Συγχρονισμένα τους παρατηρεί και τους δυο να ντύνονται αλλά δεν κάνει καμία κίνηση να βγεί έξω απο το δωμάτιο. Ανυπομονεί να του μιλήσει, να τον ρωτήσει που εξαφανίστηκε.
"Με άφησες να σε περιμένω τόσες μέρες εδώ μέσα.."
Ο Αντρέας σταματά να ντύνεται. Την κοιτάζει εκνευρισμένος. Τόσες μέρες είναι μέσα στα νεύρα ..δεν μπορεί να βρει ηρεμία, το μυαλό του κάθε στιγμή έπαιρνε άλλη απόφαση τι πρέπει να κάνει με την Χαρά. Το όλο θέμα μπερδεύτηκε τόσο πολύ , τόσο απρόβλεπτα .
"Δεν ήσουν κλειδωμένη..ας άνοιγες την πόρτα και να έφευγες..ο πατέρας σου ζει στην ίδια πόλη..ας πήγαινες να τον βρεις.."
Το σκέφτηκε ο Αντρέας. Το σκέφτηκε πως αν την άφηνε απλά μόνη στο σπίτι θα άνοιγε εκείνη την πόρτα και θα έφευγε. Ίσως να ήταν πιο εύκολο έτσι.
Σφίγγει τις γροθιές της θυμωμένα.
"Έκανες τόσο κόπο να με αποκτήσεις και τώρα δεν ξέρεις τι να με κάνεις?"
Ο Αντρέας γυρνά και κοιτά την γυναίκα που ντύνεται.
"Χαρά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να το συζητήσουμε αυτό"
"Και πότε θα είναι? Όταν θα εξαφανιστείς και πάλι?"
"Σταμάτα να μιλάς" θυμωμένος την προσπερνά και φεύγει απο το δωμάτιο. Κατευθύνεται στο γραφείο του. Ανοίγει με φόρα τα συρτάρια, ψάχνει κάτι, και τα κλείνει πάλι ένα ένα με δύναμη.
"Αντρέα..τα λέμε.." η γυναίκα τον πλησιάζει. Απο πίσω και η Χαρά.
"Ναι κορίτσι μου..τα λέμε.." της απαντά χωρίς να την κοιτάζει..
Η Χαρά κουνά νευρικά το πόδι της . Της έρχεται να τον σκοτώσει. Το είπε τόσο επιδεικτικά " αυτό" το κορίτσι μου". Τι σκατά προσπαθεί να αποδείξει?
"Τελειώνετε?" τους λέει καθώς ο Αντρέας την κοιτά έκπληκτος για μια στιγμή.
"Είσαι καθόλου καλά, με ποιό δικαίωμα.." πάει να πει αλλά εκείνη τον κόβει απότομα.
"Τι πίστευες θα έκανα τόσες μέρες εδώ μέσα μόνη?"
"Να έφευγες Χαρά!"
Κλείνει με δύναμη ένα συρτάρι που είχε μείνει ανοιχτό. Κάθεται στην καρέκλα του γραφείου του, καθώς η εξώπορτα κλείνει απο την γυναίκα.
Κοιτά τα πράγματα του γραφείου του, κοιτά το σημειωματάριο του. Είναι σε άλλη θέση.
"Έψαχνες και τα πράγματα μου.." λέει μονολογώντας. Νιώθει τόσο θυμωμένος. Νιώθει πως έχει εισβάλλει εκείνη στα πάντα. Απλά ήθελε να ηρεμήσει απο εκείνη για λίγο, ήθελε να σκεφτεί, ήθελε να ξεχάσει, κι εκείνη και την Ευτυχία και τον εαυτό του μαζί. Δεν κατάφερε όμως τίποτα.
Στον ουρανό διαγράφεται το φως της αστραπής. Αλλά στην σουίτα είναι όλα ήσυχα.
"Τι είμαι το παιχνιδάκι σου? με βαρέθηκες, δεν ξέρεις τι να με κάνεις και με παράτησες? δεν έχεις το θάρρος να μου πεις να φύγω ? ποιό είναι το πρόβλημα σου? ποιός νομίζεις οτι είσαι?"
Σηκώνεται πάνω με φόρα ..την πλησιάζει. Τα μάτια του πετάνε σπίθες. Τρέμει. Δεν ξέρει ποιο απο όλα του φταίει.
"Σε δυο μέρες κανόνισα να επιστρέψεις στον πατέρα σου. Ευχαριστημένη?"
Πισωπατά εκείνη με έκπληξη. Την διώχνει.
"Με διώχνεις Αντρέα? Αυτή ήταν η εκδίκηση σου ? "
Την κοιτάζει αμήχανος. Αυτή την ερώτηση την κάνει συνέχεια και στον εαυτό του αλλά δεν βρίσκει απάντηση. Ήξερε οτι την μισεί, οτι θέλει να την εκδικηθεί, ήθελε να την φυλακίσει, να της στερήσει κάθε ελευθερία, ήθελε να την δει νεκρή. Τώρα πια τίποτα δεν ξέρει.
Ο τρόπος που ένιωσε..όταν ήταν μέσα της..
Κλείνει τα μάτια του και ξεφυσά.
Το φώς μιας δεύτερης αστραπής φωτίζει τον ουρανό και μια άηχη βροχή αγγίζει την γυάλινη τζαμαρία.
"Δεν ξέρω πια γαμώτο τι μου γίνεται..απλά..ήταν όλα ένα μεγάλο λάθος..συζήτησα με τον πατέρα σου.Του είπα πως μου αποκάλυψες οτι ήσουν η οδηγός εκείνο το βράδυ..το παραδέχτηκε..μου είπε πως σε πίεσε στο νοσοκομείο να πεις ψέματα..για όλα να πεις ψέμματα..δεν είναι ελαφρυντικό βέβαια..στάθηκες σ'εκείνη την αίθουσα του δικαστηρίου και είπες πως η Ευτυχία ήταν μεθυσμένη..πως οδηγούσε..απο πουθενά δεν μπορώ να σε δικαιολογήσω..και έστριψες εσύ το γαμημένο το τιμόνι..την σκότωσες που να πάρει η ευχή! την σκότωσες την αδερφή μου ..κι εγώ.." την πλησιάζει πολύ.. κοιτά το λαιμό της..τα χείλη της..είναι μπερδεμένος..όσο δεν ήταν κοντά της..όλα ήταν πιο ξεκάθαρα..όσο είναι κοντά της..δεν ξέρει τι θέλει απο εκείνη..κάτι τον τραβάει συνέχεια κοντά της..κάτι απροσδιόριστο. Δεν θέλει να νιώθει έτσι για εκείνη.
Η Χαρά κοιτάει την βροχή να δυναμώνει.
"Συνέχισε..πες μου.." η φωνή της ξέπνοη. Τον κοιτά.
"Πες μου Αντρέα..εσύ τι?"
Γέρνει κοντά στο πρόσωπο της.
"Κι εγώ ..εγώ ο μαλάκας σου έκανα έρωτα..κι εσύ δέχτηκες..δεν μου είπες όχι..με άφησες να είμαι ο πρώτος σου..τι σκεφτόσουν? δεν βλέπεις τι συμβαίνει? κανένας απο τους δυο δεν μπορεί να πει όχι στον άλλον..αλλιώς τα υπολόγιζα..αλλιώς σε είχα μέσα μου..κι εσύ..εσύ ..σε βλέπω να παίζεις με τα παιδιά..και να γελάς..να καβαλάς την Αστραπή..να κάθεσαι πεισματικά μέσα στην λίμνη και να μην φοβάσαι να πεθάνεις..είσαι απρόβλεπτη..όλα είναι απρόβλεπτα μαζί σου..είναι απρόβλεπτο όπως με κάνεις να νιώθω..κι εγώ θέλω μόνο να σε μισώ ..με καταλαβαίνεις?..είναι μπερδεμένο δεν τον βλέπεις?"
Την κοιτάει ..η ανάσα του ακανόνιστη..γυρνά απότομα και κοιτά την γυάλινη τζαμαρία. Η βροχή έχει καλύψει τα πάντα. Η θέα είναι θολή. Ηφλέβα στο μέτωπο του πάλλεται. Δεν μπορεί να αντισταθεί.Γυρίζει και κοιτά τα χείλη της. Μένει το βλέμμα του πάνω τους.
"Φίλα με..είμαι ερωτευμένη μαζί σου κι εσύ Αντρέα ..κάτι νιώθεις για μένα έτσι δεν είναι? γιατί να το πολεμάμε?" του λέει πεισμωμένα..σαν να μην άκουσε τίποτα απο όσα της είπε.
"ΣΤΑΜΑΤΑ ΧΑΡΑ" της φωνάζει με δύναμη. Κάνει ένα βήμα πίσω. Είναι..είναι μπερδεμένα όλα. Δεν φανταζόταν οτι θα είχε αυτό το χαρακτήρα..τίποτα δεν φανταζόταν απο αυτά που συνέβησαν.
" Σου είπα θα σε επιστρέψω στον πατέρα σου..εντάξει? έτσι κι αλλιώς οτι και να επιχείρησα μαζί σου ήταν μια αποτυχία..απο μόνη σου έχεις κλειστεί σε μια δική σου φυλακή..είσαι αρκετά δυστυχισμένη και απο μόνη σου.."
"Όχι όταν κάναμε .." πάει να πει αλλά δεν το λέει.
"Αυτό ας το ξεχάσουμε"
Πλησιάζει το πρόσωπο του ..σηκώνει το κεφάλι της ψηλά..είναι πιο ψηλός απο εκείνη..χαμηλώνει το κεφάλι του κι εκείνος
"Ας το ξεχάσουμε αυτό" το ύφος του σχεδόν παρακλητικό, ένα μπέρδεμα όλα μέσα του.
"Γιατί την έφερες αυτή σήμερα? γιατί? ήξερες πως θα σε περιμένω.."
"Συνεχίζω την ζωή μου Χαρά απο εκεί που την άφησα.."
Παρατηρεί την κούραση στο πρόσωπο του.
"Πες οτι δεν με θέλεις..πως δεν ένιωσες κι εσύ στην κοιλάδα..όταν σμίξαμε.."
"Σταμάτα"
Τον αγγίζει με το κορμί της , αλλά τα χέρια της μένουν δίπλα στο σώμα της.
"Πως δεν ένιωσες κι εσύ πως χανόσουν μέσα μου..πες μου..πως το έχεις νιώσει ξανά με γυναίκα.γιατί εσύ με έκανες να χάσω όλο τον κόσμο..ήσουν εσύ μονάχα εσύ σε όλο τον κόσμο..όταν ήσουν μέσα μου κάηκαν τα πάντα..κάηκε ακόμη και η ανάμνηση της Ευτυχίας..κάηκε ο πόνος ..."
"Σταμάτα Χαρά.." της λέει ψιθυριστά..η καρδιά του χτυπά δυνατά.
Μια φορά είχα δει να ζευγαρώνουν ελάφια στο δάσος
Γιατί σκέφτεται συνέχεια αυτή την φράση της?
Τα σώματα και των δυο πάλλονται απο ένταση. Όλα μπερδεμένα.
Βγάζει την μπλούζα της . Στέκεται ημίγυμνη μπροστά του. τον κοιτά χωρίς να κατεβάσει το βλέμμα της.
"Κάνε μου έρωτα....εμένα θέλεις...καμία άλλη"
Προσπαθεί να χαμογελάσει ο Αντρέας αλλά είναι μάταιο. Είναι αλήθεια αυτό που του είπε. Την σκεφτόταν την Χαρά..οτι τους άκουγε. Γι αυτό την έφερε άλλωστε. Ήθελε να τους ακούσει. Ήθελε να της αποδείξει οτι δεν τον νοιάζει τίποτα. Ήθελε να το αποδείξει στον εαυτό του.
"Ντύσου" της πετά την μπλούζα πάνω της.
"Σε δυο μέρες φεύγεις. Ο πατέρας σου μου έδωσε πολλά χρήματα. Κι εγώ τα δέχτηκα"
"Λες ψέμματα"
Γυρίζει την πλάτη του να μην την κοιτά. Περπατά ως την τζαμαρία. Σκύβει και ενώνει το μέτωπο του με την κρύα γυάλινη επιφάνεια.
"Είναι η αλήθεια" της απαντά . Γυρίζει και την κοιτάζει.
Δεν μιλάνε.
Τον πλησιάζει ακόμη μια φορά.
"Δεν με θέλεις? δεν νιώθεις ερωτευμένος?"
Κατεβάζει το βλέμμα του.
"Οχι. Θέλω να φύγεις απλά απο την ζωή μου"
"Θέλεις να φύγω?"
Συνεχίζει να μην την κοιτά.
"Ναι θέλω να φύγεις"
Κοιτάει γύρω της το μεγάλο δωμάτιο..κοιτά την τζαμαρία..τα φώτα της πόλης..γυρίζει και τον κοιτάζει αλλά εκείνος κοιτά συνέχεια χαμηλά.
"Θα φύγω Αντρέα τότε"
Πάει να γυρίσει την πλάτη της αλλά την πιάνει δυνατά απο τον καρπό.
"Στάσου" της λέει αλλά δεν της μιλάει.
"Φταίω κι εγώ . ."
Τον κοιτάζει παραξενεμένα αλλά το μόνο που κάνει είναι να τραβήξει με δύναμη το χέρι της απο το δικό του. Δεν κατάλαβε σε τι φταίει ο Αντρέας..αλλά δεν έχει άλλη δύναμη να τον ακούσει.
"Ξέρεις τι θα κάνω? θα συνεχίσω κι εγώ την ζωή μου Αντρέα..απο εκεί που την άφησα"
"Κλεισμένη πάλι στο σπίτι του πατέρα σου?"
Σήκωσε το βλέμμα του πάνω της. Ο Αντρέας ξέρει πια οτι εκείνη τιμωρεί εδώ και χρόνια τον εαυτό της.
"Όχι ..θα την συνεχίσω απο εκείνο το βράδυ που όλα σταμάτησαν" του λέει αινιγματικά και φεύγει με γρήγορα βήματα στο δωμάτιο της. Κλειδώνει.
"Χαρά" ακούει την φωνή του,..ακούει πως προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα.
"Χαρά" χτυπά με το χέρι δυνατά την πόρτα.
Πηγαίνει στην ντουλάπα της και την ανοίγει. Αποφασιστικά βγάζει το μπλε φόρεμα που ψώνισε απο το μαγαζί μέρες πριν. Βγάζει απο το κουτί τα ψηλοτάκουνα πέδιλα. Ρίχνει στο κρεβάτι τα καλλυντικά που αγόρασε.
Τα κοιτάει.
Κι έπειτα αποφασίζει να επιστρέψει σε εκείνο το βράδυ. Στο παρελθόν.