Kris's Pov
အေရးေပၚအခန္းထဲက ထြက္လာတဲ့ Suho
အခန္းထဲက ထြက္လာတည္းက မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာ အေျခအေနမေကာင္း...
အဆိုးဆံုးအေျခအေနကို ခန္႔မွန္းၿပီးသားျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္ထိန္းကာ ေမးလိုက္သည္...
"Suho အေျခအေနဘယ္လိုလဲ"
"ေဆးနဲ႔ထိန္းလို႔ရတဲ့ အေျခအေနက ကုန္သြားၿပီ ငါတို႔ ႏွလံုးအစားထိုးခြဲစိတ္ဖို႔ ခ်က္ခ်င္းလိုတယ္"
"အင္း... အဲ့တာဆိုလဲ ခြဲစိတ္ဖို႔ လုပ္ရေအာင္"
"Kris... အလွဴရွင္မွမရွိတာေလ... မင္းက ဘယ္လိုလုပ္ခြဲစိတ္ခိုင္းရတာလဲ"
"မင္း လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္က ကားတုိက္ၿပီးေတာ့ ေရာက္လာတဲ့ လူနာ Kim Dong Hyun ဆိုတာကို မွတ္မိေသးလား"
"Kim Dong Hyun.... ေဆးရံုေရာက္ၿပီးေတာ့ သိပ္မၾကာဘူး ဦးေႏွာက္ေသသြားတဲ့လူနာလား"
"ေအး... ဟုတ္တယ္... သူ႔ရဲ႕ေသြးအမ်ိဳးအစားက Chanyeol နဲ႔ တူတယ္ေလ"
"အဲ့ဒီေတာ့"
"အဲ့ဒီလူနာက လူနာရွင္လဲမရွိဘူးေလ... ေဆးရံုစရိတ္ကိုလဲ ရွင္းေပးတဲ့သူမရွိေတာ့ သူ႕ကို Terminated လုပ္လိုက္တယ္ေလ"
"Kris မင္းဘာေျပာခ်င္တာလဲ ငါ့ကိုေသခ်ာေျပာ"
"အဲ့ဒီလူနာက အသက္ရွိတာနဲ႔ မရွိတာ ဘာမွမကြာေတာ့တာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္သြားၿပီေလ.."
"ဘာရယ္.... အဲ့ဒါဆို လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္က လူနာက မေသေသးဘူးလို႔ေျပာခ်င္တာလား"
"ေအး... ငါ သူ႔ကို င့ါကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းမွာပဲ ထားထားတာ... တစ္ေန႔ေန႔မွာ Chan အေနနဲ႔ ႏွလံုးခြဲစိတ္ဖို႔ လိုခဲ့ရင္.."
"ေဟ့ေရာင္.... မင္း... ဆရာ၀န္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား... မင္းလုပ္သင့္လား မလုပ္သင့္လားဆိုတာ မစဥ္းစားမိဘူးလား"
ဟုတ္တယ္...
ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မလုပ္သင့္ဘူးဆိုတာ သိေပမဲ့
Chan အတြက္လို႔ စဥ္းစားလိုက္ရင္ က်ေနာ္ မလုပ္ရဲတာ ဘာမွ မရွိဘူး...
ေဆြမရွိ မ်ိဳးမရွိ ေထာက္ပံ့မယ့္သူမရွိ ရွာေဖြေမးျမန္းသူမရွိပဲ လအနည္းငယ္ၾကာတဲ့အထိ
ေဆးရံုမွာ ထားရွိေပမဲ့ လူနာက ျပန္သတိရႏိုင္စရာ အေျခအေနမရွိေတာ့တာေၾကာင့္
ေဆးထိုးကာ အသက္ေသဆံုးခ်ိန္ကို မွတ္ရန္ စီစဥ္ခဲ့ခ်ိန္မွာ
က်ေနာ္ အဲ့ဒီလူနာကို အေသစာရင္းျပၿပီးေတာ့ ေဆးရံုကေန ခိုးထုတ္လာခဲ့သည္...
ထို႔ေနာက္ က်ေနာ့္ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခန္းတစ္ခုထားရွိကာ
ထိုလူနာကို ေန႔စဥ္ပံုမွန္ ေဆးသြင္းျခင္းျဖင့္ ႏွလံုးအလုပ္လုပ္မႈကို ထိန္းထားခဲ့သည္...
ကုန္က်စရိတ္ မနည္းသလို... မေတာ္တဆ က်ေနာ္ ဒီလိုလုပ္တာကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားရင္...
ဆရာ၀န္ လိုင္စင္ အသိမ္းခံရရံုမက ေထာင္ဒဏ္အထိပါ အျပစ္ဒဏ္ခံရႏိုင္သည္...
ဒါေပမဲ့
က်ေနာ္ တျခားေရြးခ်ယ္စရာမရွိဘူးေလ.....
အခုလိုမ်ိဳး Chan မေတာ္တဆျဖစ္လာခဲ့ရင္ အဆင္သင့္ခြဲစိတ္ေပးႏိုင္မွ Chan အတြက္ စိတ္ခ်ရမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္...
မလုပ္သင့္ေပမဲ့ လုပ္ခဲ့ရသည္...
လူနာအတြက္ စိတ္မေကာင္းေပမဲ့
သူလဲ ဘာမွ သိႏုိင္ေတာ့တာမွ မဟုတ္တာပဲေလ...
"Suho ငါ မင္းကို ေနာက္မွ ရွင္းျပေတာ့မယ္ကြာ... ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္... Chan ကို ေသခ်ာခြဲစိတ္ေပးပါ...
ငါေတာင္းပန္တာပါ"
" မင္းကြာ.... မင္း....ေတာ့"
Suho က ေဒါသထြက္ေနေပမဲ့... Chan ကိုလဲ စိတ္ပူတာေၾကာင့္ ခြဲစိတ္ဖို႔ကို ခ်က္ခ်င္း စီစဥ္ေတာ့သည္...
Operation Perform ဆိုတဲ့ မီးနီေလးကို ၾကည့္ေနတာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီလဲ...
ခြဲစိတ္မႈ အဆင္ေျပပါေစလို႔သာ ဆုေတာင္းရင္းနဲ႔
က်ေနာ္ ခြဲစိတ္ခန္းေရွ႕ကေန မခြာမိ...
မနီးမေ၀းမွာ နွစ္ေယာက္အတူ ပူးကပ္ထိုင္ေနတဲ့ Sehun နဲ႔ Baekhyun...
ညဥ့္နက္ေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အိပ္ငိုက္ေနေပမဲ့
က်ေနာ္ကေတာ့ ေယာင္လို႔ေတာင္ မ်က္လံုးမမွိတ္ရဲ.....
ခြဲစိတ္ခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ Chan ကို ေစာင့္ရမည္ေလ...
ကေလးေရ...
ကိုယ့္ဆီကို ျပန္လာခဲ့ေနာ္...
အရင္တုန္းက ကေလးကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ ၀မ္းနည္းေအာင္ နာက်င္ေအာင္ လုပ္ခဲ့မိတာေတြအတြက္
ကိုယ္ ေတာင္းပန္ရဦးမယ္ ကေလး...
ကိုယ့္ကို ခြင့္မလႊတ္ခ်င္ရင္ေတာင္
ေတာင္းပန္ခြင့္ေလးေတာ့ ေပးပါေနာ္...
ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...
ကိုယ့္အနားကို ျပန္လာေပးပါ...
၇ နာရီေလာက္ ဆက္တိုက္ အဆက္မျပတ္ လင္းေနခဲ့တဲ့ ခြဲစိတ္ခန္းမီးေလးဟာ အစိမ္းေရာင္ကို ေျပာင္းသြားခဲ့သည္...
ထုိင္ေနရာမွ ရုတ္တရက္ထလိုက္ေတာ့ ေခါင္းထဲ မိုက္ခနဲ...
အိပ္ေရးပ်က္ထားတာေတြေရာ ပင္ပန္းသြားတာေတြမ်ားသြားတာေၾကာင့္ျဖစ္မည္.....
ခဏအၾကာမွာေတာ့ Suho က ခြဲစိတ္ခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္....
"Suho အေျခအေနဘယ္လိုလဲ"
"ခြဲစိတ္မႈေတာ့ ေအာင္ျမင္တယ္... ငါတို႔ ေစာင့္ၾကည့္ရတာေပ့ါ"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ခြဲစိတ္ၿပီးေတာ့ ၄ နာရီအၾကာမွာ ေမ့ေဆးပ်ယ္သြားေပမဲ့.
မ်က္လံုးေတာ့ မပြင့္လာေသးဘူး....
က်ေနာ္ ကုတင္ေဘးနားကေန တစ္ဖ၀ါးမွ မခြာရဲဘူး...
ခြဲစိတ္ခန္းထဲကေန ထြက္လာၿပီးေတာ့ ICU ထဲေရာက္လာၿပီျဖစ္လို႔ Sehun တို႔ကိုေတာ့ အိမ္ျပန္နားခိုင္းလိုက္သည္
Monitor ကေန ျပေနတဲ့ အေျခအေနအရေတာ့ ႏွလံုးက ေကာင္းမြန္စြာအလုပ္လုပ္ေနသည္...
ဒါေပမဲ့ ခြဲစိတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း တန္ျပန္သက္ေရာက္ႏိုင္မႈေတြရွိတာေၾကာင့္ ခဲြစိတ္ၿပီးေတာ့ အနည္းဆံုး ၆ လေလာက္အထိ
ေဆးေသာက္ကာ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ရမည္ ျဖစ္သည္...
ကေလးလက္ကို အသာဆုပ္ကိုင္ထားကာ ကေလးမ်က္ႏွာကို မ်က္ေတာင္မခတ္ပဲ ၾကည့္ေနမိသည္...
ရုတ္တရက္ က်ေနာ့္လက္ထဲကေန လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုေၾကာင့္
က်ေနာ့္လက္ကို ငံု႕ၾကည့္လိုက္မိသည္...
မသိမသာ လႈပ္ရွားသြားတဲ့ လက္ကေလးေတြ....
"Chan... ကေလး... သတိရလာၿပီလား.... ကေလး... ကိုယ္ေျပာတာၾကားရလား"
မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာငံု႔ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့
တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္လႈပ္သြားတဲ့ မ်က္ေတာင္ေလး....
ေနာက္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြက ျဖည္းညွင္းစြာ ပြင့္လာခဲ့သည္...
ပတ္၀န္းက်င္ကို ေသခ်ာျမင္ရပံုမရေသးပဲ...
ေမ့ေဆးပ်ယ္လို႔ နိုးလာတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္...
မ်က္ေတာင္ ၂ ခ်က္ေလာက္ ခတ္ၿပီးေတာ့ ျပန္မွိတ္သြားျပန္သည္...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမ့ေဆးျပယ္ခ်ိန္မွာ ျပန္သတိရလာတာေတာ့ အေျခအေနေကာင္းသည္...
အႏၱာရယ္အမ်ားဆံုး အေျခအေနကို ေက်ာ္ျဖတ္လာၿပီျဖစ္လို႔
က်ေနာ္ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ၿပီျဖစ္သည္...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"Kris Chanyeol အေျခအေနဘယ္လိုလဲ"
"အင္း.... မနက္အေစာတုန္းကေတာ့ သတိရလာတယ္... ၿပီးေတာ့ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္"
"ဒါဆို အေျခအေနေကာင္းတာေပါ့... မင္းလဲ သြားနားဦး.. ေတာ္ၾကာ လူနာလဲ သတိရလာေရာ မင္းက လူနာျပန္ျဖစ္ေနဦးမယ္"
"ေအးပါ.. ငါနားမွာပါ... Chan ေသခ်ာ သတိရလာၿပီဆိုရင္ ငါနားမွာပါ"
စကားေျပာၿပီးလို႔ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ေတာ့ ရုတ္တရက္ ျမင္ကြင္းေတြက အေမွာင္က်သြားသည္...
မ်က္လံုးစံုမွိတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကို ခါရမ္းလိုက္မိသည္...
"Kris မင္းဘာျဖစ္တာလဲ"
"ေအာ... ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး... ေခါင္းနည္းနည္းေနာက္လို႔"
"သြားနားလိုက္ပါလို႔ ငါေျပာသားပဲ... သြားသြား... ငါ Chanyeol ကို ေစာင့္ေပးမယ္.."
"အင္း.. အဲ့တာဆိုလဲ ကူညီပါဦးဟာ.. ခဏေနက် Sehun တို႔ေရာက္လာမွာပါ"
"ေအးပါကြာ... စိတ္မပူနဲ႔... သြားနားေခ်"
မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီးေတာ့ ျပန္ဖြင့္ခ်ိန္မွာ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပန္ျမင္ရေပမဲ့...
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိပ္ေတာ့ မသကၤာခ်င္ေတာ့...
က်ေနာ္ ေဆးစစ္ၾကည့္ဖို႔ လိုေနၿပီလား....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
" Ting.. Tong..."
Phone ringtone ျမည္လာတာေၾကာင့္ အိပ္ေနရင္းမွ ဖုန္းေျဖလိုက္သည္...
"Kris Hyung... Chan Hyung သတိရလာၿ႔ပီ"
ကေလး...
ကေလး သတိရလာၿပီတဲ့...
က်ေနာ္ အိပ္ေနရာမွ ဆတ္ခနဲထလိုက္မိသည္...
ရုတ္တရက္ႀကီး အေမွာင္ေလာကျဖစ္သြားျပန္သည္...
Andwe...
Andwe.... မျဖစ္ရဘူး...
မဟုတ္ေသးဘူး....
ကိုယ္တိုင္က ဆရာ၀န္ျဖစ္တာေၾကာင့္...
ဒါက ဘယ္လိုေရာဂါအေျခအေနရဲ႕လကၡဏာလဲဆိုတာ က်ေနာ္ သိေနသည္...
မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...
က်ေနာ္ ေခါင္းကို သံုး ေလးခ်က္ေလာက္ ထုလိုက္သည္...
circuit လြတ္ေနတဲ့ TV လိုမ်ိဳး ႏွစ္ခ်က္ သံုးခ်က္ေလာက ပုတ္လိုက္ေတာ့ ျပန္ျမင္ရသလိုပဲ...
က်ေနာ့္ အျမင္အာရံုေတြ ျပန္ရလာသည္...
က်ေနာ္ ကေလးရွိရာသို႔ ေျပးသြားလိုက္သည္...
ကေလးအခန္းေရာက္ေတာ့
လူနာေစာင့္အေနနဲ႔ Sehun ကိုသာ ေတြ႕ရသည္..
ICU ထဲမွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဧည့္သည္ေတြ၀င္ေတြ႕ခြင့္မရွိေသး...
က်ေနာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့ Sehun က အခန္းထဲက ထြက္သြားသည္...
oxygen mask ကို ျဖဳတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္...
ခြဲစိတ္ထားတာေၾကာင့္ ထိုင္လို႔ေတာ့ မရေသး...
ပြင့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေလးေတြက အရင္လို ေတာက္ပေနတုန္းပဲ...
"Chan... ကေလး... ကိုယ့္ကို မွတ္မိလား"
စကားေျပာဖို႔က သိပ္အားမရွိေသးတာေၾကာင့္ အသာေလးေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္...
ေတာ္ေသးတာေပါ့....
အခုလို သတိရလာၿပီဆိုရင္ေတာ့...
အေျခအေနေကာင္းတယ္...
"Hyung......"
အသံတိုးတိုးေလးဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္ ေသခ်ာၾကားလိုက္ရတယ္...
က်ေနာ့္ကို ေခၚေနတာပဲ...
က်ေနာ္ ကေလးနားကို တိုးသြားလိုက္သည္....
"ကေလး.. ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ.. ေျပာေလ... ဘာလိုခ်င္တာရွိလဲ"
"Hyung... Hyung ကို မုန္းတယ္"
အသံတိုးတိုးေလးေပမဲ့... က်ေနာ္ ေသခ်ာၾကားလိုက္ရသည္....
ကေလးက က်ေနာ့္ကို မုန္းတယ္တဲ့လား...
အခုထိ သူမွတ္မိေနေသးတယ္ေပါ့ေလ.....
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ...
သူသတိရရခ်င္း....
က်ေနာ့္ကို မုန္းေနတာကို သူမွတ္မိေနေသးတယ္ဆိုေတာ့.... က်ေနာ္ စိတ္သက္သာရသြားသည္...
ေတာ္ၾကာ အရင္အေခါက္ေတြတုန္းကလို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမွတ္မိေတာ့မွာပဲ ေၾကာက္သည္...
"ရတယ္ ကေလး... မုန္းလိုက္... မုန္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလး စိတ္ထဲမွာ ကိုယ္ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာ
ကိုယ္သိရလို႔ ေက်နပ္တယ္ ကေလး... ကေလး..ကုိယ့္ကို မုန္းလိုက္မွ စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ဆိုရင္.. ကုိယ့္ကို မုန္းလိုက္တာ ေကာင္းတယ္ ကေလး"
ကေလးရဲ႕ဆံပင္ေတြကို အသာသပ္ေပးလိုက္ၿပီးေတာ့...
မ်က္ရည္ေတြက်ေနတဲ့ ကေလးရဲ႕မ်က္၀န္းေတြကို အသာငံု႔နမ္းမိတယ္...
ျငင္းပယ္လို႔မရတဲ့အေနအထားျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ကေလးက မေက်မနပ္နဲ႔ က်ေနာ့္ အနမ္းေတြကို ခံယူလိုက္သည္...
"Hyung ကို မေတြ႕ခ်င္ဘူး... မုန္းတယ္"
က်ေနာ့္ကို မုန္းတယ္လို႔ ေျပာေနတဲ့ ကေလးရဲ႕မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ
က်ေနာ့္ကိုခ်စ္ေနေသးတယ္ဆိုတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ ေတြ႕ေနရတုန္းမို႔
က်ေနာ္ ေက်နပ္စြာ ၿပံဳးမိတယ္...
"မၿပံဳးနဲ႔... က်ေနာ္ မႀကိဳက္ဘူး"
ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ မၿပံဳးရဘူးဆိုေတာ့...
က်ေနာ္နားလည္လို္က္ၿပီ...
ကေလးက က်ေနာ့္ကို မုန္းေနတာမဟုတ္ပဲ... တမင္စိတ္ေကာက္ေနတာပဲ...
"ကေလး... ကိုယ္ေျပာတာ နားေထာင္ေနာ္... တကယ္ေတာ့ Pa Pa လုပ္ခဲ့တဲ့အျပစ္က ခြင့္လႊတ္လို႔မရဘူးဆိုတာသိေပမဲ့
ကိုယ္နဲ႔ တုိက္ရုိက္သက္ဆိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေလ... အဲ့ဒီတုန္းက ကိုယ္လဲ ကေလးအရြယ္ပဲရွိေသးတာေလ.. အျပင္မွာ ကိုယ့္အေဖ ဘာေတြလုပ္ေနတယ္
ဘာေတြလုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကိုယ္လဲ ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ... သိႏိုင္ဦးေတာ့ ကိုယ္ဘာေျပာလို႔ရမွာလဲ... ကိုယ့္အေဖကို ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔ ကိုယ္ေတာင္းပန္မွာ မဟုတ္ဘူး..
ဒါေပမဲ့ Pa Pa လဲ သူ႔အျပစ္ေတြကို သူဆပ္ေနၿပီေလ... ဒီလိုေျပာလို႔ ကိုယ္က Pa Pa ကို ခြင့္လႊတ္ထားတာမဟုတ္ဘူးေနာ္.. ကေလးရဲ႕မိဘေတြကို ထိခိုက္မွႈျဖစ္ေစခဲ့လို႔
ကိုယ္က Pa Pa ကိုယ္စားေတာင္းပန္ပါတယ္... ကိုယ္ေတာင္းပန္တာကိုေတာ့ လက္ခံေပးမယ္ မဟုတ္လား"
က်ေနာ္ ေျပာသမွ်ကို မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားနဲ႔ နားေထာင္ေနတယ္..
ၿပီးေတာ့ မ်က္ေစာင္းလဲထိုးလိုက္ေသးတယ္...
"သိတယ္... မေျပာနဲ႔"
စကားတစ္ခြန္းေျပာၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းဆူကာ မ်က္ႏွာ တစ္ဖက္သို႔လွည့္သြားသည္...
အားးးးးး.... အူယားလိုက္တာ...
ဘယ္လိုကေလးေလးလဲ...
အခုမွ ခြဲစိတ္ၿပီးကာစ လူနာျဖစ္ေနလို႔... မဟုတ္ရင္ေတာ့...
"ကေလး... ကေလးလို႔.... ကိုယ့္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ဦးေလ"
က်ေနာ္ ဂ်ီက်သလို အသံနဲ႔ ေျပာေတာ့မွ က်ေနာ့္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လာသည္...
က်ေနာ္ သူ႔ပါးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ...
ကေလးႏႈတ္ခမ္းေတြကို နမ္းလိုက္သည္...
"arrr... Hyung....!!!!!!!!!!!!!!"
ကေလးဆီက ေဒါသတႀကီး အသံေတြထြက္လာေတာ့.... က်ေနာ္ ေက်နပ္စြာနဲ႔ ရယ္မိသည္....
ICU အခန္းအျပင္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ Sehun ကေတာ့ ေခါင္းေလးတစ္ခါခါနဲ႔ သက္ျပင္းခ်သည္...
"လူႀကီးေရာ... လူႀကီးေပါက္စေရာ.... မလြယ္ပါလား"