Paris werd wakker van het wapperen van haar paarse gordijnen, ze herinnerde zich niet dat ze het raam open had gedaan. Toen bedacht ze zich nog iets, ze was in slaap gevallen met Bram. Hij was weg. In halve paniek duwde Paris de dekens van zich af, om alleen maar te ontdekken dat Bram daar ook niet zat. Ze kon zichzelf wel slaan, sinds wanneer had ze trouwens paarse gordijnen?
Ze liep naar het raam, iemand had die gordijnen opgehangen en zij was het niet geweest. Toen ze naar beneden keek hapte ze naar adem. Beneden op het meertje naast de school lag een bootje aangemeerd. Paris keek wat beter, daar, beneden in het bootje stond Bram. Hij hield een bord omhoog.
“Do you wanna go to Paris with me?” Stond er in koeien letters op, Paris glimlachte. Ze keek door het raam naar beneden, daar zag ze een klimop en een regenpijp. Ze glimlachte, ze had nog steeds haar kleren van gister aan. Eerst haar linker- en toen haar rechterbeen gooide ze over de reling van het raam heen.
Voorzichtig zocht ze met haar benen een steunpunt, draaide zich om en klom uit het raam. Ze rende naar het meer, het maakte haar niet uit of iemand anders hun zag of niet. Bram hielp haar in het bootje te klimmen duwde het bootje van de kant en sprong er zelf in. Rustig roeide hij naar het midden van het meer, waar, over een paar uur de fontein aan zou gaan. De zon kwam langzaam op een zette de lucht in vlammen. Paris lachte.
‘Hoe kom je erop?’ vroeg ze.
‘Ach, we vieren je verjaardag al drie jaar niet meer en die van de rest wel. Dat leek me niet helemaal eerlijk.’ Bram grijnsde, ‘Je hebt het me verteld, toen ik jarig was. Vijftien september.’
Paris keek hem verwonderd aan, zij was alweer vergeten dat ze het hem had verteld. Lachend boog Bram naar voren.
‘Fijne verjaardag,’ fluisterde hij en toen kuste hij haar. Bram ging ietsje naar achteren. Paris glimlachte naar hem.
‘Bedankt.’ En opnieuw drukte ze haar lippen op die van hem.