May mga tanong talaga sa aking isipan na nanatili simula nang magkaisip ako sa bahay ampunan. Hindi tulad ng mga bata na nakakasama ko roon, lagi akong nagtatanong kina sisters kung saan ang pamilya ko, bakit ako naroon at bakit walang gustong umampon sa akin. Kahit hindi naman nagkulang ang mga madre na bigyan ako ng atensyon, naroon parin ako masasadlak sa pangungulila sa totoong pamilya. Gusto kong magtanong sa kanila kung nasaan ang mga ito, na ibigay nalang nila ang kinaroroonan ng mga ito at kung pwede ay ako nalang ang maghanap sa pamilya ko, pero lagi nilang sinasabi sa akin na huwag na huwag akong mawawalan ng pag-asa dahil darating ang ate ko, ang nag-iisang pamilya ko na tatanggap sa akin.
Halos araw araw akong nagdarasal sa butihing Panginoon na sana ay dumating na siya. Ngunit araw araw din naman akong nadidismaya.
May mga bata akong nakasama na kasabayan ko nang lumaki sa bahay ampunang iyon, dumating ang mga oras na inampon na sila at ako na lamang ang natira. Napag-iwan na ako, maging ang taong nag-iisa kong nakasama sa bahay na iyon ay iniwan na rin ako.
Mula magka-isip ako ay gusto kong malaman kung bakit nandito ako sa lugar na ito. Bakit hindi ako katulad nang mga napapanood ko sa telebisyon, bakit sila may mama, may papa, ang iba ay may kapatid pa. Ang saya nilang tingnan. Isang nanay na nag-aalaga sa mga anak at ang tatay na aalis ng umaga sa bahay upang maghanap-buhay. Gusto niyang maranasan 'yon. Na may inang tutulungan niya sa gawaing bahay at ama na ipagtitimpla niya ng kape.
Minsan, matatagpuan ko nalang ang sarili ko na nasa garden. Yon na ang ginawa kong paraan upang malibang at maihiwalay sa isipan ko ang maraming katanungan. Naging panglipas oras ko na ang pagtatanim at pag-aayos ng hardin ng bahay ampunan. Hinahayaan naman ako nila sisters pero hindi talaga mawawala ang mga taong walang alam kung hindi ang makialam ng buhay ng may buhay. Sina Carla at Marine ang madalas na umaapi sa akin doon, wala akong ideya kung bakit nila ginagawa 'yon.
Hindi ako madalas mapili sa mga activity o kahit na saang pagtitipon ng bahay ampunan. Sila, mayroon silang mga kaibigan. Ako, nanatiling malungkot ang buhay.
"Aalis na ako bukas dito. May mayamang mag-asawa ang aampon sa akin" 'yan ang narinig ko nang papasok ako sa silid naming mga babae. Sina Carla 'yon at Marine. Naroon nanaman ang masungit na tingin nito nang mapansin ang pagpasok ko. Mukhang mas lalo niyang nilakasan ang boses para marinig ko. Hindi talaga siya nagsasawang awayin ako, buti nalang at naroon si Kuya Christian upang ipagtanggol ako.
Si Kuya Christian ang pinakamatandang orphan na kasama namin. Marami ang gustong umampon sa kaniya pero lagi na lamang siyang gumagawa ng paraan para lamang hindi siya umalis sa bahay ampunan. Minsan ay hahagisan niya ng palaka ang mga may balak umampon sa kaniya, minsan naman ay magkukunwari siyang lampa. Nang minsan ay natanong ko siya kung bakit niya 'yon ginagawa, ang sabi niya sa akin ay wala siyang balak umalis doon, gusto kasi niyang balikan siya ng mama niya kaya hindi siya pwedeng umalis doon. Isa na raw din dahilan ang ayaw niya akong iwan.
"Talaga?" Manghang-mangha si Marine sa narinig mula kay Carla. Nasagap ko na ang balitang aalis na nga si Carla rito, may umampon kasi sa kaniya na mag-asawa.
"Oo, buti pa ako. Ang dinig ko ay si Erriah ang dapat nilang aampunin pero dahil mahina siya at walang kwenta ay ako nalang ang kukunin nila. Malusog raw kasi ako at hindi sakitin" proud na proud na sabi nito.
Tulad ng isang babasaging pinggan na nahulog sa sementong sahig, ang puso ko ay parang pinagpirapiraso. Alam ko naman ang pare-parehong dahilan ng nagtangkang pumili sa akin. Pagkatapos malaman ang kahinaan ng puso ko ay kasunod noon ang pagtanggi o pag-urong nila sa pagpili sa akin.
May nagtangka nang umampon sa akin. Marami-rami na rin pero pagkatapos nilang malaman na may sakit ako ay hindi na nila ako inaampon. Ayaw raw kasi nila ng pabigat.
Hindi naman nagkulang sila sisters na palakasin ang loob ko sa tuwing nangyayari ang bagay na 'yon. Lagi silang nakadamay sa akin kaya kahit kailan, hindi naging mahirap bagay na 'yon sa akin. Isa pa ay hindi na ako umaasa na mayroong pipili sa akin.
Isa lang ang inaasahan ko, ang makita ang nag-iisang pamilya ko.
Tama nga ang naging desisyon ko na maghintay dahil hindi ako binigo ng buhay. Ang akala ko buong buhay na akong mananatili sa orphanage, pero dumating si Ate.
Ngayon araw nga ay yakap yakap ko na siya. Ang higpit, ang sarap sa pakiramdam na talagang matatawag ko siyang isang pamilya. Nangako ako nang araw na 'yon na gagawin ko ang lahat huwag lang maging pabigat kay ate Harrietta.
Para siyang isang anghel. Ang ganda ganda niya. Mayroon siyang matamis na ngiti sa labi, magandang bukas ng mga mata at ang sarap sa tainga ng boses niya. Bawat salita na lalabas sa bibig,hindi maaaring hindi mo siya pakikinggan. Hindi niya manlang ako kayang pagtaasan ng boses kahit na minsan ay hindi inaasahang nakagagawa din ako ng pagkakamali.
"Huwag kang lalabas dito, Erriah. Bawal kang lumabas, okay? May mga libro diyan sa itaas ng aparador. Kung gusto mong magbasa ay kunin mo lang ang mga 'yon. Gusto man kitang isama sa labas ay hindi maari. Dadalhan nalang kita ng pagkain para mamaya, okay lang ba 'yon?" yan nanaman ang bilin ni ate sa akin.
Nandito kami sa Cebu dahil dito ang nakuha niyang trabaho. Nakilala ko rin ang dalawa naming kasama sa kwarto na sina ate Shel at ate Lane. Maganda kasama si ate Lane samantalang tahimik at medyo ilap naman si Ate Shel. Medyo madaldal at galawgaw kasi si ate Lane. Ang dami niyang alam na biro at kabaliwan kaya minsan ay nahahawa ako sa kaniya kaya napandidilatan ako ng mata ni ate Harrietta.
"Bakit hindi ako pwedeng lumabas? Bakit kapag may pasok lang ako pwedeng lumabas?" Tanong ko kay Ate. Sinasabihan at pinapayuhan parin niya ako tungkol sa hindi ko pwedeng paglabas ng kwarto namin, baka raw makita ako. Samantalang sa pagkakatanda ko ay nakita na ako ni tita Lea. 'Yong matandang babae na mukhang masungit pero hindi naman. Naaalala ko sa kaniya yung kontrabida sa Princess Sarah, mayroon siyang ganoong awra, pero mabait si Tita Lane kahit na kaunting strikto ito.
"Basta, Erriah. Kapag nainip ka sabihan mo lang si Shel,okay? Nandito lang 'yan hanggang mamaya dahil masakit raw ang pakiramdam" umalis na rin pagkatapos magbilin si ate. Dala niya ang walis na kinuha pa nito kanina sa storage room.
Ilang minuto rin akong nanatili doon nang tingnan ko ang mga librong sinasabi ni ate. Puro educational books ang mga 'yon. Pang-elementarya pa yata ang mga 'yon. Nasa highschool na ako at tapos na ako sa mga topic na ganoon kaya naman naghanap ako ng mga iba pang libro.
Nakita ko ang mga maliliit na libro ni ate Lane na nakapatong sa lamesa nito. Lagi ko s'yang nakikita na binabasa ang mga 'yon bago ito matulog tuwing gabi. Inabot ko ang isa at naguluhan ako nang mabasa ang pamagat ng maliit na libro.
Things you should know about s*x
Binuklat ko 'yon at halos mapasigaw ako nang bumungad sa akin ang isang larawan. Lalaki 'yon na hubad baro habang ang nasa gitnang parte ng hita nito ay may larawan pa sa tabi. I swallowed hard, parang may kung anong nakabara sa aking lalamunan. Parang nanuyo bigla ang lalamunan ko. Marahil ay nabigla sa nakita ko.
Alam kong hindi ko dapat ginagalaw ang ganoong klaseng libro pero kinain nanaman ako ng kuryosidad ko.
Mabilis ko 'yong tinago at inilagay sa aking bag. Kailangan kong basahin 'yon pero hindi dapat dito. Baka mapagalitan ako ni Ate. Ayoko pa namang nagagalit siya sa akin. Kinuha ko naman ang isa at iba na ang klase ng libro na 'yon. Isang nobela.
Kiss me endlessly
Marami pa doon na mukhang nobela na. May lalaki at babae lagi ang nasa cover ng mga libro. Medyo napangiwi pa ako dahil kakaiba ang mga 'yon sa mga librong binabasa ni ate sa tuwing Linggo at wala siyang ginagawa.
Kaya pala sa tuwing gabi lang nagbabasa si ate Lane ng mga ito. Kaya pala lagi siyang nagtatago at pasimpleng humahagikhik sa tuwing gabi at tulog na kaming tatlo.
"Ate Shel!" Nagulat ako nang may kumuha sa mga hawak ko. Si ate Shel 'yon. Sinuri niya ang mga libro at agad na itinabi.
"Hindi ka dapat nagbabasa ng mga ganoong klaseng libro, Erriah. Hindi nababagay sa'yo ang mga 'yon, masyado ka pang bata" umiling ito. Ang mga mata niya ay puno ng pang-aakusa. Mukhang dismayado siya sa akin dahil sa ginawa ko.
Napayuko ako. "Sorry, ate Shel. Nainip lang talaga ako. Magbabasa nalang ako ng mga aralin namin" kinuha ko ang isang notebook ko at nagsimula nang magbasa. Si ate Shel naman ay lumabas para kumuha ng pagkain naming dalawa. Ibinilin niya lang sa akin na huwag akong lalabas.
Lumipas ang mga araw na naging routine ko na ang hindi paglabas sa kwarto namin sa tuwing walang pasok. Nang mag-lunes naman ay maaga akong pumasok sa eskwelahan, nasa may bayan 'yon malapit sa pampubliko mga tindahan. Laking pasasalamat ko kay ate Harrietta na binigyan niya muli ako ng pagkakataon na mag-aral ulit. Ang sabi niya pa, gagawin niya ang lahat huwag ko lang maramdaman na may kulang. Kami lang naman dalawa ni ate Harrietta ay sapat. Hindi ko naman hinihingi ang kahit na ano sa kaniya, masaya ako na nasa tabi niya. Masaya na ako mula nang sumulpot siya sa orphanage at tanggapin niya ako bilang kapatid.
"Erriah!"
Napalingon ako sa tumawag sa akin. Si Joabbelle lang pala kasama nanaman sina Anton at Bea. Sila ang naging kaibigan ko mula nang pumasok ako sa eskwelahan. Sila din ang naging tagapagtanggol ko sa tuwing tinutukso ako ng ibang babae kong kaklase. Wala akong makitang kahit anong dahilan para i-bully nanaman ako. Naging mabait naman ako sa kanila nang unang pasok ko pero nang mag-ace ako sa isang test ay nagalit na sila sa akin. Sinabi pa nila na malandi raw ako, na gusto kong makuha lahat ng atensyon ng mga lalaki. Attention seeker raw ako na gustong kumita at ginagamit ang kagandahan para makuha ang gusto.
Silang tatlo lang talaga ang naging kaibigan ko. Lalo na si Anton na isang bakla pero handa akong ipagtanggol ano mang oras. Nakakabilib nga ang katapangan niya pagdating sa mga taong mapanghusga. Hindi raw kasi niya hahayaang maapi ako dahil pareho raw kaming maganda at sila ay mananatiling etsuserang mga palaka.
Nang minsan ay nakuha niyang makipagsabunutan dahil may isang babaeng tumawag sa akin ng 'Haliparot'. Hindi ko gusto ang nangyari lalo na at nasaktan pa ang kaibigan ko, pero wala akong nagawa. Hindi ko kayang ipagtanggol ang sarili ko. Labis ang paghingi ko ng tawad kay Anton nang araw na 'yon pero imbis na magalit siya sa akin ay tinawanan niya lamang ako at tuwang tuwa habang pinapakita sa akin ang ilang hibla ng buhok na sumabit sa kaniyang mahabang kuko.
"Balita ko nandiyan na raw sina Kioski at Ice? Papasok na sila ulit matapos nang eskandalo?" Rinig ko ang usapan nila Anton at Bea. Kaming dalawa naman ni Joabbelle ay kumakain lang ng taHoos na baon nanaman nito. Mahilig kasi sa tigpisong chichirya ang dalaga.
"Oo! Gosh, lantod kasi ni Lavander. Bakit kasi nakipagthreesome sa dalawang pogi na 'yon, Gosh, pinsan kaya niya 'yong dalawa!" Si Anton ang nagsalita.
Napatingin ako sa kaniya. "Ano 'yong threesome?" Naguguluhan kong tanong.
"Naku, yung tatlo silang magsese-"hindi na niya natuloy ang sasabihin nang takpan ni Joabbelle ang bibig niya. Natawa naman si Bea sabay hampas sa braso ni Anton.
Kita ko kung paano sinamaan ng tingin ni Joabbelle si Anton. Umakto namang nagzizip ng bibig ang lalaki.
Napanguso ako. Ganiyan sila sa tuwing tinatanong ko ang ibang bagay na hindi ko maintindihan. Minsan ay sinasagot nila ako pero nahihirapan silang mag-explain.
Masyado kasi silang mulat sa makamundong bagay na hindi naman sakop ng aking kaalaman. Masyado akong nag-focus noon sa mas mahalagang bagay. Sa academics.
Dumaan pa ang ilang araw at nabusy ako sa pag-aaral ng mga lessons namin sa tuwing darating ako sa tinutuluyan namin nila ate Harrietta. Minsan nga ay hindi na ako nakakatulong kay ate sa pagtutupi dahil nakaharap ako masyado sa mga libro ko. Gusto kong ibalik lahat ng sakripisyo ni ate sa akin sa pamamagitan ng pag-aaral ng mabuti. Sa ganoong paraan ay makakabawi ako sa kaniya, hindi masasayang ang lahat ng pagod niya.
"Erriah, tama na muna 'yan. Wala ang mga amo kaya naman pwede mo ba akong tulungan?" Si ate Lane 'yon. May hawak siyang walis na may long handle.
Bakas sa kaniyang magandang mukha ang pagod, may kaunting pawis pa sa kaniyang noo na kung hindi niya lang pinunasan ay dadaloy na hanggang sa kaniyang baba. Ang kaniyang buhok din ay halatang magulo na sa maghapong paglilinis.
"Ate, pwede ba akong lumabas?" Nagdadalawang isip na tanong ko.
Tumango naman siya. Natawa ng bahagya. "Oo, kapag wala 'yong mga amo natin. Ewan ko nga rin kung nasaan ang ate mo. Hindi ko nanaman mahagilap. Halika, tulungan mo ako sa kuwadra. Doon na ang lilinisin natin. Wala kasi sina Tupe at nasa bayan raw kaya kami tuloy ang napag-utusan"
Tumayo na ako at binitawan muna ang mga libro ko. Sumama ako kay ate Lane palabas pero may tumawag sa kaniya, isang lalaki. Ito yata ang driver. Minsan ko na kasi siyang nakitang nagmamaneho ng isa sa mga puting van doon.
Nag-usap sila. Parang may binibilin ito kay ate Lane na agad namang tinatanguan ng huli. Bumalik din sa akin si ate Lane at ngumiti sa akin.
"Mauna ka na sa kuwadra, okay? Nandoon na si Shel, pupunta lang ako saglit sa bayan. Madali lang naman ako. May pinabibili lang si Ma'am Zarria" may hawak hawak siyang piraso ng papel na mukhang inabot kanina ng driver. Nasulyapan ko doon ang mga pambabaeng produkto.
Napipilitan akong tumango. Inabot niya sa akin ang hawak niyang walis pati na rin ang pala. Medyo nahirapan ako doon dahil masyadong mabigat ang pinadala niyang pala. Nabigla pa ako nang dagdagan ni ate Lane 'yon ng kalakay. Halos mabitawan ko ang walis sa huli niyang ibinigay.
"Maawa ka naman sa akin, ate Lane"
Natawa siya. Pinagmasdan akong muli at nagsalita muna bago ako tinalikuran. "Minsan-minsan ka lang nahihirapan, Erriah. Kailangang sulitin ko na"
Napanguso ako doon at inirapan siya. Tumungo na ako sa kuwadra at hindi ko naabutan doon si Ate Shel. Masyado kasing malaki ang kuwadra. Ang ibang kabayo pa ay nasa malayo pang parte kaya naman hindi ako naiistorbo. May sariling kulungan kasi ang mga ito at masyadong inaalagaan ng mabuti. Kunsabagay at marami naman ang mga manggagawa nila dito pero totoo ngang wala nga doon ang mga ito. Isa pa ay malaki talaga ang lupain ng mga Saavedra kaya kailangan nila ang ganitong hayop sa pagpasyal nila sa buong lupain. O, ginagamit din nila ito sa pagkarera? Ginagawa pa kaya nila 'yon dito sa Pilipinas? Naging kuryoso nanaman tuloy ako.
Mahilig din ako sa mga kabayo, minsan ay dinala kami ng mga madre sa isang farm at doon ako naaliw ng husto noon. Gustong-gusto ko kasing nilalaro sila o kaya naman ay hinahaplos ang ulo nila. Mahusay si kuya Christian sa pagpapaama ng mga kabayo.
Nasa kalagitnaan na ako ng pagwawalis nang bigla akong makarinig ng kakaibang ingay. Nagmumula 'yon sa likuran ng mga dayami at iba pang gariton.
Parang babaeng nahihirapan kaya naman agad akong nagmadali papunta doon. Naglakad ako ng may pagmamadali pero nang malapit ko nang marating ang lugar na pinagmumulan ng ingay ay napahinto ako. Sweat started to roll in my forehead down to my cheeks. I was looking directly at the two people. They were moving in unison. Mas lalo akong napatigagal ng makita ang magandang mukha ni ate Shel. Ang pawisan niyang mukha at ang magulo niyang buhok ay hindi nakatulong para masira ang marikit niyang mukha. Mayroon siyang reaksyon na tila nahihirapan pero naroon ang ngiti sa labi niya. Hindi ko tuloy maintindihan.
"Ahh..sir Zarrick. Bilisan mo pa..s-sige-ahh! Ohh, sige pa!" It was ate Shel.
Para talaga siyang nahihirapan na nasasarapan. Hindi ko mawari kung ano ang totoong nararamdaman niya. Hindi ko rin maintindihan kung bakit walang damit si ate Shel at ang lalaki naman ay wala ring damit pang-itaas. Mas lalo pang bumilis ang paggalaw ng lalaki.
Tumayo lamang ako doon, hindi magawang gumalaw. Maging ang paghinga ko yata ay nakalimutan ko na at hindi ko na mahanap.
"Fck! You are so fcking tight!" His deep voice filled the whole place. Parang nag-echo pa yon sa aking tainga at paulit-ulit kong narinig.
Hindi ko maigalaw ang aking mga binti. That was the first time I saw that. Ni wala akong ideya kung anong ginagawa nila. I tried to blink my eyes and hoped that that was just a dream but when I opened my eyes again, I was still there, standing and watching the unfamiliar scene.
May mga salitang pumasok sa aking utak. The moment I saw that guy and ate Shel, I know that was connected with what I red at ate Lane's book. The book entitled Things you should know about s*x. Hindi ko man tinapos 'yon ay mayroon namang kaunting kaalaman ang pumasok sa aking isipan.
Was that what they call s*x? Ito ba ang pilit na hindi pinapaalam ng mga kaibigan ko sa akin? Ito nga 'yon dahil itong ito ang mga nabasa ko sa libro, ganoong ganoon.
I was feeling something. Something that urging me to want to know more. I was becoming more curious. Iba na ang mga tanong na namumuo sa aking utak. Hindi na ito tungkol kung paano ang magkaroon ng pamilya. Iba na ang gustong malaman ng utak ko. Kuryosidad, 'yon ang lumamon sa aking isipan nang mga sandaling iyon.
Muli akong napasulyap sa lalaki. Iba ang dating niya nang una palang dumapo ang mga mata ko sa kaniya. There was a dangerous aura I could sense at him.
Napalunok ako at umangat ang tingin ko sa kaniyang mukha pero mukhang nagkamali ako ng ginawa. Sana'y umalis na ako ng maaga dahil nang umangat ang tingin ko sa kaniyang mukha ay saka naman nagtama ang aming mga mata.
I bravely stared back at his intense eyes. I swallowed hard again. And in that moment, I was lost, I was lost again because of him. Because of the man who just brought up my curiosity and I hate him for bringing that intense feeling onto me.