လူေတြ အုတ္အုတ္က်က္က်က္နဲ႔
စိတ္ဝင္တစား ဝိုင္းလာၾကၿပီ....!!
ဒါပဲေပါ့....။
ဒီအရာဟာ အသက္႐ွင္ရပ္တည္ဖို႔အတြက္
ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေလ့႐ွိတဲ့ အလုပ္တစ္ခုပါ....။
လူအမ်ား စိတ္ပါဝင္စားေအာင္ နည္းနည္းေတာ့
ဆြဲေဆာင္ရတာေပါ့....။
ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ ကေခ်သည္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔
ေလးေလးနက္နက္ လုပ္ေဆာင္ရတဲ့အရာေတြထဲမွာ
က်ြန္ေတာ္ က်ြမ္းက်င္ေသာ ကျခင္းအလုပ္လည္း တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္သည္ ။
ေတာက္ပေသာ အျပံဳးမ်ားကလည္း အဆစ္သေဘာအေနႏွင့္ပါေသးသည္ေလ ။
နည္းနည္းေတာ့ ကိုး႐ိုးကားယား ႏိုင္ေပမယ့္
ကြၽန္ေတာ္က ဟန္ခ်က္ကိုလည္း ထိန္းထားႏိုင္ေသးတယ္ဗ်....!
ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေနာက္ထပ္အလုပ္တစ္ခု႐ွိေသးသည္.......
၄င္းကေတာ့ ထြက္ေျပးျခင္းပင္ျဖစ္သည္.....။
ကြၽန္ေတာ္သည္ အေ႐ွာင္အပုန္းလည္း အမွန္တကယ္
ကြၽမ္းက်င္သည္ ...။
ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕တြင္ တစ္ရက္ေနၿပီးလ်ွင္ ေနာက္တစ္ေန႔
ထိုၿမိဳ႕တြင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႐ွာလို႔ေတြ႔မည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ..... ။
တစ္ေနရာထဲတြင္ မေနသည့္အတြက္ အခက္အခဲေတာ့
နည္းနည္း ႐ွိသည္.....။
ကြၽန္ေတာ္ သေဘာက်မိေသာလူမ်ား႐ွိေပမယ့္လည္း.....
မည္သူ့ထံတြင္မွ ကြၽန္ေတာ္ မေနျဖစ္.....။
ထိုေၾကာင့္လည္း အားလံုးနွင့္ခပ္တန္းတန္းသာ ေနသည္ ။
အမွန္တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သည္ ျကင္နာတတ္ျပီးခင္တတ္ေသာ ပံုစံမ်ိဳးကို သ႐ုပ္ေဆာင္ေသာေနရာမွာ အလြန္ ေတာ္ပါသည္.....။
ဤသို႔ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ လိမ္တတ္လာခဲ့သည္ ။
လိမ္ျခင္းသည္ အလြန္လြယ္ကူေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္...။
အထူးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို လူအမ်ား မမွတ္မိေသာအခ်ိန္တြင္ ပို၍ထိေရာက္သည္...။
ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခါမ်ွ မလုပ္ဖူးေသာအလုပ္လည္း ႐ွိေသးသည္ ။
၄င္းကေတာ့ ခိုးျခင္းပင္....။
ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခါေတာ့ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖူးသည္.....
သို႔ေပမယ့္လည္း ေအာင္ျမင္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့....။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္ေသာအရာကိုသာလ်ွင္
စိတ္ႏွစ္ထားလိုက္ေတာ့သည္....။
ဤအရာကေတာ့ ကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္.....!
မည္သည့္ကကြက္ႏွင့္မ်ွ မတူေသာ ကျခင္းမ်ိဳးပါ.......!!!ဒီလို
ကကြက္မ်ိဳးကို ဓားသြားမ်ားနဲ႔ကခုန္ျခင္းလို႔ ေခၚသည္.... ။
ငယ္စဥ္ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ဖူးထားေတာ့
ကရေသာအခါတြင္လည္း နည္းနည္းေတာ့ လြယ္သြားတာေပါ့....။
ဤကဲ႔သို႔ ကျခင္းသည္အသက္အႏၱရာယ္ႏွင့္ နီးေသာ္လည္း
ကကြက္မ်ားသည္ အမွန္တကယ္ကိုပင္ လွပလွသည္...... ။
အဖ်ားေကာက္ေနေသာ ဓားႏွစ္လက္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဟန္ပါပါကိုင္ထားလိုက္သည္ ။
ေငြေရာင္ေတာက္ေနေသာ ဓားသြားမ်ားသည္ ပူျပင္းေသာ
ေနေရာင္ေအာက္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္လူးလြန္႔ေနရဲ႕....။
ေရႊေရာင္လက္ကိုင္မွာေတာ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားႏွင့္
လက္ရာေျမာက္စြာ ထုလုပ္ထားသည္ ။
လက္ကိုင္ေသာေနရာအေပၚတြင္ လွပေသာ ပန္းဖြားေလးမ်ားခ်ည္ေႏွာင္ကာ အလွဆင္ထားေသးသည္ ။
ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကို ရပ္ေနရာမွ တစ္ဖက္သို႔ ယိမ္းႏြဲ႔ကာ
အလိုက္သင့္စီးေမ်ာလိုက္သည္ ။
ကိုယ္ကို ေနာက္သို႔ ေကြးၫြတ္ဖို႔အတြက္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို
မကာ ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ထိန္းထားလိုက္သည္ ။
ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ေသာပံုစံကို မျဖစ္ႏိုင္ဟု ထင္ခ်င္လ်ွင္လည္း
ထင္ႏိုင္ပါသည္ ။
သို႔ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဤအရာက အလြန္လြယ္ကူလြန္းသည္ ။
အျခားတစ္ေယာက္ဆိုလ်ွင္ေတာ့ လဲက်ေကာင္း လဲက်သြားႏိုင္ပါသည္ ။
တစ္ဖန္ ေခါင္းကိုေမာ့ကာ ခါးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွန္ခ်ၿပီး
လက္တစ္ဖက္တြင္ ကိုင္ထားေသာ ဓားကို သဲျပင္ေပၚတြင္
ေထာက္ခ်ကာ ျဖည္းျဖည္းေလး ပြတ္ဆြဲရင္း အျခားလက္တစ္ဖက္ကို
အေပၚသို႔ ေျမႇာက္ကာ ဟန္ခ်က္ထိန္းညႇိလိုက္သည္ ။
ကိုယ္ေပၚတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ေငြျပားေလးေတြကလည္း
ကြၽန္ေတာ့္စည္းခ်က္အတိုင္း အခ်င္းခ်င္းရိုက္ခတ္ကာ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ အသံေပးေနၾကသည္ ။
ခႏၶာကို လွန္ထားရာကေန ျပန္မလိုက္တဲ့အခါ
ႂကြက္သားေတြဟာ ခပ္တင္းတင္း တစ္ခ်က္ေတာ့ ျဖစ္သြားသည္ ။
ေျခဖဝါးကို အားျပဳ ဳၿပီးေတာ့ ဘယ္ဖက္ကေန ညာဖက္ကို
စက္ဝိုင္းႀကီးတစ္ခုပံုစံလုပ္ရန္ ခႏၶာ အေပၚပိုင္းကို
အားျပဳလွည့္ရင္း ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း ဟန္ခ်က္ညီေအာင္
ထိန္းထားရေသးသည္ ။
ကြၽန္ေတာ္ စလွည့္တာနဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့လူအုပ္ႀကီးဆီမွ
သေဘာက်ႏွစ္သက္ေသာ အသံမ်ားထြက္လာၾကသည္ ။
ပံုစံတစ္မ်ိဳးထပ္ေျပာင္းရန္အတြက္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို
အျခားတစ္ဖက္သို႔ ေရႊ႔လိုက္စဥ္မွာလည္း ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေပၚက
အျပံဳးေတြက အသက္ဝင္ေအာင္ ဖန္တီးေနဆဲ....
ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ေဖ်ာ္ေျဖေရးကို ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ၿပီး
မလုပ္ႏိုင္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္မည့္တစ္စံုတစ္ရာက
ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္ ။
လူေတြရဲ႕အသံ....!!
႐ုတ္တရက္ ေဘးဖက္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေရြ႔သြားတဲ့အသံကို
ကြၽန္ေတာ္ သတိထားလိုက္မိသည္ ။
သူတို႔ က်ြန္ေတာ့္အနီးသို႔မေရာက္မီ အနီေရာင္ခါးစည္းစေတြကို ရိပ္ခနဲ
လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္ ။
စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားျခင္းႏွင့္အတူ ဓားေတြကို
စုကိုင္လိုက္ကာ အ႐ိုအေသေပးသလိုမ်ိဳး ဦးေခါင္းကို
ဝတ္ေက်တန္းေက် ကိုင္းၫြတ္လိုက္ၿပီးတာနဲ႔
ေနာက္လွည့္ကာ တစ္ခ်ိဳးတည္း ေျပးေတာ့သည္ ။
ေျပးႏိုင္မွ လြတ္မယ္ေနာ္.....!!
သူတို႔ဖမ္းမမိခင္ လြတ္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ေျပးရမည္...။
လမ္းေပၚက ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ရျခင္းရဲ႕
ဒုကၡကလည္း မေသးလွပါ....။
အျပစ္တင္စရာ ႐ွံု႔ခ်စရာေတြအျဖစ္ လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာ
အစဥ္အျမဲ တြယ္ကပ္ေနသလိုပါပဲ....။
အေကာင္းဆံုးကေတာ့ အေစာင့္စစ္သားေတြနဲ႔
အေဝးဆံုးေနႏိုင္တာက အေကာင္းဆံုးပါ ။
သူတို႔ႏွင့္ေတြ႔လ်ွင္ ေမးခြန္းေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ႏွင့္
အေျဖရက်ပ္လြန္းသည္ ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႔၏ စပ္စုၿပီး ႏိႈက္ႏိႈက္ခြၽတ္ခြၽတ္ေမးခြန္းမ်ားက
ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းတစ္ေနရာအေရာက္တြင္
စုျပံဳ ၿပီး ေမးၾကပါလိမ့္မည္ ။
၄င္းကို မေျဖခ်င္ပါ.... ။
ကြၽန္ေတာ့္ တင္ပါးအတြင္းဖက္တစ္ေနရာတြင္ ခပ္႐ွည္႐ွည္ပံုသဏၭာန္
အနက္ေရာင္ တက္တူးတစ္ခု႐ွိပါသည္ ။
ပံုမွန္အခ်ိန္တြင္ တက္တူး၏အစိတ္အပိုင္းအမ်ားစုကေတာ့ အဝတ္အစားမ်ားႏွင့္ ဖုံးကြယ္ေနသျဖင့္ မျမင္ရ....။
သို႔ေသာ္လည္း ကေနခ်ိန္တြင္ ျကည့္ရွုရအဆင္ေျပေစရန္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေၾကးနီေရာင္အသားအေရကို လွစ္ဟျပလ်က္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚ၌
ပိုးစနံပိုင္းငယ္ေလးသာ ဖံုးလႊမ္းထားေလ့႐ွိရာ တက္တူး၏
အေပၚဖက္အစိတ္အပိုင္းကို ထင္ထင္႐ွား႐ွား ျမင္ႏိုင္သည္ ။
ေျပးလႊားေနတာေၾကာင့္ တင္ပါးအေပၚဖက္က ပိုးစေလးကို ထံုးထားေသာအထံုးသည္ ခပ္ေျပေျပျဖစ္လာေတာ့သည္ ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ လူအုပ္နဲ႔ေဝးရာဆီ ခပ္သြက္သြက္ ေျပးလာခဲ့ရင္း
ထြက္ေပါက္ကို ႐ွာေနမိသည္ ။
ပိုးစေလးကို ခပ္တင္းတင္းျပန္မခ်ည္မီ ၿမိဳ႕ျပင္႐ွိ သဲကႏၱာရ ထဲသို႔
အရင္ေရာက္ေနရမည္ ။
သို႔ေသာ္ အကဲခတ္မိရသေလာက္ေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ေတာ္က
ေတာ္ဝင္မိသားစုရဲ႕ အိမ္လိုမ်ိဳးပါပဲ....။
ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ဆႏၵကလည္း ဒီအေစာင့္ဆိုးေတြလက္ထဲ
မဖမ္းမိဘဲ ၿမိဳ႕ျပင္ကို ေရာက္ဖို႔သာအဓိက ျဖစ္သည္ ။
အဆင္ေျပမယ့္လမ္းကို ႐ွာဖို႔အတြက္ ေနာက္ျပန္လွည့္မည္ဟု
စိတ္ကမွတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္လွည့္စဥ္မွာပဲ
အသြားထက္လွတဲ့ ဓားသြားတစ္ဖက္က ကြၽန္ေတာ့္လည္ကုတ္ေပၚ
က်ေရာက္လာခဲ့သည္ ။
ပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္လံုးကစားၾကည့္မိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လွည့္မယ့္လမ္းမွာ အေစာင့္မ်ားဟာ ဓားကိုယ္စီႏွင့္
ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်ိန္ရြယ္လ်က္သား ေစာင့္ႀကိဳေနၾကၿပီ...။
စိတ္ပ်က္မႈနဲ႔အတူ လက္ထဲက ဓားကလည္း လြတ္က်သြားခဲ့ရၿပီ ။
ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔နဲ႔ မတိုက္ခိုက္ခ်င္ဘူး....။
ဒါေပမယ့္ မလုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ရေတာ့မည္ ။
ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ အားတင္းၿပီး ျပံဳးလိုက္ၿပီး
သူတို႔ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေအာင္ စကားစလိုက္သည္ ။
"ေကာင္းၿပီေလ.... မင္းတို႔အေစာင့္ေတြက
ငါ့လို သာမန္ကေခ်သည္တစ္ေယာက္ကိုမ်ား
ဘာေၾကာင့္ လိုခ်င္ေနရတာလဲ.....????''
ကြၽန္ေတာ့္ ေဘးနားက ဓားနဲ႔ ေခါင္းကို ခ်ိန္ရြယ္ထားတဲ့သူက
သူ႔ ဓားကိုင္လက္ကို အားပိုထည့္ကာ လည္ပင္းေပၚသို႔
ခပ္စိုက္စိုက္ဖိလိုက္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္နားရြက္နားကပ္ကာ
မ်က္လံုးေတြကို က်ဥ္းလိုက္ရင္း စကားတစ္လံုးခ်င္း
ေရရြတ္လိုက္သည္ ။
"ကေခ်သည္.....!!....ဟုတ္လား....???
ငါေတာ့ မထင္ဘူး....မင္းပံုစံက ငါ့အျမင္မွာေတာ့
စစ္သားတစ္ေယာက္လိုပဲ....!!''
ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာ ျဖန္းခနဲ ပူသြားၿပီး ေၾကးနီေရာင္အသားအေရအတြက္ ပထမအႀကိမ္ ေက်းဇူးတင္မိသည္ ။
ျပန္လည္ေခ်ပရန္ ႀကိဳးစားရင္း အက်င့္ေဟာင္းေတြကို
တိတ္တဆိတ္ ဆဲေရးလိုက္သည္ ။
"တစ္ၿမိဳ႕ဝင္ တစ္ၿမိဳ႕ထြက္ ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ သြားေနရေတာ့
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ နည္းနည္းကာကြယ္တတ္ရတာေပါ့...''
"မင္း တမင္ ရြဲ႕ေျပာေနတာမလား....??
မင္းသား အိုင္ဘ္ဒီယာရဲ႕အေၾကာင္းကို ေမ့ေနၿပီထင္တယ္....
မင္းအတြက္ ကံမေကာင္းေလာက္ဘူး...!!''
ကြၽန္ေတာ္ ေအးခဲသြားသည္ ။
ဒီေကာင္ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ သူ႔နာမည္ကို သိေနရသနည္း...???
ေနာက္လွည့္ၾကည့္ရန္အတြက္ သူ၏ခါးစည္းစအနီကို
ဆြဲကိုင္လိုက္သလို တစ္ဖက္ကလည္း ဓားကို ဆြဲလိုက္ၿပီး
လ်ွပ္တစ္ျပက္ ခႏၶာကို သူ႔ဖက္လွည့္လိုက္ၿပီးသား...။
ဒီလူ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို စူး႐ွေသာအၾကည့္ေတြနဲ႔
မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ကာ အကဲခတ္ၾကည့္ရင္း စိတ္လႈပ္႐ွားစြာ
ႏွလံုးခုန္ျမန္ေနမႈေၾကာင့္ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးဟာ
နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္....။
"ခင္ဗ်ားကို လိမ္မိတဲ့အတြက္ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္တယ္...
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဒီေနရာက မဟုတ္ဘူး...
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားကို လိုက္႐ွာေနတာၾကာၿပီ....
ခင္ဗ်ားက ေတာ္ေတာ္ အပုန္းေကာင္းတာပဲ....
ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႔ လြတ္ေနတာေလ.....
အခုေတာ့ ေျပးမလြတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး....သစၥာေဖာက္ေကာင္ေရ.....!!''
တစ္႐ွဴ း႐ွဴ းတစ္႐ွဲ႐ွဲနဲ႔ အသက္ကို ျပင္းျပင္း ႐ွဴ ႐ိႈက္ေနမိၿပီး
သူ႔ေမးခြန္းကို မေျဖမိပါ...။
သူဟာ သူ႔ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖကို လိုခ်င္တဲ့ပံုစံမ်ိဳး မဟုတ္သလို
ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ကိုယ္ကိုငံု႔ကာ ကြၽန္ေတာ့္ကို တရြတ္တိုက္ဆြဲ၍
အေဝးသို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္ ။
ဒီေလာက္ေလးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ပ်င္းစရာေတာင္ေကာင္းေသးသည္ ။
ထိုအေစာင့္ေကာင္ ကြၽန္ေတာ့္အနီးသို႔ ျပန္မေရာက္လာမီ
အခ်ိန္ေလးတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ႂကြက္သားမ်ားသည္
အလိုအေလ်ာက္ အသင့္အေနအထားအတိုင္း
ေတာင့္တင္းက်စ္လ်စ္ေနၾကၿပီ ။
ေလကို တစ္ခ်က္ ႐ႈထုတ္လိုက္ကာ ဓားကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး
အနီးသို႔ ေရာက္လာေသာလူကို ဆတ္ခနဲ ဖမ္းခ်ဳပ္ကာ
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေဝးရာဆီ ကိုင္ေပါက္ကာ လႊင့္ပစ္လိုက္သည္ ။
ျပင္းထန္ေသာ အားနဲ႔ ကိုင္ေပါက္ခံရတာေၾကာင့္
ေျခတစ္ဖက္ ဆံုး႐ွံုးလုနီးနီးျဖစ္သြားေသာ သူတို႔လူကို
ေတြ႔ရေသာအခါ က်န္လူမ်ားသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖမ္းရန္
တစ္ဟုန္ထိုး ေျပးဝင္လာၾကသည္ ။
လွံျဖင့္ ေျပးဝင္လာသူ ပထမဆံုး တစ္ေယာက္သည္
ကြၽန္ေတာ့္ ဓားခ်က္ေအာက္တြင္ အသက္ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္ ။
ေသြးမ်ားအိုင္ထြန္းေနေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္
မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မဲ့မိေသာ္လည္း လႈပ္႐ွားမႈကိုေတာ့
မရပ္တန္႔ႏိုင္ခဲ့ပါ ။
ကြၽန္ေတာ္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာ ဒီလိုၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕
လမ္းသြယ္ေလးတစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို သတ္ပိုင္ခြင့္
သူတို႔ကို မေပးႏိုင္ဘူး....။
တစ္ဖက္လူရဲ႕ လည္ပင္းထဲ ထိုးေဖာက္ဝင္ေနတဲ့
ဓားကို ဆြဲထုတ္လိုက္ကာ ေနာက္တစ္ေယာက္ဖက္ဆီ
လွည့္ကာ ရင္ဆိုင္လိုက္သည္ ။
ဓားတစ္လက္က တစ္ဖက္လူကို တြန္းရင္း ေနာက္တစ္ဖက္က
ကိုင္ထားေသာ ဓားကို ဝိုက္ကာ ထိုသူ၏ ရင္ဘတ္ထဲ
ထိုးစိုက္ခ်လိုက္သည္ ။
သူ မသတ္ခ်င္ေပမယ့္ တဖက္လူကေတာ့ ဒူးမ်ားက်ိဳးကာ
ေခြေခြေလး လဲေနခဲ့ၿပီ...။
တစ္ဖက္လူေတြက မ်ားမ်ားစားစား မ႐ွိတာေၾကာင့္
ကြၽန္ေတာ္ အႏိုင္ရလိုက္သည္ ။
ထိုခဏမွာပဲ ကြၽန္ေတာ့္ ဝမ္းဗိုက္ဆီ ဦးတည္လာေနေသာ
သစ္သားလက္ကိုင္နဲ႔ လွံတံတစ္ခု....!!
အလ်င္အျမန္ ခုန္ေ႐ွာင္လိုက္မႈေၾကာင့္ ေလထဲကိုပဲ
ထိုးေဖာက္ထြက္သြားခဲ့သည္ ။
အေ႐ွ႕ကိုပဲ မဲေန၍ ေနာက္မွ ဝင္လာေသာ ဓားခ်က္ကိုမူ
မေ႐ွာင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ပုခံုးေပၚတြင္ ဓားခ်က္ထိသြားခဲ့သည္ ။
ေနာက္ဖက္မွ မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ အတင္းဝိုင္းခ်ဳပ္ကာ
တရြတ္တိုက္ဆြဲေခၚသြားျခင္းေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ မလူးသာမလြန္႔သာ....။
ဒါေပမယ့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကေတာ့ ဓားေတြကို တင္းက်ပ္စြာ
ဆုပ္ကိုင္ထားကာ ႐ုန္းႏိုင္သမ်ွ ႐ုန္းေနခဲ့သည္ ။
တစ္ေခါက္တြင္ေတာ့ လက္တစ္ဖက္မွ ဓားျဖင့္
ထိုသူ၏တင္ပါးကို မွန္းကာ ေနာက္ျပန္ထို းထည့္လိုက္ရာ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ၿပီး
ကြၽန္ေတာ့္ကို လႊတ္ခ်လိုက္သည္ ။
ထိုသူကို အေဝးသို႔ အေရာက္မခံဘဲ ကိုယ္ခ်င္းဝင္လံုးကာ
ရင္ဘတ္ကို ဓားျဖင့္ အားစိုက္ကာ ထိုးထည့္လိုက္ရာ
ေသြးပြက္ပြက္ထြက္ကာ မ်က္လံုးႀကီးျပဴ းလ်က္ ဒဏ္ရာကို
လက္ျဖင့္ဖိကာ လဲက်သြားေလေတာ့သည္ ။
ေမာလြန္းလို႔ အသက္လု႐ွဴ ေနတုန္းမွာပဲ တဖန္ျပန္ၿပီး
ထိန္းခ်ဳပ္ခံလိုက္ရျပန္ၿပီ....!!
ေက်ာဖက္မွ သံခြၽန္ေကာက္ျဖင့္ ကုတ္တြယ္ကာ မလိုက္တာေၾကာင့္
ေနာက္ျပန္ဆုပ္ကိုင္မိရင္း ေျခေထာက္မ်ား အေပၚသို႔ ျမင့္တက္သြားေတာ့သည္ ။
ငရဲခန္းတမ်ွ ႏွိပ္စက္ေနေသာ လူေ႐ွ႕တြင္ ကြၽန္ေတာ္ ခံႏိုင္ရည္အား
နည္းလာခဲ့ၿပီ ။
လွံခြၽန္တစ္ခုကလည္း ဝမ္းဗိုက္ထဲတြင္ တိုးလိုးတန္းလန္း....!!
႐ုတ္တရက္ တိုက္ခိုက္ခံရျခင္းေၾကာင့္ ပါးစပ္မွ ပူေႏြးေသာ
အရည္မ်ားစီးက်ကာ အသက္႐ွဴ က်ပ္လာခဲ့သည္ ။
ေနာက္ၿပီး ေခ်ာင္းဆိုးရခက္ခဲလာကာ ပါးစပ္မွ အရည္မ်ားသည္
ေမးေစ့တစ္ေလ်ွာက္ စီးဆင္းလာၾကေတာ့သည္ ။
တင္ပါးကို ေနာက္ဖက္မွ ေဆာင့္ကန္ခံရတာေၾကာင့္
အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားမိသည္ ။
အကန္ခံရတဲ့အ႐ွိန္ေၾကာင့္ ေျမႀကီးေပၚသို႔ ပစ္လဲက်ေသာအခါ
အေပၚမွ ထပ္မံဖိထားသည္ ။
ဒီေနရာမွာ ကိုုယ္ခႏၶာ အရြယ္အစားေသးငယ္ၿပီး အရပ္ပုတာက
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ အားနည္းခ်က္ႀကီးပါ....။
ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ဓားစြမ္းရည္မွာ သူမတူေအာင္ ထူးခြၽန္ေပမယ့္
အခုေတာ့ လက္နက္မဲ့ျဖစ္ေနရၿပီ...။
အခုအေျခအေနမွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ သူတို႔အတြက္ အလြန္လြယ္တဲ့ ပစ္မွတ္တစ္ခုျဖစ္ရျခင္းကိုလည္း အလြန္မုန္းတီးမိသည္ ။
လက္က်န္အားႏွင့္ ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္ တြန္းထိုး႐ုန္းကန္ၾကည့္ရာ
ေနာက္တစ္ေယာက္က လွံႏွင့္ ကြၽန္ေတာ့္တည့္တည့္ကို
ခ်ိန္ထားသည္ ။
ကြၽန္ေတာ့္ကို စကားေျပာတဲ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာ
ထီးထီးႀကီးရပ္ေနၿပီး သူ႔ဓားကို ကြၽန္ေတာ့္လည္မ်ိဳေအာက္ထားကာ
စူး႐ွေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္႐ႈေနသည္ ။
သူတို႔ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွ မလြတ္ႏိုင္မွန္းသိေသာ္လည္း
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ကိုယ္ကို တြန္႔လိမ္လ်က္ ႐ုန္းကန္ေနရင္း
အၾကည့္စူးစူးႏွင့္ အာခံကာ ျပန္ၾကည့္မိသည္ ။
"မင္းရေနတာထက္ပိုၿပီးေတာ့ မင္းက အဖိုးတန္သားပဲ....
ဒါကို ေက်းဇူးတင္လိုက္ပါ....သစၥာေဖာက္ေရ....
ဘယ္သူမွ မင္းကို မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး...
မင္းကို တံဆိပ္ခပ္ထားတာေတာင္မွေလ.......''
ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ ရွိေသာ တက္တူးေနရာက ိုဖုံးထားတဲ့ ပိုးစေလးကို ဓားျဖင့္
ထိုးခြဲဖြင့္ရင္း သေရာ္ေတာ္ေတာ္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာေနသည္ ။
အစလွစ္ဟသြားခ်ိန္တြင္ စိတ္မထိန္းနိုင္စြာ သူ႔ကို ေဒါသတႀကီးျဖင့္
ခပ္တိုးတိုး တစ္ခ်က္ လွမ္းမာန္လိုက္သည္ ။
သူကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္စြာ သူ႔လူမ်ားကို တစ္ခ်က္ ေဝ့ဝဲၾကည့္လိုက္ၿပီး
ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ
တစ္ခြန္းခ်င္းေျပာသည္ ။
"သူ႔ကို သတ္လိုက္....!!!!''
အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ ႐ွဴ သြင္းလိုက္သည္ ။
အသက္ခ်မ္းသာေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုရမလား...
သနားေပးပါလို႔ေရာ ေတာင္းပန္ရမွာလား...
ဟင့္အင္း....လုပ္သင့္တာအားလံုးကို ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ....။
သူတို႔က လက္နက္နဲ႔ က်ြန္ေတာ့္ကို အဆံုးသတ္ေပးဖို႔
ျပင္ဆင္ၾကသလို လြတ္လမ္းအတြက္လည္း က်ြန္ေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ
ႀကိဳးပမ္းၿပီးၿပီ...။
သူတို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီလို လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့
အဆံုးမသတ္ႏိုင္ပါဘူးေလ ။
ေသေလာက္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ခံရျခင္းကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္
ေမ်ွာ္မွန္းထားသလို ကြၽန္ေတာ့္အတြက္
ရက္စက္လွတဲ့ ကံၾကမၼာပါပဲ..........။