Incomplete
Nakatitig lamang ako sa babaeng iniligtas ko habang ginagamot siya ni Rylea. Si Williana naman ay ginagamot ang mga galos na nakuha ko. Matapos akong gamutin ay pabalik-balik akong naglalakad mula sa kinatatayuan ko. Hindi ako mapakali.
I'm wondering, where did Simon go?
"Camael, may klase ka pa 'di ba? Go now. Kami na bahala rito," sambit ni Rald.
Kinuha ko nalang ang bag ko at patakbong umalis. Hindi mapakali ang mata ko dahil hindi ko pa nakikita si Simon mula kanina. Kinakabahan ako. Sana hindi totoo ang kung anuman ang naiisip ko.
Nang makadaan ako sa oval ay wala ng katao-tao roon. Tumakbo ako patungong room at nakampante dahil tama lamang ang dating ko. Wala pang professor.
Nakatingin lamang sa akin ang mga estudyante na para bang dala-dala ko lahat ng kasalanan ng mundo. Umupo na ako sa upuan ko at tinitigan sila pabalik.
Nagsimula na ang klase pero lumilipad ang utak ko. Hindi ako mapakali kakaisip kay Simon. Hindi ko pa siya nakikita. Wala man lang senyales kung nasaan man siya. Hindi ko maiwasan na tablan ng takot para sa kanya.
"Nasaan na kaya 'yon?" Agad akong lumabas ng room dahil tapos na ang klase namin.
Halos ikutin ko na ang building kung saan madalas pumunta si Simon pero wala pa rin akong nakikitang senyales niya. Napuntahan ko na rin lahat ng paborito niyang tambayan pero wala rin siya roon.
Ilang oras na ang lumipas nang paghahanap ko sa kanya ay hindi ko pa rin siya mahanap. Kinakabahan na ako. Natatakot na ako. Anong nangyari sa'yo, Simon? Wala pa ring Simon na nagpapakita.
"Where the hell did he go?"
Bumalik ako sa basement pero wala rin siya roon. Napahilamos na lamang ako sa aking mukha. Nag-aalala ako sa kanya. Ilang minuto pa nang paghahanap ay sumuko na ako. Sana naman ay ayos lang siya.
Tumakbo ako patungo sa kuwarto ko at nang buksan ko iyon. Doon ko siya nakita prenteng nakahiga sa kama ko. Napakunot ang noo ko.
"Montrearde!" He opened his eyes, giving me his smirk before standing up. He faced me while he was smirking.
"Yes?"
"Bakit ka nawala kanina?! Where did you go?! I-I almost died searching for you, douchebag!"
"I saved you... that's an enough reason. Okay ka na? I need to sleep. I'm tired." Hinila ko ang paa niya at nagulat dahil may sugat ang gilid ng kanyang panga.
Mas lalo pang nanlaki ang mata ko nang mapansin na may mga galos siya. Saan niya naman lahat 'yon nakuha?
"Where did you get that?" Turo ko pa sa sugat niya na banda sa panga.
"A mosquito bit me so I bit him back?" he sarcastically said. He's really a man full of sarcasm. I badly want to punch him.
"Mosquito? Don't you dare try to pretend to me! Ang laking mosquito naman ata noong kumagat sa'yo!"
"When you're handsome... you tend to be the special target of all the mosquitoes." sarkastikong sambit niya ulit.
Sometimes, I'm wondering if this is the minimum or maximum of how boastful Simon is.
"Come, gusto kong magpahangin."
Napatingin ako sa orasan at napansin na alas otso na ng gabi. Hindi ko napansin na ilang oras ko pala siyang hinanap. Dapat magagalit ako sa kanya dahil pinaghanap niya ako sa lahat ng sulok ng isla na ito tapos nandito lang pala siya sa kuwarto ko.
Napatingin ako sa kanya. Ramdam kong pagod siya kaya sa susunod na lang siguro ako magagalit.
Time flies so fast.
"Gabi na."
"Is that a joke?" Hinila niya lang ako palabas. Bumaba kami at pumunta sa gilid ng building. Doon ko nakita ang gitara niya.
"Can you climb a tree?"
"Of course."
"Oh, I forgot you're a monkey." Hinurot ko ang tagiliran niya sabay sipa sa tuhod niya.
"Fuck!" Iniwan ko siya roon at umakyat na sa gilid ng building. Nakatanaw ako sa baba at napagtantong mataas din pala ito.
"Don't be afraid. I'm always here at your back even though you have two backs."
Kung pwede ko lamang siya sipain ay ginawa ko na. Pasalamat siya nakokonsensya ako. Nagtuloy-tuloy kami sa pag-akyat hanggang sa nagkamali ako ng tapak. Halos mamutla ako dahil muntik na akong malaglag.
"Be careful, please."
Isang hawak nalang at nakarating na ako sa bubong ng building. Ang aliwalas. Ang sarap sa pakiramdam ng hangin. Tumayo ako roon at nakita ang napakagandang bituin at buwan. Nang mapatingin ako sa ibaba ay doon ko natanaw ang mga puno.
"This place is so beautiful. A wonderful spot."
Hindi ko alam na masarap pala sa pakiramdam 'yong nakaupo rito sa bubong at masayang tinitignan ang mga bituin sa langit. Nilapitan ako ni Simon.
"See the sky? It only teaches us a wonderful lesson. If your world has been turning upside down? There will come, someone who'll give light to your dark midnight sky." Napatitig na lamang ako sa mga bituin. Napatingin ako kay Simon. Doon ko nakita ang gitarang dala dala niya.
"Who said that a handsome scientist can't play a guitar?" he sarcastically asked while strumming the guitar. I stared at him while he was busy playing it.
Bright Lights, Fancy Restaurants
Everything in this world that a man could want
I got a bank account bigger than the law should allow
Still I'm lonely now
Pretty Faces from the covers of a magazine
From their covers to my covers want to lay with me
Fame and Fortune still can't find, just a grown man runnin' out of time
Nagulat ako nang bigla siyang kumanta. Nakapikit siya na tila ba dinadama ito. Pinakinggan ko lamang ang malamig niyang boses. Hindi ko maiwasan na mamangha sa kanya.
Even though it seems I have everything
I don't want to be a lonely fool
All of the women, all the expensive cars, all the money don't amount to you
So I can make believe I have everything, but I can't pretend that I don't see
That without you girl my life is incomplete
Without you girl my life is incomplete
Nang idilat niya ang mata niya ay napatitig siya sa akin habang umaawit. Tila milyong boltahe ang dumaloy sa buong katawan ko. Ayokong mahalata niya na kinikilig ako sa kanya. Kanina ko pa gustong ngumiti pero ayokong gawin. Nagpatuloy lang ako sa pakikinig sa malamig niyang boses.
Listen
Your perfume, your sexy lingerie
Girl I remember it just like it was on yesterday
A Thursday you told me you had fallen in love, I wasn't sure that I was
It's been a year Winter, Summer, Spring and Fall
But being without you just ain't livin' ain't livin'at all
If I could travel back in time, I'd relive the days you were mine
Ang guwapo niya lalo na kapag nakangiti. Nakatitig lamang ako sa mga bituin habang nakikita ko siya sa peripheral view ko. Sobra na ang mangha na nararamdaman ko sa kanya.
This man I'm with, is too much.
He already has everything.
He's gifted.
He's the living proof of the word "ideal perfect man"
Even though it seems I have everything
I don't want to be a lonely fool
All of the women, all the expensive cars, all of the money don't amount to you
I can make believe I have everything, but I can't pretend that I don't see
That without you girl my life is incomplete
That without you girl
I closed my eyes as I savor his cold husky voice. His voice made me feel so comfortable. I was smiling all throughout of it, as he sang because this is the first time that someone sang a song for me.
I just can' help lovin' you
But I loved you much too late
I'd give anything and everything to hear you say, that you'll stay
Nagkatitigan kami. Para bang nag-uusap kami gamit ang aming mga mata. Ngumiti siya kasabay nang pag-awit ng huling parte ng kanta habang nakatitig pa rin sa akin. Sinigurado niya na hindi mapuputol ang titigan naming dalawa.
Even though it seems I have everything
I don't want to be a lonely fool
All of the women, all the expensive cars, all the money don't amount to you
So I can make believe I have everything, but I can't pretend that I don't see
That without you girl my life is incomplete
Without you girl
Without you girl
Without you girl you girl my life is incomplete
"Without you girl you girl my life is incomplete..." he sang that part while he was looking at me. I tried my best not to look so flattered. I badly want to tell him how thankful I am because of what he did.
Naubusan ako ng salitang dapat sabihin. Ano bang ikokomento ko? Happy Birthday? Merry Christmas? Hindi ko alam kung anong isasagot. Dapat ba pasalamatan ko siya dahil kinantahan niya ako? Baka mahalata niya naman na gustong gusto ko.
Sabihin ko ba na ang ganda ng boses niya? Pero kinakabahan ako at baka hindi siya maniwala. Sabihin ko ba na sana maulit na kantahan niya ako kasi gusto ko ang boses niya. Napangiti na lamang ako bago ibuka ang bibig ko.
"Y-You can sing?" Dumb move. Of course, he just sang a song for you, Camael!
"I can sing but just for you."
Bigla na lamang siyang tumayo at bumaba sa building. Naiwan ako roon na nakatitig sa puwesto kung saan siya nakaupo. Anong nangyari? Hindi niya ba nagustuhan 'yong sinabi ko? Napahawak ako sa noo ko. Ang tanga ko naman.
I stayed in the roof for hours, still thinking what the hell did just happened. I was there, thinking of ways how to approach him. I don't even know how to look at him anymore without this weird feeling. I sighed.
I was left here dumbfounded.
IT'S BEEN 2 weeks since I last talked to Simon. I didn't talk to him since the last time he left me alone on the roof. Casual conversation. I only answer his questions about our plan and noticed that he's trying to open up the topic, about what happened to us last 2 weeks.
"Why am I like this?" I asked myself while I was busy staring at the mirror. I combed my hair, weirdly, smiled. Fuck!
"And why do I even smile? I'm turning into a crazy one!" Ibinaba ko ang suklay ko at tumalon papunta sa kama. Kinuha ko ng libro ko. Nagsimula akong magbasa pero ramdam kong lutang ako. Lutang ako. Nalulutang ako.
These past few days, I know that I'm acting so different.
"Cams?" Nagulantang ako nang biglang may kumatok sa aking pintuan Nang buksan ko iyon ay nakita ko si Rylea. Nakangiti siya sa akin.
"Yes?"
"Simon needs us. Asap."
Sumunod na agad ako sa kanya. Nagpatuloy kaming maglakad papunta sa hidden base. Huminga ako nang malalim bago tuluyang pumasok.
There, I saw the most handsome future scientist sitting down like a boss. He tilted his head as he stared at me.
"So, let's start now?" I tried my best to act like I'm not affected to his presence. I need to calm this shit. I need to bring back the old Camael, who doesn't give a single damn about Simon.
"Graduation is almost near. 2 months to go and we're ready to go... am I right?" tanong ni Krich. Kasabay din noon ay ang pag baba ng isang mapa. Nakatitig lamang ako roon.
"Here are the exit places... there's exit Alpha, Beta and Charlie. Every exits has capsules. In exit A there's a soyuz spacecraft. B has International Space Station that fits for six people and exit C has space shuttle and good for eight people."
Natanaw ko ang napakaraming air crafts na nakalagay. Doon ko lang napagtanto na napakagaling ng gumawa nito dahil nakagawa sila ng mga air crafts. Libo libo ang nakahanda para sa pagtakas na gagawin namin.
"You made all of those space crafts or ships?" tanong ko pa kay Rald ngunit tinuro niya si Montrearde. Naiilang akong makipag-usap kay Simon. Doon ako nagkamali. Akala ko ay sasagutin ako ni Rald pero si Simon ang sumagot sa tanong ko.
"We didn't... we saw it then we repaired it," he said while looking at me.
Napabalik ang tingin ko kay Krich na nagpapaliwanag. Biglang pumasok si Williana at para siyang hinahabol ng kabayo dahil hinihingal siya nang sobra.
"May nakalap akong balita!" sigaw niya pa. Doon namin siya nilapitan ni Simon. May binulong sa kanya. Bakit hindi nalang sabihin sa amin? Bakit kailangan pang ibulong?
My heart suddenly ache the moment he leaned closer to her. I stared at them, coldly. I turned my back and stared at the map instead.
"Three weeks from now... they'll choose 1 girl and boy to be the representative of this school." Hindi na ako nagulat.
"And what is the good news?"
"The two person that will be chosen... mabibigyan ng official license na magagamit outside this island! You will not take exams anymore! Automatic na agad! That's awesome and you're very lucky if you were the chosen one!"
Napatingin ako kay Williana. Biglang pumasok sa isip ko ang pangarap ko para sa sarili ko. Ito na ang susi. Napangiti ako.
The dream that my parents wanted me to become.
"How can we join?" I asked.
"They'll choose the two smartest students... the outstanding from here!" Bigla silang nagsigawan ngunit nanatili akong tahimik.
"After all, they're all human right?"
"Of course! The highest will come!"
"Highest?"
"The people who donated money for this university even though they don't know that this place is ruled over by robots and psycho scientist." Simon sarcastically replied.
I stared at them. I badly want to get out of this island, but there's something inside here that keeps me from staying.
Nagpatuloy na kami sa pagpapalano. Nakinig kaming lahat kay Krich na kasalukuyang nagpapaliwanag. Habang nagpapaliwnag si Krich ay hindi ko maiwasang mapatingin kay Simon.
I was shocked when I saw him staring at me intently also.
"Understood?" Krich asked directly at me. I just nodded my head even though I didn't understand what he was trying to say.
Nauna na akong lumabas. Hindi ako makahinga nang maayos sa tuwing malapit ako kay Simon. Napapikit ako habang pinakikiramdaman ang lamig ng hangin. Nang idilat ko ang aking mata ay tumambad ang kalangitan na ikinakalma ko ngunit doon ako nagkakamali dahil narinig ko ang boses niya.
"Are you staying away from me?"
Napatingin ako kay Simon habang nanlalaki ang mata. Mas'yado ba akong halata? Nginitian ko siya. Wala namang masama kung kakalimutan ko nalang 'yong nangyari sa amin.
"Smile from your lips can lie, but eyes can't."
Nagtungo siya sa harap ko kasabay nang pagtitig niya. Napakurap-kurap ako habang dahan dahan na inilalayo ang sarili ko dahil sobrang lapit namin sa isa't isa.
Napatitig na lamang ako sa kanya dahil napansin ko ang sarili ko na mas'yadong napapalapit. Tinitigan ko lang ang mga mata niya dahil walang nagtangkang magsalita sa aming dalawa. Hindi ko alam ang sasabihin ko para mapalayo siya sa akin.
I don't know why but whenever that I'm with him, I just feel so safe.
"Bakit mo ba ako iniiwasan?"
"Hindi kita iniiwasan."
"2 weeks mo kong dinadaan-daanan lang, Wise." nagsalubong ang kilay niya habang malagkit na nakatitig sa akin.
How can this guy, be cute and handsome at the same time?
"Mas'yado lang akong busy."
"Really? You just studied, ate and slept for that two weeks! Is that your version of busy?"
"S-Siguro."
"Nakakahalata na ako, Wise."
"Ano nanaman ba 'yon, Montrearde?" Tinawanan niya lamang ako bago suklayin ang buhok niya. Nagulat ako dahil bigla niya akong hinatak papunta sa basement.
I saw Ponus.
Tinulak niya ako sa upuan.
I glared at him.
"Alam mo ba ang plano?"
"Of course!"
"Tell it to me, then.."
"On graduation day---"
Naputol ako sa pagsasalita nang bigla niyang tinakpan ang bibig ko. Napatingin ako sa kanya habang nakakunot ang aking noo.
I raised my eyebrow, as I stared at him.
"That's not the plan. The real plan is, we're gonna celebrate today. Come on!" I'm still wondering why this man loves to pull me always.
Hindi ba siya nakakahalata na masakit na?
"Montrearde! Hila ka nang hila!" Doon lamang niya ako binitawan at nilagay ang kanyang kamay sa bulsa. Prente ko siyang sinundan at hindi nagpahalata na nakakaramdam ako ng awkwardness.
"Wise, let's eat?"
Nagtungo kami sa food factory. Habang naglalakad kami ay walang sumunok na magsalita sa isa sa amin. Nakatingin lamang ako sa paligid ko na para bang bago palang ako sa isla na ito.
Nang makarating kami roon ay sabay kaming kumain. Hindi ko maiwasan na hindi kainin lahat ng binili niya dahil tinititigan ko palang ito ay nakakatakam na. Nang matapos kaming kumain ay nagpahinga kami saglit bago bumalik sa basement.
"You okay, now?" I answered him while I was yawning.
"Busog."
"Pagkain lang pala ang katapat ng isang strong and brave Wise?" Napamaang nalang ako sa kanya.
"What did you just say?"
"Strong and brave wise. Dauntless. Fearless at the same time." Napatitig ako sa kan'ya.
Hindi ako makapaniwala sa tinawag niya sa akin. Ang sarap pakinggan. Napangiti ako. Hindi ko na pinigilan ang ngiti na kanina ko pa gustong gawin. Tumigil ako sa paglalakad at hinarap siya.
"And you're the smartest handsome scientist in this world?"
Tawa lamang ang isinagot niya sa akin. Sabay kaming naglalakad habang patuloy pa rin siya sa pagpapaliwanag ng kung anong bagay sa plano namin.
Bumalik na ulit ang atmosphere. Mas gusto ko 'yong ganito. Wala akong nararamdaman na pader na nakaharang sa gitna namin dahil masaya lang kami na nag-uusap. Ayoko na lagyan ng espasyo sa gitna namin. Gusto ko nang bumalik kami sa dati na walang kakaibang nararamdaman para sa isa't isa dahil ang alam lang namin ay ang maging masaya.
"When time comes, Wise... I want you to be as brave and as strong as what you're now." Napakunot ang noo ko sa sinabi niya.
"What?" Natigil kaming dalawa sa paglalakad. Bigla siyang nauna sa paglalakad sabay hinarap ako. Nakalagay ang magkabilang kamay sa kanyang bulsa.
"Let's break the awkwardness between us." He leaned closer to me while staring directly to my eyes. He was pressing his lips firmly together while tilting his head.
"Camael, be real with me."