LAVI's
5 years ago...
"Can you believe it Lav? Pwede palang mangyari yun sa totoong buhay? I never thought na pwede pala--- Lav are you listening?" nabalik ako sa wisyo ng maramdaman ko ang marahang pagtapik ni Andrea sa pisngi ko.
I stared at her beautiful face, she's currently laying down, her head on my thighs. I set aside the strands of her hair that covers her face. I want to see her face so badly, atleast for the last time. Masuyo niyang hinaplos ang pisngi ko and gave me a worried look.
"Are you okay? May problema ba?" she asked softly. Patuloy niya paring hinahaplos ang pisngi ko.
Hinawakan ko ang kamay niyang nakahawak sa pisngi ko. Pumikit ako ng mariin, I'm trying to remember this feeling. This feeling of her holding me. I want to remember the warmth it gives me, how it makes my heart flutter, how her soft voice becomes my weakness, I want to remember everything about her.
Everything.
"Lav?" binawi niya ang kamay mula sakin at umupo na siya ng maayos sa tabi ko. Napayuko na lang ako habang kagat kagat ko ang pangibabang labi. Pinipigilan kong maiyak, pero... pucha! ang sakit! Tang-ina! Nakakagago lang.
Sandali siyang tahimik lang na nakaupo sa tabi ko ng marinig ko siyang bumuga ng hangin. My Andrea's frustrated already. Mapait akong napangiti sa naisip.
Tinitigan ko siya ng mabuti, memorizing every detail of her. Because after this, I don't know when I would be able to look at her as close as this.
"Lavi? Hindi kana nakakatuwa." she said irritation and frustration evident in her voice. Mariin kong pinikit muli ang aking mga mata. This is it Lavi. It's now or never. Do it.
"Andrea..." Nakapikit ko paring tawag sa kanya. Pagdilat ko ay siniguro kong wala siyang makikitang emosyon sa mga mata ko.
"Hmmm?"nagtataka niyang sagot sakin. Lumunok muna ko, bago ko binitawan ang mga salitang alam kong pagsisisihan ko buong buhay ko.
"Let's break up."
"Why?" she asked weakly.
"Don't make this hard for the both of us Andrea." Mariin kong saad sakanya. Pinipilit ko na burahin ang emosyon sa mukha ko.
"Then give me your goddamned reason Lavi!" Galit niya ring singhal sakin.
"Why are you breaking up with me? Okay naman tayo kahapon, kanina! What happened?" Pahina ng pahina ang boses niya habang unti-unti naring namumuo sa kanyang mga mata ang luha. Bahagyang umangat ang aking mga kamay para sana punasan ang kanyang mga luha pero agad ko iyong ibinaba. I should not. Pero hindi nakaligtas yun sa kanyang mga mata.
Mapait siyang natawa habang nakatitig sa mga kamay kong nakakumo sa gilid ko. She bit her lower lip and stare directly at my eyes. She stared at me for a long time, sinubukan ko.
God knows na sinubukan kong makipaglabanan ng tingin sa kanya pero hindi ko kaya. Hindi ko kayang titigan ang mga mata niyang puno ng hinanakit na ako ang nag-dulot sa kanya.
"Why are you doing this, Lavi?"mahinahon niyang tanong sakin.
"I just got... tired,"nakayuko kong sagot sa kanya. Napasinghap siya sa naging sagot ko sa kanya.
"Tired? Tang-ina Lavi! Pagod? Bakit? Bakit ka napagod? Meron... meron na bang iba?" Agad na napa-angat ako ng tingin sa sinabi niya.
How could she? How could she think na may iba? I was about to defend myself ng marealize ko na siguro... siguro mas okay na iyon nalang ang isipin niya.
Na niloko ko siya. It would be better than a break up with no reason right? Kaya naman matapang ko siyang hinarap at tinitigan sa mga mata.
"I'm sorry, Andrea. Hindi ko sinasadya," isang malakas na sampal ang sinagot niya sakin sabay ng pagtulo ng kanyang mga luha.
I'm sorry babe, I'm so sorry.
"Wag na wag kanang magpapakita sakin ulit. Get lost asshole!" mahinahon pero puno ng galit niyang saad bago ako nilampasan at umalis na palayo.
Ilang segundo pa ang lumipas at sabay sabay na umalpas ang mga luha kong kanina ko pa pinipigilan. Agad akong umikot paharap sa direksyon na tinahak niya. At nakita siyang tumatakbo palayo.
Gusto ko siyang habulin at aluhin sabihin na hindi totoo ang lahat ng ito na magiging ayos din ang lahat. But... who am I kidding? It will always be better this way.
It's safer this way.
Ilang oras pa kong nanatili sa lugar na yun bago ko napag-desisyunang umalis na. Habang nagdadrive ako ay nagtaka ko kung bakit napakatagal ng usad ng mga sasakyan. Binuksan ko ang bintana ng sasakyan ko at nagtaka ako ng makitang may mga taong nagkukumpulan sa isang bahagi ng daanan. Mukhang may na-aksidente pa.
Napahinga nalang ako ng malalim, gustong gusto ko nang umuwi. Napabuga nalang ako ng hangin at isasarado na sana ang bintana ng mahagip ng mga mata ko ang isang pamilyar na sasakyan. Agad akong nakaramdam ng kaba.
No. It's not. That's impossible.
Umiling ako, sinusubukang burahin sa isipan ko ang ideang namumuo dito. Tinignan kong muli ang sasakyan na nakabunggo parin sa harapan ng malaking truck na nakasalampak naman ang likuran sa isang malaking puno.
Nanginginig ang mga kamay ko habang mahigpit na nakakapit sa manubela. No, it can't be. Mariin akong pumikit at agad na nag-pakita ang imahe ng napakapamilyar na sasakyang iyon.
(PLAY MULTIMEDIA FOR BETTER READING)
Napatiim bagang ako bago ibinalik ang mga tingin sa sasakyang iyon. Kinagat ko nang mariin ang pang-ibabang labi bago nag-pasyang bumaba ng sasakyan. Dahan dahan akong naglalakad palapit sa aksidente.
'There's no reason, there's no rhyme
I found myself blindsided by'
Nababangga ko na ang mga taong nag-mamasid sa aksidenteng nangyari. Naramdaman kong may mga kamay na pumigil sakin habang papalapit ako sa sasakyang iyon.
'I got way too much time to be this hurt
Somebody help, it's getting worse
What do you do with a broken heart?'
"Sir! Hindi po kayo pwedeng lumapit!" saad ng isang officer nang subukan kong pasukin ang yellow tape habang pinipigilan akong lumapit.
"Bitawan niyo ko! No! It can't be! Andrea!" agad akong napatakbo ng remihistro sakin na sasakyan nga ni Andrea iyon. Sasakyan niya iyon at siya ang babaeng nakasubsob pa sa loob ng sasakyan.
Nag-mamadali kong binuksan ang pinto ng sasakyan at agad na sinapo ang mukha ng babaeng mahal na mahal ko. Agad na tumulo ang luha ko ng makita ko ang napakaganda niyang mukha na naliligo sa sarili dugo.
'Once the light fades, everything is dark
Way too much whiskey in my blood
I feel my body giving up
Can I hold on for another night?
What do I do with all this time?'
"Andrea!! No! No..." sinubukan ko siyang gisingin sa pamamagitan ng mahihinang tapik sa kanyang mukha. Patuloy ang pag-agos ng mga luha saking mata. Pinipilit ko siyang gisingin patuloy kong tinatawag ang pangalan niya.
"No!! Andrea! Please!!" pakiramdam ko mawawala ako sa katinuan sa nakikitang estado niya ngayon. Ito ang iniiwasan kong mangyari, tang-ina! Pero ano 'to? Bakit nag-kaganito?
"Sir? Kilala niyo po ba ang pasyente? Andyan na po ang medic kailangan na siyang dalhin sa ospital." narinig kong kausap sakin ng officer.
'Every thought's when it gets late
Put me in a fragile state
I wish I wasn't going home'
Hawak ko nang mahigpit ang mga kamay niya habang nakasakay kami sa ambulansya, sinusubukan ng mga medics na irevive siya. Hindi parin matigil sa pagtulo ang mga luha ko habang marahan kong paulit-ulit na hinahalikan ang mga daliri niya. Whispering how much I love her and how sorry I am for what I have done earlier.
'I'm praying but it's not enough
I'm done, I don't believe in love'
Pagkarating na pagkarating sa ospital ay agad siyang pinasok sa emergency room at patuloy na sinusubukang i-revive. Habang pinipilit siyang irevive ng mga doctor ay dumating na rin ang pamilya niya alam kong sunod sunod na ang tanong ni Ara sakin but I can't find the strength to answer any of her questions.
'I got way too much time to be this hurt
Somebody help, it's getting worse
What do you do with a broken heart?
Once the light fades, everything is dark
Way too much whiskey in my blood
I feel my body giving up
Can I hold on for another night?
What do I do with all this time? Yeah'
Pakiramdam ko bingi at bulag na ko sa lahat ng nangyayari, wala nakong pakialam kahit naliligo narin ako sa dugo at kahit na namamaga na ang mga mata ko sa kakaiyak.
Wala na kong pakialam sa lahat, ang gusto ko na lang ay makitang dumilat muli ang mga mata ni Andrea. I want her to assure me that everything will be alright. That she'll be alright. Yun lang, ayos na ko. Wala na kong pakialam sa lahat ng nangyayari.
'I drive circles under street lights
Nothing seems to clear my mind
I can't forget
It's inside my head, so
I drive, chasing Malibu nights
Nothing seems to heal my mind
I can't forget'
And just as I thought this day is getting worst, my whole world shattered. I heard Andrea's family breaking down. My nightmare just started after hearing the doctor's voice.
"Time of death 8:30 p.m. I'm sorry for the lost."