Σχεδόν τρέχει για να τον προφτάσει..εκείνος ξέρει το δρόμο..η μικρή λίμνη ..είναι εκεί..η πανσέληνος φωτίζει για μια στιγμή το δάσος..έχει πάρει λάθος δρόμο..κοιτά το βάθος του δάσους..αλλάζει πορεία.. το σκοτάδι τον μπερδεύει.
"Αντρέα τι κάνεις?" η φωνή της απεγνωσμένη ακούγεται απο πίσω του ..φοβάται..την κρατά δυνατά απο το χέρι..είναι δεμένοι μαζί σ' αυτό..τα χέρια τους σφιχτά ενωμένα ..δεν την κοιτάζει..
"σταμάτα αυτό που κάνεις..κοίταξε με ..κοίταξε με Αντρέα..συγνώμη σου ζητάω..συγνώμη για όλα.."
της σφίγγει με βια το χέρι..θέλει να σταματήσει να μιλά..δεν θέλει να την ακούσει..εκείνη γύρισε το τιμόνι..η Ευτυχία δεν φορούσε ζώνη..δεν σκέφτηκε τίποτα..δεν σκέφτηκε πως εκείνη θα καταλήξει νεκρή..αλλά εκείνη έζησε..εκείνη ζει και αναπνέει..και η Ευτυχία δεν υπάρχει..
"Συγνώμη Αντρέα.." λέει ξανά
Γυρνά προς το μέρος της ..την ρίχνει κάτω στο έδαφος με φόρα
"ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΙΛΑΣ" της ουρλιάζει..το δάσος αναστατώνεται..ακούγεται ένας θόρυβος ψηλά απο τα κλαδιά..την κοιτά στα μάτια..κι έπειτα η πανσέληνος κρύβεται μέσα στα σύννεφα..
Δεν την διακρίνει καλά..όλα σκοτάδι..
"κλείσε το στόμα σου" την σηκώνει ξανά με βια προς τα πάνω, της πιάνει τον καρπό..τρέχει πάλι μπροστά..που πάνε?
"εκείνη ήταν ερωτευμένη πολύ μου έλεγε..κι εγώ Αντρέα..και .."
Γυρνά ξανά στο μέρος της..της κλείνει με το χέρι του το στόμα της..την κοντεύει τόσο που νιώθει τα μαλλιά του στο πρόσωπο του.
Την κοιτάζει χωρίς να μιλά. Την κρατά απο τον καρπό
"Φοβάσαι Χαρά?" η φωνή του πιο ήρεμη , σε λίγο θα ηρεμήσουν όλα..αρκεί εκείνη να μην μιλάει..να μην αναπνέει
του τραβά με δύναμη το χέρι του απο το στόμα της
"Δεν φοβάμαι πια τίποτα"
Σχεδόν της χαμογελά. Την τραβά ξανά και τρέχει μέσα στο δάσος. Δεν της αφήνει το χέρι. Ενωμένοι στο σκοτάδι. Την τραβά πιο βαθιά στο δάσος.
Η λίμνη..είναι στο κέντρο του δάσους.
Τα νερά της φωτίζονται για μια στιγμή..φαίνονται παγωμένα..
Σταματά τα βήματα του. Είναι λαχανιασμένος.
"Γδύσου"
Τον κοιτάζει στα μάτια .
"Τι εννοείς?"
"Γδύσου"
Τον κοιτάζει ασάλευτη..μια στιγμή τον διακρίνει και μια στιγμή η μορφή του χάνεται..φως και σκοτάδι..τα μάτια τους ακίνητα .
Της πιάνει με φόρα το μπουφάν, της το βγάζει . Της βγάζει την μπλούζα, το παντελόνι. Δεν του φέρνει αντίσταση.
Αρχίζει να τρέμει απο το κρύο..
"Τι κάνεις?" ρωτάει. Αλλά κάθε σπιθαμή του κορμιού της ξέρει την απάντηση. Το βλέμμα του πάνω της την κάνει να ριγεί. Θα την σκοτώσει.
Δεν της μιλά. Την κοιτά γυμνή μπροστά του.
Η ουλή στην κοιλιά της είναι ακόμη κόκκινη.
Ο γιατρός της είπε πως δεν θα μπορέσει ποτέ να κάνει παιδιά.
Φέρνει το χέρι της στην ουλή της. Την κρύβει.
Της τραβά το χέρι.
"Μην κρύβεσαι"
Την κοιτά ξαφνικά ήρεμος.
Όλα ηρέμησαν τώρα. Στο δάσος σχεδόν δεν ακούγεται τίποτα.
Όλα παγωμένα. Δεν χιόνισε.
Την τραβά αργά απο το χέρι. Την οδηγεί στην λίμνη.
Μπαίνει πρώτος στο νερό. Του φτάνει ως τα γόνατα.
Την τραβά μαζί του.
Το νερό της έχει φτάσει ως την κοιλιά..η ουλή χάνεται στο σκοτάδι του νερού..παγώνει ..την οδηγεί στο κέντρο της λίμνης..όλα παγωμένα..η καρδιά της χτυπά δυνατά απο το κρύο..τα ρούχα του Αντρέα μουσκεύονται..το νερό της φτάνει ως τον λαιμό..
Την κοιτάζει. Της πιάνει το κεφάλι με τα δυο χέρια. Θα την σκοτώσει το ξέρει.
Η καρδιά του..η καρδιά του δεν χτυπά..
Το φως της πανσελήνου ξετρυπώνει και φεγγίζει πάνω στα χείλη της. Εκείνος τα κοιτάει. Είναι μοβ και τρέμουν. Κλείνει τα μάτια του.Της πιέζει το κεφάλι κάτω απο το νερό. Η Χαρά χτυπιέται κι έπειτα σαν να καταβάλλεται απο μια περίεργη αξιοπρέπεια χαλαρώνει το σώμα της..ανοίγει τα μάτια της κάτω απο το νερό..όλα σκοτεινά και υγρά..
Την βγάζει απότομα απο το νερό.
"Γαμώτο" της λέει και απομακρύνεται απο εκείνη ελάχιστα.
Την βουτά ξανά το κεφάλι μέσα στο νερό.
Δεν νιώθει να αντιστέκεται. Είναι τόσο ήρεμη.
Την βγάζει ξανά έξω απο το νερό. Την ακούει να ανασαίνει γρήγορα.
"Αντρέα.."
"Τι?" της λέει απεγνωσμένος ..δεν θέλει να την ακούει..όλα είναι λάθος..η Ευτυχία έπρεπε να ζει..
Θα την σκοτώσει.
"ΤΙ?" της ουρλιάζει τώρα δυνατά. Την τραντάζει με τα δυο του χέρια.
Φυσάει δυνατά.
Η πανσέληνος παίζει με τα σύννεφα..φως και σκοτάδι πάνω στα νερά της λίμνης.
"Είμαι ερωτευμένη μαζί σου"
.. του λέει κι εκείνος πισωπατά απο έκπληξη. Πέφτει άτσαλα μέσα στο νερό και σηκώνεται.
Την κοιτάζει. Τρέμουν και οι δυο τώρα πολύ.
"Είμαι ερωτευμένη μαζί σου.." η φωνή της ακούγεται να ξεπηδά απο το σκοτάδι. Ο Αντρέας πισωπατά σαστισμένος.
"Σταμάτα να το λες.."
Τρέμουν και οι δυο. Σχεδόν ο ένας δεν βλέπει τον άλλον. Το φως της πανσελήνου φωτίζει τα νερά.
Και εκείνος το καταλαβαίνει. Το νιώθει ξαφνικά πως δεν μπορεί να την σκοτώσει. Δεν μπορεί και να την αφήσει να ζει.
"Εσύ θα μείνεις εδώ" την διατάζει αυστηρά.
Τον βλέπει να βγαίνει μέσα απο την λίμνη και σε λίγα δεύτερα χάνεται στο σκοτάδι του δάσους.
Η Χαρά μένει ακίνητη.
Σκοτάδι.
Βάζει το κεφάλι κάτω απο το νερό. Ανοίγει τα μάτια.
Την πνίγει ο έρωτας .
Αν αυτό θέλει απο εκείνη.. να σκοτώσει τον εαυτό της..
Αν αυτός δεν μπορεί.. να την σκοτώσει..μα το θέλει πολύ.. τότε..
Δεν κλείνει τα μάτια.
Θέλει να πάρει ανάσα..το ένστικτο της επιβίωσης την τραβά προς τα πάνω.
Κι ετσί απλά κάθεται ακίνητη στα νερά.
Το σώμα της απο το κρύο ..είναι λες και έχει μικρύνει..ζαρώνει..μαζεύεται..πριν ξημερώσει..αν μείνει γυμνή στο νερό..θα εξαφανιστεί..
Αν αυτό θέλει εκείνος..
"Δεν είσαι αρκετά δυνατός Αντρέα για να το κάνεις εσύ.."
Κοιτά τα ατάραχα νερά της λίμνης.
"Εγώ είμαι όμως πιο δυνατή .."
Δεν βγαίνει απο την λίμνη. Το κορμί της τρέμει απο σπασμούς.
Η καρδιά της χτυπά ολοένα πιο αργά.
Κοιτάζει τον ουρανό.
Σε μια στιγμή η πανσέληνος λάμπει στον ουρανό.
Πάνω στο φεγγάρι υπάρχουν σχέδια. Κάποτε όταν ήταν μικρή νόμιζε πως έβλεπε πρόσωπα πάνω στο φεγγάρι.
Χαμογελά στο φεγγάρι.
Το φεγγάρι την κοιτάζει καθώς πάνω στην επιφάνεια του αποκαλύπτει τα μάτια της Ευτυχίας.
"Μακάρι να ζούσες εσύ αντί για μένα Ευτυχία.."
Δεν κλαίει. ¨Ολα ήρεμα.
"Για πάντα φίλες" λέει στο φεγγάρι και χαμογελά.
"Για πάντα φίλες Χαρά"
ακούει τον αέρα να της ψιθυρίζει.
Όλα ηρέμησαν.