ကားတန္းက ႐ႈစီရင္စုရိွရာကိုျပန္လာေနစဥ္မွာပဲ Base မွာလဲ အလြန္ႀကီးက်ယ္တဲ့ကိစၥတစ္ရပ္ျဖစ္သြားတယ္။ Zombie Virus ကာကြယ္ေဆးကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႔ ေဖာ္ႏိုင္လိုက္ၿပီ!! ေရာဂါပိုးကူးစက္ခံထားရၿပီး Base ကိုေရာက္လာခဲ့တဲ့ 7 ေယာက္ေျမာက္လူနာက အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အႏၲရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔ လူေကာင္းပကတိျပန္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
"လည္ေခ်ာင္းယားေသးလား?? ေခါင္းေရာကိုက္ေနေသးလား?? ေရငတ္တာေတြဘာေတြေရာရိွလား?? အခု ကြၽန္ေတာ္ လက္ဘယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ထားတာလဲ??" ဓာတ္ခြဲခန္းဝန္ထမ္းတစ္ဦးက တစ္ေထာင့္တစ္ႀကိမ္ေျမာက္ေသာအေမးကိုေမးလိုက္တယ္။
လူနာကလဲ အလြန္႔အလြန္ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ဒီလူေတြ သူ႕ကို ဒီေမးခြန္းေတြကိုပဲ သံုးႏွစ္ေလာက္ ထပ္ခါတလဲလဲျပန္ေမးေနရင္ေတာင္ သူ ေျဖရတာဘယ္ေတာ့မွၿငီးေငြ႕သြားမယ္မထင္ဘူး။ မေန႔တုန္းကအထိ သူ႕ကိုယ္သူ Zombie တစ္ေကာင္ျဖစ္လာေတာ့မယ္လို႔ပဲ ထင္ထားခဲ့မိတာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ ေသျခင္းတရားကိုရင္ဝယ္ပိုက္ၿပီးေတာ့ ေဒါက္တာ့ရဲ႕ဓာတ္ခြဲခန္းက စမ္းသပ္ခံတစ္ေယာက္အျဖစ္ သူကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေန႔မွာေတာ့ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က အံ့ဖြယ္ႏႈန္းနဲ႔ ျပန္လည္ေကာင္းမြန္လာခဲ့တယ္။ သူက ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္တစ္ေယာက္မို႔ ကိုးကြယ္ရာဘုရားသခင္အေပၚကို ယံုၾကည္ေလးစားသင့္တယ္ဆိုတာသိေနေပမဲ့လည္း အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႕ရင္ထဲမွာ ေဒါက္တာ့ကိုပဲယံုၾကည္ၿပီး တစ္ဘဝလံုးစာ ကိုးကြယ္သြားခ်င္စိတ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ျဖစ္မိတယ္။
ဘုရားသခင္က လူသားမ်ဳိးႏြယ္ကို စြန္႔ပစ္ခဲ့ေပမဲ့ ေဒါက္တာကေတာ့ လူသားအားလံုးဆက္လက္ရွင္သန္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ယူေဆာင္လာေပးခဲ့တယ္။ ေဒါက္တာ့ရဲ႕စမ္းသပ္ခံတစ္ေယာက္အျဖစ္ သတၱိရိွရိွနဲ႔ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ ဂုဏ္ယူလို႔မဆံုးဘူး။
"ကြၽန္ေတာ္ လည္ေခ်ာင္းလဲမယားဘူး။ ေခါင္းလဲမကိုက္ဘူး။ ေရလဲမဆာဘူး။ ေနာက္ၿပီး လက္က သံုးေခ်ာင္းေထာင္ထားတယ္။ ေဒါက္တာ...ကြၽန္ေတာ္ ေဒါက္တာ့လက္ကို ကိုင္လို႔ရမလား??"လူနာက အိပ္ယာေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ေဒါက္တာကို မ်က္ရည္ဝိုင္းေနတဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ၾကည့္ရင္းေျပာလိုက္တယ္။
က်ဳိးယြင္ရွန္႔ လူနာေရွ႕ကို လက္ဆန္႔ေပးလိုက္ၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပလိုက္တယ္။ "ခင္ဗ်ားရဲ႕ဆဲလ္ေတြက Zombie Virus ေတြကို ဝါးမ်ဳိပစ္လိုက္ၿပီမို႔လို႔ ခင္ဗ်ား ေနာင္လဲ ဗီဇေျပာင္းအေကာင္ျဖစ္လာမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခင္ဗ်ားအတြက္ ဘာအႏၲရာယ္မွမရိွေတာ့ပါဘူး"
"မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုကယ္လိုက္တာ ေဒါက္တာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲကဆဲလ္ေတြမဟုတ္ဘူး!!" လူနာက သူ႕ရင္ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာသိမ္းဆည္းထားခဲ့တဲ့ ဝမ္းနည္းမႈနဲ႔ အေၾကာက္တရားေတြကို အကုန္ဖြင့္ထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ေဒါက္တာ့ရဲ႕လက္ကို ၿမဲၿမံစြာဆုပ္ကိုင္ကာ ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ငိုေတာ့တယ္။
ဝမ္းသာလြန္ေနၾကတဲ့ေဘးကဓာတ္ခြဲခန္းဝန္ထမ္းေတြလဲ ၿငိမ္က်သြားၿပီး အားလံုးရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြမွာ မ်က္ရည္ဝိုင္းက်ရျပန္တယ္။ ဒီေန႔ကိုေရာက္ဖို႔ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုးက အိပ္မက္လိုပဲ။ ႏိုးထလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အားလံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာစိုးမိတယ္။
"ဘာလို႔ငိုေနၾကတာလဲ?? ဒီေန႔က ဒီေလာက္မဂၤလာရိွတာ ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုး ရယ္ေမာေနသင့္တာ။ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ က်ဳပ္တို႔ ဒီည ေအာင္ပြဲခံၾကတာေပါ့!!" က်န္းယြမ္ရွန္း မ်က္လံုးႏွစ္လံုးပိတ္မတတ္ရယ္ေမာရင္း အခန္းထဲကို ကသိုက္က႐ိုက္နဲ႔ဝင္လာတယ္။
"ဒါ ေရာဂါပိုးကူးစက္ခံရတဲ့သူလား?? က်ဳပ္ ၾကည့္ၾကည့္မယ္" က်န္းယြမ္ရွန္း လူနာရဲ႕ေမးေစ့ကိုကိုင္ၿပီး ဂ႐ုတစိုက္စစ္ေဆးၾကည့္႐ႈလိုက္တယ္။ "သူ႕မ်က္ႏွာက တကယ္ျပန္ေကာင္းလာတာပဲ!! ေကာင္ေလးရ၊ မင္းမသိလို႔ကြ။ မေန႔တုန္းကဆိုရင္ မင္းပါးစပ္တစ္ခုလံုးမွာ အစြယ္ခြၽန္ေတြနဲ႔အျပည့္ပဲ။ ေနာက္ၿပီး ပါးစပ္ကေနလဲ အနံ႔ေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ အဝါေရာင္ပုပ္အဲ့အဲ့တံေတြးေတြ အဆက္မျပတ္စီးက်ေနေသးတာ။ ငါတို႔ေတြက မင္းကို မရေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ထင္ေနတာ"
လူနာေလးကလဲ ရီေမာလိုက္ၿပီး "ကြၽန္ေတာ္ ေဒါက္တာ့ကို တကယ္ေက်းဇူးတင္လို႔မဆံုးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသၿပီလို႔ပဲထင္ထားတာ။ တကယ္က ေသတာအဲ့ေလာက္ေၾကာက္စရာမေကာင္းဘူး။ မေကာင္းဆိုးဝါးျဖစ္သြားတာကမွ တကယ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ကာကြယ္ေဆးကိုသာ လူသားအားလံုးဆီေရာက္ေအာင္ျဖန္႔ႏိုင္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘယ္သူမွ မေကာင္းဆိုးဝါးေတြျဖစ္လာႏိုင္စရာမရိွေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔အင္အားေတာင့္တင္းလာၿပီး တစ္ေန႔ေတာ့ Zombie ေတြအားလံုးကို အျမစ္ျဖတ္သုတ္သင္ႏိုင္မွာပါ"
က်န္းယြမ္ရွန္းရီေမာလိုက္ၿပီး ဒီေန႔ရဲ႕အေျပာင္ေျမာက္ဆံုးစြမ္းေဆာင္ရွင္သူရဲေကာင္းကို ခ်ီးက်ဴးဖို႔ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေပမဲ့ ေဒါက္တာပိုင္ကေတာ့ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္သြားတယ္။
လူေတြအားလံုး ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ က်ဳိးယြင္ရွန္႔ အခန္းထဲကတိတ္တိတ္ေလးထြက္လာခဲ့တယ္။ အခန္းျပင္အေရာက္မွာ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး မ်က္ရည္ပင္လယ္ေဝေနတဲ့ေက်ာက္လင္ဖုန္းကို လက္လွန္းျပၿပီး လာခဲ့ဖို႔ေခၚလိုက္တယ္။
ႏွစ္ေယာက္သား ဓာတ္ခြဲခန္းေခါင္မိုးထပ္ကိုတိတ္ဆိတ္စြာတက္လာၾကရင္း ေနရိပ္တဲ့တစ္ေနရာကိုေရြးၿပီး ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။
"ဘာလို႔ငိုေနျပန္တာလဲ?? ခင္ဗ်ား အရင္က အဲ့ေလာက္အငိုမသန္ပါဘူး" က်ဳိးယြင္ရွန္႔ခင္ဗ်ာ လက္ကိုင္ပုဝါကိုဆြဲထုတ္ၿပီး သစၥာရိွေခြးႀကီးရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးရျပန္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာက္လင္ဖုန္းရဲ႕ခပ္တိုတိုဆံပင္ၾကမ္းေတြကို အသာဆြဲဖြလိုက္တယ္။ ေက်ာက္လင္ဖုန္း ေဒါက္တာ အလြယ္တကူဖြႏိုင္ေအာင္ ေခါင္းကို ေဒါက္တာ့နားထိုးေပးလိုက္တယ္။
ေက်ာက္လင္ဖုန္း ငိုသံႀကီးနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။ "ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းဝမ္းသာတာပဲ။ ေဒါက္တာ။ ေဒါက္တာလုပ္ႏိုင္မယ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္သိတယ္" ေနာက္ၿပီး အဲ့ဒါကလဲ ႏွစ္ႀကိမ္ေတာင္ျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ေဒါက္တာ့ထက္ျမင့္ျမတ္တဲ့သူမရိွႏိုင္ေတာ့ဘူး။
က်ဳိးယြင္ရွန္႔ၿပံဳးလိုက္ၿပီး လက္ဖဝါးကေနတဆင့္ ေက်ာက္လင္ဖုန္းမ်က္ႏွာကို အတန္ၾကာေအာင္ စမ္းသပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ က်ဳိးယြင္ရွန္႔ အေရွ႕ကိုငံုကိုင္းလိုက္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ထပ္တူက်ေစလိုက္တယ္။
ခါးတယ္....
ၿပီးေတာ့... ငံတယ္။ ၾကည့္ရတာ ငိုထားတဲ့မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ က်ဳိးယြင္ရွန္႔ အေသအခ်ာ အရသာခံၾကည့္ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္အၿပံဳးတစ္ခုနဲ႔အတူ လူခ်င္းခြာလိုက္တယ္။
ေက်ာက္လင္ဖုန္းေလးခင္ဗ်ာေတာ့ ခုထိစိတ္နဲ႔လူနဲ႔မကပ္ရွာေသးဘူး။ အတန္ၾကာမွ သတိျပန္ဝင္လာၿပီး ရဲရဲနီေနတဲ့ပါးႏွစ္ဖက္ကိုလက္နဲ႔အုပ္ရင္း ေလွကားေအာက္ကို အသည္းအသန္ေျပးဆင္းသြားေတာ့တယ္။ သူ႕အတြက္ေတာ့ ေဒါက္တာဆိုတာ ေကာင္းကင္ယံမွာ သာေနတဲ့လလို၊ ေတာင္ထိပ္ဖ်ားက ႏွင္းပြင့္လို၊ ဟိုး ပင္လယ္ျပင္ေတြရဲ႕အနက္႐ိႈင္းဆံုးေနရာမွာ ႏွစ္ျမႇဳပ္ထားတဲ့ပုလဲရတနာလို အသန္႔စင္ဆံုး၊ အမြန္ျမတ္ဆံုးနဲ႔ အလွပဆံုးျဖစ္တည္မႈပဲ။ သူ ေဒါက္တာ့ကို ေလးစားတယ္။ ၾကည္ညိဳတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ ေဒါက္တာ့အေပၚ မသန္႔ရွင္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ျမဴမႈန္တစ္မႈန္စာေလာက္ေတာင္ မျပစ္မွားခဲ့ဖူးဘူး။
ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့...မေမွ်ာ္လင့္ပဲနဲ႔ ေဒါက္တာ့ဖက္ကစၿပီး သူ႕ကို...အၾကင္နာေပးလာခဲ့တယ္!! သူ႕စိတ္ထဲမွာ အရာအားလံုး ႐ုတ္တရက္ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ျဖစ္ကုန္သလိုခံစားရတယ္။ သူ တိတ္ဆိတ္တဲ့ေနရာတစ္ခုခုအျမန္ရွာၿပီး ေခါင္းေအးေအးထားစဥ္းစားဖို႔လိုေနၿပီ။
ေက်ာက္လင္ဖုန္း အေရးေပၚထြက္ေပါက္တံခါးဝကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ ဂုတ္ကေနလွမ္းဆြဲတာခံလိုက္ရၿပီး လွ်ပ္စီးေတြတစ္ဝင္းဝင္းေတာက္ေနတဲ့ လက္သီးတစ္ခ်က္က မ်က္ႏွာေပၚအရိွန္နဲ႔က်ေရာက္လာတယ္။ လွ်ပ္စီးသံနဲ႔ ေလတိုးသံကိုၾကားလွ်င္ၾကားခ်င္း မသိစိတ္မွာ အႏၲရာယ္လို႔သတိျပဳမိတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ခႏၶာကိုယ္ကို သတၱဳေတြနဲ႔ရစ္ပတ္ၿပီးကာကြယ္လိုက္တာေတာင္ ထိုလက္သီးခ်က္ဒဏ္ကို မကာကြယ္လိုက္ႏိုင္ဘူး။ ေက်ာက္လင္ဖုန္း ေျမေပၚ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္လဲက်သြားၿပီး ပါးစပ္ကေန ေသြးတစ္ပြက္အန္ထုတ္လိုက္တယ္။
"မင္း ေဒါက္တာ့ကို ဘာလုပ္လိုက္လဲ??" လိန္ခြၽမ္းရဲ႕ ေသြးေရာင္လႊမ္းေနတဲ့နီရဲရဲမ်က္လံုးတစ္စံုနဲ႔ ေဒါသတႀကီးမ်က္ႏွာက သူ႕ကိုအုပ္မိုးၾကည့္ေနတယ္။
"က်ဳပ္...က်ဳပ္.. ဘာမွ မလုပ္ဘူး" ေက်ာက္လင္ဖုန္း ေသြးေနာက္တစ္ပြက္အန္ထုတ္မိတယ္။
"မင္း အယုတ္တမာေကာင္!! မင္းရဲ႕ရြံစရာေကာင္းတဲ့ပါးစပ္နဲ႔မ်ား ေဒါက္တာ့ကို ထိရဲေသးတယ္!!" လိန္ခြၽမ္း လက္ကိုေနာက္တစ္ႀကိမ္ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး မိုးႀကိဳးစြမ္းအားေတြကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္စုစည္းလိုက္တယ္။ လက္ေပၚမွာ တျဖည္းျဖည္းစုစည္းလာတဲ့စြမ္းအားေတြက ၾကက္သီးထဖြယ္အတိပဲ။ ေလထုထဲမွာျပင္းထန္တဲ့စြမ္းအားသက္ေရာက္မႈေၾကာင့္ ေက်ာက္လင္ဖုန္းအ႐ိုးေတြက်ဳိးေၾကမတတ္ျဖစ္လာတယ္။
"ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကိုသတ္လိုက္ရင္ ေဒါက္တာဝမ္းနည္းရလိမ့္မယ္" ေက်ာက္လင္ဖုန္း ရဲရဲဝံ့ဝံ့ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။
လိန္ခြၽမ္း ေက်ာက္႐ုပ္လို အေတာင့္လိုက္ျဖစ္သြားတယ္။ ခဏၾကာေတာ့မွ မိုးႀကိဳးစြမ္းအင္ေတြစုစည္းေနတဲ့လက္ကို ျပန္႐ုတ္လိုက္ၿပီး ရင္ထဲမွာ တလိပ္လိပ္တက္လာေနတဲ့ေဒါသေတြကိုမ်ဳိသိပ္ရင္း ႀကိမ္းဝါးသံနဲ႔သတိေပးလိုက္တယ္။ "ေနာက္ဆို ေဒါက္တာနဲ႔ေဝးေဝးေန။ မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ငါ မင္းကို တစ္စစီစုတ္ၿဖဲပစ္မယ္!!"
"ဘာလို႔လဲ?? ေဒါက္တာက ခင္ဗ်ားအပိုင္မွမဟုတ္တာ!!" ေက်ာက္လင္ဖုန္း တစ္ကိုယ္လံုးနာက်င္ေနတဲ့ၾကားက အံႀကိတ္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္။
"အခုခ်ိန္ကစၿပီး ေဒါက္တာ့ကို ငါပိုင္သြားေတာ့မွာမို႔လို႔ပဲ" လိန္ခြၽမ္း ထိုတစ္ခြန္းပဲေျပာၿပီး ေခါင္မိုးထပ္ရိွရာကို လွည့္ထြက္လာလိုက္တယ္။ လိန္ခြၽမ္းခင္ဗ်ာ အခ်စ္ကိုဖြင့္ဟဝန္ခံဖို႔အတြက္ ျပန္လာလာခ်င္းမွာပဲ ေဒါက္တာက ေက်ာက္လင္ဖုန္းကို ကိုယ္တိုင္အနမ္းေပးလိုက္တဲ့ျမင္ကြင္းကိုျမင္ရလိမ့္မယ္လို႔ သူဘယ္တုန္းကမွမထင္ထားခဲ့မိဘူး။ ရင္ထဲမွာ တလိပ္လိပ္တက္လာတဲ့မနာလိုမုန္းတီးမႈေတြက ႏွလံုးသားကို ဆာလဖ်ဴရစ္အက္ဆစ္အျပင္းစားနဲ႔ ေလာင္းခ်လိုက္သလိုပဲ။
လိန္ခြၽမ္း ဓာတ္ခြဲခန္းတံခါးဝကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ရင္းႏီွးေနတဲ့ ေအာင္ပြဲခံျမင္ကြင္းတစ္ခုကဆီးႀကိဳေနတယ္။ ေဒါက္တာ ကာကြယ္ေဆးကိုေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီမွန္း သူခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ လိန္ခြၽမ္း ေဒါက္တာ့ကို အသည္းအသန္လိုက္ရွာေတာ့တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေဒါက္တာ့ကိုဖက္ၿပီး ပထမဦးဆံုးဂုဏ္ျပဳေပးမယ့္သူက သူပဲျဖစ္ခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖက္ခံရမဲ့သူကေတာ့ လူေတြအားလံုးနဲ႔ေဝးရာ တိတ္ဆိတ္တဲ့ေခ်ာင္ေလးတစ္ေခ်ာင္မွာ တစ္ေယာက္ထဲအထီးက်န္စြာျဖတ္သန္းေနတယ္။
လိန္ခြၽမ္း ေခါင္မိုးထပ္ရိွရာကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ျမန္ႏိုင္သမွ်အျမန္ဆံုးေျပးတက္သြားတယ္။ သူ ဒီအခ်ိန္၊ ဒီပံုရိပ္ေတြကို အေတြးေတြထဲမွာ အႀကိမ္ေပါင္းမေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပံုေဖာ္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ ကာကြယ္ေဆးေအာင္ျမင္သြားတဲ့အခါ သူ ေဒါက္တာ့ကိုေက်ာပိုးရင္း ေလွကားထစ္ေတြတစ္ထစ္ခ်င္းစီနင္းတက္သြားၿပီး ေခါင္မိုးထပ္မွာ ေဒါက္တာနဲ႔အတူ ေနဝင္ဆည္းဆာကိုၾကည့္႐ႈၾကမယ္။
ဒါေပမဲ့ သူ အခြင့္အေရးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္လက္လႊတ္လိုက္ရျပန္ၿပီ။
ဘာလို႔မ်ား ကံၾကမၼာက သူ႕အေပၚ အၿမဲတမ္းေနာက္ေျပာင္ရက္ရတာလဲ??
တခ်ိန္ထဲမွာပဲ က်ဳိးယြင္ရွန္႔ကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ဆိုးရြားလြန္းတဲ့ကံၾကမၼာကို ေမးခြန္းထုတ္ေနမိတယ္။ ေက်ာက္လင္ဖုန္းကို သူ႕ရဲ႕ခ်စ္သူျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ပဲ သူတစ္ခ်ိန္လံုးမွတ္ယူထားခဲ့မိတာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူဘယ္ကမ႓ာကိုပဲေရာက္ေရာက္ အဲ့ဒီလူက သူ႕ေဘးနားကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ျပန္လာေလ့ရိွတယ္။ သူ႕ကို တိတ္တိတ္ေလးခ်စ္ေနေပးၿပီး သူ႕အေပၚအၿမဲကာကြယ္ေပးေနေလ့ရိွတယ္။ ေက်ာက္လင္ဖုန္းက ဒီအခ်က္ေတြအားလံုးနဲ႔ကိုက္ညီတယ္။ သူအရင္တုန္းကေတြးထားခဲ့တာက ကာကြယ္ေဆးေအာင္ျမင္သြားတာနဲ႔ လိန္ခြၽမ္းရဲ႕မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရတဲ့ဘဝက႐ုန္းထြက္ၿပီး လက္က်န္ဘဝကို ေက်ာက္လင္ဖုန္းနဲ႔အတူ တိတ္ဆိတ္တဲ့ေနရာေလးတစ္ခုမွာ ေအးေအးလူလူပဲျဖတ္သန္းသြားေတာ့မယ္ေပါ့။
ဒါေပမဲ့ သူတြက္ကိန္းမွားသြားခဲ့တယ္။ ေက်ာက္လင္ဖုန္းက သူရွာေနခဲ့တဲ့ 'သူ' မဟုတ္ဘူး။
'သူ' ဘယ္ေရာက္ေနခဲ့တာလဲ?? က်ဳိးယြင္ရွန္႔ ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ေမာပန္းလာသလိုခံစားရတယ္။ သူ အဲ့ဒီလူရဲ႕တည္ရိွမႈကို ခံစားလို႔မရဘူး။ သူ႕မွာ အဲ့ဒီလူျဖစ္ေၾကာင္းကိုအတည္ျပဳဖို႔က အနမ္းကလြဲၿပီး တျခားနည္းလမ္းမရိွဘူး။ အေခါက္တိုင္းမွာ အဲ့ဒီလူကပဲအရင္စၿပီးေတာ့ သူ႕ေဘးနားကိုေရာက္လာၿပီး သူ႕ကိုဂ႐ုစိုက္ေပးခဲ့တာ။ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ သူ႕ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနခဲ့ၿပီး က်ဳိးယြင္ရွန္႔ကိုယ္တိုင္ကလဲ အဲ့ဒီလူ သူ႕ႏွလံုးသားကို တံခါးမရိွဓားမရိွ စိတ္ႀကိဳက္ဝင္ထြက္ခြင့္ေပးထားခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ အဲ့ဒီလူက သူ႕ေဘးမွာထာဝရအတူရိွေပးပါ့မယ္ဆိုတဲ့သတ္မွတ္ခ်က္ရိွလို႔လား?? အဲ့ဒီလူ သူ႕ေဘးနားေရာက္လာခဲ့တာက သူ႕ရဲ႕စြမ္းအားေတြကိုလိုခ်င္လို႔လဲျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ သူနဲ႔ဆံုေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီလူရဲ႕ Code က တစ္ခုခုလြဲမွားေနခဲ့ၿပီးေတာ့ အခု ျပန္ေကာင္းသြားလို႔မ်ား သူနဲ႔ျပန္မေတြ႕ရေတာ့တာမ်ားလား?? အဲ့ဒါမွမဟုတ္ရင္ ကစားပြဲတစ္ခုကို အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ဝင္ေဆာ့ခဲ့တာမ်ားလား??
ဒါေပမဲ့ က်ဳိးယြင္ရွန္႔အတြက္ေတာ့ အရာအားလံုးက အစစ္အမွန္ေတြေလ။ သူ တကယ္ႏွစ္ႏွစ္ကာကာကိုခ်စ္ခဲ့မိတာ။ သူ႕ႏွလံုးထဲကအခ်စ္ေတြကနက္႐ိႈင္းလြန္းလို႔ လက္လႊတ္လိုက္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
က်ဳိးယြင္ရွန္႔ဘဝမွာ တစ္ခါမွ အခုေလာက္ထိ ရင္မေမာခဲ့ရဖူးဘူး။ ႐ုတ္တရက္ အားအင္ေတြကုန္ခမ္းသြားသလိုပဲ။ က်ဳိးယြင္ရွန္႔မ်က္လံုးေတြ ေမွးမိွန္သြားၿပီး ခႏၶာကိုယ္ထဲက ဝိဥာဥ္ကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းထုတ္လႊတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ သူ႕အတြက္တြယ္တာစရာဘာမွမွမက်န္ေတာ့ပဲ...