Dahyun's Pov:
Siguro kasalanan ko. Siguro ako na naman yung may gawa kung bakit nagkakagulo sila. Ayoko namang umabot sa ganitong nagkakasakitan na sila eh.
Nang dahil sakin nag-away sila Sana at Nayeon na matagal nang magkaibigan. Ano ba talagang nangyayari? Hindi ko na maintindihan.
Ano bang dapat kong gawin? Palagi na lang bang ganito? Ano bang nangyayari kay Nayeon? Hindi ko na siya magets eh. May nararamdaman akong kakaibang pagbabago na nangyayari sa kanya.
Alam kong mahal na mahal niya. Ganun din ako sa kanya. Pero may kakaiba talagang nagbabago sa kanya. Hindi na siya yung Nayeon na nakilala ko noon. May hindi rin pala magandang epekto ang sinasabi kong improvements na nangyayari sa kanya.
Aminado naman akong nakakaramdam ako ng selos sa tuwing makikita ko sila ni Jeongyeon na magkasama. Alam ko rin naman na wala silang ginagawang masama. Pinipilit kong itatak sa isip kong wala talaga. Bakit? Dahil naniniwala parin akong hinding-hindi magagawa sakin ni Nayeon 'yun.
May pag-asa namang nagbago talaga si Jeongyeon, diba? Sana hindi totoo yung sinasabi ni Sana. Pero kilala ko si Sana eh. Hindi siya gagawa nang ganung gulo para sa wala. Hindi ko na alam kung anong paniniwalaan ko. Naaapektuhan na rin ang samahan ng buong grupo.
Mas mabuti pa sigurong mag-isa muna ako. Gusto ko munang magisip-isip. Gusto ko munang magkaroon ng oras para sa sarili ko kaya naman minabuti kong tumakbo palayo.
Hindi ako pumunta sa tambayan dahil alam kong hahanapin nila ako doon. Nagdesisyon akong pumunta sa rooftop kung saan minsan na kaming tumambay ni Nayeon.
Hindi ko na napigilan ang luha ko. Gusto ko lang naman na maging maayos ang lahat. Masaya akong masaya si Nayeon sa suporta at pagmamahal ng lahat na nararanasan niya ngayon. Naiintindihan ko rin ang kagustuhan niyang tulungan si Jeongyeon dahil nakakarelate siya dito.
Pero bakit ganito? Nagkakagulo parin. Biglang nagring ang phone ko. Tumatawag si Nayeon. Nagdalawang-isip ako kung sasagutin ko ba o hindi. Sa huli, pinili kong sagutin ito.
On The Phone:
"Hello, Dahyun. Nasaan ka?"
"I'm okay."
"Pupuntahan kita. Nasaan ka?"
"I said I'm okay."
"Dahyun, kailangan nating mag-usap."
"Tungkol saan?"
"Si Sana 'yung nagsimula ng gulo. Hindi ako."
"Hindi ko na alam kung sinong paniniwalaan ko."
"What? Seriously? Kailangan pa bang pag-isipan 'yon? You should belive me."
"Gulong-gulo na ko."
"Dahyun, sabihin mo sakin kung nasaan ka."
"Hi--Hindi na kailangan."
"Umiiyak ka ba?"
"Ako? Hindi. Wala 'to. Sinisipon lang ako. Sige na."
"Malapit nang magsimula ang klase. Tell me. Where are you?"
"Gusto ko munang mapag-isa."
"Pero---"
"Hayaan mo na muna ko, Nayeon."
"I'm sorry."
"Nayeon, see you later." Narinig ko sa kabilang linya si Jeongyeon. Magkasama parin pala sila.
"Dahyun, I'm sorry." Ini-end call ko na ang tawag.
End Call
Tumunog na ang bell para sa first subject ngunit minabuti kong magstay muna sa rooftop para mapag-isa.
Bigla na lang pumasok sa isip ko yung mga sinabi ni Sana kanina. What if totoo ang sinabi ni Sana? What if may masama ngang balak si Jeongyeon? What if mas paniwalaan siya ni Nayeon? Anong gagawin ko?
Napayuko na lang ako dahil sa sobrang lungkot at pag-aalala. Pinagmasdan ko yung bracelet na ibinigay ni Nayeon. Kakayanin pa ba naming ituloy ang relasyong 'to?
"Kim Dahyun." Nagulat ako nang may biglang tumawag sakin. Hindi ko inaasahang matutunton niya ko.
"Sa--Sana." Pinunasan ko yung luha ko para hindi niya mahalatang umiyak ako.
"Sa wakas, nahanap rin kita." Hinihingal siyang lumapit sakin. Pawis na pawis siya't halatang pagod na pagod.
"Ba--Bakit nandito ka?"
"Kanina pa kita hinahanap. Nandito ka lang pala." Umupo siya sa tabi ko.
"Ayokong nag-aaway kayo ni Nayeon. It's my fault."
"Seriously, Dahyun? Wala kang kasalanan sa nangyaring gulo kanina. Sa pagitan namin 'yun ni Nayeon."
"Pero ako parin yung reason kung bakit nagaway kayo."
"Tsk. Gusto ko lang namang ipaalala sa kanya yung mga bagay na dapat niyang pahalagahan. Ayoko lang naman na mahuli ang lahat." Sagot niya sabay tingin sakin kaya umiwas ako ng tingin.
"Wa--Wala namang ginagawang masama sila Jeongyeon at Nayeon."
"Alam kong nasasaktan ka sa tuwing pipiliin ni Nayeon na manatili sa tabi ni Jeongyeon. Naiintindihan ko 'yang nararamdaman mo. Nararamdaman ko rin 'yan ngayon eh. Yung taong gustong-gusto ko, nasasaktan dahil sa taong gusto niya. It hurts. Naiinis ako. Ayokong pinapaiyak ka niya. Please don't cry." Sambit niya sabay hawak sa pisnge ko.
"I'm---I'm okay."
"Hindi kita pupwersahing maniwala sakin. Gusto ko lang ipaalam na may masama talagang plano si Jeongyeon. Hindi ko alam kung bakit antanga-tanga ni Nayeon. Sorry pero 'yun talaga ang tingin ko sa kanya ngayon. Antanga niya." Napatingin ako kay Sana na halatang may sama ng loob kay Nayeon.
"Ha--Hayaan mo na. Kung totoo mang may masamang balak si Jeongyeon, hindi naman siya hahayaan ni Nayeon na magwagi eh. Kilala ko si Nayeon. Hindi niya ko kayang lokohin."
"Ayoko lang naman na masaktan ka sa huli. Ayokong ikaw ang maipit dahil sa namumuong kayabangan ni Nayeon. Hindi mo ba napapansin? Unti-unti na siyang nilalamon ng kasikatan niya. Pakiramdam niya kayang-kaya niyang gawin ang lahat dahil nakukuha niya ang lahat ng gusto niya ngayon." Dagdag ni Sana.
"Mahal ko parin siya kahit na yumabang pa siya." Napayuko na lang ako.
"I--I see. Basta nandito lang ako kapag kailangan mo ko. Hindi kita papabayaang mag-isa. Kapag sinaktan ka ni Nayeon, hindi ako magdadalawang-isip na saktan ulit siya."
"May sugat ka sa labi." Natigilan ako nang makita ang sugat niya.
"Ayos lang ako." Ngumiti siya sakin.
"No. Gamutin natin 'yan. May band-aid ako sa bag. Let me help you." Kumilos na ko para lagyan ng band-aid ang sugat niya.
"Thank you so much, Dahyun. Sorry nga pala sa nagawa naming gulo kanina. Hindi lang talaga ako nakapagpigil dahil kakaiba na 'yung sinasabi niya. Alam ko sa sarili kong hindi mo ko kayang mahalin sa paraang gusto ko pero yun yung ipinipilit ni Nayeon na reason ko kung bakit ginagawa ko 'to. Nagkakamali siya. Gusto lang talaga kitang protektahan." Paliwanag ni Sana sakin.
"Maraming salamat, Sana. Hindi mo naman kailangang gawin 'to eh. Hindi mo responsibilidad 'yun. Sa pagitan namin ni Nayeon 'yun. Hanggang ngayon, naniniwala parin akong hinding-hindi niya ko lolokohin. Aminado kong nagseselos na ko sa kanila dahil sa pagiging closer nila pero wala namang batayan para pag-isipan sila ng masama eh."
Nagulat na lang ako nang bigla akong yakapin ni Sana nang mahigpit.
"Gusto kitang protektahan. Hayaan mo kong gawin 'to. Kung 'di mo ko magawang mahalin sa paraang gusto ko. At least, hayaan mo kong mahalin ka sa paraang gusto ko."
"Sa--Sana. Pumasok ka na. Late ka na sa first subject."
"I don't care. Mas gugustuhin kong manatili sa tabi mo."
"Hindi pwede, Sana."
"I told you, hindi kita hahayaang mag-isa." Kahit anong gawin ko ayaw parin niyang paawat kaya wala na kong nagawa kundi hayaan siyang magstay sa tabi ko.
Lumipas ang ilang minutong magkasama kami.
"Dahyun, look at me." Napalingon ako sa kanya. Hindi ko inaasahan ang ginawa niya. Nagderp face siya kaya naman hindi ko napigilang matawa.
"Parang sira ka, Sana. Haha. Mahipan ka ng hangin eh. Baliw." Natatawang sabi ko sa kanya.
"Mas cute pa kaya ako kay Nayeon. Look at me. Kung mukha siyang rabbit, mukha naman akong hamster. I can be your hamster." Nagpapacute naman siya ngayon. Seryoso. Mukha talaga siyang hamster. Ang cute. Hahahaha.
"Masaya akong nakakatawa ka na. Just look at my face." Inulit na naman niyang magderp face kaya mas natawa ako.
"Stop it. Muntanga ka na hahaha."
"Masaya akong gawin 'to dahil napapatawa ka ng mukha ko haha." Sagot niya sakin kaya hinampas ko siya ng slight sa braso.
"Sana, Maraming salamat."
"Para saan?"
"Sa pagpapatawa sakin kapag malungkot ako."
"Mas bagay kasi sayong ngumiti. I'll do everything just to make you smile."
"Thank you so much, Sana." Muli niyang pagpapasalamat.
"So ano nang plano mo?" Tanong niya sakin.
"Okay na ko. Punta na tayo sa classroom. Siguro mas mabuti kung maguusap kami ni Nayeon nang maayos. Madadaan naman ang lahat sa maayos na usapan eh."
"Are you sure na okay ka na?"
"Oo naman. Salamat sa tulong mo." Ngumiti siya't tumayo na bago hawakan ang kamay ko.
"Let's go." Yakag niya kaya naman tumayo na ko't sumabay na sa kanya papunta sa classroom. Mabuti't second subject na.
Nang dumating kami sa classroom, wala si Nayeon.
"Nasaan si Nayeon?" Tanong ko kila Mina.
"Ayun. Biglang umalis kanina. Hindi sinabi samin kung bakit o kung saan pupunta." Sagot ni Mina.
"Nagulat nga kami. Mukhang badtrip." Dagdag ni Momo.
"Saan na kaya nagpunta 'yon?" Tanong ko.
"Are you okay?" Tanong sakin ni Chaeyoung.
"Yes. Okay na ko." Ngumiti ako sa kanya.
"Nandito lang kami, Dahyun." Sabi naman ni Tzuyu sabay yakap sakin.
"Naniniwala akong maaayos namin ni Nayeon 'to." Ngumiti ako sa kanya.
Naupo na ko sa upuan ko. Bigla namang tumunog ang phone ko. Nagtext si Nayeon.
"Pumunta ka mamayang uwian dito sa bahay. We need to talk."
"Nasaan ka, Nayeon? Umalis ka daw bigla kanina."
"Let's talk about it later. Nandito ako sa bahay. Kailangan ko munang magpahinga."
"Si--Sige. I love you, Nayeon. Aayusin natin 'to."
"Okay." Nakalimutan na naman niyang mag-"I love you too". Ibinaba ko na ang phone ko nang dumating na ang professor namin.
💐To Be Continued💐
A/N: Ano na? Hahaha. Kumusta na kayo? Lol.
VOTE.COMMENT.SHARE