Pinapanood kami ni Chances, kami ng mga bata habang naglalaro at siya naman ay nakatayo lang sa may pintuan. I gestured her to come but she shook her head. Nginitian niya ako kaya ibinalik ko rin sa kanya ang ngiting iyon. That afternoon, hiniling ni Chances na umuwi na kami sa sarili naming bahay. E hindi ko naman mahindian ang asawa ko e. Nalungkot pa nga si mama sa naging desisyon naming mag-asawa.
"What do you want for dinner, love?" Malambing na tanong ni Chances na nakayakap sa'kin mula sa likuran.
"Can I have you for dinner?" Pilyong tugon ko.
"Ang landi mo." Pagtataray niya, talagang inirapan pa ako. "I'm serious, what do you want for dinner? Do you crave for something or shall I just cook your favorite?"
"My favorite."
"Noted, Mr. Harrison." Aniya at tumalikod na agad.
"I love you, Mrs. Harrison."
She halted from walking away. From a smile, I turned to frowns. Kahit nakatalikod siya, alam kong umiiyak siya kaya lumapit na agad ako.
"Babe? What's wrong?"nag-aalalang tanong ko.
"I'm sorry."
"Sorry? Baby, para sa'n?"
Sa halip na sumagot, yumakap siya sa'kin. Kinakabahan tuloy ako pero wala naman akong ibang magawa kundi ang yakapin din siya.
"Mahal na mahal kita, Zacc."
"Mahal na mahal na mahal na mahal kita." Nakangiting sagot ko na nagpaluha lang sa kanyang lalo. Hinawakan ko si Chances sa magkabilang pisngi. "Will you tell me please? What's bothering you, babe?"
"Nothing Zacc," She replied with her charming smile. "Masaya lang ako na... na nandito tayo, magkasama tayo. Masaya akong alam ko kung sino ako. I'm happy I am home."
"I love you, babe. Masaya din akong bumalik ka. Kaya 'wag ka na ulit aalis. 'Wag kang mawawala ulit. 'Wag mo akong iiwan."
Hindi ko na siya binigyan ng pagkakataon dahil inangkin ko na ang nakaawang niyang labi. Iginiya ko siya pabalik sa loob ng study. Nang makapasok kami, hindi ko pinutol ang halik habang nila-lock ko ang pinto.
After an hour or more, the surface had our clothes and ceiling stared at us in each other's arms, in each other's warmth. We were silent until I whispered to her what I want her to always remember.
"I love you, Chances."
Humigpit ang yakap niya sa'kin saka ipinikit ang mga mata.
"I love you, babe." Pag-uulit ko habang dumadapyo ang kamay ko sa buhok niya.
She looked up to me, offering me generously her smile. "I love you, Zacchary."
Habang ginagawa ko ang kailangan kong gawin sa study, nagpaalam ang asawa ko na magsimula ng magluto para sa hapunan. Quarter to seven ng lumabas ako ng silid para hanapin ang mag-ina ko.
"Is it really dead, mommy?" Chance sadly asked and I started to feel nervous. What's dead?
"It's okay baby."
"Mommy, the babies of that mouse will surely be looking for her." Our daughter insisted.
"They still have daddy-mouse so their babies will be okay."
"Who sent it to you by the way mom?" Zac finally interfered.
"No. No one, sweetheart. Come on, give mom a kiss before we call dad for dinner." Our kids willingly came to her giving her hugs and kisses. "Please don't tell dad about the dead mouse, okay?"
Dahil sa sinabi niyang 'yon, hindi na ako mapakali. Hindi ko rin siya magawang tanungin dahil ang gusto ko, kusa niyang sasabihin sa'kin 'yon. Sobrang tahimik tuloy namin habang kumakain.
"More fried chicken, princess?" Chances asked our daughter. She's attentive to them but is not paying attention to me. Maybe, it's guilt screaming at her.
"I'm full, mom."
"Okay. Come on down. Let's wash your hands—" Pinigilan ko si Chances na makalapit sa anak namin. "Zacc?"
"Alice!" Tawag ko sa yaya ng mga bata na nagmamadali namang lumapit. "Pakiasikaso si Chance."
"Zacc, ako na." My wife insisted.
"Sit down, Chances. Hindi ka pa kumakain e."
"Daddy's right, mom. You haven't eaten anything yet." Nag-aalalang wika ng isa pang anak namin.
Nang kunin narin ni Alice si Zac matapos kumain, kinausap ko na si Chances na ngayon ay napakatahimik. Hindi niya parin ginagalaw ang pagkain niya.
"Is there something you want to tell me, baby?"
She smiled awkwardly at me and then shook her head. I know it when you lie, Chances. Stop trying. Gusto ko sanang isatinig pero may kung anong pumipigil sa'kin.
"Kumain ka na," Aniya. "Hindi mo ba nagustuhan ang luto ko?"
"Love, malapit ko na ngang maubos o. Ikaw 'yang hindi pa kumakain."
Sumandok ako para subuan siya. Nag-atubili siya nong una pero hinayaan niya rin ako sa huli.
"Sorry kung... para akong wala sa sarili," Pahayag niya matapos ang hapunan. Nasa porch kaming dalawa. Nakaupo siya habang nakahiga naman ako sa hita niya. "Sorry, Zacc."
"You don't have to, babe. Just promise me you won't keep something from me." I said to make her tell me about what she and our children talked about before dinner.
Tumango siya habang nag-iiwas ng tingin. May mali talaga e. Maliban sa may itinatago na siya sa'kin, hindi na niya ako tinitingnan sa mata sa tuwing nag-uusap kami. Lagi siyang nag-iiwas ng tingin e hindi naman siya gano'n.
"Alam mo, Zacc, napakaperfect ng bahay na 'to. Kuhang-kuha 'yong ginuhit kong bahay na gustong-gusto ko."
"You remembered that you designed this house?" I asked, surprised at her statement.
"Oo. Marami akong naaalala, Zacc. Paunti-unti." Nakangiting tugon niya.
"Tulad ng?"
Ngumiti siya tapos umiling. Tuwang-tuwa siya sa iniisip niya ah. Ano kaya 'yon?
"Naaalala ko na minsan mong pinagselosan ang professor ko."
"Nope. I wasn't jealous at that time." I denied.
"Okay. Hindi daw e. So hindi na." She stated, rolling her eyes afterwards. "Naaalala ko rin na nagseselos ka kay Arlo."
"Ba't naman gano'n babe? Lahat nalang ng naaalala mo, nagseselos ako?"
"Haha. E ikaw kasi, hindi ka nagbabago. Seloso ka pa din." Sagot naman niyang hindi ko maipagkaila sa sarili ko. When it comes to her, I am so possessive. I am always jealous.
"Hindi ako ganito. Lalo na no'ng kami pa ni Divina. I let her go out with anyone she likes to. Sa'yo lang talaga ako nagkakaganito. Dumagdag pa ang Sa-ack na 'yon. Tss."
"Ano ba'ng meron kay Sac?" I can tell that she enjoyed our conversation. Nakangisi e habang ako rito, nagngingitngit na. "Hindi naman naging kami."
"Pero sobrang mahal na mahal mo."
"You don't know anything, Zacc." Seryosong wika niya. "Akala ko din, sobra ko siyang mahal. Pero ang salitang sobra, nakita at napatunayan ko lang 'yon ng mahalin kita. Paano ko nakakayang magsakripisyo, isantabi ang nararamdaman ko para sa isang taong hindi ko naman lubos na kilala? Even when you were still a stranger Zacc, sobra kitang mahal. I was always so willing to sacrifice for you. And I still am."
Pinunasan ko ang luhang pumatak mula sa mga mata niya.
"Gano'n din naman ako, babe. Mahal na mahal kita."
"Gusto ko ng maaalala lahat ng masasayang sandali na kasama ka, Zacc. Gusto kong baunin ang mga 'yon kung sakaling—"
"Babe?" Napatayo ako sa sinabi niya. Hinawakan ko siya sa magkabilang pisngi. "Wag kang magsasalita ng ganyan. Wala akong pakialam kung hindi mo na maalala lahat ng 'yon, gagawa tayo ng mas masayang memories. Babe, don't ever say that again."
She didn't say anything. While I stared at her eyes down to her rosy lips, I gave in to my temptation and kissed her lovingly.
"Promise me babe. You are not going anywhere."
She just closed her eyes; she's not speaking up. Once again, I claimed her lips. She kissed me back.
"Promise to stay with me forever, Chances. Please..." Pagsusumamo ko.
Matapos niya akong titigan, hinalikan niya ako ng matagal saka ako niyakap. Narinig ko siyang nangangako sa'king hindi aalis pero mas malinaw sa'kin ang pintig ng puso niya, ang puso niyang nagsisinungaling sa'kin.
"Lagi mong tatandaan na mahal na mahal kita."
"I don't want to hear that, Chances. I don't even care if you love me or not." I cried out. "Babe, I just want you to stay."
"I am. I am not going anywhere, Zacchary. Dito lang ako, dito sa tabi mo."
"Pangako?"
"Oo naman." She lied again.
Ayaw kong matulog ng gabing 'yon dahil ayokong magising na wala na siya sa tabi ko. Yakap-yakap lang namin ang isa't isa na nakabukas ang mga mata at hinahayaan ang mga puso na mag-usap para sa'ming dalawa.
"Zacc?" Tawag niyang bumasag sa katahimikan ng gabi.
"Mahal ko?"
"Gusto kong magkaroon ng kapatid sina Zac at Chance. Ikaw? Ano sa tingin mo? Do you think it'll be okay for them?"
"Babe?" Napabaling ako sa kanya para matingnan ng maayos ang mga mata niya. She's damn serious.
"Gustong magkaanak ulit tayo tapos nandito ako mula pagpapanganak hanggang sa pagpapalaki sa kanya." Wika niya. Nahihimigan ko ang lungkot sa boses niya nang sabihin 'yon.
"Chan?"
Umiling siya saka pinunasan ang luhang nakawala sa kanyang mga mata.
"Nevermind. Minsan lang talaga, nakakabaliw sa tuwing iniisip ko ang lahat ng nangyari sa'kin."
"Shh. Okay naman sa'kin e. Kung gusto mo, punuin pa natin ang bahay. Sampu pang anak, kaya mo?" Pagbibiro ko para patawanin siya. Nagtagumpay naman ako. "Isang dosenang anak. Ang saya no'n."
"Isang dosena? Baka naman, magiging kaedad ng bunso natin ang anak ni Chance o kaya ni Zac." Tumatawang saad niya.
"Ayaw mo no'n? May kalaro agad ang apo natin." Giit ko pa. Tumawa ulit siya do'n.
"Ewan ko sa'yo, Zacc. Timang ka talaga."
Hindi ko pinansin ang sinabi niya. Dinadampian ko ng maliliit na halik ang likod niya.
"Zacchary, ano'ng ginagawa mo?" Sita niya sa'kin. Nagpatuloy ako sa ginagawa ko. Maingat na ibinaba ko ang manipis na strap ng suot niyang night gown. "Zacchary?"
"Hmm. Babe, ang dami ng sampu. Kailangan na natin silang simulan na gawin ngayon."
Napuno ng halakhak ang silid naming mag-asawa. Akala niya siguro nagbibiro ako dahil ayaw niya paawat sa pagtawa. Nang siilin ko siya ng mainit at mapusok na halik, sumeryoso ang mga mata ni Chances na nakatitig sa'kin.
"Para kang panaginip, Zacc. You are so perfect to be real." Sambit niya.
"Hindi ka nananaginip Chan. Totoo ako. Sa'yo lang ako at akin ka lang. Hindi tayo panaginip."
Hinaplos niya ang pisngi ko. For like a minute, tumambay ang malambot niyang daliri sa labi kong kanina pa nagpipigil na halikan siyang muli.
"Let's make this night ours, Zacc. Just ours. Let's own the night. Take me somewhere I will never forget."
We shared thousand kisses that night. It was like forever. And I have to agree with her, it was like a dream. We were like a dream; that night was like a dream. It was so perfect to be real.
But do you know what is something I hoped in my heart to be just a dream? Me waking up without her by my side.
"Babe?"
I checked first the shower. She's not there. Then, I went to the kitchen but she isn't there too. My toes stumbled in panic, my heart wanted to stop beating. But I was determined to find her. I checked our kids' rooms but my wife is not there as well.
"Chances?" Tawag ko habang nilibot ko ang buong bahay. Lumabas pa nga ako nagbabakasakaling nasa labas lang siya, dinidiligan ang mga halaman at bulaklak. "Chan?" Unti-unti ng namuo ang luha sa mga mata ko. "Chan? Chances? Mahal ko? Babe, where are you?"
Please don't. Don't be gone again, babe.
Alam kong panay ang pagpatak ng luha sa dalawang mata ko pero wala akong pakialam sa mga sandaling 'yon maliban sa mahanap ang asawa ko. Iyon lang ang nakikita kong mahalagang bagay ng mga sandaling 'yon.
"Sir Zacc? Sino po ang hinahanap niyo?" Tanong ni Cristy nang magkasalubong kami sa may sala.
"Si Chances? Nakita niyo ba siya?"
"Po? E, may... Maaga hong gumising 'yon. Ipinagluto niya pa nga po kayo ng agahan e."
Bumalik ako sa kwarto at dumiretso sa porch nito. May pagkain ngang nakahanda sa mesa, may fresh na bulaklak sa vase na nasa gitna ng mesa. Pero hindi iyon ang una kong napansin. Isang sulat ang nagpaiyak sa'king lalo.
Sulat na galing sa asawa ko. Sulat na nagpahiling sa'kin na sana panaginip lang ang lahat ng 'to.