ΕΠΙΛΟΓΟΣ
4 μήνες αργότερα...
Sky
Ο ήχος του ξυπνητηριού χτύπησε για περίπου τριτη φορά και αποφάσισα πως πλέον ήταν η ώρα να σηκωθώ.Κοιταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα πως η Stephanie,έλειπε.
Πιθανόν να είχε πάει ήδη σε μάθημα.Ετσι κι αλλιώς ήταν πολύ πιο συνεπής από εμένα.Οσο περίεργο και αν ακούγεται αυτό.
Η συγκατοίκηση χωρίς την Riley μου φαινοταν περιεργη,όσο και αν συμπαθούσα την Steph.Ειχα συνηθίσει μαζί της και μου έλειπε πολύ.
Αλλά αν κάτι μου έλειπε περισσότερο από όλα αυτό ήταν ο Wes.Ο χωρισμός μας έγινε απλά με ένα τηλεφώνημα την ίδια μέρα που βγήκε από το κέντρο απεξάρτησης,καθώς θεώρησε σωστό να αφήσει πίσω του κάθε υπολειμμα του παρελθόντος του,για να κάνει μια νέα αρχή.
Έτσι τα άφησε ολα.Ακόμη και εμένα.
Αυτό που με πείραξε περισσότερο ήταν πως δεν μου έδωσε μια ευκαιρία να μιλήσουμε από κοντά.Με ένα απρόσωπο τηλεφώνημα αποφάσισε να λήξει τα πράγματα μεταξύ μας,λες και δεν είχε συμβει τίποτα ποτέ.
Λες και δεν είχαμε αναμνήσεις.
Λες και δεν είχαμε νιώσει τίποτα ποτε.
Έτσι έμεινα πίσω εγώ,μόνη,προσπαθώντας να μαζέψω κάθε σπασμένο μου κομμάτι.Κυριως όμως προσπαθώντας να ξαναβρώ τον εαυτό μου.
Ένας χτύπος στην πόρτα μου με έκανε να ξυπνήσω από τις σκέψεις μου και αυτή την φορά να σηκωθώ πραγματικά από το κρεβάτι.Με αργα και βαριεστημένα βήματα ξεκίνησα να κατευθύνομαι προς την πόρτα,πιάνοντας ταυτόχρονα τα ανακατεμένα μου μαλλιά σε έναν κότσο.
«Χρόνια πολλά Sky!»,άκουσα την χαρούμενη φωνή του Leo μόλις άνοιξα την πόρτα και αμέσως τύλιξε τα χέρια του γύρω από το σώμα μου.
Χαμογέλασα και μετά από μερικά δευτερόλεπτα ανταπέδωσα στο θερμό του άγγιγμα.
Πριν λίγο καιρό σίγουρα δεν ήθελα να τον βλέπω μπροστά μου,αλλά αυτή την στιγμή ήμουν παραπάνω από ευγνώμων να τον έχω δίπλα μου.Η αλήθεια είναι πως με βοήθησε αρκετά να ηρεμήσω μετά τον Wes και προσπάθησε να μου βάλει μυαλό.
Απέτυχε μεν παταγωδώς,αλλά η προσπάθεια του ήταν αυτό που μέτρησε πραγματικά για εμένα.
«Leo,το θυμήθηκες.»,απάντησα μόλις απομακρύνθηκα από την αγκαλιά του.
Εκείνος μου χαμογέλασε και μπήκε μέσα στο δωμάτιο μου,κρατώντας μια τσάντα στο χέρι του.
«Δεν θα μπορούσα να το ξεχάσω.Λοιπον είσαι έτοιμη για σήμερα;»,με ρώτησε και σήκωσε το ένα του φρύδι με ένα πονηρό χαμογελο στο πρόσωπο του.
«Για ποιο πράγμα ακριβώς;»,ανταπέδωσα την ερώτηση και κάθισα πάνω στο κρεβάτι μου,ενώ ο Leo έκατσε στην καρέκλα του γραφείου μου και στριφογυρισε μια φορά γύρω από τον εαυτό του.
«Λοιπόν στα εικοστα πρώτα σου γενέθλια είσαι πλέον νόμιμη να πίνεις αλκοόλ.Επομενως θα το γιορτάσουμε βγαίνοντας έξω για μια δυνατή έξοδο με πολύ αλκοόλ.»,απάντησε ενθουσιασμένος λες και μόλις είχε κερδίσει το λαχείο.
Εσμιξα τα φρύδια μου.Ειχε ξεχάσει ότι μιλούσε μαζί μου;
«Εμ,Leo,ωραία όλα αυτά που λες.Αλλα δεν είναι για εμένα.»,εξήγησα και προσπάθησα αρνηθώ ευγενικά την πρόταση του.
Εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του,σαν να μην είχε ακούσει τίποτα από ότι είχα μόλις πει.
«Δεν με νοιάζει.Μας έχω ήδη κλείσει και δυσκολεύτηκα πολύ να βρω τραπέζι Σάββατο βράδυ.Εχε χάρη που έχω τις άκρες μου.»,εξήγησε εκείνος και εγώ ξεφυσηξα.
«Επίσης,αυτό είναι για σένα.»,είπε και έτεινε την τσάντα που κρατούσε προς το μέρος μου.
Έπιασα την χάρτινη σακούλα και την αφησα δίπλα μου στο κρεβάτι.
«Leo,σε ευχαριστώ αλλά δεν-«
«Αα,όχι αυτό δεν είναι από εμένα.Το δώρο μου σε περιμένει σήμερα το βράδυ.»,με διέκοψε και τον κοίταξα με απορία,καθώς σηκώθηκε από την θέση του.
«Δεν κάνω χόρτο,αν αυτό θες.Και από ποιον είναι;»,τον ρώτησα και έφερα την τσάντα κοντά μου.
Εκείνος σήκωσε τους ώμους του.
«Δεν έχω ιδέα.Στην γραμματεία την άφησαν και πέρασα για κάτι χαρτιά και μου την έδωσαν.»,εξήγησε εκείνος και σηκώθηκε από την θέση του.
«Θα περάσω στις έντεκα και μισή.Να είσαι έτοιμη.Και αν θες πάρε και την Steph μαζί.»,προσθεσε και ένα ντροπαλό χαμογελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο του.
«Leo;!»,αναφώνησα και του πέταξα ένα μαξιλάρι.
«Δεν το πιστεύω!Σου αρέσει η Steph τόσο καιρό και δεν έχεις πει κουβεντα.»,είπα και σταυρωσα τα χέρια στο στήθος μου.
Εκείνος χαμογέλασε και ανασηκωσε τους ώμους του.Λιγα δευτερόλεπτα μετά είχε εξαφανιστεί από το δωμάτιο μου,αφήνοντας με μόνη με την μυστηριώδη τσάντα.
Την έφερα κοντά μου και μόλις την άνοιξα μια έντονη ανδρική κολωνια έσπασε την μύτη μου.
Του Wes.Το δώρο ήταν από τον Wes.
Η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπάει δυνατά.Πεταξα την τσάντα στο πάτωμα και αφησα τον εαυτό μου μερικά λεπτά να ηρεμησω.
Για την ακρίβεια έφερα τα γόνατα μου κοντά στο στήθος μου και έμεινα να κοιτάζω τον τοίχο,λες και ήταν κάποια οθόνη στην οποία έπαιζαν όλες μου οι αναμνήσεις με τον Wes.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκλεισα τα μάτια μου.
Κατέβηκα από το κρεβάτι μου και έκατσα στο πάτωμα ανοίγοντας την τσάντα μια ακόμη φορά για να δω το περιεχόμενο της.Ενα μαύρο κοντό φουστάνι βρισκόταν μέσα.
Περιττό να πω πως ήταν υπέροχο.Εξαλλου το γούστο του Wes ποτέ δεν με είχε απογοητεύσει.Κρατησα το φουστάνι στα χέρια μου και το πέταξα στην άλλη άκρη του δωματίου.Το περιεχόμενο της τσάντας όμως δεν τελείωνε,καθώς παρατήρησα μέσα σε αυτήν έναν μικρο άσπρο φάκελο.
Έπιασα τον φάκελο στα χέρια μου και με προσεκτικές κινήσεις,λες και ήταν ότι πιο πολύτιμο είχα κρατησει στα χέρια μου εδώ και καιρό.
-Συγγνώμη.Χρόνια Πολλά.W.-
Κοίταξα το χαρτάκι και μόλις το διάβασα το έσκισα αμέσως.Ειχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα άφηνα τίποτα να με γυρνούσε πίσω σε εκείνον.
Τελικά όμως,με γυρνούσε ο ίδιος.
Σηκώθηκα από το πάτωμα και κοίταξα το φουστάνι.Το σήκωσα και το κοίταξα για λίγο.Σταθηκα μπροστά από τον καθρέφτη μου και το ακούμπησα πάνω στο σώμα μου.Η αλήθεια είναι πως φαινοταν όμορφο.
«Γιατί όχι;»,μουρμούρισα και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο.
[...]
«Χρόνια Πολλά Sky!»,είπαν όλοι στο τραπέζι που είχαμε καθίσει και τσουγκρίσαμε τα σφηνάκια μας.
Χαμογέλασα και τους ευχαρίστησα,καθώς ήπια το πέμπτο σφηνάκι.Συμφωνα με τον Leo είναι γρουσουζιά να μην μεθύσεις στα εικοστα πρώτα σου γενέθλια.
Αλλά πιστεύω πως είναι μια ακόμη αφορμή για να πιει.
«Λοιπόν,είσαι έτοιμη για την έκπληξη σου;»,με ρώτησε ο Leo και με έπιασε από το χέρι οδηγώντας με προς το κέντρο του μαγαζιού.
Προσπάθησα να βρω το βήμα μου ακολουθώντας τον με γρήγορα βήματα,αλλά το να τρέχω πάνω σε ψηλά τακούνια δεν ευνοούσαν και πολύ την κατάσταση.
«Κλείσε τα μάτια σου.»,είπε και ξεφυσηξα,κάνοντας όπως μου είπε.
Ένα ζευγάρι χεριών τυλίχθηκε γύρω από το σώμα μου και αμέσως άνοιξα τα μάτια μου.Μερικες ξανθές μπούκλες ήταν μέσα στο πρόσωπο μου και αμέσως αναγνώρισα την καλύτερη μου φίλη.
«Riley!»,αναφώνησα και τύλιξα σφικτά τα χέρια μου γύρω της,ενώ άλλο ένα ζευγάρι χεριών με τύλιξε από την άλλη μεριά και κατάλαβα αμέσως πως ήταν ο Alfie.
Και εκείνη την στιγμή ένιωσα πιο ευτυχισμένη από ποτέ.Ημουν στην αγκαλιά των ανθρώπων που είχα περάσει ποσά χρόνια μαζί.
Βέβαια,όταν όλα πάνε καλά,δυστυχώς πάντα υπάρχει ένα αλλά.
Και το δικό μου αλλά βρισκόταν πέντε μέτρα μακριά μου με έντονα πράσινα μάτια να με κοιτάζει.Το αίμα πάγωσε στις φλεβες μου και γρήγορα απομακρύνθηκα από την αγκαλιά των φίλων μου προσπαθώντας να βρω διέξοδο.
Έσπρωχνα όλα τα άτομα που βρίσκονταν στον δρόμο μου,προσπαθώντας να βρω διαφυγή.
Όμως εκείνος με ακολουθούσε και φώναζε συνεχώς το όνομα μου.Τα βήματα μου έγιναν πιο γρήγορα μέχρι που τελικά βγήκα έξω από το μαγαζί.
«Sky,άφησε με να σου μιλήσω!»,είπε εκείνος και ξεκίνησε να τρέχει πισω μου.
Δεν χρειάζεται να αναφέρω πως με εφτασε πολύ ευκολα.Το χέρι του έπιασε το μπράτσο μου και με τράβηξε προς το μέρος του.
«Άφησε με σε παρακαλώ.»,είπα και δάκρυα ξεκίνησαν αμέσως να τρέχουν από τα μάτια μου.
«Φορας το φουστάνι.»,είπε εκείνος και έκανε ένα βήμα πιο πίσω για να με κοιτάξει.
«Ναι το φοράω Wes.Δεν περίμενα πως θα είχες το θράσος να εμφανιστείς στα ίδια μου τα γενέθλια.»,εξήγησα και σκούπισα τα μάγουλα μου.
«Σου πηγαίνει πολύ.»,αναφώνησε αγνοώντας όσα είχα ήδη πει σε εκείνον.
Κούνησα απαξιωτικά το κεφάλι μου και έκανα ένα βήμα να φύγω μακριά του,όμως με τράβηξε πάλι κοντά του.
Για μερικά δευτερόλεπτα έμεινα να τον κοιτάζω.Φορουσε ένα άσπρο μπλουζάκι με ένα μαύρο παντελόνι με σκισιματα στα γόνατα.Τα χαρακτηριστικά του κόκκινα vans δεν έλειπαν από την εικόνα.
«Με πλήγωσες Wes.Με έκανες να αισθανθώ σαν ηλίθια.Δεν εξήγησες ποτέ.»,είπα και ακούμπησα το κεφάλι μου στον κρύο τσιμεντένιο τοίχο.
Εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα.Εφερε το πρόσωπο του κοντά στο δικό μου.
«Νόμιζα πως θα ήθελες να προχωρήσεις στην ζωή σου.Ξεκινησες ένα νέο κεφάλαιο Sky.»,είπε σχεδόν πάνω στα χείλη μου.
«Δεν έχει νόημα το κεφάλαιο χωρίς εσένα.»,ψιθύρισα νιώθοντας τα πόδια μου να με εγκαταλείπουν.
Τα χείλη μας σχεδόν ακουμπούσαν.
«Τότε συγγνώμη.Σε παρακαλώ συγχώρεσε με.»,προσθεσε και πλέον ο διάλογος γινόταν με τα χείλη μας να ακουμπούν.
«Το κάνω.Παντα θα το κάνω.»,απάντησα και έκλεισα αυτό το μηδαμινό κενό μεταξύ μας δίνοντας την θέση του σε ένα φιλί που ίσως θα σήμανε την αρχή του τέλους.
Φτάσαμε στο τέλος.Θα ακολουθήσει κεφάλαιο με τις ευχαριστίες μου και κάποια extra.
Με αγάπη,
Εβιαννα.