R
Yemekhanenin ortalarındaki bir masada oturuyorduk. Her zamanki gibi kalabalığın ve boğuculuğun en üst safhalarda olduğu bir öğle arasıydı.
Üstelik, en sevdiğim yemeklerin çıktığı Değerli Salı günü, bugündü.
Ellerim boş bir şekilde Jungwoo ile Taeyong'un arasına oturduğumda sen, tam karşımda oturuyordun. Her zamanki gibi beni delirtecek bir yavaşlıkta gözlerini telefonunda gezdiriyor, parmaklarınla kıstırdığın alt dudağını çekiştiriyordun. İçimdeki, seni bir köşede yumruklama isteğini bastırmaya çalıştığımda sakin kalmaya çalışıyordum.
Öğle arası olmasına rağmen tepsisiz geldiğimi ilk farkeden kişi Yukhei olduğunda, saniyeler içinde tüm masanın dikkatleri üzerime toplanmıştı.
Buna sen de dahildin.
Aç değilim, demiştim. Minji buna inanamaz bir şekilde kafama bir şey düşüp düşmediğini sorduğunda ise bana bakmamana rağmen sana bakarak evet, demiştim. İyiliğimi düşünen bir arkadaş yemek seçersem aç kalacağımı söylemişti, şimdi de tavsiyesine uyuyorum.
Dalgaya alır cevabımı emindim ki sen hariç kimse tek kelimesini bile anlamamıştı.
Gün boyu tek bir lokma yemeyerek sana karşı cephe almıştım ve sen de bunun farkındaydın. Söylediklerini başta umursamıyordum ancak şimdi beni sadece kışkırtıyordun.
Seni anlamak zordu. Nakamoto Yuta'yı anlamak zordu.
Masadakilerin bir süre sonra iyi olup olmadığımı sormaktan bıkmışçasına kendi yemekleriyle ilgilenmeye başladıklarında, zaman geçmek bilmedi.
Sonunda öğle arasının bitimine on dakika kala yemekhaneden ayrılıp sınıfa ilerlerken beni durdurmuştun. Şaşırmıştım, bana bakmaya bile tenezzül etmeyen sen; arkamdan mı gelmiştin?
Ne var, dercesine diyeceklerini beklediğimde tıpkı sana baktığım gibi bana bakıyordun.
Ben sinirliydim ancak sen neden sinirliydin?
Ya da neye sinirliydin?
❝Gülünçsün,❞
Dedin.
❝Dediklerimi şekillendirip yorumlamayı kes.❞
°
bana iyilik yaptığını sanıyorsun
ama beni boğduğunun farkında
değilsin. ya da gerçekten
boğulmamı izlemek istiyorsun.