Ziah's POV:)
Nung sinabi sa akin ni Kit na ayaw niya akong makita. May parte sa isip ko na sinasabi sa akin na i-let go ko na lang. Iniisip ko din naman na kailangan kong mag effort makita ko ulit ang tiwala niya.
Of course, knowing myself. I'll probably try harder. Gusto ko naman talagang makausap ulit si Kit kaya susubukan ko ang lahat ng makakaya ko ngayon.
"Please, Kit." Pagmamakaawa ko
Hindi ko alam kung anong ginagawa ko ngayon pero I'm really desperate to get Kit's help right now. I know that he deserve someone more better than me pero I'm not here just because I need his help. Nandito ako dahil gusto kong ibalik ang pagkakaibigan namin dalawa.
"Why?! Could you stop sounding so desperate. It annoys me so much." Pasigaw na sabi ni Kit bago siya tumayo at umalis ng coffee shop
Tumingin ako sa labas at nakita ko siya naglalakad. May nagsasabi sa loob ko na dapat ko siyang sundan. I feel so pathetic right now. I ran after him and held his hand. Nung nakalapit na ako sa kanya bigla niyang inalis ang pagkakahawak ko sa kamay niya. Tumingin siya sa akin nang walang emosyon sa mga mata niya.
"Stay away from me!" Sigaw ni Kit
I stood there with tears forming in my eyes. Bakit ko ba kasi pinipilit yung gusto ko e. Obvious naman na ayaw niya akong kausapin. Bigla ko namang naramdaman ang pagtulo ng mga luha ko mula sa mga mata ko.
Nagulat naman ako nang may biglang humila sa akin at bigla akong niyakap. It made me feel safe and comfortable. Kailan ko ba to huling naramdaman mula sa isang tao?
"Stop crying. I'm sure that he'll forgive you. Knowing Kit, he has a soft spot for you. Pabebe lang yan." Sabi ni Ruki, his voice makes me feel relieved
I chuckled. At least I have someone like him in my life, right? Niyakap ko din siya pabalik. It's been a long time since I felt this.
"Although he is a total jerk. He could have at least made you feel like he still needs you in his life. He didn't have to make you cry. I hate seeing you cry. You know that, Ziah." Sabi ni Ruki
I appreciate him trying to make me feel good right now. I mean, mabait naman talaga si Ruki e. Siya nga ang inexpect ko na magalit sa akin ng sobra e pero hindi siya nagalit.
Tinanggal ko ang pagkakayakap ko sa kanya at tumingin sa mga mata niya. Nakakalunod lang talaga tignan ang mga mata niya. Sobrang ganda nito.
"You should be mad at me right now, Ruki. Bakit nandito ka ngayon sa tabi ko?" Tanong ko
After everything that I hav done, they all have the right to get mad at me. Kung ako rin siguro ang nasa posisyon nila magagalit din ako sa sarili ko.
"You know that I can't get mad at you. Mahal kita, Ziah. Hihintayin pa din kita kahit ano pa ang mangyari. Bakit ko rin naman sasayangin ang panahon ko na magalit kung pwede ko naman sayangin ang oras ko na kasama ka." Sagot ni Ruki
After all these years nagawa niya pa din akong mahalin. Never naman naging kami. Mahal ko din naman siya pero hindi ko alam kung tama ba tong magiging desisyon ko kapag pinili ko siya.
"Di ko deserve ang pagmamahal na binibigay mo sa akin, Ruki. Alam mo yan." Sabi ko
Bigla naman niya akong nginitian. Sobrang ganda din ng ngiti niya. It looks so genuine.
"Everybody deserves something in this world. Kung iniisip mo na hindi mo deserve ang pagmamahal na binibigay ko sayo, dyan ka nagkakamali. Lahat tayo deserve ang maging masaya at deserve mo ang lahat ng pagmamahal na binibigay ko sayo. Kaya wag mong isipin na hindi mo deserve na mahalin ka. Just because you have done something wrong, doesn't mean that you don't deserve anything. Kung tatanungin mo nga ako. I'll always tell you that you deserve the world, Ziah." Sabi ni Ruki
Napaiyak niya ako sa sinabi niya. I didn't think that I was worthy of anything. I didn't even think that I was worthy of their forgiveness. Siguro nga deserve ko yung pagmamahal na binibigay nila pero nararamdaman ko kaso na parang wala akong nagagawa para sa kanila e.
Kit's POV:)
Nasasaktan ako dahil kailangan ko siyang itulak palayo. Ayoko mang gawin lahat nang yun sa kanya pero sobra kasi akong nasaktan. Akala ko namatay na talaga siya and after she died, I chose to isolate myself from other people.
I chose to be alone kasi hindi ko matanggap noon na wala na si Ziah. Siya lang babaeng tinuring ko na best friend. Hindi ko maisip na nagawa niya kaming iwan.
Pinanood ko siyang umiyak sa balikat ni Ruki. I feel like an idiot right now. Bakit ko siya tinitignan ng ganito kung tinulak ko na nga siya palayo? Kasi no matter how hard I tell myself na wala na akong pake sa kanya, may pake pa rin ako dahil best friend ko siya. Gusto ko siyang yakapin ng mahigpit pero hindi ko pa kaya.
Alam ko na matututunan ko din siyang patawarin pero hindi lang ngayon. Handa na kaming iligtas siya noon pero it's was just easy for her to let us go. Sabagay minsan may point din siya dahil nakikita niya nang nasasaktan si Ruki. She would do anything for those people she cares about.
Alam ko namang mabilis lang siyang mapapatawad ng iba e dahil miss na miss na nila si Ziah. Mapapatawad ko nama siya pero hindi pa siguro ngayon. Soon maybe. Sa ngayon titignan ko lang siya sa malayo.
Masaya ako na buhay siya. Sana nga lang wala na ulit mangyaring masama sa kanya. Hindi ko din siguro mapapatawad ang sarili ko kung may nangyari pa ulit sa kanya na masama. Nung una pa nga lang hindi ko na mapatawad ang sarili ko. I blamed myself for not being able to protect her.
Everyday of every secon. I remember her letting Ruki's hand go. She was suffering at that time pero mas pinili niya pa rin ang kapakanan ng iba. Mahal ko siya. I will always love her pero sa ngayon. Babantayan ko na muna siya. Masaya ako na makita siya ulit.
——— TO BE CONTINUED ———
hi!
i hope that you enjoyed reading this chapter! feel free to message me on Twitter: @/xrhkx
thanks,
X