Zawgyi
"ကိုကို...."
"....."
တိုးညင္းလွေသာ အသံသ့ဲသ့ဲ။
"ကိုကိုေရ....."
ပါးျပင္ႏုႏု....ေဖြးေဖြးဥဟာ...အမာရြတ္တို႔ျဖင့္ ညိဳငမ္းေနဆဲ။
"ႏွစ္ပတ္ေတာင္႐ွိၿပီေလ..ကိုကိုေရ.....ကြၽန္ေတာ္ကို မလြမ္းဘူးလား......"
ကိုကို႔လက္ကိုဖြဖြကိုင္လို႔ ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚ ေခါင္းတင္မွီမိသည္။
ျပန္လာပါေတာ့ကိုကိုေရ......ကြၽန္ေတာ္ ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ေနၿပီမို႔ပါ။
.....................................
"ငါတို႔ဘယ္လိုလုပ္ေပးႏိုင္သလဲ....စိတ္မခ်မ္းသာလိုက္တာ...."
Tao ကစကားမျပန္.....တံခါးဝကေန အခန္းတြင္းကိုၾကည့္ကာ ေခါင္းကိုအသာရမ္းသည္။
"ဒီအတိုင္းဆို Hyung သတိျပန္မရခင္ Oh Sehun ႐ူးရင္႐ူး ၊ မ႐ူးရင္ ေၾကာင္သြားမလားပဲ။သူ႔ေခါင္းသူ ေသနတ္နဲ႔ ျပန္ခ်ိန္တုန္းကလဲ Chen Hyung အဆြဲ ျမန္လို႔ မဟုတ္လား"
"Luhan ဝင္ခံလိုက္တ့ဲ ေသနတ္က်ည္ဆံက ႏွလုံးနားကပ္ေဖာက္သြားတာေတာ္ေသးတယ္ေျပာရမယ္တ့ဲ။ မင္းအစ္ကို YiFan ေရာသက္သာလား"
"သူကဘာမွ ျဖစ္တာမွမဟုတ္ပဲ။ စာေတာင္ျပန္သင္ေနၿပီ။"
"လက္အ႐ိုးအက္သြားတာဆို...မင္းနည္းနည္းပါးပါးေတာ့ဂ႐ုစိုက္ေပးသင့္တာေပါ့။"
ခပ္တည္တည္ရပ္ေနၿပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ သူ႔ဘာသာနားလည္ၿပီးပဲ သေဘာေပါက္လိုက္ရသည္။
"ငါဆိုင္ခဏျပန္မယ္။မင္းဆက္ေစာင့္လိုက္။"
"ေအး...."
Taoကိုခ်န္ထားရစ္ခ့ဲၿပီး Kai ဆိုင္ကိုျပန္လာသည္။ Luhan Hyung ေဆး႐ုံတက္ေနရသည့္ႏွစ္ပတ္အတြင္း ႐ွိတ့ဲမ္ိသားစုေတြေရာ သူတို႔ပါအနားမရ။ လူနာေစာင့္ရလို႔ ပင္ပန္းၾကတာထက္ မထင္ရင္မထင္သလို သူ႔ကိုယ္သူ ဒုကၡျပန္ေပးေနတတ္သည့္ Oh Sehun ကို မလြတ္တမ္းၾကည့္ေနရတာကပိုခက္သည္။ သူဘယ္ေတာ့မွ အခ်စ္ကိုမ႐ွာခ်င္ပါ။ ၾကည့္ေနရတာတင္ကို ပင္ပန္းလွသည္မဟုတ္ပါလား။
ဆိုင္မွာေတာ့အနည္းငယ္လူက်သည္။ အဆင္ေျပေနတာပဲမို႔ ေကာင္တာထိုင္ခုံမွာပဲဝင္ထုိင္မိ၏။
"ဒီပုံေလးနဲ႔ပုံစံတူလက္စြပ္ေလးလုပ္ေပးလို႔ရလား။"
မ်က္စိေ႐ွ႕ထိုးေပးလာေသာဖုန္းတစ္လုံး။ မ်က္ႏွာျပင္မွာ...K ကိုလွလွပပပုံေဖာ္ထားေသာဆြဲသီးတစ္လုံး၏ပုံ။
သူ႔ေ႐ွ႕ကလူကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့...မ်က္ဝန္းဝိုင္းဝိုင္းေတြႏွင့္ သူ႔ကိုျပံဳးရယ္ျပေနေသာ အသည္းပုံႏွုတ္ခမ္းတစ္စုံကိုပါေတြ႔လိုက္ရပါ၏။
........................
"Shuu!"
"ငါကသြားခ်င္တာေလေနာ္.....ကိုကိုက.ဒီ.ကိုကိုက...."
ခါးအက်ႌစကိုေနာက္ကလိုက္ဆြဲရင္းခုန္ဆြခုန္ဆြႏွင့္ ကိုကို။
"မသြားရပါဘူးကိုကို။ တျခားဟာေျပာၾကည့္ပါလား။"
လက္ထဲကထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ကို စားပြဲေပၚေနာက္ဆုံးပိတ္ခ်ရင္း ေနာက္က ကိုကို႔ကိုဆြဲေပြ႔လိုက္သည္။
"တျခားေနရာမသြားခ်င္ဘူး။ အ့ဲဒီကိုပဲ...''
စုစုလုံးလုံးႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို အသည္းယားေအာင္ ခြ်န္ျပေနျပန္ၿပီ။
ကိုက္ဆြဲမိျပန္ရင္လည္း ဒီကလူပဲ ႏွာဘူးထတယ္ျဖစ္ရဦးမယ္။
"မဟုတ္ဖူးေလ..."
"ဟုတ္ပါတယ္။"
"ဟင္း...ကိုကိုကေတာ့...."
သက္ျပင္းခ်ေတာ့ ကိုကိုကသူ႔ကိုငုံ႔ၾကည့္ေနရင္းကေန ရယ္ျပ၏။
ဒီအျပံဳးေလးေတြ..ဒီအေငြ႔အသက္ေလးေတြ...ျပန္ေတြ႔ရဖို႔...သူအခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ေတာင္ေစာင့္ခ့ဲရသလဲ.....ခြဲစိတ္မႈေတြအႀကိမ္ႀကိမ္ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္မွာမွ.....ကိုကို႔ကို အရင္အတိုင္းေလး ျပန္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခ့ဲတာ။
"ကြၽန္ေတာ္....."
"ငါနမ္းမလို႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန...."
ဒါပါပဲ......ကိုကိုဟာအရင္ကထက္ပိုလို႔ဇြတ္တရြတ္ေလးဆန္လာပါတယ္။ တိုးလာတ့ဲအ့ဲဒီအက်င့္ေလးကိုလဲ Oh Sehun က ထပ္တိုးၿပီးခ်စ္ပါေသးတယ္။
တနဂၤေႏြဟာ ပုံမွန္ေတာ့သိပ္မထူးဆန္းေပမ့ဲ ဒီေန႔ကေတာ့ တကယ္စိတ္မသက္သာစရာ။
တြဲထားသည့္ကိုကို႔လက္ကိုဖ်စ္ညစ္မိေတာ့ သူ႔ကိုမ်က္လုံးေလးလွန္ၾကည့္လာသည္။ အဆင္ေျပသြားမွာပါကို ပါးစပ္လႈပ္႐ုံေျပာရင္း ကိုကိုက လန္းလန္းဆန္းဆန္း။
"အခန္းနံပါတ္ ၅၀၃ ကလူနာ႐ွင္ေတြ ဝင္လို႔ရပါၿပီ။"
နာစ့္မေလးတစ္ေယာက္ကထြက္ေအာ္လာသည္။
"Oh Sehunnie ......"
ကိုကိုကမတ္တပ္ရပ္ရင္းသူ႔ကိုလက္ဆြဲေခၚသည္။
"ခဏေလးကိုကို...ကြၽန္ေတာ္လူသတ္မိလိမ့္မယ္။"
Luhan သက္ျပင္းခ်မိ၏။ သုံးႏွစ္ေတာင္႐ွိသြားေပမ့ဲ ဒီကေလးဟာ.......
"ငါ႐ွိတယ္။ ငါ့လက္ကိုတြဲထား။ ၿပီးသြားၿပီ...အကုန္လုံးၿပီးသြားၿပီေနာ္...."
"မဟုတ္ဖူး..ကိုကို....."
႐ိႈက္ငင္သံေတြဗလုံးဗေထြးထြက္လာသည္။ ကိစၥေတြအားလုံးျဖစ္ၿပီးသြားတ့ဲေနာက္မွာ သူက အေရျပားဒဏ္ရာေတြသာက်န္ခ့ဲေပမ့ဲ Oh Sehunnie ကေတာ့.....
"အ့ဲ..ေန႔..ကအေၾကာင္းေတြ..ေတြးမိရင္..ကြၽန္ေတာ္...ကြၽန္ေတာ္....."
"မငိုနဲ႔ Oh Sehunnie...မငိုပါနဲ႔..."
ရင္ခြင္ထဲေခါင္းေလးကိုထည့္လို႔ ဆံပင္ၾကမ္း႐ွ႐ွေတြကိုပြတ္သပ္ေပးမိသည္။
"ေသမလိုပဲကိုကို...ကိုကိုသာ.....အသက္မ႐ွင္ခ့ဲရင္ဆိုတ့ဲအေတြးက..."
ဒီကေလးရဲ႕ စိတ္ဒဏ္ရာေတြကို ကုစားေပးဖို႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္သူႀကိဳးစားခ့ဲသည္။ သတိရလာလာခ်င္း ေတြ႔ရေသာ Oh Sehunie ကိုယ္ေပၚက ျပတ္ရာ႐ွရာေတြဟာ..သူ႔ကိုေသြးလန္႔သြားေစခ့ဲသည္။
"ဒီေန႔ပဲအျပတ္ျဖတ္လိုက္ရေအာင္..:."
႐ိႈက္ႀကီးတငင္ငိုေနေသာ သူ႔ကေလးေလးဟာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲကေန တစ္ႀကိမ္ထက္မက ေခါင္းၿငိမ့္လ်က္။
...............................
"သူ႔နာမည္က....Oh. Sehun.တ့ဲ။ manga ထဲကဇာတ္ေကာင္ေတြလိုခြၽန္ျမျမေမး႐ိုးေတြ႐ွိတယ္။"
စိတ္ၿငိမ္ေဆးေၾကာင့္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္စြာေရရြတ္ေနေသာ မိန္းကေလးငယ္။ သူ႔ေဘးမွာထိုင္ေနေသာ စိတ္ေရာဂါကုဆရာဝန္။
ဖြာလန္ၾကဲေနေသာဆံပင္ေတြရယ္....မြဲေခါက္ေနေသာ အသားအေရေတြႏွင့္ မင္ဂ်ီဟာ အရင္လိုလွလွပပေလးမဟုတ္ခ့ဲေတာ့။
အခ်ိန္ခဏၾကာသြားသည္။ သူမဟာ ထိုစကားစုကိုသာ တဖြဖြရြတ္ေနဆဲ။
"ဘဝတစ္ခုဟာ အျမဲတမ္းမလွပႏိုင္ပါဘူး Oh Sehunnie....ေခ်ာင္မင္ဂ်ီကေတာ့ ပိုၿပီးကံဆိုးခ့ဲတယ္နဲ႔တူပါတယ္။"
"သူ႔မွတ္ဉာဏ္ထဲက Oh Sehunကိုေဖ်ာက္ေပးပါဆရာ...."
ဆရာဝန္က ျပံဳးကာေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ရြံလို႔။"
ဝမ္းမသာသင့္တ့ဲ ကိစၥေပမ့ဲ အခုခ်ိန္အထိ ဒီျမင္ကြင္းကိုေအးေအးေဆးေဆးၾကည့္ေနႏိုင္ၿပီး ဂ်စ္တစ္တစ္အက်င့္ေလးေတြပါ ျပန္ေရာက္လာသည့္အတြက္ Luhan က်ိတ္ေပ်ာ္မိသည္။
ေဆး႐ုံအက်ဥ္းေထာင္ထဲကထြက္လာေတာ့ ကိုကိုက သူ႔ကိုေကာ္ဖီဝယ္တိုက္သည္။ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မလာေတာ့ဟုလည္း ေျပာေသး၏။ သူေပ်ာ္ပါသည္။
"Luhannie...."
"ေဟာ.....Doctor...."
ဒါက ကိုကိုေဆး႐ုံတက္ေနတုန္းက သိခ့ဲသည့္ဆရာဝန္။
ကိုကိုကမ္းေပးသည့္ ေကာ္ဖီကို ကိုင္ရင္း ထိုဆရာဝန္သက္ၾကားအိုကို ဘုၾကည့္ၾကည့္မိသည္။
"Doctor က ဒီကိုေျပာင္းလာတာလား"
"ဟုတ္တယ္ Luhannie....အတြင္းေထာင္ရဲ႕ ေဆး႐ုံအုပ္ေပါ့ကြာ..ဟားဟား.."
"အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ေဂၚတာေပါ့ Doctorရဲ႕"
"ပါရဂူဘြဲ႔ယူေတာ့မယ့္လူက ခ်ီးက်ဴးစကားေတြေျပာေတာ့ ေလေပၚေျမႇာက္ခ်င္လာပါတယ္ Luhannie ေရ။"
ကိုကိုဟာ ကြၽန္ေတာ္႐ွိေသးတာကိုမ်ားေမ့ေနတာလား....
"ဒီကိုဘာလာလုပ္ၾကတာ.....မဟုတ္မွ ေခ်ာင္မင္ဂ်ီကိုလာေတြ႔ၾကတာလား"
"ဟုတ္တယ္ ကိုကိုေခၚလာတာ"
"ေအာ္....Sehunnie ေရာပါလာတာပဲ"
"အခုမွျမင္တာလား ဒါေတာင္ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔ထက္အရပ္႐ွည္ေသးတာေနာ္။ ကိုကို႔ကိုပဲကြက္ျမင္တာကေတာ့ ဆရာ့မ်က္စိက အရပ္ပုေနတယ္ထင္တယ္။"
"မဟဳတ္ေသးပါဘူးကြာ...ဒီေကာင္ေလးဟာ ကိုယ့္ကိုဆိုအျမဲ ဘုဂလန္႔နဲ႔"
"မင္းကလဲ..Doctor ကိုအားနာစရာ..."
"ဘာအားနာစရာလဲ Oh Sehunnie တို႔က မခင္ခ်င္ရင္ မခင္ခ်င္ဘူး ဘြင္းဘြင္းပဲ"
"ဘာလို႔ကိုယ့္ကိုမခင္ခ်င္ရတာလဲ..အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးေလ...."
နံပါတ္စဥ္ေတြတန္းစီခ်ေရးျပလိုက္ရ
"မ႐ွိဘူး..ဒီအတိုင္းခင္မ်ားမ်က္ႏွာျမင္ေနရတာကို က်က္သေရတုံးလို႔..."
"Oh Sehunnie ><"
"..........."
ေသခ်ာပါသည္။ ဒါဟာ Oh Sehunnie အစစ္ပါပဲ။
"Shuu!"
TBC
A.N
Next part will be final.
Unicode
"ကိုကို....""....."တိုးညင်းလှသော အသံသဲ့သဲ့။"ကိုကိုရေ....."ပါးပြင်နုနု....ဖွေးဖွေးဥဟာ...အမာရွတ်တို့ဖြင့် ညိုငမ်းနေဆဲ။"နှစ်ပတ်တောင်ရှိပြီလေ..ကိုကိုရေ.....ကျွန်တော်ကို မလွမ်းဘူးလား......"ကိုကို့လက်ကိုဖွဖွကိုင်လို့ ဆေးရုံကုတင်ပေါ် ခေါင်းတင်မှီမိသည်။ပြန်လာပါတော့ကိုကိုရေ......ကျွန်တော် သေလုမျောပါးဖြစ်နေပြီမို့ပါ။....................................."ငါတို့ဘယ်လိုလုပ်ပေးနိုင်သလဲ....စိတ်မချမ်းသာလိုက်တာ...."Tao ကစကားမပြန်.....တံခါးဝကနေ အခန်းတွင်းကိုကြည့်ကာ ခေါင်းကိုအသာရမ်းသည်။"ဒီအတိုင်းဆို Hyung သတိပြန်မရခင် Oh Sehun ရူးရင်ရူး ၊ မရူးရင် ကြောင်သွားမလားပဲ။သူ့ခေါင်းသူ သေနတ်နဲ့ ပြန်ချိန်တုန်းကလဲ Chen Hyung အဆွဲ မြန်လို့ မဟုတ်လား""Luhan ဝင်ခံလိုက်တဲ့ သေနတ်ကျည်ဆံက နှလုံးနားကပ်ဖောက်သွားတာတော်သေးတယ်ပြောရမယ်တဲ့။ မင်းအစ်ကို YiFan ရောသက်သာလား""သူကဘာမှ ဖြစ်တာမှမဟုတ်ပဲ။ စာတောင်ပြန်သင်နေပြီ။""လက်အရိုးအက်သွားတာဆို...မင်းနည်းနည်းပါးပါးတော့ဂရုစိုက်ပေးသင့်တာပေါ့။"ခပ်တည်တည်ရပ်နေပြီး ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ သူ့ဘာသာနားလည်ပြီးပဲ သဘောပေါက်လိုက်ရသည်။"ငါဆိုင်ခဏပြန်မယ်။မင်းဆက်စောင့်လိုက်။""အေး...."Taoကိုချန်ထားရစ်ခဲ့ပြီး Kai ဆိုင်ကိုပြန်လာသည်။ Luhan Hyung ဆေးရုံတက်နေရသည့်နှစ်ပတ်အတွင်း ရှိတဲ့မ်ိသားစုတွေရော သူတို့ပါအနားမရ။ လူနာစောင့်ရလို့ ပင်ပန်းကြတာထက် မထင်ရင်မထင်သလို သူ့ကိုယ်သူ ဒုက္ခပြန်ပေးနေတတ်သည့် Oh Sehun ကို မလွတ်တမ်းကြည့်နေရတာကပိုခက်သည်။ သူဘယ်တော့မှ အချစ်ကိုမရှာချင်ပါ။ ကြည့်နေရတာတင်ကို ပင်ပန်းလှသည်မဟုတ်ပါလား။ဆိုင်မှာတော့အနည်းငယ်လူကျသည်။ အဆင်ပြေနေတာပဲမို့ ကောင်တာထိုင်ခုံမှာပဲဝင်ထိုင်မိ၏။"ဒီပုံလေးနဲ့ပုံစံတူလက်စွပ်လေးလုပ်ပေးလို့ရလား။"မျက်စိရှေ့ထိုးပေးလာသောဖုန်းတစ်လုံး။ မျက်နှာပြင်မှာ...K ကိုလှလှပပပုံဖော်ထားသောဆွဲသီးတစ်လုံး၏ပုံ။သူ့ရှေ့ကလူကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့...မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းတွေနှင့် သူ့ကိုပြုံးရယ်ပြနေသော အသည်းပုံနှုတ်ခမ်းတစ်စုံကိုပါတွေ့လိုက်ရပါ၏။........................"Shuu!""ငါကသွားချင်တာလေနော်.....ကိုကိုက.ဒီ.ကိုကိုက...."ခါးအကျႌစကိုနောက်ကလိုက်ဆွဲရင်းခုန်ဆွခုန်ဆွနှင့် ကိုကို။"မသွားရပါဘူးကိုကို။ တခြားဟာပြောကြည့်ပါလား။"လက်ထဲကထမင်းကြော်ပန်းကန်ကို စားပွဲပေါ်နောက်ဆုံးပိတ်ချရင်း နောက်က ကိုကို့ကိုဆွဲပွေ့လိုက်သည်။"တခြားနေရာမသွားချင်ဘူး။ အဲ့ဒီကိုပဲ...''စုစုလုံးလုံးနှုတ်ခမ်းလေးတွေကို အသည်းယားအောင် ချွန်ပြနေပြန်ပြီ။ကိုက်ဆွဲမိပြန်ရင်လည်း ဒီကလူပဲ နှာဘူးထတယ်ဖြစ်ရဦးမယ်။"မဟုတ်ဖူးလေ...""ဟုတ်ပါတယ်။""ဟင်း...ကိုကိုကတော့...."သက်ပြင်းချတော့ ကိုကိုကသူ့ကိုငုံ့ကြည့်နေရင်းကနေ ရယ်ပြ၏။ဒီအပြံုးလေးတွေ..ဒီအငွေ့အသက်လေးတွေ...ပြန်တွေ့ရဖို့...သူအချိန်တွေဘယ်လောက်တောင်စောင့်ခဲ့ရသလဲ.....ခွဲစိတ်မှုတွေအကြိမ်ကြိမ်ပြုလုပ်ပြီးနောက်မှာမှ.....ကိုကို့ကို အရင်အတိုင်းလေး ပြန်ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရခဲ့တာ။"ကျွန်တော်.....""ငါနမ်းမလို့ ငြိမ်ငြိမ်နေ...."ဒါပါပဲ......ကိုကိုဟာအရင်ကထက်ပိုလို့ဇွတ်တရွတ်လေးဆန်လာပါတယ်။ တိုးလာတဲ့အဲ့ဒီအကျင့်လေးကိုလဲ Oh Sehun က ထပ်တိုးပြီးချစ်ပါသေးတယ်။တနင်္ဂနွေဟာ ပုံမှန်တော့သိပ်မထူးဆန်းပေမဲ့ ဒီနေ့ကတော့ တကယ်စိတ်မသက်သာစရာ။တွဲထားသည့်ကိုကို့လက်ကိုဖျစ်ညစ်မိတော့ သူ့ကိုမျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်လာသည်။ အဆင်ပြေသွားမှာပါကို ပါးစပ်လှုပ်ရုံပြောရင်း ကိုကိုက လန်းလန်းဆန်းဆန်း။"အခန်းနံပါတ် ၅၀၃ ကလူနာရှင်တွေ ဝင်လို့ရပါပြီ။"နာစ့်မလေးတစ်ယောက်ကထွက်အော်လာသည်။"Oh Sehunnie ......"ကိုကိုကမတ်တပ်ရပ်ရင်းသူ့ကိုလက်ဆွဲခေါ်သည်။"ခဏလေးကိုကို...ကျွန်တော်လူသတ်မိလိမ့်မယ်။"Luhan သက်ပြင်းချမိ၏။ သုံးနှစ်တောင်ရှိသွားပေမဲ့ ဒီကလေးဟာ......."ငါရှိတယ်။ ငါ့လက်ကိုတွဲထား။ ပြီးသွားပြီ...အကုန်လုံးပြီးသွားပြီနော်....""မဟုတ်ဖူး..ကိုကို....."ရှိုက်ငင်သံတွေဗလုံးဗထွေးထွက်လာသည်။ ကိစ္စတွေအားလုံးဖြစ်ပြီးသွားတဲ့နောက်မှာ သူက အရေပြားဒဏ်ရာတွေသာကျန်ခဲ့ပေမဲ့ Oh Sehunnie ကတော့....."အဲ့..နေ့..ကအကြောင်းတွေ..တွေးမိရင်..ကျွန်တော်...ကျွန်တော်.....""မငိုနဲ့ Oh Sehunnie...မငိုပါနဲ့..."ရင်ခွင်ထဲခေါင်းလေးကိုထည့်လို့ ဆံပင်ကြမ်းရှရှတွေကိုပွတ်သပ်ပေးမိသည်။"သေမလိုပဲကိုကို...ကိုကိုသာ.....အသက်မရှင်ခဲ့ရင်ဆိုတဲ့အတွေးက..."ဒီကလေးရဲ့ စိတ်ဒဏ်ရာတွေကို ကုစားပေးဖို့ တတ်နိုင်သလောက်သူကြိုးစားခဲ့သည်။ သတိရလာလာချင်း တွေ့ရသော Oh Sehunie ကိုယ်ပေါ်က ပြတ်ရာရှရာတွေဟာ..သူ့ကိုသွေးလန့်သွားစေခဲ့သည်။"ဒီနေ့ပဲအပြတ်ဖြတ်လိုက်ရအောင်..:."ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုနေသော သူ့ကလေးလေးဟာ သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေ တစ်ကြိမ်ထက်မက ခေါင်းငြိမ့်လျက်။..............................."သူ့နာမည်က....Oh. Sehun.တဲ့။ manga ထဲကဇာတ်ကောင်တွေလိုချွန်မြမြမေးရိုးတွေရှိတယ်။"စိတ်ငြိမ်ဆေးကြောင့် ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ တိတ်ဆိတ်စွာရေရွတ်နေသော မိန်းကလေးငယ်။ သူ့ဘေးမှာထိုင်နေသော စိတ်ရောဂါကုဆရာဝန်။ဖွာလန်ကြဲနေသောဆံပင်တွေရယ်....မွဲခေါက်နေသော အသားအရေတွေနှင့် မင်ဂျီဟာ အရင်လိုလှလှပပလေးမဟုတ်ခဲ့တော့။အချိန်ခဏကြာသွားသည်။ သူမဟာ ထိုစကားစုကိုသာ တဖွဖွရွတ်နေဆဲ။"ဘဝတစ်ခုဟာ အမြဲတမ်းမလှပနိုင်ပါဘူး Oh Sehunnie....ချောင်မင်ဂျီကတော့ ပိုပြီးကံဆိုးခဲ့တယ်နဲ့တူပါတယ်။""သူ့မှတ်ဉာဏ်ထဲက Oh Sehunကိုဖျောက်ပေးပါဆရာ...."ဆရာဝန်က ပြံုးကာခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။"ကျွန်တော်ရွံလို့။"ဝမ်းမသာသင့်တဲ့ ကိစ္စပေမဲ့ အခုချိန်အထိ ဒီမြင်ကွင်းကိုအေးအေးဆေးဆေးကြည့်နေနိုင်ပြီး ဂျစ်တစ်တစ်အကျင့်လေးတွေပါ ပြန်ရောက်လာသည့်အတွက် Luhan ကျိတ်ပျော်မိသည်။ဆေးရုံအကျဉ်းထောင်ထဲကထွက်လာတော့ ကိုကိုက သူ့ကိုကော်ဖီဝယ်တိုက်သည်။ နောက်ဘယ်တော့မှ မလာတော့ဟုလည်း ပြောသေး၏။ သူပျော်ပါသည်။"Luhannie....""ဟော.....Doctor...."ဒါက ကိုကိုဆေးရုံတက်နေတုန်းက သိခဲ့သည့်ဆရာဝန်။ကိုကိုကမ်းပေးသည့် ကော်ဖီကို ကိုင်ရင်း ထိုဆရာဝန်သက်ကြားအိုကို ဘုကြည့်ကြည့်မိသည်။"Doctor က ဒီကိုပြောင်းလာတာလား""ဟုတ်တယ် Luhannie....အတွင်းထောင်ရဲ့ ဆေးရုံအုပ်ပေါ့ကွာ..ဟားဟား..""အသက်ငယ်ငယ်လေးနဲ့ဂေါ်တာပေါ့ Doctorရဲ့""ပါရဂူဘွဲ့ယူတော့မယ့်လူက ချီးကျူးစကားတွေပြောတော့ လေပေါ်မြှောက်ချင်လာပါတယ် Luhannie ရေ။"ကိုကိုဟာ ကျွန်တော်ရှိသေးတာကိုများမေ့နေတာလား...."ဒီကိုဘာလာလုပ်ကြတာ.....မဟုတ်မှ ချောင်မင်ဂျီကိုလာတွေ့ကြတာလား""ဟုတ်တယ် ကိုကိုခေါ်လာတာ""အော်....Sehunnie ရောပါလာတာပဲ""အခုမှမြင်တာလား ဒါတောင်ကျွန်တော်က ကိုကို့ထက်အရပ်ရှည်သေးတာနော်။ ကိုကို့ကိုပဲကွက်မြင်တာကတော့ ဆရာ့မျက်စိက အရပ်ပုနေတယ်ထင်တယ်။""မဟုတ်သေးပါဘူးကွာ...ဒီကောင်လေးဟာ ကိုယ့်ကိုဆိုအမြဲ ဘုဂလန့်နဲ့""မင်းကလဲ..Doctor ကိုအားနာစရာ...""ဘာအားနာစရာလဲ Oh Sehunnie တို့က မခင်ချင်ရင် မခင်ချင်ဘူး ဘွင်းဘွင်းပဲ""ဘာလို့ကိုယ့်ကိုမခင်ချင်ရတာလဲ..အကြောင်းပြချက်ပေးလေ...."နံပါတ်စဉ်တွေတန်းစီချရေးပြလိုက်ရ"မရှိဘူး..ဒီအတိုင်းခင်များမျက်နှာမြင်နေရတာကို ကျက်သရေတုံးလို့...""Oh Sehunnie ><""..........."သေချာပါသည်။ ဒါဟာ Oh Sehunnie အစစ်ပါပဲ။"Shuu!"TBCA.NNext part will be final.