Βάσια POV
Δεκέμβριος 2018 (τώρα)
«Σήκω να βαφτείς. Σε πέντε βγαίνουμε.» Λέει αγανακτισμένη η Μαίρη στην Αγάπη η οποία τα τελευταία είκοσι λεπτά εχει στρογγυλοκαθίσει στον καναπέ των παρασκηνίων του «Luna», του μαγαζιού που εμφανιζόμαστε κάθε Παρασκευή βράδυ το οποίο τυχαίνει να είναι το μαγαζί του μπαμπά της Μαίρης, του κυρίου Κώστα.
Η Αγάπη, η Μαίρη, μια πολύ καλή μας φίλη, και εγώ έχουμε σχηματίσει ένα μικρό γκρουπάκι το «Tease», που τραγουδάμε και χορεύουμε. Όλοι έχουμε κάποιους βασικούς ρόλους. Η Αγάπη είναι η βασική χορεύτρια, η Μαίρη η βασική ράπερ και εγώ η βασική τραγουδίστρια. Παρόλα αυτά και οι τρεις μας ασχολούμαστε με τα πάντα. Η Μαίρη πρότεινε να εμφανιστούμε στο μαγαζί της οικογένειάς της αφού έψαχναν για ζωντανή μουσική και εμείς μόλις είχαμε δημιουργήσει το γκρουπακι μας. Έχουμε έναν χρόνο σχεδόν που ξεκινήσαμε στο μαγαζί και μπορώ να πω ότι τα πράγματα πάνε πολύ καλά μέχρι στιγμής. Το μαγαζί πάντα γεμίζει με κόσμο και τα χρήματα είναι αρκετά καλά. Τι άλλο μπορεί να θέλει ένα 17χρονο;
«Ναι ρε βάσανο ναι, τώρα σηκώνομαι» αναστενάζει η Αγάπη ενώ κατευθύνεται προς τον καθρέφτη και τονίζει τα κάστανα της μάτια χρησιμοποιώντας μαύρη με καφέ σκιά και λίγη μάσκαρα . Και τότε το βλέπω. Μικρές μικρές τουφίτσες προεξέχουν δεξιά και αριστερά από το κεφάλι της.
Την διατάζω να σκύψει και τινάζω με τα χέρια μου τα μακριά σγουρά καστανά μαλλιά της για να πάρουν λίγο όγκο. Χρησιμοποιώ και λίγο λαδάκι στις άκρες να τονίσω την φυσική τους μπούκλα την ίδια στιγμή που αυτή βάζει μια ισιωμένη τούφα των δικών μου μαλλιών πίσω από το αριστερό αυτί μου.
Αφού είμαστε όλες έτοιμες σηκωνόμαστε και ρίχνουμε μια γρήγορη ματιά στον ολόσωμο καθρέφτη. Φοράμε και οι τρεις μια φαρδιά μαύρη φόρμα συνδυασμένη με ένα μαύρο μπουστάκι και ένα φαρδύ κοντό μαύρο διχτυωτό μπλουζάκι από πάνω μαζί με τα λευκά μας αθλητικά. Η Αγάπη έχει αφήσει τα μαλλιά της στο φυσικό τους, εγώ έχω ισιώσει τα κάστανα δικά μου ενώ η Μαίρη επέλεξε να πλέξει τα κόκκινα μαλλιά της σε δυο ολλανδικές κοτσίδες.
Πάντα λάτρευα τα κόκκινα μακριά μαλλιά της. Είναι κάτι που σε συνδυασμό με τα μεγάλα σαρκώδη της χείλη και τα καταπράσινά της μάτια τραβάει την προσοχή και την κάνουν αξέχαστη. Αλλα νομίζω ότι η αύρα που εκπέμπει είναι αυτό που πραγματικά τους μαγνητίζει όλους. Είναι μυστηριώδης και φαίνεται «επικίνδυνη» αλλά παρόλα αυτά σου εμπνέει εμπιστοσύνη.
«Κορίτσια βγαίνετε» ακούγεται η βραχνή φωνή του κύριου Κώστα πίσω από την πόρτα. Μπορώ να δω την Μαίρη να σφίγγεται στο άκουσμα της φωνής του.
«Ναι τώρα μπαμπά» λέει κοιτάζοντας τον εαυτό της στον καθρέφτη για μια τελευταία φορά. «Ερχόμαστε.»
Βγαίνουμε από τα καμαρίνια και κατευθυνόμαστε προς τη σκηνή, αλλά βλέπω ένα χέρι να σταματάει την Μαίρη. «Μη με απογοητεύσεις.» της λέει ο πατέρας της με ένα σοβαρό βλεμμα και η ατμόσφαιρα γίνεται αμέσως ψυχρή. Η Αγάπη μου σφίγγει το χέρι κάνοντας μου νόημα να συνεχίσω να προχωράω. Ποτέ δεν μπόρεσα, από την πρώτη κιόλας στιγμή, να δείξω αδιαφορία απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, σε αντίθεση με την Αγάπη που παραμένει για πρώτη φορά διακριτική. Νομίζω πως η Αγάπη γνωρίζει περισσότερα από μένα για την σχέση των δύο γι' αυτο και κρατάει αυτή την στάση.
Η Μαίρη φτάνει στο πλευρό μας με γρήγορα βήματα και χαμογελάει σαν να μην είχε προηγηθεί τίποτα. Μακάρι να ανοιγόταν πάνω σε αυτό το θέμα. Είμαι σίγουρη ότι θα την βοηθούσε.
Ο κύριος Κώστας ανακοινώνει τα ονόματα μας ενώ παίρνουμε τις θέσεις μας πάνω στην σκηνή και με το ξεκίνημα της μουσικής ξεχνάμε όλες ότι έγινε πριν και συγκεντρωνόμαστε σε αυτό που αγαπάμε περισσότερο απ' ολα. Στην παράσταση.
Κατεβαίνουμε με απίστευτη χαρά τα σκαλιά της πίστας για άλλη μια φορά και πανηγυρίζουμε την επιτυχία της παράστασης ενώ περνάμε στα παρασκήνια για να αλλάξουμε στα καθημερινά μας ρούχα. Δηλαδή τι άλλο εκτός από ένα τζιν και ένα απλό άσπρο μπλουζάκι. Μόλις είμαστε έτοιμες βγαίνουμε έξω.
Σήμερα έχει πραγματικά παρά πολύ κόσμο και κυρίως παιδιά της ηλικίας μας, αλλά το μόνο περίεργο είναι ότι η πλειοψηφία των παιδιών δεν είναι απο εδώ. Και είναι καθημερινή.
«Μάλλον πενθήμερη» απαντάει η Αγάπη στην ερώτηση που σκέφτηκα. «Σε είδα να κοιτάς τα παιδιά με έναν περίεργο τρόπο για αυτό το είπα.» Εξηγεί βλέποντας την προφανής έκπληξη στα μάτια μου.
«Τελος πάντων, σκίσαμε πάλι!» Λέει η Μαίρη χοροπηδώντας από την χαρά της. Ενώ συζητάμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε στην επόμενη παράσταση νιώθω ένα χέρι να με σκουντάει στον ώμο. Πριν γυρίσω βλέπω ότι τα κορίτσια έχουν στρέψει το βλέμμα τους στο άτομο πίσω μου.
Γυρνάω και αντικρίζω ένα μελαχρινό αγόρι, ψηλό, κάπου στο 1.95, με υπέροχα αμυγδαλωτά μελί εκφραστικά μάτια. Μέσα τους διακρίνεις μικρές πράσινες λεπτομέρειες που έρχονται σε αντίθεση με τα μπλε φώτα του μαγαζιού. Περιποιημένα σκούρα καστανά μπουκλάκια πέφτουν σε ένα μικρό κομμάτι του μετώπου του, κάνοντας τον ακόμη πιο ελκυστικό. Οι γωνίες του προσώπου του δένουν ακριβώς έτσι όπως πρέπει με τα λακκάκια που σχηματίζονται αφού μου χαμογελάει με ένα από τα πιο γλυκά και όμορφα χαμόγελα που έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Ένα τατουάζ στον δεξί του δικέφαλο μου τραβάει την προσοχή, κάνοντας με να σηκώσω ελαφρώς το αριστερό μου φρύδι. Τον τύπο τον τσέκαρα κανονικά. Πάλι καλά που δεν μου σκούπισε το σαλάκι που έτρεχε δηλαδή.
Και την ώρα που το σαλάκι ακούμπησε το πάτωμα συνειδητοποίησα ότι εγώ αυτόν κάπου τον έχω ξαναδεί.
"Γεια σου" λέει και τα ματάκια του ζαρώνουν λίγο περισσότερο. Σε αντίθεση με τα δικά μου και της Αγάπης που κοντεύουν να φύγουν από την θέση τους.
"Αρηηη;" λέμε ταυτόχρονα ενώ τον κοιτάμε με το στόμα ανοιχτό. Τώρα το σαλάκι έχει φτάσει στο πάτωμα για άλλο λόγο.
Story by: