Chapter 51: End
Carmela's POV
Hinila ni Robert ang upuan na kinauupuan ko hanggang sa makarating kami sa isang liblib na lugar, we took the stairs, and if I counted it right, nasa pangatlong palapag kami ngayon. Tumatawa-tawa pa siya habang hinihila ako. To be hones, I'm nervous. Hindi ko alam kung makakaalis pa kami rito. Knowing him, pang-ilang beses na 'tong pagkikita nila ni Nash at hindi niya pa nakakamit ang gusto niya. He even shot his own sister! Who's in the right mind to do that?
I sighed. I just wanna see the dawn of tomorrow.
Hinawakan niya ang panga ko at ngumisi. "Alam mo Carmela?"
"Hindi pa. Ano 'yon?" Wala na akong panahon makipaglokohan sa kanya. Ngayon, gusto ko nalang siyang murahin at pilosopohin. Calculating all the possible chances of getting out of here is really low. I don't want to be egative pero 'yon ang nakikita ko. I don't even know kung nasaan sina Nash because the last time I saw them, he just smiled at me and hid somewhere here.
"Hindi ka naman dapat kasama sa larong 'to."
"I geim-e pohamdoeji anh-eun iyuneun mueos-ibnikka?" I smirked. (If I'm not included in this game, why am I here?) Nakita kong kumunot ang noo niya kaya mas lalong lumawak ang ngisi sa mukha ko.
"Fuck you! I can't understand what you said!" He screamed.
"That's the point, I used korean language para hindi mo naiintindihan? Ang lakas mong gumawa ng ganito when I know you're just using me as a bait para manghina si Nash! You know he'll only get strong when you're torturing me, right? You are so stupid, damn!" I faked a laugh at mas lalo niyang idiniin sa ulo ko ang baril na hawak niya.
"And why is that, Carmela? Why do you think he'll only get stronger because of you?"
"Yeah, I'm his weakness and at the same time, I'm his damn strength. He's stronger than you know. And what the fuck is wrong with you, Cruz? Itinuring ka nilang kaibigan pero dahil lang sa mali mong pagdududa ay umabot sa ganito? Tangina, anong trip mo sa buhay? Kung bored ka, magpahinga ka lang. You're playing this kind of games when you don't even know if you're reason for doing this is valid or not! It's because of your pride and envy, isn't it? Tell me if I'm wrong!"
"You don't know anything."
Umiling ako, "I do know everything."
Tumawa lang si Robert sa sinabi ko. If lying is a sin, then I'm going to hell for doing this. I don't know even a single thing about them. We, the Alcantaras, don't have a connection about the Cruz. Nasa ibang bansa ang parents ko dahil sa business. They don't even know what happened to me, kahit nung kay Escuin. Hindi ko na gustong makarating 'yon sa kanila dahil busy na rin sila. And besides, I can manage.
"Alam kong ikaw ang nagpapatay sa mga magulang mo."
"W-what? How?" Why is he stuttering? Natatakot ba siya dahil nagkukunwari akong alam ko ang lahat kahit hindi? Gosh, napakadali niyang lokohin! I have my wits, Robert, 'wag kang pasigurado na kaya mo ako. I may not be good in fighting physically but I can attack you mentally and emotionally. Everyone has it soft spots in their head, I just need to find his.
"I was there that day."
"You got me. Yup, you're right. Ako ang nagpapatay sa sarili kong magulang."
"Kung ganun, ba't mo kami pinapahirapan? You are so fucking dumb! My god, Cruz!"
"Wala. Gusto ko lang. Ang dami mong dada! Kung tuluyan na kaya kita!" I chuckled when he said that.
"Fucking stupid, kung gusto mo na talaga ako tuluyan, ginawa mo na kanina. Kaso hindi diba? It mean that you're regretting this dahil alam mong kayang-kaya kita patulan gamit lang ang mga salita. Ay oo nga pala, words are daggers. They are sharper than knives, they can engage in your mind more dangerously. If I'm wrong, kill me now." I am challenging him now.
"Hmm, I don't want to agree to you but you're right. Pero kapag kinalabit ko 'tong gatilyo ng baril na hawak ko. Let's see if you're words can kill me." He smirked.
I shrugged. "Let's see."
I rolled my eyes, wala siyang kwentang kausap. His rebutts are predictable, madaling hulaan kung ano ang isasagot niya kaya mas madali akong nakakapag-isip ng isasagot sa kanya. Hinila ng hinila ni Robert ang upuan na kinauupuan ko. Nanghihina na rin ako hindi lang dahil sa mga palo at pahirap sa akin kanina. Isa na rin sa rason ay ang sakit ko. Pinipilit kong 'wag isipin 'yung karamdaman ko pero ni minsan hindi ko dapat ipakitang nahihirapan na siya sa kalaban namin.
If Robert sees me weak, he can use it against me and Nash. I won't let that happen.
"Ang tanga ni Nash, diba?" He said out of nowhere.
"Motherfucker." I whispered.
"Filthy mouth tayo dyan, Carmela? Ang ganda-ganda ng pangalan mo pero ang dumi ng bibig mo!"
"Oh edi sana ikaw naglagay ng pangalan sa birth certificate ko. Napakabobo mo." I laughed and he also did. He glanced at his back making sure if Nash wasn't here.
"Alam mo, kawawa ka naman. May sakit ka na nga, nandito ka pa."
"I can die anytime, Cruz. I don't really care if I day today but make sure I can see the light of dawn tomorrow. And of course, I wanna see you in jail before you pull the trigger." Nginuso ko ang baril na hawak niya. Napahalakhak nalang siya. Well, I'm impressed. I can hear the laugh of the devil. I didn't know that the devil has his human form named Robert Yap Cruz? Ang pangit.
"Eh ba't 'di natin paagahin?"
"Ba't 'di mo unahin sarili mo?" I rolled my eyes.
"Stop with the bitch attitude, Carmela. You don't want me to pull the trigger straight to your damn head."
"Then pull it, moron. Puro ka panakot, hindi mo naman ginagawa. Tangina, ang galing mo magsalita, 'di mo naman magawa? What's the difference of you and my ex-boyfriend? Damn, you are all scared cats!" I laughed. Diniinan pa ni Robert 'yung pagkakatutok ng baril sa ulo ko pero ni katiting na takot, walang na akong nararamdaman. Is it because of my numbness? Dahil nasanay na ako sa mga ganito? After all this, did he really think that I can feel fear? Anytime, pwede na akong lagutan ng hininga.
If he pulls the trigger, I'm dead. If he slits my throat, I'm dead. Even if I survive this day, I'm already dead inside. My days are already counted so what am I expecting? Fuck, madodoble lang yata ang rason ko para maghanda para sa araw na 'yon. The day where everyone loves me and cares for me. 'Yan naman talaga ang totoo, mahal ka nila kapag nakita ka na sa sarili mong kabaong. They'll cry because of regrets and sadness. But when you're still alive, they mostly mock you, not adore you. The irony of life.
Ilang minuto pa kaming nanatili doon sa kinalalagyan namin hanggang sa tabigin ni Robert ang tela na nasa harap namin at lumabas. Inilagay niya pa ang baril sa bulsa niya. Shit, he's so stupid! Bakit niya nilagay sa bulsa ang baril niya knowing na nandito pa sila Nash?
"Yow Cruz, kamusta ang talkshow?" Sigaw ng isang kalalakihan na nasa likuran ni Robert habang tinutukan siya ng baril. Lumingon ako at nakita ko si Nash. Kanina pa pala niya kami inaabangan sa loob. I know why he didn't went inside the cloth awhile ago. He wanted to make surethat there's no fast danger for me. I saw his eyes, his dark eyes flashed anger and sarcasm.
Kinuha uli ni Robert ang baril at itinutok uli sa'kin. Tinignan lang 'yon ni Nash at tinawanan lang siya ni Robert. "Sa tingin mo, Nash, mapipigilan mo pa ako? Isang putok ko lang dito sa mahal mo baka magpakamatay ka dyan eh." Halakhak ni Robert at diniinan pa rin ni Nash ang pagkakatutok niya ng baril. Robert didn't even flinch. He just stood there like he's ready to meet Death.
"I'm telling you Robert, put that goddamn gun down." Mahinahong sabi ni Nash pero 'di pa rin nagpatinag si Robert.
"Last chance, ibaba mo o ipuputok ko 'tong baril sa bungo mo?" Sigaw ni Nash. Unti-unting binaba ni Robert 'yung baril niya pero agad din niyang sinuntok si Nash. Hindi nagdalawang-isip si Nash kung hindi iputok ang baril sa kanang balikat ni Robert. Napadaing sa sakit si Robert. His screams echoed the whole place. Napangisi nalang ako nang kunin ni Kyle ang upuan at kalagan ako. He brought me somewhere far from the two men but I'm still here in this disgusting place. I can still hear their voices and I can still see them. I wonder of the Korean police knows about this?
"Fight fair and square Nash. 'Wag kang bakla." Sabi ni Robert at ngumisi. Binato ni Nash ang baril niya sa tabi. Unang dalawang suntok ni Robert ay naka-ilag si Nash. Sinuntok ni Nash si Robert pero hindi pa rin siya natitinag. Sinipa ni Robert si Nash na naging dahilan ng pagbagsak niya. I want to come near him and save him but I can't. My legs can't function clearly becuase of the hits they received earlier.
Walang akong nagawa kung hindi pigilang umiyak at sumigaw. Jasper told me not to call the cops dahil maski kami ay madadamay at malalaman ito ng ibang tao. They wanted to keep it lowkey but I don't. I grabbed my phone in my pocket but I remembered that I left it in the hospital earlier this day. From here, I can see them fighting against each other. Sila Jaeden ay nasa baba habang kinakalaban ang mga kampon ni Robert. Nakatayo si Nash at sinipa rin si Robert pero sa 'di inaasahan ay dumaplis sa balikat ni Nash ang isang kutsilyo na tinatago ni Robert sa kanyang bulsa.
"Nash!" I screamed. Both of them looked at me. Robert was about to come when Nash blocked the way. Lumayas ka dyan! Kapag nagkamali ka ng tingin, masasaksak ka niya! 'Wag kang feeling superhero ngayon dahil nakalagay na ang isa mong paa sa hukay! Sinapak ni Nash si Robert sa panga na nakapagpatumba sa kanya, dali-daling pumunta sa'kin si Nash at niyakap. Oh shit, not now! I can't cry right now!
"Nash, don't be a superhero now! You are digging your own grave! Fuck it, let him come to me! You're time of protecting me is done! I love you so please don't sacrifice yourself for me! If this is my time, then let it be! D-don't be Superman because you're my man, please!" Pagmamakawa ko sa kanya. He shook his head and claimed my lips quickly.
"That's the reason why I'm here, Carmela. I'm your man so I'm protecting you. I'm sorry but I can't let him touch you again. Stay here. I love you," he said then went back to Robert. Agad siyang sinalubong ni Robert gamit ang kutsilyo pero agad din siyang nakailag. Tangina, I need to do something!
"Ngayon, sinong bakla? You said to fight fair and square, now you're using a knife? How equal, Cruz." Saad ni Nash habang hindi iniinda ang sakit na dala ng sugat.
"No, Nash. Sinong tanga? You didn't even see that coming? Have your eyes check!" Sagot naman ni Robert. Ngumisi lang si Nash. Sunod-sunod ang sugod ni Robert gamit ang kutsilyo, minsan nakakailag si Nash pero minsan ay natatamaan siya nito. I can see blood falling from his arms and shoulders. Nakakita ako ng ilaw galing sa isang cellphone pero medyo malapit na 'yon sa kinaroroonan nina Nash. I need to get that phone! Hindi na ako nag-dalawang isip na pumunta doon kahit ika-ika ako maglakad. I really tried my best not to make them see me but I guess I was wrong.
"Damn! Fight like a man, Cruz!" Pang-aasar ni Nash. Iniinis niya na lamang si Robert pero kumakagat naman 'tong si Robert. Nawala ang ngisi sa mukha ni Nash nang makita ako.
"Carmela, what the fuck, get back there!" Agad siyang hinampas ng kahoy sa ulo ni Robert at malakas na tumawa.
"Rule number one in combat, never let anything distract you from your enemy. Hindi niyo na masisinagan ang araw bukas, Villanueva." Saad ni Robert.
"Ikaw? Kailan mo masisinagan ang araw? Kailan? 'Pag patay ka na? You're living in a dark world, Cruz. You're solitude won't last long dahil makakasama mo na ang mga kampon ng demonyo katulad mo!" Sabi ni Nash na may nakakalokong ngiti kahit na nakahiga na siya. Natatawa siyang tumayo. He glanced at his friends who's busy fighting Robert's kids. Sinugod lang nang sinugod ni Robert ang kalaban niya, nakakuha si Nash ng malaking tubo, kahit hinang-hina na, pinalo niya ang tubo sa ulo ni Robert.
"Shit!" sigaw ni Robert habang hawak ang ulo niya. Nagpatuloy ang laban, duguan na si Robert kakapalo ni Nash, at ganoon din ang isa, ilang saksak na ang nakukuha niya kay Robert pero 'di pa din siya sumusuko.
I successfully got the phone pero agad akong nakaramdam ng pagbigat ng paghinga ko. Shit, I didn't take my medicines! Napansin ako ni Nash na nanghihina at nakita kong napatulala siya. At parang 'yon nalang ang hinihintay ni Robert. Ang bilis ng pangyayari. I can't see it well but I saw Robert kicked Nash and planted multiple stabs in his stomach. He even hit Nash in the head with a rock. Pinilit itong pigilan ni Nash pero hindi na talaga siya makatayo.
Jasper shot Robert in his legs. He screamed pain and murder. Kahit na masakit ang nararamdaman ni Nash, pinilit niya pa rin akong tignan at ngumiti habang unti-unting binabalot siya ng sariling dugo. Napahawak ako sa dibdib ko. I can't breathe!
Nakatalikod si Robert sa kanya at tumatawa na parang baliw at ipinapamuka kina Jasper na wala na ang kaibigan nila. Jasper smirked and keeps talking to Robert bout ridiculous things like how he wanted to be a phenomenal dancer. It's all nonsense. I wanted to laugh at what Jasper's doing pero napigil ito nang makita kong kinuha ni Nash ang baril at itinutok sa ulo ni Robert.
"Not yet, asshole." Matigas na sabi ni Nash at ipinutok ito sa ulo niRobert. Jaeden grabbed the chance to kick him in the back that made Robert fall to the first floor of this building.
Nanghina na ako ng tuluyan hanggang sa umikot ang paningin ko at unit-unting nawawalan ng malay. Napaupo nalang ako sa sahig at pinipilit idilat ang mata. Huling nakita ko ay ang tuluyang pagahiga ni Nash sa lapag at ang pagngiti niya dahil sa wakas ay tapos na ang lahat. Hawak niya ang tyan niya at pinipigilan ang paglabas ng dugo. He's adding more pressure to it. I know he's stopping his screams of pain. He tried his best to crawl beside me until he successfully did and held my hand tightly as he can.
"I-I love you..." He whispered as I feel his grip loosen. I closed my eyes when I saw him lose consciousness.
I love you too.
---------------
Jaeden's POV
Robert is fucking dead and we have no idea kung gaano karami ang ni-recruit niya ngayon. After I kicked him awhile ago, tuluyang nawala ang lakas ko. I heard sirens outside. They are late! Fucking late! We never wanted to let the cops know until we, ourselves, solve this case. I looked outside the window at nakita ko ang pagdating ng pulis ng Korea, ni Nathan, at ng ambulansya. Hinayaan kong makipag-usap si Alyza sa mga pulis para sabihin ang lahat. Wala kaming inaksayang oras para puntahan ang dalawa.
"Kyle! Dalian mo nga! Para kang pagong, gago ka. Come here! Bilisan mo!" Sigaw ni Jasper. Nanghihina na kaming tatlo, pero kailangan pa rin naming lumaban para sa mga pamilya at kaibigan namin.
Tumigil ang mundo ko sa nadatnan ko, I screamed. Sugatan si Carmela at walang malay samantalang si Nash ay naliligo sa sarili niyang dugo habang hawak ang kamay ni Carmela. Napapikit nalang ako sa sobrang inis at pinutok ang baril ko sa taas at ibinato 'yon sa kung saan. Tangina! They don't deserve this! Neither of us do! Fucking Cruz, mas masahol pa kay Escuin!
Binuhat ko si Nash samantalang si Kyle naman ay kay Carmela. I need them to live! Putangina! I can't lose another friend just like how I lose my childhood bestfriend years ago!
Isinakay na namin sila sa ambulansya, at dumiretso kami kaagad sa hospital. Doon namin naabutan si Angelica, Lia, at Kathryn na nakatayo sa labas at palakad-lakad. Dali-daling nilagay sa stretcher ang dalawa at itinakbo papasok sa hospital. Bakas pa ang dugo ng dalawa sa puting tela na kinahihigaan nila. Agad humagulgol sa iyak ang mga babae at yumakap sa'min.
"Jaeden, tell me they're going to be alright. Please." Sabi ni Lia habang nakayakap sa akin at umiiyak. Hinalikan ko nalang ang noo niya, dahil kahit ako hindi ko alam ang isasagot sa kanya. Nang makaupo kami sa loob, we called Carmela's parents. If Nash's parents were still alive, I know they still care for him.
"I don't know, Lia. I'm sorry. But one thing's f-for sure, this isn't the end for the both of them. Let's t-trust the Big Guy above." My voice broke.
This isn't the end for Nash and Carmela.