"Και μετά?"
Ακούστηκε η φωνή της Άριας μέσα από το κινητό.
Άντε πάλι! Τι δεν καταλαβαίνει?!
"Μετά ήρθε η μπαμπάς μου και εσείς. Δεν μιλήσαμε ξανά."
Απάντησα ξεφισώντας.
"Περίμενε... Δηλαδή το πρώτο σου φιλί ήταν με τον Στέφανο, ο οποίος μετά σου είπε να το ξεχάσετε?"
Ρώτησε για εκατοστή φορά.
"Ρε Άρια εδώ και δύο μέρες με ρωτάς! Δηλαδή τι περιμένεις? Να αλλάξει κάτι?"
Είπα χάνοντας την υπομονή μου.
"Απλώς δεν μπορώ να το πιστέψω... Για ποιο λόγο να το κάνει αυτό?"
Ακούστηκε η μπερδεμένη φωνή της.
"Δεν ξέρω..."
Ψέλλισα ενώ έβγαινα από την ντουλάπα.
"Να σε ρωτήσω κάτι?"
Την ρώτησα ενώ μάζευα τα παπούτσια από το πάτωμα.
"Τι?"
Ρώτησε αμέσως.
"Εδώ και δύο μέρες μιλάμε συνέχεια για το φιλί και δεν μου έχεις πει για τα αδέλφια του..."
Είπα και την άκουσα να ξεφυσάει.
"Τι θες να μάθεις?"
Ακούστηκε η φωνή της.
"Εσύ τι μπορείς να μου πεις?"
Ρώτησα καθώς ξάπλωνα στο κρεβάτι.
Γαμώτο ξέχασα την μπαλκονόπορτα ανοιχτή!
Ε σήκω να την κλείσεις!
Βαριέμαι...
Ρε καθυστεριμένο εσύ δεν υποσχέθηκες στον μπαμπά σου πως θα την κλείνεις πάντα?!
Σιγά μην έρθει ο Μάνος βραδιάτικα!
Γιατί τι ώρα τον περιμένουμε?
Να με εκνευρίσεις θες?
...
"Εβίτα με ακούς?"
Ακούστηκε η φωνή της Άριας μέσα από το ακουστικό.
"Ναι... Τι έλεγες?"
Ρώτησα αμέσως.
"Για τα μικρά..."
Είπε δειλά.
"Α ναι... Πες μου!"
Είπα ανυπόμονη και την άκουσα να ξεφυσάει για ακόμα μια φορά.
"Είναι δίδυμα. Η Αμέλια και ο Αχιλλέας. Χάθηκαν πριν τρία χρόνια όταν ήταν πέντε ετών. Ο Στέφανος τους είχε τρελή αδυναμία. Πάντα ήταν μαζί τους και τα προστάτευε. Η γονείς τους ήταν πολύ δεμένοι και με εκείνα αλλά και με τον Στέφανο. Μέχρι που ο Μάρκος και ο Μάνος αποφάσισαν πως τα θέλουν. Ένα βράδυ μπήκαν στο σπίτι τους και τα πήραν. Το σχεδίαζαν μήνες και για αυτό τους βγήκε τόσο εύκολο. Προσπαθήσαμε να τα βρούμε αλλά δεν τα καταφέραμε. Όταν πιάσανε τον Μάνο δεν ομολόγησε που τα έχει αλλά ούτε είπε πως τα σκότωσε. Δεν ξέρει κανείς αν ζουν ή αν πέθαναν."
Είπε με σπασμένη φωνή.
Άρα είναι αυτά που μου είπε ο Αλεξάντερ όταν μάθαμε πως δραπέτευσε...
...Αυτοί οι δύο έχουν κάνει πολλούς φόνους, με αποκορύφωμα τον τελευταίο που, όπως λένε, σκότωσαν ένα αγόρι με την αδελφή του, πριν τρία χρόνια. Βασικά ποτέ δεν βρήκαμε τα παιδιά αλλά άφησε να εννοηθεί πως τους δολοφόνησαν...
"Και ο μόνος που ξέρει είναι ο Μάνος?"
Ρώτησα μετά από λίγο.
"Μάλλον μετά την σύλληψη του Μάνου, ο Μάρκος τα πήγε εκεί που κρυβόταν πριν εμφανιστεί ξανά. Και το πιο πιθανόν είναι να κρύβεται τώρα ο Μάνος. Αλλά κανείς δεν ξέρει που είναι."
Απάντησε αμέσως.
"Για να τα μεταφέρουν σημαίνει πως είναι ζωντανοί!"
Είπα αφού το σκέφτηκα.
"Ή για να μην χρεωθούν ένα ακόμα φόνο! Τώρα απλός κατηγορείτε για απαγωγή ανηλίκου!"
Απάντησε σαν να ήταν αυτονόητο.
"Σωστά..."
Είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι.
"Τέλος πάντων σε κλείνω έχω μάθημα."
Είπε με παράπονο.
"Ok. Τα λέμε!"
Είπα και έκλεισα. Βγήκα από το δωμάτιο και κατέβηκα τις σκάλες. Ο Αλεξάντερ καθόταν στον καναπέ και έβλεπε τηλεόραση.
"Με ποιον μιλούσες τόση ώρα μικρή?"
Ρώτησε κοιτώντας με, με σηκωμένο το φρύδι.
"Με την Άρια."
Απάντησα και έκατσα δίπλα του.
"Και τώρα εγώ να σε πιστέψω?"
Ρώτησε καθώς περνούσε το χέρι του γύρω μου.
"Δηλαδή με ποιόν θα μπορούσα να μιλάω βραδιάτικα?"
Ρώτησα ενώ εκείνος με φιλούσε στα μαλλιά.
"Δεν ξέρω..."
Απάντησε ενώ εγώ προσπαθούσα να βολευτώ καλύτερα στην αγκαλιά του.
"Που είναι ο μπαμπάς?"
Ρώτησα όταν κατάλαβα πως δεν είναι στην κουζίνα.
"Θα έρθει σε λίγο. Έχει πάει στην κλινική για κάτι συμβόλαια που ξέχασε..."
Απάντησε και εγώ έγνεψα θετικά.
"Δεν μου είπες... Σου άρεσαν τα μαθήματα με το όπλο?"
Ρώτησε μετά από λίγα.
"Φυσικά!"
Απάντησα ενθουσιασμένη. Εκείνος γέλασε με την αντίδραση μου και με κοίταξε στα μάτια.
"Θα προσέχεις όμως! Εντάξει?"
Είπε γλυκά και χωρίς να το σκεφτώ έγνεψα θετικά πέφτοντας στην αγκαλιά του. Πήγα να τον ρωτήσω πως γνωρίστηκαν με την Ρόζα, αλλά ένας ήχος από το δωμάτιο μου με έκανε να πεταχτώ από τον φόβο μου.
"Τι ήταν αυτό?"
Ρώτησα ενώ σηκωνόμουν από τον καναπέ.
"Περίμενε εδώ."
Είπε και πήρε το όπλο, που ήταν πάνω στο τραπέζι. Άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες πλησιάζοντας το δωμάτιο μου. Όταν χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο πλησίασα την πόρτα για να είμαι έτοιμη να φύγω αν συμβεί κάτι. Βιαστικά βήματα ακούστηκαν και τον είδα να τρέχει προς το μέρος μου. Με προσπέρασε και άνοιξε την πόρτα, τρέχοντας προς τα έξω. Όλοι οι σωματοφύλακες τον ακολούθησαν εκτός από πέντε που ήρθαν σε εμένα. Με περικύκλωσαν και έκλεισαν την πόρτα.
"Τι συμβαίνει?"
Ρώτησα ενώ έκανα μια προσπάθεια να την ανοίξω ξανά.
"Ο κύριος Αλεξάντερ είπε να μην βγείτε."
Απάντησε ένας από αυτούς και με απομάκρυνε από εκεί. Χωρίς να το σκεφτώ πλησίασα το έπιπλο που είναι δίπλα από την κουζίνα και έβγαλα το όπλο που μου είχαν δώσει. Οι σωματοφύλακες δεν έκαναν κάτι για να με σταματήσουν οπότε το όπλισα και ξαναπήγα μέσα. Μετά από δέκα λεπτά η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε ο Αλεξάντερ. Μπήκε μέσα και πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου μαζί με το κινητό του. Ήρθε προς το μέρος μου και πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση μου. Αρχίσαμε να τρέχουμε προς το αυτοκίνητο του, μπήκαμε μέσα και πάτησε γκάζι.
"Ο Μάνος ήταν?"
Ρώτησα με σπασμένη φωνή. Γύρισε να με κοιτάξει και αύξησε περισσότερο την ταχύτητα.
"Εβίτα ηρέμησε..."
Είπε σιγά χωρίς να χαμηλώσει την ταχύτητα.
"Αυτός ήταν έτσι?"
Είπα ενώ άρχισα να δακρύζω.
"Ναι... Αυτός ήταν."
Απάντησε και εκείνη την ώρα ακούστηκε το κινητό του.
"Εβίτα μπορείς να το βάλεις σε ανοιχτή ακρόαση?"
Ρώτησε και μου έδειξε το κινητό του, που το είχε πετάξει το ταμπλό του αυτοκινήτου. Χωρίς να απαντήσω το έπιασα και το σήκωσα κάνοντας ότι μου είπε.
"Αλεξάντερ που είστε?!"
Ακούστηκε η φωνή του μπαμπά μου.
"Πηγαίνουμε στο σπίτι μου!"
Απάντησε δυνατά για να τον ακούσει.
"Γιατί τι έγινε? Η Εβίτα είναι καλά?"
Άρχισε να ρωτάει αγχωμένος ενώ ακουγόταν σαν να έτρεχε.
"Ο Μάρκος μπήκε ξανά μέσα! Καλά είναι η μικρή!"
Απάντησε και αύξησε ταχύτητα.
"Στο σπίτι σου πάτε?"
Ρώτησε αμέσως.
"Ναι."
Απάντησε μονολεκτικά.
"Έρχομαι!"
Ακούστηκε η φωνή του και έπειτα το έκλεισε. Ο Αλεξάντερ έστριψε στον κήπο του σπιτιού του και βγήκε έξω από το αμάξι. Ακολούθησα τις κινήσεις του και σε σε λίγα λεπτά βρισκόμασταν μέσα στο σπίτι του. Έκατσε στον καναπέ και χωρίς να πει τίποτα με πήρε αγκαλιά.
Γενικός όλοι μου φέρονται σαν να είμαι αρκουδάκι, αλλά ας μην το κάνω θέμα...
Σπάσαμε την αγκαλιά και επεξεργάστηκε το πρόσωπο μου.
"Είσαι καλά?"
Ρώτησε μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα.
"Ναι."
Απάντησα αμέσως.
Εσύ κυνηγούσες τον δολοφόνο, όχι αυτή! Δηλαδή έλεος! Τι να έπαθε?
Καλά δεν μιλούσες τόση ώρα! Γιατί ξανάρθες?
Έλα παραδέξου το! Κατά βάθος με ποθείς ταμάλα!
Πουλιά στον αέρα πιάνεις!
Η πόρτα χτύπησε και ο Αλεξάντερ σηκώθηκε για να την ανοίξει. Ο πατέρας μου μπήκε μέσα και μόλις με είδε, έτρεξε κατά πάνω μου αγκαλιάζοντας με. Με έσφιξε σαν να φοβόταν μην με χάσει ενώ τον ένοιωσα να βάζει το κεφάλι του στα μαλλιά μου, μυρίζοντας το άρωμα μου.
____
"Που μπορεί να κρύβεται?!"
Ρώτησε η Ρόζα καθώς πείραξε τα μαλλιά μου. Βασικά να με αγκαλιάσει ήθελε αλλά σιγά μην με άφηνε ο μπαμπάς μου. Έχω αρχίσει να υποψιάζομαι πως αυτός δεν ήθελε κόρη, αρκουδάκι ήθελε.
"Έχουμε ψάξει παντού! Δεν τον βρίσκουμε πουθενά!"
Απάντησε ο Αλεξάντερ και έκατσε στον απέναντι καναπέ.
"Μπορεί να είναι σε κάποιο διαμέρισμα!"
Είπε ο μπαμπάς μου ενώ με έσφιξε περισσότερο πάνω του.
"Έχουμε στείλει αστυνομικούς σε όλες τις περιοχές. Αν ήταν θα τον είχαν δει!"
Απάντησε η Ρόζα.
"Δεν γίνεται να είναι σε διαμέρισμα. Που θα έχει τα παιδιά?"
Είπα αφού το σκέφτηκα και ο Αλεξάντερ με κοίταξε έκπληκτος.
"Τα παιδιά..."
Ψέλλισε και κοίταξε τον κήπο, από την τζαμαρία.
"Βασικά το θέμα μας είναι τι θα γίνει με την Εβίτα! Δεν μπορεί να μείνει Κρήτη! Αν είναι να την πάρεις και να φύγετε για εξωτερικό!"
Είπε και κοίταξε τον πατέρα μου ο οποίος έδειξε να το σκέφτεται.
"Γενικός να πάει κάπου αλλού!"
Ολοκλήρωσε τις σκέψεις της, τότε ο Αλεξάντερ κοίταξε τον πατέρα μου και έπειτα μίλησε.
"Στο ορφανοτροφείο!"
Γεια σας!!! Πως είστε?
Σας άρεσε?
Τι λέτε να εννοούσε ο Αλεξάντερ?
Σχολιάστε ή πατήστε το αστεράκι☆☆☆
Μέχρι το επόμενο...
ΤΑ ΛΈΜΕ!!!