Zoë stond keurend voor de spiegel. Haar haar in een staart, in een knot, of toch maar los? Vandaag was de eerste dag van het nieuwe schooljaar. Met haar vijftien jaar leek ze te jong om in de vierde te zitten, waar de meeste leerlingen al zestien waren. Gelukkig werd ze op 27 september ook zestien, zodat ze zich niet meer zo heel jong hoefde te voelen. Uiteindelijk besloot ze haar donkere haar maar op te steken in een rommelige knot. Na nog een laatste keurende blik in de spiegel keerde ze haar spiegelbeeld de rug toe en zocht in haar rommelige, kleine kamer naar haar tas. De muren waren donkerblauw geverfd, met wat lichte accenten aan de plinten. Het zag er een beetje donker uit. Zoë had er daarom ook bewust voor gekozen om haar meubels in wat lichtere kleuren te hebben. De spiegel in haar witte lijst stond in de hoek tegenover de deur. Daarnaast stond een witte ladekast, waarvan de knoppen lichtblauw waren. Als je de kamer binnenkwam, stond er aan je linkerkant een houten bed, ook wit geverfd. De sprei en het hoofdkussen waren beiden lichtblauw. Tenminste, op dit moment. Dat veranderde nog wel eens, maar meestal was het wel blauw. Tegen de muur schuin tegenover de deur stond haar bureau, met een zwarte laptop erop. Ervoor stond een witte bureaustoel. Zo eentje waar je lekker in weg kon zakken. Tegen haar bureau, aan de linkerkant, stond een van licht hout gemaakte klerenkast. Zoë was ontzettend blij dat ze na tien jaar eindelijk haar eigen kamer had gekregen en die niet meer had hoeven delen met haar zusje Kira. Haar zusje Kira was drie jaar jonger dan zij en ging nu dan ook naar de middelbare. Voor het eerst. ‘Zoë, kan ik zo naar school?’ Zoë draaide zich om naar de deur en keek naar haar zusje, die haar een beetje nerveus aanstaarde. Kira had een spijkerbroek aan, met daarop een groen shirtje en een zwart vest. Zoë haalde haar schouders op. ‘Het ziet er prima uit Kira, maak je geen zorgen.’ Toen maakte ze een wuivend gebaar met haar hand. ‘Ik ben nog even mijn spullen aan het pakken.’ Kira draaide zich weer om en liep naar haar kamer, die twee deuren verderop lag. Daar tussenin lag hun gezamenlijke badkamer, die ze eerst ook nog deelden met hun broer. Deze was alleen twee maanden geleden, op 17 juli, eenentwintig geworden en was het huis al uit. Zoë vond het wel stil in huis zonder de aanwezigheid van Jup. Eigenlijk heette hij Jupa, maar praktisch iedereen noemde hem Jup. Gewoon omdat het een stuk makkelijker was. Snel gooide Zoë haar laatste spullen in haar tas. Vandaag was alleen nog maar een kennismaking dag en zouden ze worden ingelicht over dit nieuwe jaar. Het was het begin van de vierde en dat was toch wel een beetje spannend vond ze zelf. Het was een heel ander rooster, een ander pakket. Ze zou met andere mensen in de klas komen, maar volgde ook weer niet elke les met dezelfde mensen. Aangezien ze duidelijk de kunst- of de talenkant op wilde, had ze het profiel Cultuur en Maatschappij genomen, met Kunst, Frans en Spaans. Daarmee kon ze zo’n beetje elke kant op die ze wilde. Met haar tas over haar schouder stommelde ze de trappen af. ‘Ik ga!’ riep ze naar haar moeder, die aan de ontbijttafel zat, met een kop koffie en een krant. Het gebruikelijke ritueel. Haar moeder stak haar hand op om te laten zien dat ze het gehoord had en weidde zich toen weer aan haar krant. Zoë trok haar schoenen aan, simpele, loszittende sneakers en pakte toen haar fiets. Niet veel later kwam ze aan op school. Links en rechts groette ze mensen, voordat ze haar fiets in de fietsenstalling op slot zette. De bel was nog niet gegaan en het was mooi weer, dus ze besloot buiten te blijven staan, bij het groepje jongens en meisjes dat zich daar had verzameld. De langste van het stel, Fria, was net bezig met haar vakantieverhaal, over de knappe jongen die ze blijkbaar op het strand had ontmoet. Veel was het niet geworden, want blijkbaar had de jongen haar zijn verkeerde nummer gegeven. Bovendien was het een Spanjaard, maar Fria trok zich nooit zoveel aan van waar haar veroveringen vandaan kwamen. Afgelopen jaar had ze een relatie van een paar maanden met een Amerikaanse jongen gehad, maar dat was ook stukgelopen. Het was trouwens naar Zoë’s idee de langste relatie die het meisje ooit had gehad. Fria was nogal een jongensverslinder, in haar ogen. Naast Fria stonden Lianne en haar vriendje Robert. Het was een stel dat in haar ogen wel goed bij elkaar paste. Beiden waren wat serieuzer en ze waren ondertussen ook al meer dan een jaar bij elkaar. Het was goed te zien dat hun relatie de vakantie weer eens had overleefd.
Niet veel later was de bel gegaan en de groep had zich in tweeën gesplitst. Er waren drie havo-klassen. Met eentje ging Zoë nauwelijks om, ze kende de mensen daaruit dan ook amper. In de andere havo-klas zaten vrienden van haar, net als in deze klas. Met haar eigen klas zou ze nog Nederlands, Engels, maatschappijleer, gym en CKV volgen, maar voor de rest van haar lessen zouden de klassen helemaal omgegooid worden. Haar nieuwe mentor zou haar leraar Engels worden, mevrouw Daniels. Ze kregen van haar hun rooster uitgedeeld, dat voor iedereen er hetzelfde uitzag. Op het eerste gezicht zag het er lastig uit, maar na een korte uitleg van haar mentor kreeg Zoë door hoe het werkte. Hoewel er op elk uur wel drie of vier lessen stonden, volgde zij er daar natuurlijk maar eentje van, het vak dat bij haar pakket hoorde. Om niet in de war te raken streepte ze de lessen die ze niet zou volgen door. Ze had wel wat tussenuren, maar verder viel haar rooster best wel mee. Veel stond er deze dag niet meer op de planning. Alleen de eerste en tweede klassen moesten nog op school blijven. De eerste klassen voor hun kennismakingsspel en de tweede klassen hadden een speurtocht door de wijk. Zoë was blij dat ze dat niet meer hoefde te doen en dat ze zo eigenlijk gewoon naar huis kon gaan, als ze daar zin in had. Een paar vrienden van haar waren brugklasbegeleiders en moesten dan ook helpen bij het kennismakingsspel. Zij had zich daar ook voor op kunnen geven, maar had daar niet heel veel behoefte aan gehad. ‘Volgend jaar doen we gewoon eindexamen.’ Zoë keek op bij het horen van de stem van Esther, haar vriendin. Esther was iets groter dan zij, met grote, blauwe ogen. Door de hakken die ze meestal droeg leek ze nog groter. Het was echt een meisjes-typetje en daarom was het ook nogal onverwachts geweest dat deze vorig jaar plompverloren had gemeld dat ze op meisjes viel. Zoë had het niet van haar verwacht, maar er eigenlijk nooit problemen mee gehad, hoewel het aan het begin wel een beetje vreemd was. ‘Als we dit jaar overgaan,’ voegde Esther eraan toe, een beetje mismoedig. Tot nu toe was ze telkens met hakken over de sloot over gegaan. Zoë gaf haar een troostend klopje op de arm. ‘Komt vast wel goed,’ zei ze. ‘Begin nog niet met stressen voordat de lessen überhaupt begonnen zijn, alsjeblieft zeg!’
Haar eerste dag begon meteen goed. Ze had twee uur Kunst en Beeldende Vorming achter elkaar, kortweg KUBV. Ze had dan wel van het eerste tot het zevende les, met tussendoor maar één tussenuurtje, maar dat blokuur KUBV maakte alles weer helemaal goed. Aan het ontbijt vertelde Kira uitgebreid over haar eerste schooldag, die blijkbaar goed was verlopen. Zoë luisterde maar met een half oor. ‘Zoë!’ Ze schrok op. Kira keek haar verontwaardigd aan. ‘Ik vroeg je iets!’ Zoë schudde haar hoofd en verborg een gaap achter haar hand.
‘Sorry, ik zat een beetje te slapen geloof ik. Wat zei je?’ Kira zuchtte.
‘Ik vroeg of je al je boeken in je kluisje moet stoppen. Of is dat stom?’ Zoë moest stiekem een beetje lachen om haar zusje. Kira was heel erg bezig met of alles wel goed ging en of ze alles wel goed deed. De schuld van Jup, dacht Zoë. Die had haar nogal bang gemaakt. Bij Zoë was dit niet gelukt, gezien het feit zij hier te nuchter voor was. ‘Ik heb altijd boeken in mijn kluisje en haal ze dan op voor de volgende twee uur in de pauze.’ Na een blik op de klok stond ze op en ruimde haar ontbijtspullen op. ‘Ik ga naar school. Veel plezier vandaag!’
Heel voorzichtig opende Zoë haar ogen. Vandaag, 27 september, was ze zestien geworden. Zoals ze al had verwacht stonden haar ouders en Kira voor haar bed. Omdat het weekend was kwamen ze haar een ontbijt op bed brengen. Onder luid gezang kwam Kira aanlopen met een cadeautje in haar armen en ze merkte ook de pakjes in de handen van haar vader op. Zoë grijnsde. Het was een standaard ritueel voor haar verjaardag en die van Kira, net zoals ze het vroeger ook voor Jup deden. Snel opende ze de cadeautjes, benieuwd naar wat erin zat. Van haar ouders kreeg ze een flesje bier, dat ze snel naast zich op de grond neer zette. Ze had het nog nooit geproefd en was eigenlijk wel benieuwd hoe het smaakte. Haar ouders hadden al beloofd dat ze een flesje bier zou krijgen op haar zestiende, al had ze daarvoor wel moeten afspreken voor haar zestiende niet te drinken. Verder kreeg ze nog een zilveren kettinkje met een klein hangertje eraan, een soort steentje. Van Kira kreeg ze een bijpassend armbandje. De zilveren sieraden staken fel af tegen haar ietwat donkere huid, die ze had gekregen na een vakantie lang zonnen in Spanje. Van zichzelf was ze al wat donkerder, maar na een vakantie natuurlijk al helemaal. ‘Bedankt, echt!’ Om de beurt gaf ze hen allemaal een knuffel.
Toen ze haar familie haar kamer weer had uitgejaagd om zich om te kleden voor de gasten die over een paar uur zouden komen, haalde Zoë een nieuw jurkje uit haar kast. Het was een jurk met een donkerblauw lijfje en een blauwe rok eronder, met witte kringeltjes eroverheen. Voor de spiegel deed ze haar make-up op. Niet dat ze daar veel van droeg, meestal alleen wat mascara en wat oogpotlood. Ze boog zich naar de spiegel toe om te kijken of het goed zat. Op dat moment leek het alsof er een soort haak in haar maag werd geslagen die haar meetrok. Ze verzette zich ertegen, begreep niet waar het vreemde gevoel vandaan kwam. Zonder dat ze iets kon doen om het tegen te houden, werd ze centimeter voor centimeter dichterbij de spiegel gesleept. Haar neus raakte de spiegel, gleed er toen doorheen alsof het niets dan lucht was. Het leek alsof ze door een ijskoud watergordijn stapte, maar werd niet nat. Ze sloot haar ogen automatisch toen ze door de spiegel werd getrokken.
De wereld om haar heen leek vrijwel precies op de kamer die ze had verlaten. Zoë wierp een blik over haar schouder, keek in de spiegel. Alleen haar eigen spiegelbeeld staarde terug. Toen verstijfde ze. Op het bed, dat evengoed precies op het hare leek, zat een meisje, dat nogal verward naar haar staarde. Langzaam draaide Zoë zich om en keek het meisje met vrijwel precies dezelfde uitdrukking op haar gezicht aan. Ze had werkelijk geen flauw idee wat er net was gebeurd en was te nuchter om in magie of iets dergelijks te geloven. Het meisje op het bed leek als eerste haar spraakvermogen terug te hebben gevonden. ‘Wa-wa-wat… wat doe jij in mijn kamer?’ Zoë liet haar blik door de ruimte dwalen.
‘Ik heb werkelijk geen flauw idee,’ antwoordde ze. Dat haar woorden niet heel veel uitleg gaven had ze ook wel door, maar ze wist niet goed hoe ze het wel moest zeggen. ‘Ik was mascara aan het opdoen en toen werd ik die spiegel ingezogen.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Goed. Dit is belachelijk. Ik droom vast.’ Het meisje op het bed snoof.
‘Als hier iemand droomt ben ik het wel. Maar er valt niet in discussie te gaan met degene over wie je droomt.’ Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Ik vraag me alleen af wanneer ik in slaap ben gevallen. Want dat ik wakker was, weet ik zeker.’ Zoë liet haar blik door de kamer dwalen, die echt vrijwel exact de hare leek. Ze besefte pas wat later wat er niet hetzelfde leek: deze kamer was een spiegelbeeld van het hare. Het voelde al zo vreemd aan. Het meisje op het bed bekeek haar nieuwsgierig, maar Zoë besteedde er geen aandacht aan. ‘Dit is een vreemde droom,’ mompelde ze, met half-gesloten ogen. Hoe kon je nu wakker worden uit een droom, zelfs als je besefte dat je droomde? Ze kneep haar ogen stijf dicht, wachtte even en opende ze toen weer voorzichtig. Het was grappig om te zien dat het meisje op het bed blijkbaar precies haar voorbeeld had gevolgd en nu ook weer net tussen haar wimpers door de kamer in gluurde. ‘Je bent er nog steeds,’ zei het meisje. Uitnodigend klopte ze op het bed. ‘Ik heb ook niet het idee dat dit een droom is,’ gaf ze toen vervolgens een beetje voorzichtig en aarzelend toe. Zoë schudde haar hoofd. ‘Ik ook niet,’ zei ze en beet op haar lip. ‘Mijn naam is Zoë,’ stelde ze zich toen voor. Het andere meisje stelde zich voor als Julia en stak haar hand uit. Zoë schudde deze. De hand van dit meisje, van Julia, voelde op de één of andere manier goed en vertrouwd. Maar het nam niet weg dat Zoë in een andere ruimte, in een andere wereld leek het wel, beland was. ‘Mijn ouders en broer zijn niet thuis,’ zei Julia. ‘Dus ik kan je mijn huis wel laten zien? Ik heb werkelijk geen flauw idee wat jij hier doet, maar nu je hier toch bent…’ Ze haalde haar schouders op. Onder het praten bestudeerde Zoë het meisje. Ze had een lichte, bijna doorschijnende huid, rood haar en felle, groene ogen. ‘Tenzij…’ vervolgde Julia, met een nadenkende blik in haar ogen. ‘Nee, laat maar. Dat is misschien voor later.’ Zoë drong aan, maar niet lang. Het was wel duidelijk dat Julia haar niets meer zou vertellen.
Het huis had Zoë in de eerste instantie nogal in de war gebracht. Dat het geen droom was, was wel duidelijk geworden toen ze een paar keer tegen een muur of deur was aangelopen. Het was haar eigen huis, maar toch ook weer niet. Er zwierven wat andere spullen rond, er was geen kat. Maar het belangrijkste verschil dat maakte dat ze overal tegenaan liep, was dat het hele huis een exact spiegelbeeld was van haar eigen huis. Het was lastiger dan het leek om je in zo’n huis te bewegen. Julia had allang opgemerkt dat Zoë een beetje gedesoriënteerd leek te zijn en vroeg haar ernaar. ‘Ik weet niet,’ antwoordde Zoë. ‘Dit is mijn huis, exact mijn huis, maar dan in spiegelbeeld.’ De twee zo verschillende meisjes keken elkaar aan en probeerden wijs te worden uit de vreemde gebeurtenis. ‘En hoe kom ik nu terug?’ Het was een vraag die Zoë al een tijdje bezig hield. Hoe ze hier was beland en zeker waarom was haar een raadsel, maar ze wilde zeker terug. Julia schudde verontschuldigend haar hoofd.
‘Ik zou het niet weten. Ik heb nog nooit gehoord van iemand die in een spiegel verdween of verscheen.’ Zoë slaakte een gelaten zucht.
‘Maar ik moet toch ook terug kunnen? Het is mijn verjaardag vandaag en het bezoek komt over een uurtje of wat al.’ Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Nou ja. In mijn wereld zouden ze over een uurtje of wat komen. Ik weet niet hoe de tijd hier verloopt.’ Het voelde alsof ze nog steeds niet helemaal helder kon nadenken, simpelweg omdat het allemaal veel te onwerkelijk leek. Hoe vreemd was het om plotseling te beseffen dat ze in een andere wereld was beland? En dan nog wel via een spiegel op haar kamer? In haar hele leven had ze zich al talloze malen over die spiegel gebogen. Het ding had altijd al in haar kamer gestaan en was meeverhuisd toen ze eenmaal een eigen kamer kreeg. Nog nooit was er iets geks mee gebeurd. Het zou me niets verbazen als ik zo meteen mijn ogen open doen en dan weer terug blijk te zijn, dacht ze. Het voelde te onwerkelijk en Zoë was te nuchter om in magie of iets dergelijks te geloven.Heel voorzichtig opende Zoë haar ogen. Vandaag, 27 september, was ze zestien geworden. Zoals ze al had verwacht stonden haar ouders en Kira voor haar bed. Omdat het weekend was kwamen ze haar een ontbijt op bed brengen. Onder luid gezang kwam Kira aanlopen met een cadeautje in haar armen en ze merkte ook de pakjes in de handen van haar vader op. Zoë grijnsde. Het was een standaard ritueel voor haar verjaardag en die van Kira, net zoals ze het vroeger ook voor Jup deden. Snel opende ze de cadeautjes, benieuwd naar wat erin zat. Van haar ouders kreeg ze een flesje bier, dat ze snel naast zich op de grond neer zette. Ze had het nog nooit geproefd en was eigenlijk wel benieuwd hoe het smaakte. Haar ouders hadden al beloofd dat ze een flesje bier zou krijgen op haar zestiende, al had ze daarvoor wel moeten afspreken voor haar zestiende niet te drinken. Verder kreeg ze nog een zilveren kettinkje met een klein hangertje eraan, een soort steentje. Van Kira kreeg ze een bijpassend armbandje. De zilveren sieraden staken fel af tegen haar ietwat donkere huid, die ze had gekregen na een vakantie lang zonnen in Spanje. Van zichzelf was ze al wat donkerder, maar na een vakantie natuurlijk al helemaal. ‘Bedankt, echt!’ Om de beurt gaf ze hen allemaal een knuffel.
Toen ze haar familie haar kamer weer had uitgejaagd om zich om te kleden voor de gasten die over een paar uur zouden komen, haalde Zoë een nieuw jurkje uit haar kast. Het was een jurk met een donkerblauw lijfje en een blauwe rok eronder, met witte kringeltjes eroverheen. Voor de spiegel deed ze haar make-up op. Niet dat ze daar veel van droeg, meestal alleen wat mascara en wat oogpotlood. Ze boog zich naar de spiegel toe om te kijken of het goed zat. Op dat moment leek het alsof er een soort haak in haar maag werd geslagen die haar meetrok. Ze verzette zich ertegen, begreep niet waar het vreemde gevoel vandaan kwam. Zonder dat ze iets kon doen om het tegen te houden, werd ze centimeter voor centimeter dichterbij de spiegel gesleept. Haar neus raakte de spiegel, gleed er toen doorheen alsof het niets dan lucht was. Het leek alsof ze door een ijskoud watergordijn stapte, maar werd niet nat. Ze sloot haar ogen automatisch toen ze door de spiegel werd getrokken.
De wereld om haar heen leek vrijwel precies op de kamer die ze had verlaten. Zoë wierp een blik over haar schouder, keek in de spiegel. Alleen haar eigen spiegelbeeld staarde terug. Toen verstijfde ze. Op het bed, dat evengoed precies op het hare leek, zat een meisje, dat nogal verward naar haar staarde. Langzaam draaide Zoë zich om en keek het meisje met vrijwel precies dezelfde uitdrukking op haar gezicht aan. Ze had werkelijk geen flauw idee wat er net was gebeurd en was te nuchter om in magie of iets dergelijks te geloven. Het meisje op het bed leek als eerste haar spraakvermogen terug te hebben gevonden. ‘Wa-wa-wat… wat doe jij in mijn kamer?’ Zoë liet haar blik door de ruimte dwalen.
‘Ik heb werkelijk geen flauw idee,’ antwoordde ze. Dat haar woorden niet heel veel uitleg gaven had ze ook wel door, maar ze wist niet goed hoe ze het wel moest zeggen. ‘Ik was mascara aan het opdoen en toen werd ik die spiegel ingezogen.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Goed. Dit is belachelijk. Ik droom vast.’ Het meisje op het bed snoof.
‘Als hier iemand droomt ben ik het wel. Maar er valt niet in discussie te gaan met degene over wie je droomt.’ Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Ik vraag me alleen af wanneer ik in slaap ben gevallen. Want dat ik wakker was, weet ik zeker.’ Zoë liet haar blik door de kamer dwalen, die echt vrijwel exact de hare leek. Ze besefte pas wat later wat er niet hetzelfde leek: deze kamer was een spiegelbeeld van het hare. Het voelde al zo vreemd aan. Het meisje op het bed bekeek haar nieuwsgierig, maar Zoë besteedde er geen aandacht aan. ‘Dit is een vreemde droom,’ mompelde ze, met half-gesloten ogen. Hoe kon je nu wakker worden uit een droom, zelfs als je besefte dat je droomde? Ze kneep haar ogen stijf dicht, wachtte even en opende ze toen weer voorzichtig. Het was grappig om te zien dat het meisje op het bed blijkbaar precies haar voorbeeld had gevolgd en nu ook weer net tussen haar wimpers door de kamer in gluurde. ‘Je bent er nog steeds,’ zei het meisje. Uitnodigend klopte ze op het bed. ‘Ik heb ook niet het idee dat dit een droom is,’ gaf ze toen vervolgens een beetje voorzichtig en aarzelend toe. Zoë schudde haar hoofd. ‘Ik ook niet,’ zei ze en beet op haar lip. ‘Mijn naam is Zoë,’ stelde ze zich toen voor. Het andere meisje stelde zich voor als Julia en stak haar hand uit. Zoë schudde deze. De hand van dit meisje, van Julia, voelde op de één of andere manier goed en vertrouwd. Maar het nam niet weg dat Zoë in een andere ruimte, in een andere wereld leek het wel, beland was. ‘Mijn ouders en broer zijn niet thuis,’ zei Julia. ‘Dus ik kan je mijn huis wel laten zien? Ik heb werkelijk geen flauw idee wat jij hier doet, maar nu je hier toch bent…’ Ze haalde haar schouders op. Onder het praten bestudeerde Zoë het meisje. Ze had een lichte, bijna doorschijnende huid, rood haar en felle, groene ogen. ‘Tenzij…’ vervolgde Julia, met een nadenkende blik in haar ogen. ‘Nee, laat maar. Dat is misschien voor later.’ Zoë drong aan, maar niet lang. Het was wel duidelijk dat Julia haar niets meer zou vertellen.
Het huis had Zoë in de eerste instantie nogal in de war gebracht. Dat het geen droom was, was wel duidelijk geworden toen ze een paar keer tegen een muur of deur was aangelopen. Het was haar eigen huis, maar toch ook weer niet. Er zwierven wat andere spullen rond, er was geen kat. Maar het belangrijkste verschil dat maakte dat ze overal tegenaan liep, was dat het hele huis een exact spiegelbeeld was van haar eigen huis. Het was lastiger dan het leek om je in zo’n huis te bewegen. Julia had allang opgemerkt dat Zoë een beetje gedesoriënteerd leek te zijn en vroeg haar ernaar. ‘Ik weet niet,’ antwoordde Zoë. ‘Dit is mijn huis, exact mijn huis, maar dan in spiegelbeeld.’ De twee zo verschillende meisjes keken elkaar aan en probeerden wijs te worden uit de vreemde gebeurtenis. ‘En hoe kom ik nu terug?’ Het was een vraag die Zoë al een tijdje bezig hield. Hoe ze hier was beland en zeker waarom was haar een raadsel, maar ze wilde zeker terug. Julia schudde verontschuldigend haar hoofd.
‘Ik zou het niet weten. Ik heb nog nooit gehoord van iemand die in een spiegel verdween of verscheen.’ Zoë slaakte een gelaten zucht.
‘Maar ik moet toch ook terug kunnen? Het is mijn verjaardag vandaag en het bezoek komt over een uurtje of wat al.’ Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Nou ja. In mijn wereld zouden ze over een uurtje of wat komen. Ik weet niet hoe de tijd hier verloopt.’ Het voelde alsof ze nog steeds niet helemaal helder kon nadenken, simpelweg omdat het allemaal veel te onwerkelijk leek. Hoe vreemd was het om plotseling te beseffen dat ze in een andere wereld was beland? En dan nog wel via een spiegel op haar kamer? In haar hele leven had ze zich al talloze malen over die spiegel gebogen. Het ding had altijd al in haar kamer gestaan en was meeverhuisd toen ze eenmaal een eigen kamer kreeg. Nog nooit was er iets geks mee gebeurd. Het zou me niets verbazen als ik zo meteen mijn ogen open doen en dan weer terug blijk te zijn, dacht ze. Het voelde te onwerkelijk en Zoë was te nuchter om in magie of iets dergelijks te geloven.