Episode 9
မနက္မိုးလင္းေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ထားေသာ ျပတင္း
ေပါက္ေတြကေန တစ္ဆင့္ ငွက္ကေလးေတြ ေတးသီသံမ်ားက ေျပာျပေနသည္။ေနေရာင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့
ေလးကိုလဲ လိုက္ကာျဖဴျဖဴေလးေတြၾကားကေန
ျမင္ရတစ္ခ်က္ မျမင္ရတစ္ခ်က္ ခံစားမိေနသည္။ Kong
က တစ္ဝက္ဖြင့္လက္စ မ်က္လုံးေတြကို က်ံဳးယုံးပိတ္
ပစ္ကာ~~~
"ေစာေစာစီးစီး လူအိပ္ခ်ိန္ကို ဘာလို႔ တံခါးေတြ လိုက္ကာေတြ ဖြင့္ထားတာတုန္းကြာ~~ႀကီးႀကီး Pang"
မ်က္လုံးကို မဖြင့္ဘဲ ေအာ္ေခၚေနေသာ Kong အနား
သို႔ မည္သူမွ် ေရာက္မလာ။ထို႔ေၾကာင့္ Kong က သူ႔ဘာ
သာသူပဲ မ်က္လုံးေလး ဖြင့္ကာ ေဘးဘီဝဲယာၾကည့္မိ
သည္။
"ခင္ဗ်ား~~ခင္ဗ်ားဗ်ာ~~ ဒီမွာ ရွိေနရက္နဲ႔ ဘာလို႔ အသံ
မေပးတာလဲ~~"
"မင္းေခၚတာ ႀကီးႀကီး Pang ကိုေလ~~ငါ့ကုိမွ မဟုတ္တာ"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ~~အဲလိုက္ကာေတြ ျပန္ပိတ္ေပးစမ္းပါ"
Kong က လက္ညိႇဳးေလးနဲ႔ ပိတ္ဆိုေသာ သေဘာျပလာ
သျဖင့္ Arthit က ဝွီးခ်ဲေလးကို လိုက္ကာနဲ႔ေဝးရာ စားပြဲ
ခုံဘက္ကို တြန္းသြားမိသည္။ထိုအျဖစ္ကို ေငးေမာကာသာ
ၾကည့္ေနမိေသာ Kong ထံသို႔ စားပြဲေပၚက စားပြဲတင္
နာရီခပ္ေသးေသးေလးနဲ႔ ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။ထိေစလို
ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ မဟုတ္သျဖင့္ ေစာင္ေပၚကို
သာ က်သြားေသာ နာရီေလးကို Kong က ၾကည့္ၿပီး
Arthit ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။Arthit ကလဲ နာရီဆီ
ကို ေမးေငါ့ျပကာ~~~
"ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ~~~"
"ဟာဗ်ာ~~ခုမွ ရွစ္နာရီပဲ ရွိေသးတာကို~~ဒါ လူအိပ္
ခ်ိန္ဗ်~~ႏွစ္နာရီေလာက္မွ လိုက္ကာဖြင့္~~"
"ဒီမွာ~~ဒီအခ်ိန္က လူအိပ္ခ်ိန္ဆုိလဲ လူပ်င္းေတြအိပ္
ခ်ိန္ပဲျဖစ္မွာ~~ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္က တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေနဖင္ထိုးေအာင္ မအိပ္တတ္ဘူး။ေယာက္်ားပ်င္းေက်ာခင္းတဲ့ မင္းၾကား
ဖူးလား~~"
Arthit ရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ Kong က ဆံပင္ျဖဴလြလြေလေတြကို တစ္ခ်က္ဖြရင္း~~~
"မသိဘူး~~ၾကားလဲမၾကားဖူးဘူး~~ဘယ္သူမွလဲ
ခင္ဗ်ားလို မေျပာဘူး~~ရွင္းလား~~"
"ေအး~~ထင္သားပဲ~~ဘယ္သူမွ မေျပာလို႔ ဒီလိုဆိုး
သြမ္းေနတာ~~ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထေတာ့~~"
Kong က က်စ္ခနဲ အသံျပဳလိုက္ရင္း~~
"ဘာလဲကြာ~~ ဒီမွာ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ကားတင္ေျပး
တာ လက္ထပ္ဖို႔ေနာ္~~အုပ္ထိန္းသူေနရာကေန တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာဖို႔ ငွားလာတာမဟုတ္ဘူး~"
"လက္ထပ္တယ္ဆိုကတညး္က သူ႔စည္းသူ႔ကမ္းအတိုင္း
ျဖစ္လာၿပီေလ~~အရင္က မင္းပရမ္းပတာေနေပမယ့္
အခု မင္းက အိမ္ေထာင္သည္ေလ~~မင္းနဲ႔အတူေန
တဲ့ တစ္ဖက္ကလူကိုလဲ အားနာမွေပါ့~~တစ္ေန႔တစ္ေန႔
မူလီလို ရစ္ေနတာနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္မေနနဲ႔~~"
Arthit က ဝွီးခ်ဲေျပာမွာ ထိုင္ရင္းေျပာေနေသာ စကားမ်ား
ကို Kong က တအံ့တဩ နားေထာင္ေနမိသည္။ဒီလို
ဆိုေတာ့လဲ ေရာဂါသည္က တကယ့္လူေကာင္းအတိုင္းပဲ။
"ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ~~ကြ်န္ေတာ့္လို သူေဌးသား ဥစၥာေပါ ရုပ္ေခ်ာနဲ႔ လက္ထပ္ရလို႔ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္
ေနတယ္ထင္တယ္~~~လက္ထပ္တယ္ဆိုတာကို လက္ခံ
ၿပီးေျပာေနပါလား~~"
Arthit က သူ႔အေျပာေၾကာင့္ ခပ္စိမ္းစိမ္းစိုက္ၾကည့္ရင္း
"ငါက လက္ေတြ႕သမား~~ဘာလဲ မင္းထင္ေနတာ ငါက
မင္းနဲ႔လက္ထပ္ရလို႔ စိတ္ညစ္ေနမယ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္
ယူၾကံဳးမရျဖစ္ေနမယ္~~တငိုငို တရယ္ရယ္နဲ႔ မစားႏုိင္
မေသာက္ႏုိင္ျဖစ္ေနမယ္ ထင္လို႔လား~~စိတ္ခ် မင္းျဖစ္
ေစခ်င္သလို လုံးဝမျဖစ္ေစရဘူး~~ဟြန္႔"
Arthit အေျပာေၾကာင့္ Kong က ေစာင္ကိုခြာကာ ကုတင္
ေပၚကေန ခုန္ဆင္းလာခဲ့လိုက္သည္။သူ႔ၾကည့္ရတာ တကယ္ကို သူနဲ႔ Kong ရင္းႏွီးေနသလိုကို ျပဳမူျပေနတာ
ပါေလ။
"ဟုတ္ၿပီေလ~~ႀကိဳက္တယ္~~ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဒီလိုေတြအတိုက္အခံ ျဖစ္လာေတာ့ အဆင့္တစ္ခု ထားရေအာင္~~"
"ဘာကိုလဲ~~~"
Kong က ျပံဳးစိစိ မ်က္ႏွာထားကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္မရသည္မို႔ Arthit က ေမးလိုက္ေတာ့သည္။
"အရင္စခ်စ္မိတဲ့လူ ဝန္ခံရမယ္~~လိမ္လို႔မရဘူး မညာ
ရဘူး~~ခ်စ္လာတာကို ဝန္ခံရမယ္~~~"
Kong ရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ Arthit က စိန္လိုက္ေလ ဆို
ေသာ မ်က္ႏွာေဘးေလးႏွင့္~~~
"လုပ္ေပါ့~~ငါက ရႈံးမွာ မဟုတ္ဘူး~~"
"ခ်စ္မိသြားတဲ့တစ္ေန႔ တစ္ေယာက္ေရွ႕မွာ ရႈံးတဲ့လူက
ဒူးေထာက္ၿပီး ေျပာရမယ္~~"
Arthit က ၿငိမ္ေနသည္မုိ႔~~~
"Philophobia ေတြ ဘာေတြ နားမလည္ဘူး~~ကြ်န္
ေတာ့္ကို ခ်စ္မိသြားရင္ ရဲရဲသာလာေျပာ ~~ေနာ္"
Kong က မထိတထိစလာသျဖင့္ Arthit က ခပ္ပါးပါး ႏႈတ္ခမ္ေလးကို ကိုက္လိုက္ၿပီး~~
"ေသပါ့လား~~~ဖယ္~~"
သူ႔ဝွီးခ်ဲေပၚလက္တင္ထားေသာ Kong လက္မ်ားကို
ဖယ္ကာ ေနာက္ကိုဆုတ္ထြက္လာဖို႔အလုပ္~~Kong
က Arthit ပါးေလးကို ဖ်တ္ခနဲကိုင္လိုက္သည္။
"ေမာင္ေသရင္ ကေလး ငိုေနမွာစိုးလို႔~~"
တုန္တက္သြားေသာ Arthit အျဖစ္ေၾကာင့္ Kong က
သေဘာတက်ပဲျဖစ္ကာ ရယ္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေျပး
ဝင္သြားမိေတာ့သည္။
"Kongpob~~မင္း ေနာက္ကို ငါ့အသားလာမထိနဲ႔~~
ငါမၾကဳိက္ဘူး~~ၾကားလား~~အရူးေကာင္~~ကေလး
လို႔လဲ လာမေခၚနဲ႔~~မင္းေခၚတာ နားခါးတယ္~~ဟြန္႔"
ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ကိုသာ လွည့္ေအာ္ေနလိုက္ၿပီး တံခါးေလး
ဖြင့္ကာ အျပင္ထြက္သြားေတာ့သည္။Kong ကလဲ Arthit
ကို ထိလိုက္တုိင္း တုန္တက္သြားေသာ ပုံစံေလး ျပန္ေတြး
မိကာ သေဘာတက်ရယ္ေနမိသည္။ဘယ္မိန္းကေလးနဲ႔မွ
မေခၚျဖစ္ မသုံးျဖစ္ေသ နာမ္စားမ်ားကို Arthit တစ္
ေယာက္တည္းအတြက္ သုံးေနမိေလျခင္း။
^^ ေဩာ္ ~~ ခက္တာက ကိုယ္ေတြက ဇာတ္လမ္းထဲက
လို ျဖစ္မလာတာပဲ~~^^
သြားတိုက္ေဆးထည့္ၿပီးေသာ သြားတိုက္တံအဝါေရာင္
ေလးကို လက္ကေန ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္ေတာ့သည္။
~~~~~~~
Dear တစ္ေယာက္ သတင္းစာမွာ ပါလာေသာ Arthit
ပုံေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနမိသည္။ေခါင္းစဥ္က
လဲ~~~
^^Universe ပိုင္ရွင္သား Kongpob နဲ႔ သားဖြားမီးယပ္
ဆရာဝန္ရဲ႕သား Arthit တို႔ရဲ႕ မဂၤလာသတင္း^^
ထူးဆန္းေသာ သတင္းေၾကာင့္ Dear က တပ္ထားေသာ
မ်ကိမွန္ေလးကို ခြ်တ္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔
သတ္လိုက္သည္။ငါ့သား ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ။
ငယ္ခ်စ္ဦးရဲ႕အခ်စ္အတြက္ သားကိုေတာင္ ပစ္ထား
ရက္ႏိုင္တဲ့အေဖဆိုၿပီး ယူက်ံဳးမရျဖစ္တာထက္ ပို
ျဖစ္မိသည္။ထိုသတင္းက သားေလးရဲ႕နာမည္ကို က်ဆင္း
ေစႏိုင္တဲ့ သတင္းႀကီးျဖစ္သည္။ဒီလို ႏို္င္ငံရဲ႕ဟိုးဟိုးေက်ာ္
ေတြက ဘာလို႔ဒီလိုျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ လက္
မခံသူတုိင္းမွာ ရွိေနႏိုင္ေပသည္။
Anong ဆီ ဖုနး္တစ္ခ်က္ဆက္လိုက္သည္။ကြာရွင္း
ထားေသာ္လည္း သားမ်က္ႏွာေၾကာင့္ စကားေခၚေခၚေျပာ
ေျပာ ရွိေနေသးသည္မုိ႔ Anong သိၿပီးၿပီလား သူသိခ်င္
မိသည္။၂၄နာရီ သားကို အခ်ိန္မေပးႏုိင္သည္မုိ႔ အခုလဲ
သူသိမွသိပါ့မလားလို႔ Dear ေတြးေနမိသည္။
"ဟယ္လို Anong~~"
"ေျပာ~~"
"မင္း သိၿပီးၿပီလား သားကိစၥ"
"သိတယ္~~Universe ပိုင္ရွင္ရဲ႕သားနဲ႔ကိစၥမလား။ကြ်န္မ အဲကိစၥေၾကာင့္ အခု ခ်င္းမိုင္ေရာက္ေနတယ္"
"မင္းကြာ~~သားေလးတစ္ေယာက္တည္း ရွိတာကြ~~
အဖိုးတန္ငါ့သားကို~~ငါသိတယ္~~မင္းအလုပ္ကိုပဲ ဦး
စားေပးေနလို႔~~မင္း အတၱႀကီးေနလို႔~~ငါတို႔သားေလး
ခုလိုေတြ ျဖစ္ေနတာ~~"
"ဒီမွာ~~ပိုေနျမဲ က်ားေနျမဲေနပါ~~Khun Dear
ရွင့္အေနနဲ႔ ဖခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တာမွန္တယ္ဆိုၿပီး
ဒီလိုေတြ ထင္တုိင္းလာမေျပာနဲ႔~~ကြ်န္မလဲ ကိုယ့္သား
ကို ခ်စ္တယ္~~ရွင္မသိေသးတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြေၾကာင့္
ေတာင္ သားကို အေဝးမွာ မထားႏုိင္လို႔ ျပန္ေခၚလိုက္တာ
မသိရင္ ဘာမွ ဝင္မေျပာပါနဲ႔လား~~အခ်ိန္သိပ္အားေန
ရင္ ရွင့္ငယ္ခ်စ္ဦးဆီပဲ သြားအခ်ိန္ျဖဳန္းလိုက္ပါ"
Anong က သူ႔စကားေတြ အၿပီးမွာ ဖုနး္ကို ပိတ္ခ်လိူက္
သည္။ မေန႔က TV မွာသိလုိရေသာ Universe မိသားစု
ေနရာကို Anong အေရာက္လာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ကားေပၚ
က ဆင္းကာ ကြ်န္းေတြနဲ႔ ပုံေဖာ္ထားေသာ ထိုအိမ္ထဲသို႔
Anong ေျခမ်ားေလးလံစြာ လွမ္းမိေတာ့သည္။
^^သားေရ~~Mae လာၿပီ^^
~~~~~~~
"ဒါဟာ မင္းအေဖေတြ ကိုယ္တုိင္ေတာင္းဆိုလို႔ အေဒၚလုပ္
ေပးခဲ့တာပဲ ရွိတာ~~အေဒၚ့သေဘာနဲ႔ အေဒၚ ဘာမွ
လုပ္ခြင့္မရွိပါဘူး~~မင္းလဲ ပညာတတ္လူငယိပဲ~~ဒီ
ေလာက္ေတာ့ နားလည္မွာပါ~~"
Kong က အနားက ပန္းအိုးထဲက ၾကာပန္းေတြကို
တစ္ဖတ္ခ်င္းေႁခြေနရင္း Anong ကို ခပ္စူးစူးၾကည့္လိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားသာ မလုပ္ေပးႏို္င္ဘူး ျငင္းရင္ ကြ်န္ေတာ္ ဒီလို
မနာက်င္ရႏိုင္ဘူး~~ထားပါေလ~~အတိတ္မွာ ရွိပါေစ
ေတာ့~~ပစၥဳပၸန္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အလွည့္ေပါ့~~
ဒီတစ္ခါေတာ့ ခင္ဗ်ား ခံစားၾကည့္ဦးေပါ့~~Yaoi အတြဲရဲ႕ မိသားစုဝင္ဆိုတာ လူပုံအလယ္မွာ ဘယ္လိုျဖစ္ရတယ္ဆိုတာေလး~~~ဟားဟားဟား"
Kong ရဲ႕ လူယုတ္မာ ရယ္သံႀကီးက အိမ္ႀကီးမွာ က်ယ္
ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚေနသည္မို႔ Arthit အေနနဲ႔ ေက်ာေတာင္ခ်မ္းသြားမိသည္။
ဝွီးခ်ဲေလးနဲ႔ Mae နားကပ္သြားဖို႔ ၾကံေနေသာ Arthit
ရဲ႕ လက္ကိုင္ကို Kong က ဖမ္းဆြဲထားလိုက္သည္။
"ကြ်န္ေတာ္သိထားတယ္!! သူက philophobia ေရာဂါရွိတယ္ဆိုတာ~~ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္က ရေအာင္ယူရမွာပဲ ေလ~~ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕အိပ္မက္ကိုက ခင္ဗ်ား အသည္းႏွလုံးကို ဓားနဲ႔မႊမ္းဖို႔~~~"
"ေတာ္ေတာ့ သား"
ဝင္တားလိုက္သူက Joy ။သားရဲ႕ရိုင္းစိုင္းမႈေတြေၾကာင့္
Khun Anong ကိုေရာ Arthit ကိုပါ မဝ့ံမရဲ ၾကည့္ေန
ရသည့္အျဖစ္။
"ကြ်န္ေတာ္က ဒီအပတ္ထဲ ရုိးရာပုံစံနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ခ်င္တယ္~~~"
"မျဖစ္ဘူး~~~မေဆာင္ပါနဲ႔~~အေဒၚေတာင္းပန္ပါတယ္
သားေလးေရာဂါ ပိုဆိုးလာမွာ စိုးလို႔ပါ~~"
"ေသေလာက္တဲ့ ေရာဂါလဲ မဟုတ္ဘူး~~ပိုမေနနဲ႔~"
မေသႏိုင္ဘူးလို႔ မေျပာႏိုင္ဘူး~~အျပင္က ဒဏ္ရာေတြက
အလြယ္ျမင္ရၿပီး ေပ်ာက္ဖို႔ ေဆးရွိေပမယ့္ အတြင္းစိတ္က
မျမင္ရတဲ့ဒဏ္ရာကို ဘယ္လိုေဆးဝါးနဲ႔ ကုသရပါ့မလဲ။
ပန္းေတြကို အကုန္ေျခယူအၿပီးမွာေတာ့ Arthit ကိုေပြ႕ယူ
ကာ လူႀကီးေတြေရွ႕က ထရပ္လိုက္သည္။Anong ရွိေန
မွန္းသိလို႔ သပ္သပ္ပိုလုပ္ျပတာျဖစ္၏။Anong ကလဲ သူ႔သားရဲ႕ခ်စ္ရမွာေၾကာက္တဲ့ေရာဂါပိုဆိုးမသြားေအာင္ စိုးရိမ္ႀကီးေသာမ်က္ဝန္းမ်ားနဲ႔ ၾကည့္ေနရွာသည္။Arthit
ခမ်ာ သူ႔အသားကို ထိသည္မို႔ ေဇာေခြ်းေလးမ်ားစို႔ေန
၏။
"ေမာင္က ကေလးကို ရ ေအာင္ ကို ယူ မွာ~~~"
တစ္လုံးခ်ငိးစီအား Arthit မ်က္လုံးကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ
ေျပာလိုက္ၿပီး Arthit ပါးေလးကို ဖ်တ္ခနဲ နမ္းရႈိက္ျပလိုက္ကာ အိမ္ေပၚထပ္ကို လွမ္းတက္သြားသည္။
ျဖဴေဖ်ာ့ေနသည့္ Arthit မ်က္ႏွာေလးကို သူသိသည္။
သို႔ေသာ္ Anong ကိုျမင္လွ်င္ Arthit အေပၚ အမုန္းနဲ႔
သာ ျမင္ေနတတ္သည္မို႔ သူ႔စိတ္သူထိန္းမရႏိုင္။အနာဂတ္
မွာ Anong ပိုမို စြက္ဖက္လာရင္ Arthit အနာဂတ္ ပိုမို
နာက်င္ရေလ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ကို Anong အခ်ိန္မီ သိဖို႔
သာ ဆုေတာင္းမိသည္။
ေပြ႕ခ်ီလာေသာ ကိုယ္ေလးမွာ ေရခဲသဖြယ္ေအးစက္ေန
သည္ကိုပင္ Kong ဂရုမစိုက္ဘဲတံခါးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း
ေဆာင့္ပိတ္လိုက္သည္။တစ္မ်ိဳးတစ္မည္မထင္ထင္ေအာင္
လုပ္ေနသည့္ သူ႔အျဖစ္ကို သူေတြးကာ သေဘာက်မိ ေသာ္လည္း တုန္ရီေနၿပီး မ်က္ရည္အေဝ့သားေလးနဲ႔ Arthit ကိုၾကည့္ကာလဲ ရယ္ခ်င္ရျပန္သည္။
"ခင္ဗ်ားရဲ႕ philophobia မေပ်ာက္သေရြ႕ ကြ်န္ေတာ္
ကေတာ့ နမ္းေနဦးမွာပဲ"
သူ႔အေျပာေၾကာင့္ အခုပဲ ငိုခ်ေတာ့မည့္ ရုပ္ကေလးနဲ႔
ျဖစ္ေနရွာေသာ Arthit ကို အိပ္ရာေပၚခ်ေပးလိုက္ကာ
ကုတင္စြန္းက ထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ရွက္လြန္းတာလား
မသိ ေၾကာက္လြန္းတာလားမသိ မ်က္ရည္အဝဲသား မ်က္လုံးေလးေတြက သူ႔ကိုမၾကည့္ဘဲ ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္နဲ႔~~~ထို႔ေနာက္ ႀကိတ္ကာ ေတာင့္ခံေနသည္မုိ႔ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္လာေသာ သူ႔အနား
Kong သြားထိုင္လိုက္ခ်ိန္~~~
"ေဝါ့~~~"
သူ႔ရင္ဘတ္က အက်ႌကို ဆြဲကာ ေရေတြ အန္ခ်လိုက္သည့္အျဖစ္ကုိ Kong သက္ျပင္းခ်ၿပီး ၿငိမ္
ေနမိေတာ့သည္။ဘာမွလဲ မေျပာႏိုင္။ကိုယ္ကပဲ သူ႔လန္႔
ေအာင္ သြားစလိုက္သည္မဟုတ္ပါလား ~~~။ထပ္အန္
ပါေစေတာ့လို႔သာ Arthit ေက်ာေလးကို ဖြဖြေလး ပြတ္
ေပးမိသည့္ကိုယ့္အျဖစ္။ Anong မပါတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဘဝက ၾကယ္ေလးေတြလိုပဲ။
တစ္ခါတစ္ရံလင္းလက္သြားလိုက္ တစ္ခါတစ္ရံ ေမွးမွိန္
သြားလိုက္နဲ႔ ။ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ မူလအလင္း
ေရာင္ ေလးကေတာ့ မေပ်ာက္ပါဘူး။ဒီလိုပဲ~~ကြ်န္ေတာ္
သာ စိတ္ဒဏ္ရာေတြ မေတြးမိဘဲေနတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္
တို႔ၾကားမွာလဲ မူလစိတ္ရင္းေလးေတြ ရွိေနၾကတာပဲျဖစ္မယ္။ ~~~~
Coming 10~~~