Μια εβδομάδα μετά
Ο γιατρός κλείνει με προσοχή την πόρτα πίσω του. Ο Αντρέας τον κοιτάζει συνοφρυωμένος.
"ο ορός δεν κάνει πολλά πράγματα..θα πρέπει να ξεκινήσει να τρώει,έχει ήδη η κοπέλα χάσει βάρος και φαίνεται αδύναμη Αντρέα , δεν ξέρω που θέλεις να καταλήξει όλο αυτό αλλά δεν θα αντέξει για πολύ έτσι."
"Είναι εγωίστρια..αρνείται το φαγητό.." του λέει αυστηρά ο Αντρέας.
Της πηγαίνει ο ίδιος τον δίσκο με το φαγητό και κάθε φορά το παίρνει πίσω άθικτο. Κάθεται στο κρεβάτι ακούνητη και κοιτά πάντα στο ίδιο σημείο. Δεν βλεφαριάζει καν όταν εκείνος μπαίνει στο δωμάτιο. Προσπαθεί να το παίξει σκληρή , οτι δεν πονάει..αλλά πρέπει να πονάει.
Ο γιατρός του γνέφει αρνητικά.
"Δεν τρώει γιατί αν κουνηθεί έστω ελάχιστα ο πόνος γιγαντώνεται..δεν την έχεις προσέξει πως κοιτάει πάντα στο ίδιο σημείο αμίλητη? προσπαθεί να ελέγξει τον πόνο..αν της διασπάσει κάτι την προσοχή της..ο πόνος πολλαπλασιάζεται"
Ο Αντρέας ακουμπά την πλάτη του στον τοίχο. Κοιτά τον γιατρό. Τον γνωρίζει απο παιδί. Μόνο αυτόν θα εμπιστευόταν να τον φέρει εδώ. Γιατί εκείνος..καταλαβαίνει..
"Προσποιείται..αν πονούσε..θα φώναζε..θα έκλαιγε..σου λέω είναι εγωισμός"
Δεν του το βγάζει απο το μυαλό..γι αυτό δεν τρώει..άλλωστε τον απείλησε ήδη πως θα αυτοκτονήσει..νομίζει πως αν την βλέπει μπροστά του να πεθαίνει απο ασιτία , εκείνος θα την λυπηθεί. Αλλά μόνο οίκτο δεν μπορεί να νιώσει για εκείνη.
"Αντρέα .." ο γιατρός τον πλησιάζει κι άλλο. Ακουμπά το χέρι του στον ώμο του.
"Ο άνθρωπος που πονά ..πάνω απο αυτό που μπορεί να αντέξει..δεν φωνάζει..δεν κλαίει..αυτά του γιγαντώνουν τον πόνο..μην ανησυχείς πονάει τόσο..που εσύ και εγώ δεν θα αντέχαμε..βαστάει ακόμη γιατί έχει εκπαιδευτεί να αντέχει σε χρόνιους πόνους..άλλος αν ήταν θα είχε ανοίξει το παράθυρο και θα είχε πέσει κάτω..είναι απίστευτη που δεν το έχει κάνει ακόμη."
Είναι απίστευτη..όντως..δεν μπορεί να την λυγίσει με τίποτα.
"Παιδί μου..ξέρω οτι είσαι καλός άντρας..και οτι κι αν κάνεις..έχεις τα δίκια σου..αλλά φοβάμαι για σένα..φοβάμαι πως θα χαθείς μέσα στην εκδίκηση."
Ο Αντρέας όμως ήδη σκέφτεται..κάτι άλλο..σχεδόν δεν ακούει τα λόγια του γιατρού. Άλλωστε δεν κάνει πίσω. Η Χαρά θα υποφέρει.
....
Το βράδυ στέκεται αμίλητος μπροστά απο την φωτιά.
Η Κάτια του χαιδεύει τα μαλλιά.
"Ξέρεις πόσο καιρό έχουμε να κάνουμε έρωτα?" του ψιθυρίζει στο αφτί..της έλειψε..ο Αντρέας είναι..εντάξει μπορεί να δείχνει καμιά φορά αδιάφορος..αλλά δεν ντρέπεται κάθε φορά να ρίχνει τον εγωισμό της και να τον διεκδικεί.
"Ξέρει τι σκέφτομαι? πως έκανα άσχημα που της πήρα τα παυσίπονα..επέλεξα τα λάθος χάπια.."
Τον κοιτάζει απεγνωσμένα. Συνέχεια ..ασταμάτητα..είναι αυτή στο μυαλό του. Πολύ χαίρεται που εκείνη είναι πάνω και πονάει..
Την κοιτάζει απότομα λες και την βλέπει πρώτη φορά. Λες και μπήκε η Κάτια για πρώτη φορά στο δωμάτιο και τον ξάφνιασε.
Είναι απίστευτα όμορφος..τον έχει συνηθίσει με όλα εκείνα τα αυστηρά κουστούμια και τα μαλλιά πάντα χτενισμένα προς τα πίσω..αλλά έτσι ντυμένος με φόρμες..με τα μαλλιά μπερδεμένα..τον σκέφτεται να ζούσαν μαζί..να ξυπνούσαν παρέα μαζί..και να τον αντίκρυζε ..έτσι..τόσο..
"Καλύτερα να φύγεις ..έχω κάτι να κάνω"
"Μαζί της?' του απαντά βλοσυρά. Εντάξει..ξέρει οτι την συχαίνεται..αλλά η ιδέα οτι είναι κλεισμένοι οι δυο τους σε αυτό το σπίτι..την τρελαίνει..και δεν της λέει καν πότε θα τελειώσει όλο αυτό..φαίνεται οτι έχει πάθει ψύχωση μαζί της..τα τελευταία δυο χρόνια..μιλάει ασταμάτητα για εκείνη..
"Ναι" της λέει απορημένος..γιατί υπήρχε περίπτωση να έχει κάτι άλλο στο νου του? έχει παρατήσει την επιχείρηση του στο έλεος του διοικητικού..θα έλεγε οτι παράτησε και την ζωή του..αλλά μόνο μίσος είχε να θυμηθεί απο την ζωή του το τελευταίο καιρό..μίσος για εκείνη..και τώρα επιτέλους την έχει εδώ..στο έλεος του.
...
Ανεβαίνει τα σκαλοπάτια δυο δυο και ανοίγει την πόρτα της χωρίς να χτυπήσει.
Εκείνη δεν γυρνά να τον κοιτάξει. Είναι συγκεντρωμένη στην αναπνοή της.
Κάτι μουρμουρίζει..
Την πλησιάζει. Σκύβει απο πάνω της.
"Κοίτα με"
Η Χαρά δεν ανταποκρίνεται.
Της πιάνει το πηγούνι και της το σηκώνει ψηλά. Αυτόματα το πρόσωπο της συσπάται απο πόνο. Την κοιτάζει μέσα στα μάτια. Τα μάτια της είναι μεγάλα..έχει χάσει βάρος..αλλά ούτε μια στιγμή δεν του ζήτησε τα χάπια..ούτε μια στιγμή δεν ικέτευσε..δεν έχει γνωρίσει άλλη γυναίκα σαν αυτή .
"Τι σοι άνθρωπος είσαι εσύ?" την κοιτάζει μέσα στα μάτια ασταμάτητα. Ειλικρινά ..έχει γνωρίσει πολλές γυναίκες..αλλά τέτοια γυναίκα δεν έχει συναντήσει.
Της τραβά τον ορό με δύναμη και εκείνη δαγκώνει το χείλος της.
"Πονάς?" της λέει σχεδόν ειρωνικά.
Απλά να του πει πως πονάει..να τον ικετεύσει να της δώσει τα γαμημένα τα χάπια της..αλλά αυτή δεν λέει τίποτα.
"Όχι..δεν πονάω.." ψελλίζει..μόνο που το ξεστόμισε ..νιώθει ο πόνος να την κατακλύζει..αλλά δεν πειράζει..τα μούτρα του είναι ανεκτίμητης αξίας. Του χαμογελά καθώς νιώθει έναν κρύο ιδρώτα να διατρέχει το μέτωπο της.
Κλωτσά το κρεβάτι της. Σηκώνει τα μανίκια του ψηλά και κάθεται στην καρέκλα απέναντι της.
"Έχεις να πλυθείς μια εβδομάδα.." της λέει..ούτε γι αυτό δεν σηκώνεται..τρίβει τους κροτάφους της..αν δεν ήξερε τι γυναίκα είναι..αν την έβλεπε ..έτσι ευάλωτη και..τόσο ..συγχρόνως δυνατή ..στο κρεβάτι..και..γαμώτο..δεν λυγίζει..όσο αδύναμη φαίνεται..τόσο δύναμη κρύβει μέσα της. Τόσο ευθραυστη..τόσο δυνατή..τόσο διαολεμένα όμορφη.
Σηκώνεται απότομα και βγαίνει απο το δωμάτιο.
Τρέχει στην κουζίνα..αναστατώνει τα συρτάρια..τα ανοιγοκλείνει με θόρυβο..κάπου εκεί τα έχει βάλει..το θυμάται..
Τα βρίσκει.
Ανεβαίνει πάνω.
Την προσπερνά.
Γεμίζει απο το μπάνιο λίγο νερό σε ένα ποτήρι και ξαναγυρνά κοντά της.
"Πάρε τα χάπια..είναι τα παυσίπονα.."
Εκείνη τα κοιτά.
Έπειτα κοιτά εκείνον. Του χαμογελά." όχι δεν τα παίρνω..αυτό δεν ήθελες Εμπείρη?"
Κλωτσάει αυτόματα με φόρα ο Αντρέας το κρεβάτι της.
"Με τρελαίνει όταν το κάνεις αυτό"
Της πιάνει το κεφάλι.
"Γαμήσου" ίσα που ακούγεται απο το στόμα της.
"Θα το κάνουμε τότε με το άσχημο τρόπο.."
Της χώνει δυο δάχτυλα του στο στόμα της..
τον κοιτάζει σαστισμένη.
Της ανοίγει το στόμα με δύναμη..
"Κάτσε φρόνιμα..αν με δαγκώσεις θα το πληρώσεις.." μουρμουρίζει μέσα απο τα δόντια του , ενώ βάζει το πρώτο χάπι στο στόμα της.
Έπειτα παίρνει το νερό και το πιέζει στα χείλη της.."πιες.."
Της βάζει τόσο νερό που εκείνη σχεδόν πνίγεται, αλλά εκείνος με μανία της σφίγγει κι άλλο το ποτήρι στα χείλη της.." πιές κι άλλο "
Βήχει.
Παίρνει δεύτερο χάπι..της το βάζει στο στόμα ..βαθιά μέσα..με μια μηχανική κίνηση ξαναφέρνει το ποτήρι με το νερό στο στόμα της..
"Πιες" την διατάζει..τα χαρακτηριστικά του είναι σκληρά..μια φλέβα στο μέτωπο του πάλλεται..
Εκείνη προσπαθεί να πιει..το νερό κατρακυλά στο πηγούνι της..στο λαιμό της ..η μπλούζα της βράχηκε...της σφίγγει το πηγούνι, δεν έχει βγάλει το δάχτυλο του απο το στόμα της..
"Πιες γαμώτο " της ξαναλέει και σφίγγει τα δόντια του..αν και την βλέπει..πως φιλότιμα εκείνη προσπαθεί να πιει..την βλέπει να δακρύζει..χαλαρώνει το χέρι του το σφίξιμο του ποτηριού..
"Αντρέα..σε παρακαλώ..πονάω..ηρέμησε.." του ψελλίζει..η φωνή της ακούγεται σαν να είναι έτοιμη να σπάσει..τον κοιτά στα μάτια..είναι η πρώτη φορά που τον αποκαλεί με το όνομα του..ο τρόπος που ακούγεται απο το στόμα της..τον πιάνει απροειδοποίητο ..
Σαστίζει. Δεν ξέρει γιατί.
Πισωπατά. Κάνει ένα βήμα μακριά της.
Αφήνει το ποτήρι δίπλα στο κομοδίνο. Εκείνη ανακάθεται με κόπο στο κρεβάτι. Δεν του μιλά. Τον κοιτάζει..δεν την κοιτάζει..δείχνει αναστατωμένος..περνά το χέρι του μέσα απο τα μαλλιά..
"Μην μιλάς..σταμάτα γαμώτο να μιλάς" της λέει μπερδεμένος.