X y l e a n
Sa huli ay hindi ko rin naisama si Zachery papunta kina Tiffany. Malaki ang galit sa'kin ng bata matapos ang mga nangyari. Maging ako ay gustong patayin ang sarili sa konsensyang nararamdaman ko. Dahil sa'kin, maaga siyang nawalan ng mga magulang. Siguro kung hindi ko iniwan si Zach at kung sana pumayag na lamang ako ay hindi sana ganito ang mangyayari.. ngunit kung hindi nangyari ang mga nangyari ay hindi ko naman malalaman at makikilala ang tunay kong anak.
Itinabi ko sa kalsada ang motorsiklo ko, hinugot ang susi tsaka dumiretso sa tapat ng bahay nila Tiffany at Spade. Nakita ko rin ang mga magkakasunod na nakapark na mga sasakyan sa tapat nito kaya sa kabila na lamang ako kaya naman kailangan ko pang tumawid. Mabuti na lamang ay nakita ako ni Tiffany at sinalubong ng may ngiti sa labi.
"Xy! Buti nandito kana." Pilit akong ngumiti sa'kanya.
"Hm." Tugon ko na lamang.
"Halika, ikaw nalang ang hinihintay eh. Don't worry, nandun din mga katrabaho natin if ever na galit parin sa'yo ang mga tukmol." Natawa naman ako at napatango. Ngunit hindi ko maitatagong kinabahan rin ako dahil makikita kona muli sila, si Blake at Xierra at ang mga kaibigan namin.
Iginaya niya ako sa loob hanggang sa napunta kami sa hardin nilang malawak. Naroon ang party at mukhang nagsimula na ito. Sakto lamang ang bilang ng mga batang naroon, makukulit ang mga ito at panay ang paglalaro. Nakita ko rin ang mga katrabaho namin at sila Spade, Ethan, Kristela, Henry, Asiya, Cloud, Janina at Blake. Napaiwas ako ng tingin nang muntik nang magtama ang mga paningin namin ni Blake. Itinago ko ang kaba at bilis ng tibok ng puso ko.
"Tara doon muna tayo kina Doc. Alvarez. Ayun sila." Agad naman kaming naglakad sa mga kapwa doktor namin. May mga nurses rin na nandoon na malapit kay Tiffany.
"Doc! Si Xylean, Boss natin." Pabirong sabi ni Tiffany. Agad namang nanlaki ang mga mata ko. Ayokong ipinapaalam ang tungkol sa profile ko sa Hospital.
"Bakit hindi mo agad sinabi?! Sorry pala sa mga pinagsasabi ko noon! Nako, patay na!" Agad na sabi ni Doc. Alvarez, siya iyong nakakasama ko sa k'warto, kasama iyong dalawa pang nurses. Mga ka-batch ko rin sila. "Kaya pala, Lee Xin Hospital! I'm so stupid." Natawa naman ako at napangisi.
"It's okay, it's not my attitude na ireveal o isiwalat ang profile na meron ako." Paliwanag ko pa. Todo hingi rin ng tawad ang iba sa kanila dahil sa nalaman nila. Sumama naman ang tingin ko kay Tiffany dahil doon, tumawa lang siya.
"May gusto pala akong ipakilala sa'yo." Tumaas-baba pa ang kilay niya na parang may binabalak. Agad napakunot ang kilay ko.
"Sino?" Tanong ko. Napangiwi naman siya.
"Excited?" Hinawakan niya ang braso ko at may nilapitan kaming lalaki na nakaupo sa isa sa table roon. Gwapo ito at napakaayos ng pananamit, mukhang Doktor rin 'to.
"Jonathan!" Tawag ni Tiffany rito. Agad namang napalingon ang lalaki, mabilis itong ngumiti at tumayo para siya na mismo ang lumapit.
"Nathan nalang, Tiff." Natatawang sabi niya. Tumawa naman si Tiffany.
"Okay, Nathan, I would like you to meet Doctor Xylean Xin Lee, 29 years old, has one child but single mom and the real owner of Lee Xin Hospital." Bahagya naman akong nagulat nang tuloy-tuloy at walang preno ang bibig niya sa pagpapakilala sa'kin. Napaawang parin ang bibig ko at hindi maproseso ang mga sinabi niya sa taong hindi ko naman kilala.
"Okay, Tiff, too much information." Natawa si Nathan ngunit halatang naiilang siya. Bumaling naman siya ngunit hindi ako makatingin sa'kanya ng maayos. "Hi, I'm Jonathan Esteves but you can call me Nathan. I'm also a Doctor in your Hospital, 29 years old, single but ready to marry and to settle down." Nakangiti niyang pakilala at inilahad ang kaniyang kamay. Nahihiya ngunit pormal ko naman itong tinanggap.
"Xylean." Tipid kong pakilala.
"So, maiwan ko muna kayo asikasuhin ko lang iyong mga bata." Agad na sabi ni Tiffany. Agad naman akong napatingin sa'kanya habang nakakunot ang noo, pero hindi ako pinansin at kumaway pa itong umalis.
"Ahm, Paano ba 'to?" Napalingon ako sa'kanya. Nahihiya pa itong napahimas-himas sa batok niya. "I don't know how to talk with you. Hindi ko alam kung tratratuhin ba kita as my Boss or what." Nahihiya niyang sabi.
"Friend." Pigil ko sa'kanya. Awkward naman itong natawa.
"Okay then," Ngumiti siya ngunit agad din iyon nawala nung makita niya ang benda sa dalawa kong kamay. May bakas pa ito ng dugo dahil sariwa parin ang sugat. "Hey, what happened to your hands?" Nagaalalang tanong niya at marahang kinuha ang kamay ko.
"Nothing, aksidenteng nasugatan lang." Maikling sagot ko tsaka binawi ang kamay ko mula sa'kanya. Napakunot naman ang noo niya.
"There's no such as accidents kung ganyan kalaki ang mga sugat mo." Agad na sagot niya, hinuhuli ako.
"Tss." Nasabi ko nalang. Tumawa naman siya.
Halos isang oras rin kaming nagkausap. Isa pala siyang Neurologist tulad ko, pero nag-aral rin daw siya ng psychology dahil malaki ang interes niya roon mula bata pa. Marami pa kaming napagkwentuhan, madaldal siya pero masarap namang kausap.
"Alis muna 'ko, puntahan ko lang anak ko." Paalam ko. Agad naman siyang ngumiti ulit.
"Okay, see you around." Nakangiti niya paring paalam. Tumango naman ako.
"Hm." Tanging tugon ko at tumalikod na.
"Hey, I'll find you in your own Hospital." Pahabol naman niyang sabi. Napalingon naman ako at bahagya pang natawa at napangisi.
"Tss.. gawin mo gusto mo." Pagharap ko ay agad kong nakita si Blake. Masama ang pagkakatitig sa'kin na para bang gusto akong lamunin ng buhay. Napaiwas naman agad ako ng tingin at lumakad sa ibang direksyon.
Naramdaman ko naman siyang sumunod pero hindi ko na lamang pinansin. Imbis na pupuntahan ko si Xierra ay pinili kong pumasok muli sa loob at papasok na sana ako sa Comfort room ng may humila bigla ng braso ko. Hindi na'ko nagulat nang sumalubong ang mukha ni Blake na salubong ang dalawang kilay habang nagtitimpi.
"Who's that idiot?" Galit niyang tanong. Tinitigan ko naman siya.
"Obligasyon ko bang sagutin 'yan?" Malamig kong tanong.
"Do you think you can just flirt around like anytime you want?!" Tanong niya na may diin, hindi pinansin ang pabalang na sagot ko. Walang emosyon ko naman siyang tinignan.
"Pwede bang panindigan mo nalang ang mga pinagsasabi mo kahapon? Malaya kana Blake, and that means, malaya narin ako. Hayaan mo rin sana akong maging masaya nalang na wala ka. Huwag kang selfish." Madiing giit ko. Napatitig naman siya sa'kin at napakurap-kurap, tila naubusan ng sasabihin.
t o b e c o n t i n u e d . . .
v o t e a n d c o m m e n t <3