Καλή ανάγνωση 🖤
Έκλεισε την πόρτα ενώ η αναπνοή της έβγαινε βαριά από μέσα της. Το στήθος της έδινε αγώνα ώστε να επανέλθει στο φυσιολογικό επίπεδο.
Έτρεξε προς το παράθυρο και είδε προς την μεριά του στενού που ήταν πριν λίγα λεπτά. Η σειρήνα των μηχανών έπαψε να χτυπά αλλά το χαρακτηριστικό μπλε φως φώτιζε ακόμα κάθε άκρη του δρόμου.
Άθελά της το βλέμμα της έπεσε σε εκείνον. Θυμωμένος φώναζε στους υπόλοιπους συναδέλφους του μα την ίδια στιγμή να σταματά καθώς διάβαζε κάτι που του έδειξε ο φίλος του. Η καρδιά της άρχισε να χτυπά ακόμα ποιο πολύ.
"Που ήσουν;" τινάχτηκε φοβισμένη. "Πάλη έξω ήσουν; Δεν σου έχω πει χιλιάδες φορές ότι δεν θέλω να κυκλοφορείς μέχρι τέτοια ώρα έξω;" Οι άγριες φωνές του την ξύπνησαν για τα καλά.
"Εντάξει πατέρα. Μην φωνάζεις χωρίς λόγο." Είπε εκείνη ήρεμα, προσπαθώντας να κρύψει την τρεμάμενη φωνή της.
"Χωρίς λόγο; Τι θα πει η γειτονιά για μενα άμα σε βλέπουν μέχρι τέτοια ώρα έξω;"
Τον κοιτάει σαν να μην πιστεύει στα αυτιά της "Νομίζεις ότι η γειτονιά ασχολείται μαζί σου;" είπε γέλασε ειρωνικά "Καληνύχτα." ακούστηκε μέσα από τα δόντια της και έτρεξε στο δωμάτιο της.
"Αυτός ο αχαΐρευτος δεν ήξερε να σε φέρει μέχρι εδώ;" έφτυσε για τον γαμπρό του και εκείνη στάθηκε λίγο πριν την πόρτα της.
"Αντί να βρίζεις τον κόσμο χωρίς λόγο" έφτυσε θυμωμένη "γιατί δεν ήρθες να με πάρεις εσύ;" φώναξε στα μες μούτρα του.
"Πρόσεχε πώς μου μιλάς!"
"Παράτα με.."
}•••{
Το επόμενο πρωί ξύπνησε με πονοκέφαλο. Φωνές ακούγονταν από μέσα και ήταν ξεκάθαρο ότι το χτεσινό της ξενύχτι δεν άρεσε καθόλου στον πατέρα της. Ήταν ένας εγωκεντρικός άνθρωπος με κόμπλεξ και κακές συνήθειες. Δεν άρεσε η οικογένεια του να κάνει πράγματα χωρίς να τα γνωρίζει εκείνος, και θύμωνε όταν οι κόρες του έπαιρναν αποφάσεις χωρίς να τον συμπεριλάβουν.
Έβαλε το χέρι της απελπισμένη στο μέτωπό της κλείνοντας τα μάτια της από την κακοτυχία της. Έπρεπε να πάρει την μεγάλη απόφαση να σηκωθεί από το κρεβάτι μα κάτι η κούραση της, κάτι η χτεσινή βραδιά την έκανε να μην κάνει ρούπι από τη ζεστασιά του κρεβατιού της ώσπου ακουσε την πόρτα να ανοίγει σιγά σιγα, στα μουλοχτα.
Βλέπει ένα μικρό κεφαλάκι να ξεπροβάλει από την πόρτα της.
Κατευθύνετε προς εκείνη και με μια κίνηση η μικρή της αδελφή μπαίνει κάτω από τα σκεπάσματα.
"Πάλι φωνάζει" ψιθυρίζει η μικρή αδελφή της λες και θα την άκουγε ο πατέρας της έξω.
"Το ξέρω Αγνή μου, θα σταματήσει κάποια στιγμή.." είπε και την τύλιξε πιο σφιχτά πάνω της.
Η μικρή έμεινε για λίγο και την κοίταξε στα μάτια "Χτες ήταν κάτι αστυνομικοί κάτω.." είπε παιδικά και τρομαγμένα. Η Άρτεμις έμεινε να την κοιτά, υπάρχει περίπτωση να είδε κάτι η Αγνή; "Λες να ήρθαν ξανά για τον μπαμπά;" ρωτάει και μένει να την κοίτα με τα μεγάλα της μάτια.
"Έλα Αγνή μου, σήκω. Θα αργήσεις στο σχολείο!" είπε και την σήκωσε γρήγορα γρήγορα ξαφνιασμένη από την ερώτηση της. Την έντυσε στο δωμάτιο της και της έκανε στα γρήγορα δύο γαλλικές κοτσίδες.
Κατευθύνθηκαν προς την κουζίνα, εκεί που έρχονταν και οι φωνές.
"Μπα, πώς και ξύπνησες; Περίμενα να κοιμάσαι όλη την ημέρα" είπε ειρωνικά ο πατέρας της.
"Έτσι που φωνάζεις, λογικό είναι να ξυπνήσει το παιδί!" απάντησε άγρια η μητέρα της. Η κυρά Νίκη είναι η κυριολεκτική κολώνα του σπιτιού. Παλεύει για τα παιδιά της και προσπαθεί πάντα να τους παρέχει όλα όσα χρειάζονται.
"Ρωτάς τι ώρα γύρισε χτες;" Φώναξε.
"Ξέρω τι ώρες γυρνάει το παιδί μου Γεράσιμε! Φτάνει πια!"
Η μικρή Αγνή κάλυψε με τα χεράκια της τα μικρά αυτιά της και κοίταξε την Άρτεμις.
"Μπορείς να σταματήσεις να φωνάζεις;" του λέει με την αγανάκτηση να είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της. Μαζί με τον χτεσινό εφιάλτη έπρεπε να ζήση και την ύπαρξη του πατέρα της.
"Στο σπίτι μου, θα κάνω ότι θέλω εγώ! Αν δεν σου αρέσει-"
"Μην τολμήσεις και το ξεστομίσεις αυτό το πράγμα γιατί είμαι ικανή να σε σκοτώσω επί τόπου!" ούρλιαξε η κυρά Νίκη και χτύπησε το χέρι της στο τραπέζι "Όσο συντηρώ εγώ αυτό το σπιτικό, εσύ δεν θα μιλάς! Και αν δεν σου αρέσει η πόρτα είναι από κει!" τελείωσε και έπεσε νεκρική σιγή στη μικρή κουζίνα.
Ο Γεράσιμος σηκώθηκε, και έφυγε νευριασμένος από το τραπέζι, αφήνοντας τις γυναίκες μόνες τους.
"Φάτε κορίτσια μου, και αφήστε τον γεροξεκουτη να νομίζει ότι κάνει ότι θέλει." έκανε η μητέρα της και συνέχισε να τρωει από το πιάτο της σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.
Η Άρτεμις δεν είχε πια όρεξη. Έδωσε δύο φιλιά στην κάθε μια τους και πήγε να ντυθεί για να φύγει.
Το μαγαζί θα το άνοιγε εκείνη σήμερα. Έπρεπε να σφουγκαρισει, να καθαρίσει τους πάγκους και τα τραπεζάκια. Άρχισε να προετοιμάζει τα σάντουιτς, και να βάζει τα φρούτα και τα πορτοκάλια στη μεταλλική ειδική θέση τους.
Συχνά πυκνά ο Γρηγόρης γεμίζει από φοιτητές και άλλους πελάτες και πολλές φορές γινόταν χαμός.
Όλα τα παιδιά είχαν μαζευτεί, και όλα ήταν στο πόστο τους. Όλα πήγαιναν ρολόι. Οι πελάτες ήταν ευχαριστημένοι και εκείνη χαρούμενη που μπορεί και βγάζει τα δικά της χρήματα. Ένιωθε ευγνώμων που δεν στηρίζεται στον αχάριστο πατέρα της.
Είχε σχεδόν ξεχάσει το χτεσινό, ώσπου άκουσε εκείνον.
"Ένα Fredo espresso σκέτο" τον άκουσε και έμεινε στήλη άλατος. Κατάπιε γρήγορα και ένιωσε να χάνεται η αναπνοή της.
Δεν είναι δυνατόν. Σκέφτηκε.
Η καρδιά της άρχισε να χτυπά δυνατά.
Γύρισε και τον είδε και έμεινε να τον κοιτά αποσβολωμένη.
Μεταξύ μας, μόλις είδε ξανά αυτό το τόσο γοητευτικό χαμόγελο του, κατάλαβε πως βαθιά μέσα της πέθαινε για τον ξανά δει.
"Τι κάνεις εσύ εδώ;" είπε κείνη χάνοντας την λαλιά της. Αμέσως θυμήθηκε το καθίκι που πήγε να την βιάσει μόλις χτες το βράδυ και ντράπηκε για αυτό που είδαν χτες αυτοί οι άνθρωποι.
"Είπα να πάρω έναν καφέ." χαμογέλασε στην οπτασία μπροστά του "Θα μου τον φτιάξεις;" είπε και γέλασε λίγο. Εκείνη έσπευσε κατευθείαν και πάνω στο πανικό της έριξε τα πλαστικά ποτηράκια με το σήμα του Γρηγόρη πάνω τους.
"Να πάρει!" είπε και έσπευσε να τα μαζέψει αλλά καταλάθος έσυρε μαζί της τα φρούτα που είχε δίπλα της στο καλάθι. Τον κοίταξε ενώ εκείνος γελούσε ελαφρά με την γελοία αντίδραση της.
"Άρτεμις είσαι καλά;" την ρώτησε μια συνάδελφος της. "Θα σας εξυπηρετήσω εγώ" έκανε στον Ορέστη ενω Άρτεμις μάζευε τα πράγματα που έριξε.
"Όχι δεν χρειάζεται μπορώ να περιμένω την κοπέλα." άκουσε να λέει και η τα μάγουλα της πήραν φωτιά. Τι ντροπή, σκέφτηκε!
Σηκώθηκε με όση ψύχραιμα της είχε μείνει και έφτιαξε τον καφέ που της ζήτησε. Ευτυχώς που δεν υπήρχαν πελάτες γύρο από το ταμείο γιατί σίγουρα θα είχε πάθει κρίση πανικού.
Του το έδωσε και πέρασαν μαζί μπροστά από το ταμείο.
"Μμμ! Είναι τόσο γλυκός όσο εσύ!" είπε ναι έμεινε αποσβολωμένη. Έβαλα ζάχαρη; Δεν το πιστεύω.
"Αλλά δεν πειράζει. Τώρα πια θα τον πίνω έτσι." είπε έγειρε κοντά της "Θα σε δω απόψε." είπε και την άφησε κατά κόκκινη από την ντροπή..
}...{
"
Πλάκα μου κάνεις;" ούρλιαξε η φίλη της από το τηλέφωνο. "Καλά κοπέλα μου; Πας καθόλου καλά; Γιατί δεν είπες να έρθω να σε πάρω και πας μόνη σου σπίτι σου! Κοίτα τι έπαθες και τι γινόταν αν δεν ήταν οι μπάτσοι κοντά;" φώναζε χωρίς σταματημό.
"Εντάξει ρε Ευτυχία. Τι να έκανα; Ήταν πολύ αργά." έκανε μια παύση "Ευτυχία.. τρόμαξα παρά πολύ.."
"Είναι λογικό αγάπη μου. Έχεις σημάδια πάνω σου τίποτα;" Ρώτησε με αγωνία η κολλητή της.
"Όχι, ευτυχώς." είπε ανακουφισμένη. "Αλλά πρέπει να πάω στο τμήμα για κατάθεση. Και δεν το έχω πει στη κυρά Νίκη ακόμα." είπε ψιθυριστά.
"Κακό. Πρέπει να πεις. Δεν γίνεται!"
"Εντάξει, αυτός πες το ξέχασα. Άλλο είναι που με καίει." αναφώνησε και δάγκωσε το κάτω χείλος της.
"Τι πράγμα; Για πες;"
"Είδα ξανά τον αστυνομικό που έδειρε λίγο πιο κάτω το καθίκι που μου την έπεσε!"
"Έλα ρε!! Για λέγε καλό;;" ρώτησε γεμάτη ενθουσιασμό.
"Ευτυχία ένα σου λέω, είναι σκέτος-"
"Μάναρος;" τελείωσε η φίλη της γελώντας με την χαζό χαρούμενη αντίδραση της φίλη της.
Γέλασε με την Ευτυχία "Χαζή!" είπε "Δεν σου είπα το καλύτερο!"
"Λέγε μωρη, με γκαστρωσες!"
"Εκεί που του έδωσα το καφέ, γιατί ήρθε στο μαγαζί που δουλεύω όλος τυχαίως, μου είπε πως θα τα πούμε σήμερα το βράδυ.."
"Ωωωωωωωωω"
"Ωξις." γέλασε.
"Φιλενάδα, με το μαλακό τον μάναρο!"
"Σκάσε χαζή!" γέλασε και περίμενε πως και να έρθει αυτό το 'απόψε'...
[Και πόσα απόψε θα περάσουν αυτοί οι δύο...
Χαίρομαι πάρα πολύ που ανέβασα σε αυτό το βιβλίο!! Η συνέχεια αύριο!
Σας αγαπώ πολύ!!]