"အကိုေလး...ကြၽန္ေတာ္ အဲ့လိုမ်ိဳးေတြ မႀကိဳက္ပါဘူးဆိုဗ်ာ......."
အက်ႌ ေတြ၊ေဘာင္းဘီေတြကို ၾကယ္နဲ႔ လိုက္မလိုက္ ၾကည့္ေပးေနရင္းမွ ၾကယ့္အသံေၾကာင့္ ေခ်မိုးမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္သည္။
ဤသည္ကို ၾကယ္ျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္.....
"အာ......ေခ်...ေခ်မိုး...ဒါေတြငါမဝတ္ခ်င္ဘူးကြာ....
ဝယ္ေပးခ်င္ရင္ ႐ွပ္အက်ႌနဲ႔ပုဆိုးဘဲ ဝယ္ေပးပါကြာ....."
ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးသံျဖင့္ ေျပာေနသည္ကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္ပံုမေပၚ.....ဆိုင္ရဲ႕ေနရာအႏွံလွည့္လည္ၿပီး သူသေဘာက်တာေတြ႔ရင္ယူကာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ လာကပ္ေပးသည္။
ဗိုက္ဆာတယ္ဆိုသူက မုန္႔စားဖို႔အတြက္
Myanmar Plazaထိ တကူးတကလာသည္ကိုလည္း
ကြၽန္ေတာ္ မအံ့ျသေတာ့ေပ.....။
"ေရာ့.....ဒါသြားဝတ္ၾကည့္....."
လက္ထဲေရာက္လာတာေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ကိုယ္ေပၚက အဝတ္အစားပံုစံမ်ိဳးေတြ......
"ငါ....မဝတ္ဘူး......"
"ဝတ္ၾကည့္......"
"ငါ မႀကိဳက္ပါဘူးဆို....."
"ၾကယ္....ငါႏွစ္ခါ မေျပာခ်င္ဘူး....
သြားဝတ္ၾကည့္......"
သူ႔လက္ထဲကို ျပန္ထည့္ေပးလိုက္၊ ကြၽန္ေတာ့လက္ထဲကို ျပန္ေပးလိုက္ႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္နားသို႔ ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးတစ္ေယာက္
ေရာက္လာေလသည္။
သူမက ေခ်မိုးႏွင့္ကြၽန္ေတာ့ကို တစ္လွည့္စီၾကည့္ၿပီး
ေခ်မိုးအား ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးသည့္ေနာက္
"ဟို....အကိုတို႔....ဘာလုပ္ေနတာလဲ....
ဒီမွာcctv႐ွိတယ္ေနာ္......." ဟုဆိုကာ အေပၚကို လက္ညႇိဳးထိုးျပေလသည္။
သြားၿပီ.....ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဆိုင္ကပစၥည္းေတြ အလစ္သုတ္မယ့္သူေတြလို႔ ထင္သြားၿပီလားမသိ....။
ေခ်မိုးကို ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္မိေတာ့....
အေပၚေအာက္ကိုပင္ အနက္ေရာင္ဝတ္စံု ဝတ္ဆင္ထားသည့္အျပင္ အနက္ေရာင္လ်ွာဦးထုပ္ေပၚကေန
အေႏြးထည္ေခါင္းစြပ္ကို ထပ္စြတ္ထားၿပီး ႏွာေခါင္းစည္းပါ တပ္ထားေသာ သူ႔ပံုစံက ေကာင္မေလး ထင္လည္း ထင္ခ်င္စရာပင္.....။
မ်က္လံုးဘဲ ျမင္ေနရတဲ့သူ႔ကို မင္းသားေခ်မိုးျမင့္ပိုင္ဟု.ဘယ္သူမွသိၾကပံုမေပၚ....။
သူက ဘာမွမေျပာေသာ္လည္း....ေလာေလာဆယ္ မ်က္ႏွာျမင္ေနရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က အထင္မခံႏိုင္ဘဲ
ပ်ာပ်ာသလဲႏွင့္.......
"အာ....ညီမ...ဝယ္မွာပါ....အကိုနဲ႔သူနဲ႔
အက်ႌ ေကာင္းတယ္၊မေကာင္းဘူး ျငင္းေနၾကတာ
စိတ္ခ်ပါ ဘာမွမလုပ္ဘူး....."
ကြၽန္ေတာ္႐ွင္းျပလိုက္ေတာ့မွ ေကာင္မေလးက ေခါင္းညိတ္ျပံဳးျပၿပီး ထြက္သြားေတာ့သည္။
"ေခ်......."
အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေခၚမိေတာ့မည့္ ပါးစပ္ကိုျပန္စိၿပီး
အနားကေပ်ာက္သြားျပန္ေသာ လူဆိုးဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ေလး ဆီသို႔ အက်ႌ ေတြပိုက္ရင္းႏွင့္ပင္ သြားလိုက္ၿပီး....
"ေခ်မိုး...မင္းလုပ္တာ ငါတို႔ကိုတစ္မ်ိဳးထင္ကုန္ၿပီ....
ျပန္မယ္ကြာ...လာပါ....ေနာက္ေန႔မွ ငါ့ကို ေစ်းမွာျဖစ္ျဖစ္ ပုဆိုးဘဲ လိုက္ဝယ္ေပးပါကြာ...."
မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ၾကယ့္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ခ်င္လာေသာေၾကာင့္ ေခ်မိုးရယ္လိုက္သည္။
မ်က္လံုးဘဲေဖာ္ထားေသာေၾကာင့္ သူရယ္ေနတာကို ၾကယ္သိပံုမေပၚ....။
အက်ႌေတြ မဝယ္ဖို႔အေရးသာ အားသြန္ခြန္စိုက္ ေျပာေနေတာ့တာ.....။
ေခ်မိုးရယ္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ကိုေဖ်ာက္ၿပီး....
"မင္းလိုခ်င္တာလည္း ဝယ္ေပးမယ္... ငါဝယ္ေပးတဲ့ဟာလည္း လက္ခံရမယ္....."
ၾကယ္က စကားေျပာဖို႔ ဟန္ျပင္လိုက္တာေၾကာင့္
"ဘာမွမေျပာနဲ႔ေတာ့....ဟိုမွာေတြ႔လား...."
သူလက္ညႇိဳးထိုးျပရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးက လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရျပန္သည္။
"ေတြ႔တယ္ေနာ္....ဘာမွမေျပာဘဲသြားဝတ္ေတာ့....
ၿပီးရင္ ေတာ္မေတာ္ေျပာဦး ျပန္လဲလို႔ရေအာင္....."
ၾကယ္လည္း ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘဲ အဝတ္လဲခန္းထဲဝင္ၿပီး ခြၽတ္ရခက္၊ဝတ္ရခက္တဲ့ အဝတ္ေတြကို ပြစိပြစိေျပာရင္း ဝတ္လိုက္သည္။
ၾကယ္ဝတ္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ထြက္လာသည္ႏွင့္ လက္ပိုက္ၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနေသာ ေခ်မိုးကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။
.
.
.
မ်က္ႏွာႀကီးဆူပုတ္ေနတဲ့ ၾကယ့္ကိုၾကည့္ၿပီး
ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ခ်ိဳးႏွိမ္လိုက္ကာ.....
"ဘယ္လိုလဲ အဆင္ေျပလား...."
မေျပမွန္းသိရက္သားနဲ႔ ေမးေနေသးတဲ့သူကို ျပန္မေျဖဘဲ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့လက္ထဲက အဝတ္ေတြယူၿပီး ေကာင္တာမွာ ေငြသြား႐ွင္းသည္။
"ဘယ္ေလာက္လဲညီမ......"
ပိုက္ဆံအိတ္ထုတ္ၿပီး ေမးလိုက္ေသာ ေခ်မိုးစကားေနာက္
ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္းပါ အကို ဆိုေသာ အသံၾကားေတာ့ ၾကယ့္မွာ မ်က္လံုးျပဴးသြားရေလသည္။
ပိုက္ဆံထုတ္ေနတဲ့ေခ်မိုးကို ၾကယ္က ေကာင္တာႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီသို႔ ဆြဲေခၚသြားကာ
"အက်ႌ ေလးစံုေလာက္ကို ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္းဆိုတာ အရမ္းမ်ားတယ္ေခ်မိုး....ဝတ္လို႔ေကာင္းတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔....မဝယ္နဲ႔ေတာ့..သြားမယ္....လာ...."
ေခ်မိုးလက္ကိုဆြဲၿပီး ထြက္သြားေတာ့မည့္ ၾကယ္တို႔ကို ေကာင္တာက ေကာင္မေလးက ေၾကာင္ၾကည့္ေနေလသည္။
သူမမွာ အက်ႌ ေတြကို အိတ္ထဲထည့္ရေတာ့မလို၊ ထုတ္ရေတာ့မလိုႏွင့္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ေခ်မိုးက ဘာမွမေျပာဘဲ ၾကယ့္ရဲ႕လက္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ကာ
"ထည့္လိုက္ေတာ့ညီမ....ဒီမွာ ႏွစ္သိန္းေလးေသာင္း...."
ေကာင္မေလးလက္ထဲက ပိုက္ဆံေတြကိုၾကည့္လိုက္၊ အက်ႌအိတ္ကို ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ႏွေျမာျခင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ေနတဲ့ၾကယ့္ကို ေခ်မိုးက လံုးဝဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ပိုက္ဆံ႐ွင္းၿပီးသည္ႏွင့္ ဆိုင္ထဲမွ ထြက္သြားေတာ့သည္။
.
.
.
အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ ၾကယ့္ရဲ႕မ်က္ႏွာက ဆူပုတ္ေနသည္။
*အက်ႌေလး ေလးစံုေလာက္ ဝယ္ေပးလိုက္တာကို မ်က္ႏွာက ဆူပုတ္ေနေရာ...လုပ္ေပးစရာေတြအမ်ားႀကီး က်န္ေသးတာ
အဲ့အခါက်ရင္ ဒီ့ထက္ ပိုဆိုးမယ္ထင္တယ္....*
ေခ်မိုးစိတ္ထဲမွ ေတြးလိုက္ၿပီးေနာက္ အေႏြးထည္ႏွင့္ဦးထုပ္ကို ခြၽတ္ကာ စားပြဲခံုေပၚတင္ရင္း...
"အာ.....မင္းလုပ္တာနဲ႔ တစ္ခုလုပ္ဖို႔က်န္ခဲ့ၿပီ......"
ဘာလဲဆိုသည့္သေဘာႏွင့္ ၾကည့္လာေသာ သူ႔အား မ်က္ႏွာတည္ႏွင့္ပင္
"မင္းကို ဖုန္းဝယ္ေပးရဦးမယ္....."
"ဟာဗ်ာ.....ဖုန္းကဘာလုပ္မွာလဲ....
ဘယ္မွဆက္စရာလည္းမ႐ွိဘူး....
မယူဘူးေနာ္...မဝယ္နဲ႔..."
ေဟာၾကည့္.....ဝယ္ေပးမဲ့သူက ဝယ္ေပးမယ္ေျပာေနတာေတာင္ အတင္းျငင္းေနတာ
မဆီမဆိုင္ ဘာျဖစ္ျဖစ္လိုခ်င္ေနတဲ့ အိမ္ကညီမ ပြင့္ေခ်လႊာကိုေတာင္ ေတြးမိလိုက္ေသး......
"ဆက္စရာမ႐ွိဘူးလို႔....ဘယ္သူေျပာလဲ...
ငါနဲ႔ဆက္မွာေပါ့....."
တစ္ခါတစ္ေလ ေခ်မိုးကို ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ပါ....။
သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္က ဒီေလာက္ တပူးပူးတတြဲတြဲ ႐ွိေနတာ
ဖုန္းဆက္စရာ အေၾကာင္းမွ မ႐ွိဘဲ.....။
"မေနာက္ပါနဲ႔ အကိုေလးရာ.....
အဲ...ေခ်မိုးရာ...."
စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ေျပာမိေတာ့
"ေအာ္...မင္းဘဲငါက ေနာက္ရဦးမယ္....တကယ္လို႔
မင္းကအိမ္ေနာက္ေဖး ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ
႐ွိေနတဲ့ငါက ေအာ္မေခၚဘဲ ဖုန္းဆက္လို႔ရတယ္ေလ...
ေလမကုန္ဘူး....ထိုင္ေနရာကေန ထစရာမလိုဘူး...."
ေဟာဗ်ာလို႔သာ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ၿပီး ကိုယ့္နဖူးကိုယ္သာ
႐ိုက္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္.....။
ေခ်မိုးက တစ္ခါတစ္ေလ
ဒီလိုလည္း ကပ္သီးကပ္ဖဲ့ ႏိုင္တတ္တယ္....။
.
.
.
တစ္အိမ္လံုးမွာမွ တစ္လံုးတည္း႐ွိေသာ ကုတင္ကိုၾကည့္ကာ
ေခ်မိုးေခါင္းကုတ္ေနမိသည္။ အခန္းလြတ္ေတြ႐ွိေပမဲ့ တစ္ေယာက္ထဲ ေနဖို႔လုပ္ထားတာဆိုေတာ့ ကုတင္က တစ္လံုးဘဲ ႐ွိသည္။
ဘာျဖစ္လဲကြာ ေယာက်္ားေလးေတြဘဲလို႔ ေတြးလိုက္ၿပီး...
ေဘးနားမွာ ရပ္ေနတဲ့ၾကယ့္အား....
"ၾကယ္....မင္း ကုတင္ေပၚမွာအိပ္ ငါေအာက္မွာအိပ္မယ္...."
ႏွစ္ေယာက္တူတူ အိပ္လို႔ရေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့စိတ္က ခြင့္မျပဳဘူး....။
ဘာလို႔မွန္းမသိ ကသိကေအာက္ျဖစ္မႈနဲ႔ ခြဲထြက္ခ်င္ေနမိတာ...ကြၽန္ေတာ့ခံစားခ်က္အမွန္ကို သိသြားတဲ့အခ်ိန္တည္းက.....။
ဒါေပမဲ့လည္း...
ကြၽန္ေတာ္ သူနဲ႔ေဝးေဝးမွာ မေနႏိုင္ျပန္ဘူး....
ကြၽန္ေတာ့အေျပာကို ၾကယ္က ပ်ာပ်ာသလဲျငင္းသည္။
"ဟာ.....ငါေအာက္မွာအိပ္ပါ့မယ္....မင္းဘဲကုတင္ေပၚမွာအိပ္...ငါကအိပ္ေနက်ဆိုေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး မင္းကအက်င့္မ႐ွိေတာ့ အိပ္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး...."
သူကဘာမွမျဖစ္သလို ေျပာလိုက္ေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းမႈတစ္ခု ျဖစ္သြားသည္။
"အဲ့တာေၾကာင့္ အက်င့္ျဖစ္ေအာင္ အိပ္ၾကည့္မလို႔ေလ....."
ေခါင္းအံုးကို ၾကမ္းျပင္မွာခ်ၿပီး ကိုယ္ခနၶာပစ္လွဲကာ ေနရာယူလိုက္တဲ့ ေခ်မိုးကို ၾကယ္ဘာမွမေျပာဘဲ ကုတင္ေပၚမွာ ဝင္လွဲလိုက္ေတာ့သည္။
ၾကယ္ကေခ်မိုးကို ေက်ာေပးထားသည့္အတြက္ ေခ်မိုးအသာေလး ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္ကို သူမသိေပ....။
.
.
.
ေပ်ာ့ေပ်ာ့အိအိေခါင္းအံုးႏွင့္ မာေက်ာလွေသာ ၾကမ္းျပင္က တစ္သက္လံုး ေမြ႔ယာႏွင့္ အိပ္လာေသာ ေခ်မိုးအတြက္ အဆင္မေျပမႈ အႀကီးႀကီးကို ျဖစ္ေစသည္။
ေညာင္းသလိုလိုႏွင့္ ေနသားမက်သည့္ ခံစားခ်က္က ေခ်မိုးအား.အိပ္မရေအာင္ လုပ္ေနသည္။
ဒီအေတာအတြင္း ၾကယ္ဘယ္လိုေနခဲ့သလဲလို႔ စဥ္းစားမိေတာ့ ေပၚလာတဲ့ ဒယ္ဒီ့မ်က္ႏွာက သူ႔ကို ေဒါသေတြ ျဖစ္ေစသည္။
ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေနခဲ့ရပံုေတြကို ျမင္ေယာင္မိရင္း သားသမီးခ်င္းအတူတူ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ေနခဲ့ရတဲ့ ၾကယ့္ကို သနားမႈႏွင့္အတူ အားနာစိတ္ျဖစ္လာမိသည္။
ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္လွည့္ျပန္၍ အခြင့္အေရး ေပးမိျခင္း....။
ေ႐ွာင္လႊဲလို႔မရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြအတြက္ တာဝန္႐ွိသူက ဖခင္ျဖစ္ေပမဲ့ လိုလိုလားလားႏွင့္ပင္ ကိုယ္စားေပးမိျခင္း....။
အေတြးတို႔ႏွင့္အတူ မ်က္ႏွာက်က္ကိုေငးရင္း အိပ္ေပ်ာ္မွန္းမသိ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။
.
.
.
"ဟင္း...ဟင္း....ခ်မ္းတယ္....ဟင္း...ခ်မ္းတယ္... "
ညည္းသံေၾကာင့္ အိပ္တစ္ဝက္ ႏိုးတစ္ဝက္ ျဖစ္ေနေသာ ေခ်မိုးတစ္ေယာက္ ႏိုးသြားရေလသည္။
"ၾကယ္......ဘာျဖစ္ေနတာလဲ....."
ေခြၽးေတြထြက္ေနေသာ္လည္း ခ်မ္းတယ္ေအာ္ေနေသာ ၾကယ့္နဖူးကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ ပူျခစ္ေနသည္မွာ မီးေသြးခဲအလား.....။
ေခြၽးေတြကို အဝတ္နဲ႔သုတ္ေပး....ေစာင္ကို လည္ပင္းထိ ယူျခံဳေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ကုတင္ေဘးမွာ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလ်ွာက္ေနမိသည္။
ေဆးကလည္းမ႐ွိ.....။ အခ်ိန္ကလည္း ည၂နာရီဆိုေတာ့ ေဆးလည္းသြားဝယ္လို႔မရ...၂၄နာရီေဆးခန္းေတြလည္း မသိႏွင့္ ဒုကၡေရာက္ေနခ်ိန္တြင္ သတိရသြားမိသည္က ဦးညိဳ....။
ဦးညိဳကို လွမ္းေမးရင္ေကာင္းမလား.....
ဖုန္းယူၿပီးဆက္ဖို႔ ဟန္ျပင္ရင္းမွ...အသက္ႀကီးတဲ့သူကို ညႀကီးအခ်ိန္မေတာ္ မႏိႈးခ်င္ေတာ့၍ မဆက္ျဖစ္ေတာ့ေပ....။
ေတာ္ၾကာ မိမိေျကာင့္ တစ္ေန႔လံုး ေခါင္းမျကည္မလင္ ျဖစ္ေနရင္ ဒုကၡေရာက္ေနဦးမည္။
"ဟာ....ဟုတ္ၿပီ....ဂ်ာႀကီး....ဂ်ာႀကီး....."
ဖုန္းေခၚရမွာ အားနာမိေပမဲ့ ေမးစရာ ဒီလူေတြဘဲ႐ွိေတာ့ အားနာနာနဲ႔ဘဲ ဖုန္းနံပါတ္ႏွိပ္လိုက္သည္။
သံုးခါေလာက္က်မွ ဖုန္းကိုင္သည္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူး အသံႏွင့္ ဖုန္းနံပါတ္ၾကည့္လိုက္ပံုမရ......
"ဘယ္သူလဲကြာ......လူအိပ္ခ်ိန္ဆိုတာ....နားမလည္ဘူးလား...." ဆိုၿပီး စြတ္ေဟာက္ေတာ့သည္။
"ဟဲလို.....ဂ်ာႀကီး...ကြၽန္ေတာ္ပါ......"
ဂ်ာႀကီးဆိုတဲ့အသံၾကားေတာ့ ကိုစိုးဦးတစ္ေယာက္ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ပင္ ဖုန္းနံပါတ္ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့....
အကိုေလးဆီကပင္.....
ဒီေတာ့မွ မ်က္လံုးေတြဘာေတြ က်ယ္သြားကာ....
"အကိုေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲ....ေျပာေလ...
ဒီအခ်ိန္ႀကီးက်မွ ကြၽန္ေတာ့ဆီဆက္တာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ တစ္ခုခုျဖစ္လို႔လား....."
"အားနာလိုက္တာဂ်ာႀကီးရာ....တခုေမးစရာ႐ွိလို႔....
ဟိုေလ....ေနမေကာင္းျဖစ္လို႔....ေဆးလည္းမ႐ွိ....
ေဆးခန္းလည္းမဖြင့္ရင္ ဘာလုပ္ရမလဲ....."
"အန္......အကိုေလး...ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနလိို႔လား....."
"အင္း....အဲ....မဟုတ္....ဟို....
တကယ္လို႔ပါ တကယ္လို႔ အဲ့လိုျဖစ္ရင္ ေျပာတာ...."
ဒါမ်ား မနက္က်မွ ေမးလို႔ရတာဘဲ...
သူမ်ားအိပ္ခ်ိန္ႀကီး အေရးတႀကီးလုပ္လို႔ ဟု စိတ္ထဲမွာ ေျပာဆိုလိုက္ေသာ္လည္း....
"နဖူးေပၚ ေရခဲပတ္တင္ေပးရတယ္ အကိုေလး....
အဲ့လိုလုပ္ရင္ အပူေလ်ာ့သြား......"
"တီ.....တီ.....တီ....."
စကားေတာင္ မဆံုးေသး ဖုန္းခ်သြားေသာ သူအား ေဒါသျဖစ္ကာ က်န္ခဲ့ရသူက ကိုစိုးဦးပင္....။
တစ္ဖက္မွ ေခ်မိုးကေတာ့ ဖုန္းအျမန္ခ်ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးေျပးကာ ေရခဲသြား႐ွာေတာ့သည္။
.
.
.
"ဟာကြာ......ေရခဲကလည္းမ႐ွိဘူး......"
ေရခဲေသတၱာအေပၚကန္႔ထဲက ေရခဲထည့္သည့္ခြက္ထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွ႐ွိမေနေသာေၾကာင့္ ေခ်မိုးစိတ္ပ်က္စြာ ညည္းညဴမိသည္။
ဘာလုပ္ရမလဲ....စဥ္းစားစမ္း....စဥ္းစားစမ္း....
ေရခဲေသတၱာကို ေမႊေႏွာက္႐ွာရင္း ညေနကဝယ္လာတဲ့ အေအးဘူးေတြကိုေတြ႔ေတာ့ ျပံဳးလိုက္ကာ....
ေအးရင္ရတာဘဲမလား....အေရးႀကီးတာ အပူေလ်ာ့ဖို႔ဘဲ....
ခြက္တစ္လံုးရယ္၊ အေအးဘူးရယ္ ၊ အဝတ္ရယ္ ယူလာၿပီး
ကုတင္ေဘးက ခံုေပၚမွာ တင္ၿပီးသည့္ေနာက္ ခြက္ထဲကို အေအးေတြ ဖြင့္ထည့္ကာ အဝတ္စကိုအခ်ိဳရည္ညႇစ္ၿပီး
ၾကယ့္နဖူးေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္။
အဖ်ားေသြးေၾကာင့္ ရဲေနေသာ ၾကယ့္ပါးေလးကို လက္ဖမိုးႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ပူ႐ွိန္က မေလ်ာ့ေသး....။
ထပ္ခါထပ္ခါ တင္တင္ေပးရင္း အေအးႏွစ္ဘူးလည္းကုန္ေရာ
ၾကယ့္ကိုယ္ပူ႐ွိန္က သိသိသာသာေလ်ာ့သြားေလသည္။
ဒီေတာ့မွ ေခ်မိုးသက္ျပင္းကို အ႐ွည္ႀကီးခ်လိုက္ကာ
ၾကမ္းျပင္မွာဘဲ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
ေတာ္ေသးတယ္....အဖ်ားက်သြားလို႔.....
ညေနက ေရအၾကာႀကီးခ်ိဳးလိုက္တာရယ္....ဟိုအိမ္က ကိစၥေတြရယ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တာျဖစ္မယ္....မနက္က်မွ
ေဆးေသာက္ခိုင္းရမယ္......
လူလည္း စိတ္ေမာ၍လွဲခ်င္လာတာေၾကာင့္ လွဲဖို႔ ဟန္ျပင္လိုက္စဥ္........တခု သတိရသြားသည္ႏွင့္
အာ.....အေအးေတြျပန္႐ွင္းရဦးမယ္....ၾကယ့္နဖူးကိုလည္း.
ေရပတ္တိုက္ေပးရဦးမယ္....ေတာ္ၾကာ ပုရြက္ဆိတ္တက္ေနမွ ဒုကၡ......
အဲ့ေန႔ညကေတာ့ ေခ်မိုးတစ္ေယာက္ မအိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ....
အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ၾကယ့္မ်က္ႏွာေလးကိုသာ ေငးရင္းႏွင့္ပင္
သက္ျပင္းအခါခါခ်ရင္း မိုးလင္းခဲ့ရသည္။
.
.
.
"အား....ကြၽတ္ကြၽတ္......."
ထလာသည္ႏွင့္ ထိုးကိုက္လာေသာေခါင္းေၾကာင့္ အသံထြက္ေအာင္ ညည္းမိရင္း ၾကယ္တစ္ေယာက္ ႏိုးထလာသည္။
ေခ်မိုးအိပ္တဲ့ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းအံုးသာေတြ႔သျဖင့္ အခန္းျပင္သို႔ နံရံကိုအားျပဳရင္း ထြက္လာခဲ့သည္။
အိမ္ေ႐ွ႕ဆက္တီမွာထိုင္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္အေစာပိုင္းပင္ ႐ွိေသးသည္။
အိမ္အႏွံ႔လိုက္႐ွာၾကည့္သည္ေတာင္ မေတြ႔ေသာေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ ကားဂိုေဒါင္ထဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ကားက႐ွိေနသည္။
ခံုမွာဘဲ ျပန္ထိုင္ရင္း မ်က္လံုးအစံုကိုမွိတ္ကာ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
"ဂေလာက္.....ဂေလာက္...ဂေလာက္....."
တံခါးဖြင့္သံေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေခ်မိုးကအိမ္ေပါက္ဝပင္ ေရာက္ေနေလၿပီ....။
လက္ထဲမွာလည္း ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ထုတ္ေတြႏွင့္.....
ၾကယ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ ေခ်မိုးက....
"ဟာ.....ၾကယ္...ႏိုးေနၿပီလား....
အေစာႀကီး႐ွိေသးတယ္ျပန္အိပ္ဦးေလ...
.ေနေကာင္းေသးတာလည္း မဟုတ္ဘူး.....
ငါဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္ေပးမယ္ စားၿပီးရင္ ေဆးေသာက္ရမယ္
ေဆးပါဝယ္လာတာ...မသက္သာရင္ေတာ့ ေဆးခန္းသြားရမယ္ေနာ္ ၾကယ္....."
ကြၽန္ေတာ္ေမးစရာမလိုေအာင္ တရစပ္ေျပာရင္း မီးဖိုခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။
သူေနာက္ကေနလိုက္ကာ မတ္တပ္ရပ္ေနရင္း ေခါင္းထဲက မိုက္ခနဲ ျဖစ္ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ စားပြဲမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီး.....
"ငါသက္သာပါတယ္.....အလုပ္႐ႈပ္ခံလို႔....
မလုပ္နဲ႔ ရတယ္......"
ဆန္ေဆးေနရင္းမွ ကြၽန္ေတာ့ဘက္ကို သူလွည့္ၾကည့္လာသည္။
"ဘာရတာလဲ....မင္းကိုယ္မင္း
ေရာဂါၿပီးတယ္မ်ားထင္ေနလား လူၾကည့္ေတာ့ မတ္တပ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရပ္ႏိုင္ဘဲနဲ႔....
ဆန္ျပဳတ္ျပဳတ္တာ မင္းအတြက္ခ်ည္းဘဲ မဟုတ္ဘူး...
ငါလည္းေသာက္ဖို႔......"
ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့မွ ၿငိမ္သြားေသာ ကိုယ္ေတာ္ေၾကာင့္
ဆန္ျပဳတ္မႀကိဳက္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ေသာက္ျပရဦးမည္။
သူ႔အတြက္သီးသန္႔လုပ္တယ္ဆိုရင္ လက္မခံခ်င္တတ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေျကာင့္ လိမ္ညာရေပါင္းမ်ားေပမဲ့ ကိုယ္မႀကိဳက္တာေတြ လုပ္ရေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္မၿငိဳျငင္မိေပ...။
.
.
.
မ်က္စိေရွ့ေရာက္လာတဲ့ ၾကက္သားဖက္ေလးေတြနဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးကို ၾကည့္ရင္း က်ြန္ေတာ္မ်က္ရည္ဝဲမိသည္။
"ၾကယ္.....စားၾကည့္ေလ....
ေကာင္းေရာ....ေကာင္းရဲ႕လား...မသိဘူး...
ဘာလဲ ပူလို႔လား...ေပးေပး....ငါလုပ္ေပးမယ္...."
သူ႔ဘာသာ.တစ္ေယာက္ထဲေျပာဆိုကာ ကြၽန္ေတာ့ပန္းကန္ကိုယူၿပီး တဖူးဖူးမႈတ္ေပးေနတဲ့ ေကာင္ေလးက ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ရသူတဲ့လား....။
ကံဆိုးစြာနဲ႔ဘဲ မခ်စ္သင့္တဲ့သူလည္း ျဖစ္ေနေသးတာ....။
ပထမဦးဆံုး ကြၽန္ေတာ့ကို ဂ႐ုစိုက္တဲ့သူေရာ....
ကြၽန္ေတာ္အတြက္ လိုအပ္တဲ့အရာေတြကိုလည္း ျဖည့္ဆည္းေပးတဲ့သူ ျဖစ္ေနေသးတာ....။
ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ပန္းကန္ကိုၾကည့္ၿပီး ပလုတ္ပစ္ ပေလာင္းပစ္ စားပစ္လိုက္ေတာ့သည္။
ဆန္ျပဳတ္ကို ကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္ေပမဲ့
သူကိုယ္တိုင္ျပဳတ္ေပးတာမို႔လို႔ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
သူမျမင္ေအာင္ ေမ်ွာခ်ေနရေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္စားဖူးသမ်ွ
အရာေတြထဲ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေနတာေတာ့ အေသအခ်ာပါ.....။
.
.
.
ေခါင္းငံု႔ၿပီးစားေနတဲ့ ၾကယ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္ရသူက ေခ်မိုးပင္......။
ပထမဦးဆံုးအေနနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ဝမ္းသာလို႔မဆံုး.....။
ပထမဆံုးအေနနဲ႔ သူမႀကိဳက္တဲ့အစားအစာကို
ထမင္းဝိုင္းမွာ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ထိုင္စားရတာ တကယ္ကို ပထမဆံုးပင္....။
မနက္တိုင္းစားခဲ့ရတဲ့ မနက္စာထမင္းဝိုင္းက
သူအႏွစ္သက္ဆံုး အစားအစာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနေပမဲ့
ၾကည္ႏူးျခင္းလည္းမ႐ွိ ပီတိျဖစ္ျခင္းလည္းမ႐ွိ....
ဘာဆိုဘာမွမ႐ွိခဲ့.....။
အခ်ိန္တန္လုပ္ေနက် ကိစၥတစ္ခုလို
အလုပ္တစ္ခုလို စိတ္မပါဘဲ ဟန္ျပဆက္ဆံျခင္းေတြၾကား
သူေနသားက်ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့ရသည္။
ျပည့္စံုတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ ဟန္ေဆာင္မႈေတြၾကားကတစ္ဆင့္ ေပါက္ဖြားလာတဲ့ စစ္မွန္မႈေလးကို ေခ်မိုး ျမတ္ႏိုးတတ္ခဲ့ၿပီ......။
မျပည့္စံု မႏွစ္သက္ေပမဲ့ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းစြာပင္
ၾကယ့္နည္းတူ.ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ကို ေခါင္းမေဖာ္တမ္း
စားေနမိေတာ့သည္။
>>>>>>>>>>>>>CHANGE<<<<<<<<<<<<
AN/
Updateေနာက္က်တဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္...
အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ဟန္တရက္ျခားတခါ မေရးေပးႏိုင္ေတာ့တာ ခြင့္လႊတ္ပါ....
အနည္းဆံုးတပတ္တစ္ပိုင္းေလာက္ဘဲ တင္ႏိုင္ေတာ့မယ္ထင္တယ္....တကယ္typeဖို႔ အဆင္မေျပလို႔ပါ......
ဟန္ရက္သတ္မွတ္ေပးမယ္ေနာ္
ေသာၾကာေန့တိုင္း ဒီလိုအခ်ိန္upေပးမယ္ေလ
အဲ့တာဆို ေန႔တိုင္းေမ်ွာ္စရာမလိုေတာ့ဘူး အဲ့ေန႔တရက္ဘဲေမ်ွာ္ရံုဘဲ....
ၾကားထဲမွာ ေရးၿပီးရင္လည္းတင္ေပးမယ္... အဲ့လိုအခါက်ေတာ့surpriseျဖစ္တာေပါ့ေနာ္...
ေသာၾကာေန႔ကလံုးဝေသခ်ာ upေပးမယ္...
ၿပီးေတာ့တခုမွာခ်င္ေသးတယ္
မိုးတြင္းကို သြားေရးလာေရး.ဂ႐ုစိုက္ၾကပါ....
တခုခုျဖစ္မွာစိုးလို႔ သတိေပးတာေနာ္.....
Love you allစိန္တစ္လံုးေလးတို႔😘
❤Han_Me❤
(27.7.2018)