindi parin ako makapaniwala sa sinabi nito, he’s parents are dead?
“Parehas pala tayo eh..” Wika ko na ikinatigil nya sa pagngiti. “Tragic.” Saad nya habang nakatingin sa kawalan, na tila may naisip ito.
“Oo nga eh! Pero hayaan mo na. Matagal na iyon.” Pag- aalo ko at baka mamaya uwiyak na sya pag hindi ko iniba ang usapan.
“Yeah.. And can you please don’t apologize like that, crying. It creeps me.” tila kinikilabutang saad nito habang nakayakap sa kanyang mga braso. Sinamaan ko nalang sya ng tingin habang nakakibit- balikat, “Pasalamat ka, humingi ako ng tawad, kung hindi baka ngawa ka ng ngawa mamaya dyan.” Pambabara ko sakanya habang nakatanim sa aking labi ang isang nakakalokong ngisi.
“Im not a kid!”
“Hindi raw! Pero ba’t hindi ka kaagad nagpakita? Ano yun nakikipaglaro ng tagu- taguan?”
“You’re just dumb. Nasa kabila lang ako ng puno kanina. Tanga!” Sigaw nito sa harapan ng aking mukha kaya nai- urong ko tuloy ito. Pero sya’y kaagad kong binatukan ng mapagtanto ang ibig nitong sabihin. “Eh sana nagpakita ka kaagad diba? Hindi yung tinawanan mo ako! Bwisit ka! Napaiyak pa ako ng dahil saiyo, nandoon ka lang pala!” Bulyaw ko pabalik sa kanyang mukha.
Bwiset! Nasa kabila lang pala sya ng sinandalan kong puno. Grr!
“Eh sa natatawa ako sa mga pinagsasabi mo,”
“Che! Last na ‘yon.” Kibit- balikat kong wika, bago tumalikod at nagmartsa papaalis.
“Pero umiyak ka?”
“Shut up!”
Tahimik lang kami ni Yttrio, habang kami’y pabalik sa village. Wala rin namang nagbabalak na magsalita, kasi hindi kami close. Atsaka wala rin namang pwedeng sabihin, kasi nga! Wala kaming alam sa isa’t isa, in short, di talaga kami close.
“Uy! May pupuntahan lang ako! Babalik rin ako. For the time, ikaw nalang muna ang bumalik sa Village, at baka ika’y maabutan ng ulan.” Paalam nito kasabay nito ang pagtalon nya sa mga sanga ng mga puno. Napakamot na lamang ako ng ulo, bago ipagpatuloy ulit ang aking paglalakad sa malalim na kagubatan. Patingin- tingin lamang ako sa mga ibon na malayang lumilipad sa himpapawid at hindi inaalintana ang madilim na kalangitan.
This day gone far with much findings.
“I’ve have seen a thousand things, a thousand minds and what they bring to this world and to this home but where I stand well I dont know..”
Napatigil naman ako sa paglalakad ng makarinig ng nakakakilabot na boses, hindi dahil sa mababa at nakakakilabot ang ritmo nito, kundi tila isa syang anghel na biniyayaan ng napakagandang boses. Pero sa aking isipan, hindi ko maiwasang mapakunot sa aking noo dahil sa ako’y nagtatakha kung sino iyong umaawit. At talagang kagubatan pa talaga?
Nagpapaka- dyosa lang?
But to a curiosity, it leads me following that romantic angelic voice, pero tila ito’y lumalayo kahit ako’y patuloy na lumalapit. Tama naman yung direksyong dinaraanan ko. Pero nakakapagtakha lang at mas lumalayo ang boses nya, at wala narin itong liriko, but a pure warble. “Hello!” Malakas at buo kong sigaw, para naman kahit papaano ay maagaw ko ang kanyang atensyon. I smiled and stopped myself from walking, when I can’t hear the warble anymore. Sigurado akong narinig nya iyon kaya sya’y napatigil sa pag- awit.
That’s a good thing, no more humming like a bird ng hindi ma- trigger yung ulan sa pagbuhos. Pinakiramdaman ko naman ang paligid at hindi ko maiwasang mapayakap sa aking sarili ng humangin ng kaunti, gayundin ang pagtahimik ng buong paligid at ang kakahuyan ay nabalutan narin ng anino ng ulap.
“Hello!” Once again, I shouted, but only winds embraces me. Shessh! Nakakakilabot naman.
“Hello...”
“Ahhhh!” I shouted after hearing that low voice which gave me goosebumps. Pero ako’y kaagad na napahiyaw nang bigla nya na lamang ako itulak sa kung saan, hindi ko na natignan ang kanyang mukha ng ako’y magpagulong- gulong sa putikan, dry land nga lang. Pero hindi ko parin maiwasang magtakha kahit na ako’y dumadaing na sa sakit ng aking likuran dahil sa mga iilang mga batong aking nagugulungan, dahil sa napakalamig nitong mga kamay na kahit may damit ako ay ramdam na ramdam ko na tila nagyeyelo ang mga ito.
Pero, paano nagkaruon ng bangin rito!? Wala lang ito kanina! Halangan naman nagteleport ako bago nya ako itulak kanina diba? Ano bang nangyayari? Napakakakilabot.
“A- ray.” Daing ko nang ako’y mapahiga sa patag na lupa, habang nakadapa rito at tanim na tanim ang aking mukha dahil narin sa malakas kong pagkakabagsak. I stood up, while massaging my waist, na ngayon ay sobrang sakit. Ini- angat ko ang aking tingin sa itaas na kung saan ako nakapwesto kanina bago ako itulak ng Ice- handed na iyon. Ang tarik nito at sobrang taas, and it’s impossible to climb up high. Wala ng labasan!
Inis ko namang sinipa ang isang bato sa aking harapan, pero tila nagkadeperensya ang aking mata dahil hindi tumama ang aking paa sa bato, dahilan para ako’y mapaupo sa lupa. “ARAY!” at mapahiyaw sa sakit. “Peste!” Nagwawala kong mura habang pinapadyak ang aking mga paa sa lupa, na tila nagwawalang kambing.
Napatigil lamang ako sa aking ginagawa ng mapansin ang isang kuweba, na natatakpan ng kumpol na mga baging. Hindi ko sana iyon mapapansin kung walang umilaw sa loob nito. Napatayo naman ako sa pagkakasalampak at kaagad na lumapit rito. Ililihis ko na sana ang mga baging ng may marealize ako.
“Nah, maybe this is a trap again. Baka sa isang libingan na ang bagsak ko.” pagkukumbinsi ko sa aking sarili habang naka- cross arm. “Pero hindi eh! To see is to believe!” My other side, defended.
“Hindi, baka mamatay ka kapag pumasok ka!” Said my another side. They killing my brains!
“Hindi ako papasok!” Malakas kong apela na siguradong- sigurado na, napakibit- balikat naman ako habang nakamasid sa mga baging at pinapatunog ang aking sapatos sa lupa.
Katahimikan.
“Oh fuck!” I screamed at walang alinlangang pumasok sa loob. Wala eh, talagang usisera ako kaya kahit may panganib pupuntahan ko, para lang masatisfy ang kaalaman ko. Nang makapasok sa loob ay ako'y kaagad na napatigil sa paglalakad ng makita ang isang kakaibang halaman na nakatanim sa gitna ng kuwebang ito. “Pleasant..” I whispered as I started approaching it. Napaka- elegante ng kulay ng mga petals nito, dahil hindi lang ito naiiba sa ibang mga common na bulaklak, kundi sobrang kapal rin ng kulay ng petalo nito.
Dahil sa ako’y tila nahypnotise sa angking kagandahan nito, kaya dahan- dahan kong inilapit ang aking daliri para ito’y mahawakan ko.
“Don’t touch it.”
I force a screamed when someone touches my back, and say those words. Ibinaba ko naman kaagad ang aking kamay, tsaka tumingin sa taong nakahawak ngayon sa aking balikat. Hindi naman ako natatakot kasi, kamay- tao sya at hindi yung nagyeyelong kamay kanina. Ang kaso lang, kung ano ba ang taong ito. As my sight landed on that certain person, a familiar person, but so strangely disguised fixed my sight.
“Live.” i whispered her name, after observing her. Hindi ko naman maiwasang magtaka ng mapansing tila naka- warrior suit sya, habang ang hat ng kapa nito ay nakasuot parin sa kanyang ulo. “You certainly look so different.” I snarled. Still fixing the puzzle inside on my mind, I mean, She’s a princess, yet she dressed up like a knight. Well, same like me, wala nga lang akong leggings sa ibaba. Nakasuot ako ngayon ng caramel three- fourth sleeves and yellow sleeveless on top. Habang may kaakibat itong above the knee palda, na pa- triangle ang kurba and an ordinary boots. Just like her, but paired with leggings, and differ in color combinations. She is more like a grim.
“Hello again, Gaea.” She greeted. I smiled at her but when I remembered something I hurriedly asked her, “What do you mean by those words?”
“Not the words, those.” Turan nya habang nakaturo lagpas sa akin. Napatingin naman ako sa tinutukoy nito, at ito ang mga halamang muntik ko ng mahawakan kanina. “Matter?”
“Nerium Oleander, the deadliest yet magnificent flower found in the world. Instant death, rapid.” She explained. “Dont ever touch it, it’s harmful, any part of it.” And continue speaking as I lend my ears to her.
“Kaya ‘yan nandito, para hindi makapatay.”
Kaya naman pala, napakatago ang pwesto ng halamang ito. “It’s pretty.” I said.
“Being decieve, can kill you faster.” She warned as she turned her back at me and started walking. I do as she do, and follow her, as it pleases. “Ba’t ka nga pala nandoon kanina? Paano mo ’ko nahanap?” Nagtataka kong tanong habang nakatingin sa kanyang likuran.
“Your wild screaming, which makes the whole forest shake in impetuousity. You make the birds flew in the air without caution. And whom I heard. Still ask?” Mabilis nitong eksplinasyon kaya ako’y napa- hindi nalang.
“She touched you, dont you?” Natigilan naman ako dahil sa sumunod nitong tinanong. Is she referring to the ice- handed lady?
“Oo, how come na alam mo?” Nagtataka kong tanong at inunahan siya sa paglalakad habang ako’y nakaharap sakaniya. Na ikatigil nito sa paglalakad.
“She’s the goddess of future. Are you familiar with the flower you saw awhile ago?”
“Hindi naman.. pero parang.”
Napatango- tango naman ito at lumakad muli. “What does that mean?” Habol ko rito.
“Your future.”
Hu-h?
As we arrived to the great Forestis Village, everybody was resting inside their houses, no one is standing outside nor gossiping. Description, based on my village. Tsii!
“Let’s go inside, droplets of rain is coming.” Aya nito, habang nakabukas ang pintuan. Pumasok naman ako kaagad sa loob at hindi ko maiwasang maamoy ang aroma ng napakatamis na kape, na humahaplos sa labas ng aking ilong.
“Oy! Missy hyena. Sa’n ka galing? Mas nauna pa ako rito.” Hinanap naman ng aking paningin ang boses na iyon ni Yttrio, ng sya’y magsalita. Ako’y napabaling sa living room, at nakita ko doon ang mga royalties at si yttrio habang masayang nagsasalo- salo sa pabilog na lamesa na nasa living room nila. Do’n pala nanggaling yung amoy ng kape.
I took off my attention to that addicting savoury coffee and answered Yttrio. “Forest trip.” I answered. Nang imbitahin kami ni Senior Primero para saluhan sila, I didn’t waste a second and sat beside Prince Uno, na kung saan doon nalang ang may bakanteng espasyo.
Morning arose swiftly, and it’s the day we leave the Village. It was an enchanting place, but I can’t live there forever. Atleast, I can keep the memories I’ve been through. I sighed before looking at the way. Ang kaso mas malaming at masagana ang sariwang hangin rito dahil narin sa malalagong puno at halaman, hindi katulad sa greenhouse na may salamin kaya hindi ko masyadong matanaw ang labas. “Smile, dear. We can come back here, soon. ” Untag ni Madame S kaya ako’y napatingin sakanya at ngumiti.
As we arrived at the palace, everything went normal again, and I started working again, day and night.