(Zawgi)
ရုတ္တရက္ဆိုသလိုပဲလႊင္႔စင္လာတဲ႔ေသြးေတြက သီဟေက်ာျပင္ေပၚက်ဆင္းသြားျပီးေက်ာျပင္တစ္ခုလံုးေႏြးကနဲျဖစ္သြားေစတယ္။အျဖစ္အပ်က္အကုန္လံုးမွာသီဟအသက္၅ျကိမ္ရွဴ၍မျပည့္ေသးခင္အတြင္းမွာျဖစ္သြားတဲ႔အတြက္မ်က္လံုးေျကာင္ျပီး ေခါင္းကိုလွမ္းကာထားတဲ႔မင္းရာဇာရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာမွင္သက္လို႔ေနတယ္။
မင္းရာဇာ နီရဲေနတဲ႔ေသြးမ်ားယိုစိမ့္ေနျကသည့္ပုခံုးအေနာက္ေက်ာျပင္အေပၚပိုင္းကိုလက္ျဖင့္လွမ္းဖိလိုက္တယ္။မျကာေသးခင္ပဲေနာက္ထပ္က်ည္ဆံတစ္ခုထပ္ေရာက္လာမည္ဆိုတာကိုသိသည့္အတြက္ေျကာင့္သီဟကိုျပတင္းေပါက္ကြယ္ရာသို႔လွမ္းတြန္းပို႔လိုက္သည္။ေနာက္က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္ထပ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ျပန္ရုတ္သိမ္းခ်ိန္မရေတာ့တဲ့သူ႕ရဲ႕ညာဘက္လက္ကိုထိမွန္သြားေတာ့တယ္။
မင္းရာဇာမ်က္နွာအေနအထာူအနည္းငယ္ပ်က္သြားရံုကလြဲျပီးတျခားမည္သည့္အသံ မည္သည့္ဟန္မွမရွိေပ။ခဏအျကာတြင္ထိုေနရာ၌ပင္ထုိင္က်သြားေလေတာ့တယ္။ေနာက္ထပ္က်ည္ဆံအရိပ္အေယာင္ေတာ့ထပ္ေရာက္မလာေတာ့ေပ။
သီဟအေရွ႕မွာျမင္လိုက္ရတဲ႔ေသြးထြက္သံယိုျမင္ကြင္းေတြကိုျကည့္ျပီးသူ႕မ်က္လံုးအေပၚယံမွာေရလႊာအပါးေလးကတင္လို႔ေနတယ္။နားထင္ေပၚကေခြ်းေစးမ်ားကတေျဖးေျဖးက်ဆင္းေနျပီးလက္ဖ်ားေျခဖ်ားမ်ားကလဲေအးစက္ေနတယ္။
"ေဟ့ေရာင္…မင္း…မင္းေသျပီလား"
သီဟတုန္တုန္ရီရီနဲ႔မင္းရာဇာေဘးနားေလွ်ာက္လာျပီးပုခံုးကိုလက္နဲ႔ကိုင္လႈပ္ေမးလိုက္တယ္။
"မင္းဘာမွမျဖစ္ဘူးမလား"
သီဟေခါင္းကိုတဆတ္ဆတ္ျငိမ့္ျပလိုက္သည္။
မင္းရာဇာရဲ႕အေနာက္ဘက္လက္ျပင္နဲ႔ညာဘက္လက္တစ္ဘက္လံုးအျဖတ္ခံလိုက္ရသိုထံုက်ဥ္ေနတယ္။နာက်င္မႈ႕ကိုေအာ္မျပဘူးဆိုေပမယ့္အနည္းငယ္တြန္႔ေနတဲ႔မ်က္ခံုးနဲ႔ႏႈတ္ခမ္းမွာေပၚလြင္လို႔ေနတယ္။
"ငါ…ဘာ လုပ္ရမွန္းမသိဘူး"
"ငါမင္းကိုဘာလုပ္ခိုင္းေနလို႕လဲ"
"မင္းျဖစ္ေနတဲ႔အေျခအေနကိုလည္းျကည့္ဦး ေသာက္စကားမ်ားမေနနဲ႔"
"လွဲစရာေနရာလိုတယ္ ဒီဧည့္ခန္းမွာလုပ္လို႔မျဖစ္ဘူး"
"လာငါ့အခန္းရွိတယ္"
"မင္းအခန္းကသန္႕လို႕လား"
"ေသာက္ျကီးေသာက္က်ယ္ေတြလာလုပ္မေနနဲ႔ထ"
သီဟထိုင္လ်က္ျဖစ္ေနတဲ႔႔မင္းရာဇာဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းကိုဆြဲထူျပီးသူ႕အခန္းထဲသို႔ေခၚလာခဲ႔ေလသည္။ျပီးမွအခန္းထဲကသူ႕အိပ္ယာေဘးမွာမင္းရာဇာကိုထိုင္ဖို႔ေနရာေပးလိုက္ေလတယ္။
"ကဲ ငါဘာလုပ္ေပးရမလဲေျပာ"
"ေရရယ္ သန္႔တဲ႔အဝတ္ရယ္ ပိုးသတ္ေဆးရယ္ ဇာကနာရွည္ရွည္တစ္ခုရယ္ အရင္ယူလာေပး"
"ေအး…"
သီဟထိုေနရာကေနထျပီးအခန္းျပင္ခပ္သြက္သြက္ထြက္သြားေလတယ္။မျကာခင္မွာပဲအခန္းထဲျပန္ေျပးဝင္လာခဲ႔ျပီးလက္ထဲမွာေရတစ္ပံုးကိုဆြဲထားလ်က္အထုတ္တစ္ထုတ္ကိုတစ္ဖက္မွကိုင္ထားေလတယ္။
"ေရာ့ မင္းေျပာတဲ႔ဟာေတြ အဝတ္ကေတာ့ငါ့အဝတ္ထဲကတစ္ခုသာသံုးလိုက္"
"ေရေလးတစ္ဗံုးသယ္ရတာအဲ႔ေလာက္ေတာင္ပင္ပန္းစရာလိုလား"
မင္းရာဇာ သူ႕အေရွ႕တြင္ထိုင္လိုက္ေသာ အသက္ရွဴသံမ်ားျမန္ေနျပီးႏွာဖူးျပင္ေပၚမွာေခြ်းစက္ေတြတင္ေနတဲ႔သီဟကိုျကည့္ျပီးေမးလိုက္ေလတယ္။
"ဒီေဆးေတြက ငါဖန္ဆင္းလိုက္တယ္ထင္ေနတာလား စကားမမ်ားပဲလုပ္မွာသာလုပ္…"
"ငါ့အက်ၤီကူခြ်တ္ေပး"
"ေအး လာဒီကို"
"ေျဖးေျဖးလုပ္"
သီဟ ေသြးမ်ားစြန္းထင္းေပက်ံေနတဲ႔မင္းရာဇာရဲ႕အက်ၤီကိုကူညီျပီးဆြဲခြ်တ္ေပးလိုက္တယ္။ဒဏ္ရာနွစ္ခုျဖစ္ေသာေျကာင့္မင္းရာဇာရဲ႕ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးပါေသြးေတြေပက်ံလို႔ေနတယ္။ဒဏ္ရာတစ္ဝိုက္နားကအသားေတြကညိဳမဲေနျပီးေသြးေတြတစိမ့္စိမ့္စီးက်ေနေလတယ္။
"ငါ့ဒဏ္ရာေတြကိုေရေဆးျပီး ေဘးနားကိုပိုးသတ္ေဆးထည့္လိုက္ အရက္ပ်ံနဲ႔အဲ႔ဇာကနာကိုစိမ္ထားလိုက္"
သီဟ သူေျပာတဲ႔အတုိင္းဇာကနာကိုအရက္ပ်ံစိမ္…အနာကိုပါေရေဆးေပးျပီးဒဏ္ရာတစ္ဝိုက္နားကိုပိုးသတ္ေဆးသုတ္လိမ္းေပးလိုက္တယ္။တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ပိုးသတ္ေဆးနဲ႔ဒဏ္ရာကိုထိမိလွ်င္မင္းရာဇာတြန္႕တြန္႕သြားတဲ႔အတြက္ေျကာင့္ဒဏ္ရာကိုမထိမိေအာင္ေသခ်ာဂရုစိုက္ေနရတယ္။
"ျပီးျပီ"
"အဝတ္တစ္ခုေပး…"
သီဟသူ႕အဝတ္ဗီရိုထဲကတီရွပ္တစ္ထည္ကိုထုတ္ေပးလိုက္တယ္။
"သန္႕လား"
"သန္႕တယ္ မသန္႕ဘူးထင္လဲျပီးရင္ပိုးသတ္ေဆးထပ္ထည့္ေပးမယ္"
"ငါ့ပါးစပ္နဲ႔ကိုက္မွာမို႕လို႔ေမးတာ"
"ေသာက္ဖင္ေခါင္းကက်ယ္ျပန္ျပီ"
"ငါ့ကိုအဲ႔ဇာကနာနဲ႔အထဲကက်ည္ဆံကိုဆြဲထုတ္ေပး"
"ဘာ…ငါမလုပ္နိုင္ဘူး"
"မလုပ္နိုင္ဘူးဆိုေတာ့ မင္းမလုပ္ေပးရင္ဘယ္သူကလုပ္ေပးမွာလဲ"
"ငါလုပ္ရင္နာမွာေနာ္"
"ရတယ္ မင္းပဲလုပ္ေပးရမွာ နာလဲ အိုေကတယ္"
သီဟခပ္တုန္တုန္နဲ႔အရက္ျပန္ခြက္ထဲကဇာကနာကိုဆယ္ယူလိုက္တယ္။မင္းရာဇာကေတာ့သီဟရဲ႕တီရွပ္ကိုလိပ္ျပီးပါးစပ္နဲ႔ကိုက္ထားေလတယ္။
က်ည္ဆံဝင္သြားတဲ႔အေပါက္နားကိုသီဟနဲနဲျဖဲျကည့္လိုက္တယ္။သိပ္ေတာ့မနက္ေပ။နည္းနည္းေလးဆြဲျပီးဇာကနာနဲ႔ထုတ္လိုက္လွ်င္ရသည္။
သို႕ေသာ္အနာကိုဆြဲျဖဲလိုက္တဲ႔ဒဏ္ကိုမင္းရာဇာခံနိုင္ပါ့မလားေတြးေနမိတယ္။
ဇာကနာကိုင္ရင္းေတြေဝေနတဲ႔သူ႕ကိုမင္းရာဇာလွည့္ျကည့္ျပီးလက္ေမာင္းကိုအနည္းငယ္တြန္႔ျပလိုက္တယ္။
"ေအးပါ ငါလုပ္ေနပါတယ္"
သီဟေခါင္းနွစ္ခ်က္ေလာက္ခါလိုက္ျပီးသတၱိေမြးလိုက္သည္။
ျပီးမွဒဏ္ရာကိုဆြဲျဖဲျပီးဇာကနာကိုအထဲထိုးထည့္လိုက္တယ္။
"အင္းမ္……ဟူး"
နာက်င္လြန္းတဲ႔အတြက္ေျကာင့္ညည္းတဲ႔အသံကပါးစပ္မွာသာအဝတ္မကိုက္ထားလွ်င္ေတာ္ေတာ္က်ယ္ေပမည္။
အနာထဲမွာဇာကနာကိုခဏတာမွ်လွည့္ေမႊျပီးအခါမွာေတာ့အထဲကက်ည္ဆန္ထိပ္ဖူးကိုစမ္းမိေလေတာ့တယ္။သီဟ ထိုက်ည္ဆံထိပ္ဖူးကိုေျဖးေျဖးခ်င္းဂရုတစိုက္ဆြဲထုတ္လိုက္ေလတယ္။တစ္ျပိဳင္နက္ထဲမွာပဲမင္းရာဇာရဲ႕ညည္းသံအက်ယ္ျကီးတစ္သံကက်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာေလသည္။
သီဟဇာကနာမွာပါလာတဲ႔က်ည္ဆံထိပ္ဖူးေလးကိုေဘးနားကအရက္ျပန္ခြက္ထဲပစ္ထည့္လိုက္ေလတယ္။
"ရလား…"
မင္းရာဇာသူ႕လက္ကိုလွမ္းျပျပီးလက္ကက်ည္ဆံကိုပါထုတ္ဖို႔လွမ္းျပလိုက္တယ္။
"ေအးပါ ငါကမင္းမခံနိုင္ေတာ့မွာစိုးလို႕။လုပ္ေပးမယ္"
သီဟ မင္းရာဇာရဲ႕လက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္ျပီးလက္ေပၚကဒဏ္ရာထဲကက်ည္ဆံကိုပါထပ္ဆြဲထုတ္ေပးလိုက္သည္။က်ည္ဆံမထြက္မခ်င္းမင္းရာဇာရဲ႕က်ယ္ေလာင္စြာညည္းညဴေသာအသံကအခန္းထဲျပည့္နွက္လို႔ေနသည္။ေဆးထည့္ေပးျပီးအကုန္လံုးျပီးဆံုးသြားတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ့မင္းရာပါးစပ္ထဲမွာကိုက္ထားတဲ႔အဝတ္ကိုသီဟဆြဲထုတ္ေပးလိုက္ေလတယ္။
"ေတာ္ေတာ္နာေနလား"
မင္းရာဇာေျဖးေျဖးခ်င္းေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္သည္။နားထင္ေပၚကေခြ်းေစးေတြကိုသီဟလက္ထဲမွာကိုင္ထားတဲ႔အဝတ္တစ္ခုနဲ႕သုတ္ေပးလိုက္တယ္။ေနဝင္ခ်ိန္မွာေတြ႕ရေလ့ရွိတဲ႔လိေမၼာ္ေရာင္ေနမင္းျကီးကအခန္းတစ္ခုလံုးသို႔အလင္းျဖာေနေလသည္။
ေနေရာင္ေအာက္မွာေရႊဝါေရာင္သမ္းေနတဲ့မင္းရာဇာရဲ႕မ်က္နွာကိုသီဟေသခ်ာစိုက္ျကည့္လိုက္သည္။ဆြဲေဆာင္မႈ႕ရွိလွတဲ႔သူ႕ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကလည္းေယာကၤ်ားခ်င္းေတာင္မနာလိုျဖစ္ရသည္။
"Thank you"
ဟုေျပာျပီးသီဟေဘးနားကပစၥည္းေတြကိုေကာက္သိမ္းေနလိုက္သည္။
"မလိုဘူး ငါကလူတစ္ေယာက္ကိုတစ္ခုခုေပးျပီးရင္ ငါလိုခ်င္တဲ႔တစ္ခုျပန္ယူတတ္တဲ႔အက်င့္ရွိတယ္"
"မင္းဘာလိုခ်င္တာလဲ"
"ငါမစဥ္းစားရေသးဘူးေလ"
"သိမ္းထားလိုက္ ေနာက္မွေျပာငါေပးနိုင္တဲ႔ဟာဆိုျပန္ေပးမယ္ ေစ်းျကီးတဲ႔ဟာေတာ့မျဖစ္ေစနဲ႔"
"ေကာင္းျပီေလ"
သီဟအခန္းကိုရွင္းလင္းျပီးတာနဲ႔အမိႈက္ေတြနဲ႔တျခားေသးေပေနတဲ႔ပစၥည္းေတြကိုအိတ္တစ္ခုထဲထည့္ျပီးလႊင့္ပစ္ရန္အျပင္သို႕ထြက္လာခဲ႔ေလသည္။အခန္းတံခါးအျပင္သို႔မေရာက္ခင္မွာပဲသီဟတစ္ဖန္ျပန္လွည့္ျပီးမင္းရာဇာလက္ကိုလွမ္းျကည့္လိုက္တယ္။
"မင္းဒဏ္ရာနဲ႔ကားေမာင္းနိုင္မွာမဟုတ္ဘူးဒီေန႔ငါ့အိမ္မွာပဲအိပ္လိုက္ေတာ့…"
"ေအး…"
မင္းရာဇာစကားဆံုးတာနဲ႔သီဟအခန္းတံခါးကိုပိတ္ျပီးဧည့္ခန္းထဲမ်က္နွာလွည့္လိုက္သည္။ျကမ္းျပင္နဲ႔နံရံေတြေပၚမွာေပေနတဲ့ေသြးကြက္ေတြနဲ႕ရႈပ္ပြေနတဲ႔ပစၥည္းကိုျကည့္ျပီးရွင္းရေတာ့မည္ကိုေတြး၍သက္ပ်င္းရွည္ျကီးတစ္ခ်က္ခ်မိလိုက္ေလေတာ့သည္။
(Unicode)
ရုတ်တရက်ဆိုသလိုပဲလွှင့်စင်လာတဲ့သွေးတွေက သီဟကျောပြင်ပေါ်ကျဆင်းသွားပြီးကျောပြင်တစ်ခုလုံးနွေးကနဲဖြစ်သွားစေတယ်။အဖြစ်အပျက်အကုန်လုံးမှာသီဟအသက်၅ကြိမ်ရှူ၍မပြည့်သေးခင်အတွင်းမှာဖြစ်သွားတဲ့အတွက်မျက်လုံးကြောင်ပြီး ခေါင်းကိုလှမ်းကာထားတဲ့မင်းရာဇာရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာမှင်သက်လို့နေတယ်။
မင်းရာဇာ နီရဲနေတဲ့သွေးများယိုစိမ့်နေကြသည့်ပုခုံးအနောက်ကျောပြင်အပေါ်ပိုင်းကိုလက်ဖြင့်လှမ်းဖိလိုက်တယ်။မကြာသေးခင်ပဲနောက်ထပ်ကျည်ဆံတစ်ခုထပ်ရောက်လာမည်ဆိုတာကိုသိသည့်အတွက်ကြောင့်သီဟကိုပြတင်းပေါက်ကွယ်ရာသို့လှမ်းတွန်းပို့လိုက်သည်။နောက်ကျည်ဆံတစ်တောင့်ထပ်ရောက်လာချိန်မှာတော့ ပြန်ရုတ်သိမ်းချိန်မရတော့တဲ့သူ့ရဲ့ညာဘက်လက်ကိုထိမှန်သွားတော့တယ်။
မင်းရာဇာမျက်နှာအနေအထာူအနည်းငယ်ပျက်သွားရုံကလွဲပြီးတခြားမည်သည့်အသံ မည်သည့်ဟန်မှမရှိပေ။ခဏအကြာတွင်ထိုနေရာ၌ပင်ထိုင်ကျသွားလေတော့တယ်။နောက်ထပ်ကျည်ဆံအရိပ်အယောင်တော့ထပ်ရောက်မလာတော့ပေ။
သီဟအရှေ့မှာမြင်လိုက်ရတဲ့သွေးထွက်သံယိုမြင်ကွင်းတွေကိုကြည့်ပြီးသူ့မျက်လုံးအပေါ်ယံမှာရေလွှာအပါးလေးကတင်လို့နေတယ်။နားထင်ပေါ်ကချွေးစေးများကတဖြေးဖြေးကျဆင်းနေပြီးလက်ဖျားခြေဖျားများကလဲအေးစက်နေတယ်။
"ဟေ့ရောင်မင်းမင်းသေပြီလား"
သီဟတုန်တုန်ရီရီနဲ့မင်းရာဇာဘေးနားလျှောက်လာပြီးပုခုံးကိုလက်နဲ့ကိုင်လှုပ်မေးလိုက်တယ်။
"မင်းဘာမှမဖြစ်ဘူးမလား"
သီဟခေါင်းကိုတဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
မင်းရာဇာရဲ့အနောက်ဘက်လက်ပြင်နဲ့ညာဘက်လက်တစ်ဘက်လုံးအဖြတ်ခံလိုက်ရသိုထုံကျဉ်နေတယ်။နာကျင်မှု့ကိုအော်မပြဘူးဆိုပေမယ့်အနည်းငယ်တွန့်နေတဲ့မျက်ခုံးနဲ့နှုတ်ခမ်းမှာပေါ်လွင်လို့နေတယ်။
"ငါဘာ လုပ်ရမှန်းမသိဘူး"
"ငါမင်းကိုဘာလုပ်ခိုင်းနေလို့လဲ"
"မင်းဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေကိုလည်းကြည့်ဦး သောက်စကားများမနေနဲ့"
"လှဲစရာနေရာလိုတယ် ဒီဧည့်ခန်းမှာလုပ်လို့မဖြစ်ဘူး"
"လာငါ့အခန်းရှိတယ်"
"မင်းအခန်းကသန့်လို့လား"
"သောက်ကြီးသောက်ကျယ်တွေလာလုပ်မနေနဲ့ထ"
သီဟထိုင်လျက်ဖြစ်နေတဲ့့မင်းရာဇာဘယ်ဘက်လက်မောင်းကိုဆွဲထူပြီးသူ့အခန်းထဲသို့ခေါ်လာခဲ့လေသည်။ပြီးမှအခန်းထဲကသူ့အိပ်ယာဘေးမှာမင်းရာဇာကိုထိုင်ဖို့နေရာပေးလိုက်လေတယ်။
"ကဲ ငါဘာလုပ်ပေးရမလဲပြော"
"ရေရယ် သန့်တဲ့အဝတ်ရယ် ပိုးသတ်ဆေးရယ် ဇာကနာရှည်ရှည်တစ်ခုရယ် အရင်ယူလာပေး"
"အေး"
သီဟထိုနေရာကနေထပြီးအခန်းပြင်ခပ်သွက်သွက်ထွက်သွားလေတယ်။မကြာခင်မှာပဲအခန်းထဲပြန်ပြေးဝင်လာခဲ့ပြီးလက်ထဲမှာရေတစ်ပုံးကိုဆွဲထားလျက်အထုတ်တစ်ထုတ်ကိုတစ်ဖက်မှကိုင်ထားလေတယ်။
"ရော့ မင်းပြောတဲ့ဟာတွေ အဝတ်ကတော့ငါ့အဝတ်ထဲကတစ်ခုသာသုံးလိုက်"
"ရေလေးတစ်ဗုံးသယ်ရတာအဲ့လောက်တောင်ပင်ပန်းစရာလိုလား"
မင်းရာဇာ သူ့အရှေ့တွင်ထိုင်လိုက်သော အသက်ရှူသံများမြန်နေပြီးနှာဖူးပြင်ပေါ်မှာချွေးစက်တွေတင်နေတဲ့သီဟကိုကြည့်ပြီးမေးလိုက်လေတယ်။
"ဒီဆေးတွေက ငါဖန်ဆင်းလိုက်တယ်ထင်နေတာလား စကားမများပဲလုပ်မှာသာလုပ်"
"ငါ့အကျၤီကူချွတ်ပေး"
"အေး လာဒီကို"
"ဖြေးဖြေးလုပ်"
သီဟ သွေးများစွန်းထင်းပေကျံနေတဲ့မင်းရာဇာရဲ့အကျၤီကိုကူညီပြီးဆွဲချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ဒဏ်ရာနှစ်ခုဖြစ်သောကြောင့်မင်းရာဇာရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးပါသွေးတွေပေကျံလို့နေတယ်။ဒဏ်ရာတစ်ဝိုက်နားကအသားတွေကညိုမဲနေပြီးသွေးတွေတစိမ့်စိမ့်စီးကျနေလေတယ်။
"ငါ့ဒဏ်ရာတွေကိုရေဆေးပြီး ဘေးနားကိုပိုးသတ်ဆေးထည့်လိုက် အရက်ပျံနဲ့အဲ့ဇာကနာကိုစိမ်ထားလိုက်"
သီဟ သူပြောတဲ့အတိုင်းဇာကနာကိုအရက်ပျံစိမ်အနာကိုပါရေဆေးပေးပြီးဒဏ်ရာတစ်ဝိုက်နားကိုပိုးသတ်ဆေးသုတ်လိမ်းပေးလိုက်တယ်။တစ်ချက်တစ်ချက်ပိုးသတ်ဆေးနဲ့ဒဏ်ရာကိုထိမိလျှင်မင်းရာဇာတွန့်တွန့်သွားတဲ့အတွက်ကြောင့်ဒဏ်ရာကိုမထိမိအောင်သေချာဂရုစိုက်နေရတယ်။
"ပြီးပြီ"
"အဝတ်တစ်ခုပေး"
သီဟသူ့အဝတ်ဗီရိုထဲကတီရှပ်တစ်ထည်ကိုထုတ်ပေးလိုက်တယ်။
"သန့်လား"
"သန့်တယ် မသန့်ဘူးထင်လဲပြီးရင်ပိုးသတ်ဆေးထပ်ထည့်ပေးမယ်"
"ငါ့ပါးစပ်နဲ့ကိုက်မှာမို့လို့မေးတာ"
"သောက်ဖင်ခေါင်းကကျယ်ပြန်ပြီ"
"ငါ့ကိုအဲ့ဇာကနာနဲ့အထဲကကျည်ဆံကိုဆွဲထုတ်ပေး"
"ဘာငါမလုပ်နိုင်ဘူး"
"မလုပ်နိုင်ဘူးဆိုတော့ မင်းမလုပ်ပေးရင်ဘယ်သူကလုပ်ပေးမှာလဲ"
"ငါလုပ်ရင်နာမှာနော်"
"ရတယ် မင်းပဲလုပ်ပေးရမှာ နာလဲ အိုကေတယ်"
သီဟခပ်တုန်တုန်နဲ့အရက်ပြန်ခွက်ထဲကဇာကနာကိုဆယ်ယူလိုက်တယ်။မင်းရာဇာကတော့သီဟရဲ့တီရှပ်ကိုလိပ်ပြီးပါးစပ်နဲ့ကိုက်ထားလေတယ်။
ကျည်ဆံဝင်သွားတဲ့အပေါက်နားကိုသီဟနဲနဲဖြဲကြည့်လိုက်တယ်။သိပ်တော့မနက်ပေ။နည်းနည်းလေးဆွဲပြီးဇာကနာနဲ့ထုတ်လိုက်လျှင်ရသည်။
သို့သော်အနာကိုဆွဲဖြဲလိုက်တဲ့ဒဏ်ကိုမင်းရာဇာခံနိုင်ပါ့မလားတွေးနေမိတယ်။
ဇာကနာကိုင်ရင်းတွေဝေနေတဲ့သူ့ကိုမင်းရာဇာလှည့်ကြည့်ပြီးလက်မောင်းကိုအနည်းငယ်တွန့်ပြလိုက်တယ်။
"အေးပါ ငါလုပ်နေပါတယ်"
သီဟခေါင်းနှစ်ချက်လောက်ခါလိုက်ပြီးသတ္တိမွေးလိုက်သည်။
ပြီးမှဒဏ်ရာကိုဆွဲဖြဲပြီးဇာကနာကိုအထဲထိုးထည့်လိုက်တယ်။
"အင်းမ်ဟူး"
နာကျင်လွန်းတဲ့အတွက်ကြောင့်ညည်းတဲ့အသံကပါးစပ်မှာသာအဝတ်မကိုက်ထားလျှင်တော်တော်ကျယ်ပေမည်။
အနာထဲမှာဇာကနာကိုခဏတာမျှလှည့်မွှေပြီးအခါမှာတော့အထဲကကျည်ဆန်ထိပ်ဖူးကိုစမ်းမိလေတော့တယ်။သီဟ ထိုကျည်ဆံထိပ်ဖူးကိုဖြေးဖြေးချင်းဂရုတစိုက်ဆွဲထုတ်လိုက်လေတယ်။တစ်ပြိုင်နက်ထဲမှာပဲမင်းရာဇာရဲ့ညည်းသံအကျယ်ကြီးတစ်သံကကျယ်လောင်စွာထွက်ပေါ်လာလေသည်။
သီဟဇာကနာမှာပါလာတဲ့ကျည်ဆံထိပ်ဖူးလေးကိုဘေးနားကအရက်ပြန်ခွက်ထဲပစ်ထည့်လိုက်လေတယ်။
"ရလား"
မင်းရာဇာသူ့လက်ကိုလှမ်းပြပြီးလက်ကကျည်ဆံကိုပါထုတ်ဖို့လှမ်းပြလိုက်တယ်။
"အေးပါ ငါကမင်းမခံနိုင်တော့မှာစိုးလို့။လုပ်ပေးမယ်"
သီဟ မင်းရာဇာရဲ့လက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ပြီးလက်ပေါ်ကဒဏ်ရာထဲကကျည်ဆံကိုပါထပ်ဆွဲထုတ်ပေးလိုက်သည်။ကျည်ဆံမထွက်မချင်းမင်းရာဇာရဲ့ကျယ်လောင်စွာညည်းညူသောအသံကအခန်းထဲပြည့်နှက်လို့နေသည်။ဆေးထည့်ပေးပြီးအကုန်လုံးပြီးဆုံးသွားတဲ့အချိန်မှာတော့မင်းရာပါးစပ်ထဲမှာကိုက်ထားတဲ့အဝတ်ကိုသီဟဆွဲထုတ်ပေးလိုက်လေတယ်။
"တော်တော်နာနေလား"
မင်းရာဇာဖြေးဖြေးချင်းခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။နားထင်ပေါ်ကချွေးစေးတွေကိုသီဟလက်ထဲမှာကိုင်ထားတဲ့အဝတ်တစ်ခုနဲ့သုတ်ပေးလိုက်တယ်။နေဝင်ချိန်မှာတွေ့ရလေ့ရှိတဲ့လိမေ္မာ်ရောင်နေမင်းကြီးကအခန်းတစ်ခုလုံးသို့အလင်းဖြာနေလေသည်။
နေရောင်အောက်မှာရွှေဝါရောင်သမ်းနေတဲ့မင်းရာဇာရဲ့မျက်နှာကိုသီဟသေချာစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ဆွဲဆောင်မှု့ရှိလှတဲ့သူ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကလည်းယောင်္ကျားချင်းတောင်မနာလိုဖြစ်ရသည်။
"Thank you"
ဟုပြောပြီးသီဟဘေးနားကပစ္စည်းတွေကိုကောက်သိမ်းနေလိုက်သည်။
"မလိုဘူး ငါကလူတစ်ယောက်ကိုတစ်ခုခုပေးပြီးရင် ငါလိုချင်တဲ့တစ်ခုပြန်ယူတတ်တဲ့အကျင့်ရှိတယ်"
"မင်းဘာလိုချင်တာလဲ"
"ငါမစဉ်းစားရသေးဘူးလေ"
"သိမ်းထားလိုက် နောက်မှပြောငါပေးနိုင်တဲ့ဟာဆိုပြန်ပေးမယ် ဈေးကြီးတဲ့ဟာတော့မဖြစ်စေနဲ့"
"ကောင်းပြီလေ"
သီဟအခန်းကိုရှင်းလင်းပြီးတာနဲ့အမှိုက်တွေနဲ့တခြားသေးပေနေတဲ့ပစ္စည်းတွေကိုအိတ်တစ်ခုထဲထည့်ပြီးလွှင့်ပစ်ရန်အပြင်သို့ထွက်လာခဲ့လေသည်။အခန်းတံခါးအပြင်သို့မရောက်ခင်မှာပဲသီဟတစ်ဖန်ပြန်လှည့်ပြီးမင်းရာဇာလက်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။
"မင်းဒဏ်ရာနဲ့ကားမောင်းနိုင်မှာမဟုတ်ဘူးဒီနေ့ငါ့အိမ်မှာပဲအိပ်လိုက်တော့"
"အေး"
မင်းရာဇာစကားဆုံးတာနဲ့သီဟအခန်းတံခါးကိုပိတ်ပြီးဧည့်ခန်းထဲမျက်နှာလှည့်လိုက်သည်။ကြမ်းပြင်နဲ့နံရံတွေပေါ်မှာပေနေတဲ့သွေးကွက်တွေနဲ့ရှုပ်ပွနေတဲ့ပစ္စည်းကိုကြည့်ပြီးရှင်းရတော့မည်ကိုတွေး၍သက်ပျင်းရှည်ကြီးတစ်ချက်ချမိလိုက်လေတော့သည်။