CHAPTER 13
"I HATE YOU! Don't touch me! Don't touch me, you abomination!" sigaw ng ina ni Lucky habang itinutulak siya palayo dahil pilit niya itong niyayakap. "Huwag mo sabi akong hawakan! Kinamumuhian kita! Umalis ka sa harap ko!"
Nanginginig ang mga labi ni Lucky habang humahakbang palayo sa kanyang ina. "I j-just want to greet you Happy Mother's Day, Mommy."
Dinuro siya nito. "Mukha ba akong masaya?! Mukha ba?!" Malakas siya nitong sinampal. "Ikaw ang dahilan kaya miserable ang buhay ko! Ikaw!"
Pinipilit niyang hindi umiyak sa harap ng ina dahil ayaw nitong makakita ng luha. "P-pero k-kasi, s-sabi ni Teacher, i-greet ko ang mommy ko ng H-Happy Mother's Day."
Sinampal na naman siya nito. "Tumigil ka! Tumahimik ka! Kung gusto mo akong maging masaya, mawala ka! Ayaw kitang makita! Alis!"
Humihikbing inilabas ni Lucky ang itinatagong Happy Mother's Day card sa likod niya. "Here, Mommy, o. I love you."
Inaasahan na ni Lucky na tatabigin nito ang kamay niya pero nasaktan pa rin ang bata niyang puso sa ginawa ng kanyang ina sa pinaghirapan niyang gawin. She spent her night making that card.
Lumalabas na ang tinitimping hikbi niya nang apak-apakan nito ang ginawa niyang card, saka dinuro siya.
"Huwag kang maglalalapit sa 'kin! Isa kang salot! Walang magmamahal sa 'yo! Hindi ako o ibang tao man! Salot ka! Hindi ka na sana nabuhay pa!"
Sunod-sunod na nalaglag ang mga luha niya nang umalis ang mommy niya.
Dahan-dahan niyang pinulot ang inapak-apakan nitong card, saka inalis ang dumi na galing sa sapatos nito at niyakap ang card.
"Huwag kang maglalalapit sa 'kin! Isa kang salot! Walang magmamahal sa 'yo! Hindi ako o ibang tao man!"
Habang naglalakad si Lucky pabalik sa kuwarto niya, iyon ang nasa isip niya. Siguro nga tama ang kanyang ina. Salot siya. Walang magmamahal sa kanya. Wala siyang halaga. Siya ang nagpapahirap sa kanyang ina.
Siguro nga dapat na siyang mawala.
Ang mga paa niyang tinatahak ang kuwarto ay lumiko at tinahak ang daan papunta sa kusina. Pinakatitigan niya ang kutsilyo na nasa lababo. Inabot niya 'yon.
Kapag nawala ba ako, magiging masaya na si Mommy? Mamahalin na ba niya ako?
'Yon ang katanungan ni Lucky habang inilalapit ang kutsilyo sa pupulsuhan niya.
Nang magmulat ng mga mata si Lucky at nagising mula sa panaginip na 'yon ng nakaraan, hilam ng luha ang mga mata niya.
Mabilis niyang pinahid ang luha at napatitig sa pupulsuhan niya na alam niyang may bakas ng hiwa. Hindi iyon nawala sa paglipas ng maraming taon.
Malungkot siyang ngumiti. "Hindi pa rin siya naging masaya pagkatapos ng ginawa ko," mahina niyang bulong.
Binuksan niya ang lampshade, saka tiningnan ang orasan sa bedside table.
One AM.
Bumangon si Lucky mula sa pagkakahiga sa kama, saka uminom ng tubig at bumalik uli sa kuwarto. Pero hindi siya nahiga, dumeretso siya na balkonahe at tumingin sa madilim na kalangitan.
Kung gaano kadilim ang kalangitan ngayon, ganoon din kadilim ang buhay niya noong bata pa siya. Sa edad na walong taon, nagawa na niyang saktan ang sarili sa isiping ikasisiya 'yon ng mommy niya, na mamahalin na rin siya nito sa wakas kapag wala na siya.
She had always craved for her mother's love and care. She had always wanted to be hugged by her mother. But she was now twenty-six, still, her mother couldn't even spare a time for her. Sabi ng lola niya, hindi na magpapakita sa kanya ang mommy niya.
Malakas siyang bumuntong-hininga, saka napatingin sa balkonahe ni Blake. Malapit lang 'yon sa balkonahe niya at hindi naman 'yon kataasan kaya sinubukan niyang tumawid.
Habang nakatayo sa railings ng balkonahe niya, napatitig siya sa ibaba, nang makaramdam ng panlalambot ng mga tuhod dahil mataas pala. Agad siyang humakbang sa railings ng balkonahe ni Blake, saka maingat na umapak ang mga paa sa balkonahe nito.
Nakakadalawang katok pa lang siya ay bumukas agad ang sliding door at agad na dumako ang tingin ni Blake sa basa niyang pisngi.
"What happened?" agad nitong tanong na may pag-aalala. "Okay ka lang ba?"
Umiling siya.
Sinilip nito ang dinaanan niya. "Next time, use the door."
Nagbaba si Lucky ng tingin. "Baka kasi hindi mo ako marinig. Gusto ko lang ng kausap."
Hinawakan siya nito sa kamay, saka hinila papasok at isinara ang pinto. Pinaupo siya nito sa gilid ng kama.
"What happened?" tanong ni Blake habang nagsusuot ng sando dahil nakahubad-baro ito.
Lucky played with her own fingers. "I just had a bad dream. That's all."
Umupo ito sa tabi niya. "Gusto mo bang ikuwento sa 'kin para mabawasan ang bigat ng loob mo? I know you'd been crying."
Huminga muna siya nang malalim, saka tumingin sa lalaki at nag-umpisang magkuwento para maibsan ang nararamdaman niyang bigat ng kalooban.
"Napanaginipan ko noong bata pa ako na pinagawa kami ng Mother's Day card ng teacher namin. Sabi niya, kapag binigyan daw namin ng ganoon ang mommy namin, matutuwa sila at yayakapin kami. I was so excited. I spent my whole night making sure that my card is presentable.
Nangilid ang luha niya sa naalala. "The next day, I gave it to my mom but she stomped on it. All my hard work. Sabi niya sa 'kin, huwag ko siyang lapitan, na salot ako, na dapat hindi na ako nabuhay, na sana namatay na lang ako. Walang magmamahal sa 'kin, siya man o ibang tao. Sabi niya magiging masaya siya kapag...." Mahina siyang napahikbi. "... Nawala ako."
"Lucky..." Blake automatically dried her tears.
"Ang isip ko lang no'n pasayahin ang mommy ko. So I went to the kitchen and took a knife then I hurt myself, thinking that if I'm gone, Mommy will love me."
Masuyo siyang niyakap ni Blake, saka hinagod ang likod niya nang mag-umpisa siyang humikbi nang sunod-sunod.
"I just want her to be happy, Blake. I j-just want her to l-love me, to hug me and to feel that she c-cares for me. 'Yon lang ang gusto ko. Pero wala siyang pakialam sa 'kin. Mabuti na lang hindi ako ganoon kalakas kaya hindi malalim ang nagawa kong sugat. The maids took me to the hospital, the maids took care of me, the maids accompany me. Isang linggo ako sa ospital pero hindi man lang ako binisita ni Mommy.
"Nang makabalik ako sa bahay, ganoon pa rin, galit pa rin siya sa 'kin. Ipinagtatabuyan pa rin niya ako. I really tried my hardest to get her attention and affection but every time I tried, she would slap me, saying I'm an abomination, that I don't deserve to be loved."
Kasabay ng malakas niyang paghikbi ay ang paghigpit ng yakap sa kanya ni Blake at ang paghagod nito sa likod niya.
"When s-she's mad at me even when I'm not doing anything w-wrong, she would use her belt buckle on me." She was trembling and sobbing. "She would hit me until I bleed. Then she would drag me out of the house and left me outside all n-night." Umiling siya. "I d-don't even know what I d-did to her for her to hate me so b-bad. I'd been a good girl. M-mabait ako. Kapag sinasabi niyang hindi ako k-kumain, sinusunod ko naman. Kapag sinabi niyang l-lumuhod, luluhod ako. K-kapag sinabi niyang hindi ako lalabas ng kuwarto kasi nandoon ang mga k-kaibigan niya at i-ikinakahiya niya ako, ginagawa ko naman. A-ano ba ang mali sa 'kin at hindi niya ako nagawang mahalin?"
"Walang mali sa 'yo," may diin sabi ni Blake habang hinahaplos ang buhok niya. "You're perfect, Lucky. You're amazing, wonderful, astounding, and awesome. Don't listen to her, listen to me. You're an amazing woman. Kawalan niya dahil hindi siya nagkaroon ng pagkakataon na maramdaman ang pagmamahal mo. It's her lose."
Bumaba ang kamay nitong humahaplos sa buhok niya sa likod niya at hinahagod 'yon na parang pinapatahan siya. At nang patuloy siyang umiyak, ito mismo ang masuyong tumuyo sa pisngi niya.
"Walang mali sa 'yo," sabi ni Blake habang titig na titig sa kanya. "You're amazing, Lucky. You're a complete package for me. You're too nice, too kind and too sweet. Hindi ka man minahal ng mommy mo, marami namang nagmamahal sa 'yong iba riyan."
Ngumiti siya kahit nalulungkot pa rin. "Pasensiya ka na, ha, gusto ko lang kasing ilabas 'to. Noon, si Mommy La palagi ang kausap ko, pero nang bumukod ako, wala na akong makausap kapag nananaginip ako nang masama. Kinikimkim ko na lang. Pasensiya ka na talaga. Sa 'yo pa ako naglabas ng sama ng loob."
Blake caressed her face and kissed her on the lips. "I don't mind. You can tell me anything, hindi ka nakakaistorbo sa 'kin kung 'yan ang iniisip mo."
Her smile became more brighter ever second. "Thank you. I'll keep that in mind."
Blake smiled back. "Good. Now, are you feeling better?"
Tumango si Lucky. "Yeah. Thank you." Humugot siya ng malalim na hininga at ngumiti. "Alam mo ba kung bakit ako lumalaban para mabuhay?"
"Bakit?"
"Kasi ayokong sukuan si Mommy." She took a deep breath. "Mamahalin din niya ako, kaya kailangan kong mabuhay ng marami pang taon. Kasi naniniwala ako na darating ang panahon, mamahalin niya rin ako, 'tapos yayakapin, 'tapos tatawaging anak."
Blake looked at her with amazement in his eyes. "Ikaw na ang pinakapositibong tao na nakilala ko sa tanang buhay ko."
She grinned. "Sabi ni Mommy La, nasa isang lugar daw si Mommy na hindi ko makikita sa ngayon. Pero sabi niya, balang araw, makikita ko rin siya at tatanggapin na niya ako. Kaya kahit hindi ko nakikita ngayon si Mommy, ayos lang, kapag nagkita kami, yayakapin niya rin ako. Ipaglalaban ko talaga 'yon."
Inayos ni Blake ang magulo niyang buhok na tumatabing sa mukha niya. "Hindi ka mahirap mahalin, Lucky. Napakadali mong pahalagahan at ingatan."
She nodded and hugged him. "Thank you, for listening and talking to me."
Hinaplos nito ang buhok niya at makahulugan siyang tinitigan. "Mas gusto kitang kausap kasi alam kong pakikinggan mo ako. Kasi alam kong 'pag pinalakas ko ang loob mo, ngingiti ka sa 'kin at sasabihin mong hindi ka susuko. Kaya panatag ako na hindi ka mawawala sa 'kin. Na hindi darating ang araw na mamalayan ko na lang, wala ka na. Kasi alam kong lalaban ka, para sa sarili mo at para sa mga mahal mo sa buhay."
"Lalaban din ako para sa 'yo." She pulled away and looked at Blake. "Ayaw mo akong mawala, 'di ba? Lalaban ako, kaya huwag kang mag-alala. Hindi ako magpapatalo sa sakit na 'to. Ako pa ba?"
Blake chuckled and combed her messy hair with his fingers. "Hindi ka pa ba magpapahinga?" kapagkuwan ay tanong nito. "Mag-uumaga na. Bawal sa 'yo ang nagpupuyat."
Nilingon niya ang balkonahe nito, saka napasimangot. "Tinatamad na akong lumipat." Ibinalik niya ang tingin sa lalaki. "Puwede bang dito na lang ako? Promise, hindi ako malikot matulog."
Mahinang natawa si Blake, saka inayos ang unan nito at tinapik iyon. "Halika rito, pahinga ka na."
Nakangiting nahiga si Lucky sa kama, saka tinapik ang espasyo sa tabi niya. "Tabi ka sa 'kin."
Natigilan ito. "Are you sure? Puwede naman ako sa sala matulog."
"I'm sure," giit niya, saka hinila ito pahiga.
Blake looked so stiff while lying beside her, making her frown.
"Parang hindi ka humihinga, Blakey-baby?" pansin niya.
Bumaling ito sa kanya. "I'm focusing myself to sleep."
She frowned. "Hindi ba 'yong antok, dumarating na lang 'yon?"
He sighed. "Baby, I'm thinking about things that I'm sure you won't understand—"
"Try me," paghahamon niya. "Malay mo alam ko."
Paharap itong tumagilid ng higa, saka tumingin sa mga mata niya. "I want you."
She frowned. "How?"
Bumaba ang tingin nito sa katawan niya bago tumingin sa kanya, "I want you more than you can imagine."
Lalong lumalim ang gatla sa noo niya. "You want me as a person? As a woman? As a friend? What?"
"As a woman," he said.
Napakurap-kurap siya. "I can't follow. Will you elaborate please?"
"Gladly," sabi nito, saka bigla na lang siyang hinalikan sa mga labi.
Akala niya katulad ng mga nauna nitong halik na kakalas din ito pagkalipas ng ilang segundo o minuto kaya nagulat siya nang mas naging agresibo ang halik nito, mas naging mapusok, sabay haplos sa katawan niya.
Mahina siyang napadaing nang pumasok ang kamay nito sa pang-itaas niyang pantulog.
Iyon ang unang beses na ginawa iyon ni Blake at parang bigla na lang may nagliyab na apoy sa kaibuturan niya, lalo na nang kubabawan siya nito.
Napahawak siya sa magkabilang balikat ni Blake habang mas nagiging mapusok ito sa ibabaw niya. Bumaba ang mga labi nito sa leeg niya katulad ng ginawa nito sa sinehan. At napapikit na lang siya sa halip na pigilan ito.
She wanted the repeat of what happened in the cinema. That tingling sensation he made her feel, she wanted to feel it again because it made her feel so alive.
Lumalim ang paghinga ni Lucky nang maramdaman ang kamay ng lalaki na humahaplos pataas sa dibdib niya. At dahil wala siyang suot na bra sa ilalim ng pang-itaas niyang pantulog, agad nitong nahawakan ang magkabila niyang dibdib at minasahe nito iyon nang marahan.
"Blake..." nasasarapan niyang daing.
Umawang ang mga labi niya nang pisilin nito ang magkabilang nipple niya. Mahina siyang napaungol, saka napadaing nang nilaro nito iyon habang ang mga labi ay hinahalikan ang leeg niya pababa, paatas sa tainga niya, pati ang batok niya.
Lucky's body was burning, her body felt so hot and her womanhood was getting wet again. She could feel wetness coating her femininity.
"B-Blake..." mahina niyang daing nang itinaas nito ang pang-itaas niyang damit, saka hinalikan siya mula pusod pataas sa dibdib hanggang sa umabot ang bibig nito sa nipple niya.
"Blake," Lucky moaned and her body arched. "Oh, Blake..."
His tongue was licking around her hard nipple, making her panties and her womanhood wet. Her undies was getting soaked.
"Oh, Blake..."
Hinuli nito ang magkabila niyang kamay, saka ipininid iyon sa magkabilang bahagi ng uluhan niya habang hinahalikan pa rin nito ang dibdib niya.
She was so tiny beneath him but she didn't feel powerless. She actually felt the opposite. She felt alive. She felt safe. She felt contented. And she felt happy.
And she wanted those feelings to remain and not go away.
So when he moved to kiss her, she accepted the kiss and returned it. Tinugon niya iyon kahit hindi niya alam kung tama ang ginagawa niya.
Nakagat niya ang pang-ibabang labi ni Blake nang ipasok nito ang kamay sa pagkababae niya.
Napaliyad siya. "Uhmm..."
His finger already felt her wetness and was about to part her wet folds when they heard a door opening and slamming close.
Napatigil si Blake sa ginagawa at nagkatitigan sila.
Her lips parted. "I think someone just entered your apartment," hinihingal na sabi niya.
Kumunot ang noo nito. "Sino naman ang papasok sa—" Nagdilim ang mukha nito. "Blaze."
Mabilis itong umalis sa ibabaw niya at inayos ang damit niya, saka kinumutan siya. At akmang lalabas ito ng kuwarto nang bumukas ang pinto.
"Hey, Blakey." Blaze yawned and he sounded sleepy. "Can I sleep here? Fuck. Sixteen hours ako ngayon pero duty ko pa bukas—" Napatigil ito sa pagsasalita nang makita siyang nakahiga sa kama ni Blake. Blaze blinked enumerable times before he looked at Blake and then looked at her again. "I— ahm, did I disturb something?" he asked.
Blake shook his head while she nodded.
"Sino'ng nagsisinungaling sa inyong dalawa?" tanong ni Blaze. "Don't bother answering, I know it's you." Itinuro nito si Blake, saka tumingin sa kanya. "Magkape tayo?"
Blake glared at Blaze. "May sakit siya sa puso. Bawal 'yan sa kanya."
"Ako lang ang magkakape, magtutubig ka lang," sabi ni Blaze at hindi talaga umalis hangga't hindi siya bumabangon.
Nang umalis siya ng kama at lumabas ng kuwarto ni Blake, agad na naglakad sa tabi niya si Blaze.
"Baby girl, tama ba ang naiisip kong ginagawa n'yo?" Pinanlakihan siya nito ng mga mata. "Don't lie to me."
She bit her lower lip. "I like it."
Namaywang ito sa kanya. "Anong sabi ko sa 'yo?"
"Huwag maging marupok," pabulong niyang sagot.
"O, ano 'to? Hindi ba pagiging marupok 'to?"
Lucky looked down and played with her fingers. "But I like it. I like how he makes me feel alive by his kisses and touch and—"
"Okay. That's too much information. Halika, samahan mo akong magkape."
Naging sunod-sunuran siya kay Blaze patungo sa kusina. Nagtimpla ito ng kape, saka binigyan siya ng tubig.
"Now... why are you in his room?"
"I had a bad dream," sagot niya. "Pinuntahan ko siya para—"
He tsked. "And you kissed him, and you know, lay with him?"
"Yes."
"Why?"
Nakagat niya ang pang-ibabang labi. "Kasi marupok ako?"
Mabilis na tumango si Blaze. "Mabuti alam mo." Kapagkuwan ay tumingin ito kay Blake na kakapasok lang sa kusina. "At ikaw naman—
"Gusto mong masaksak?"
Natahimik agad si Blaze, saka tumayo habang dala-dala ang kape nito. "Sa sala lang ako. Mahal ko ang buhay ko." Kapagkuwan ay bumulong ito sa kanya. "If you continue what you're doing, don't be loud, okay? Ayokong magkaroon ng masamang panaginip."
Binatukan ni Blake sa Blaze na tumawa lang, saka nagtungo sa sala.
And when her eyes met Blake, he smiled softly at her before carrying her back to his room.
Nang maihiga siya sa kama, hinubad nito ang pang-itaas na damit, saka kinubabawan na naman siya at siniil ng mainit na halik sa mga labi na buong puso naman niyang tinugon.
Akala niya gagawin uli nito ang ginawa kanina pero nagulat siya nang tumigil ito sa ginagawang paghalik sa kanya, saka isinubsob ang mukha sa leeg niya.
"Sorry."
She frowned. "For?"
"For being too fast. I wasn't thinking right. Nakalimutan kong may sakit ka pala."
She bit her lower lip. "Gusto ko rin naman."
"Kahit na. Pasensiya na. Hindi lang ako nakapagpigil kanina. Pangako, mas magpipigil pa ako para hindi na maulit 'to at hindi sumakit ang puso mo. Ayokong isipin mo na ito lang ang gusto ko sa 'yo. I'm sorry. I slipped."
Iniyakap niya ang mga braso sa lalaki, saka hinalikan ito sa balikat. "Matulog na lang tayo?"
"Yeah. Let's do that."
Tumabi ng higa sa kanya si Blake at ginawang unan ang braso niya na ikinangiti niya. Mukhang nagpapalambing sa kanya ang lalaki.
Hinaplos niya ang buhok nito, saka hinalikan ito sa noo bago mahina ang boses na kumanta. Hanggang sa naramdaman niyang lumalim ang paghinga nito at nakatulog na rin siya.
The last thing she felt was Blake hugging her waist and burying his face on her neck while murmuring Calle's name and whispering, "I'm sorry, I can't leave my Lucky."
CECELIB | C.C.