ေကာ္က်စ္ရိန္ဟာ ေက်ာက္လင္ဖုန္းကို ေဒါက္တာႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့အေျခအေနေတြကို အက်ဥ္းခ်ံဳးေျပာျပလိုက္တယ္။ ေကာ္က်စ္ရိန္ရဲ႕စကားအဆံုးမွာ အရပ္ေျခာက္ေပေက်ာ္လူေကာင္ႀကီးရဲ႕မ်က္လံုးေတြဟာ ငိုေတာ့မလိုနီရဲလာတယ္။ ေက်ာက္လင္ဖုန္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနၿပီး ပါးစပ္ကေနလဲ ေတာင္းပန္တဲ့စကားေတြကို အဆီအေငၚမတည့္စြာေရရြတ္ေနတယ္။ ကားေပၚမွာပါလာတဲ့စစ္သားေတြက ေက်ာက္လင္ဖုန္းရဲ႕အမူအရာကို အထူးအဆန္းလိုစိုက္ၾကည့္ေနၾကၿပီး တခ်ဳိ႕ဆို ပါးစပ္အုပ္ၿပီး ရီေနတဲ့လူေတြေတာင္ရိွတယ္။
ပိုင္ေမာ့ဟန္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့အေျခအေနမ်ဳိးဆိုတာ ကပ္ေဘးထဲမွာ ျဖစ္ေနက်အေၾကာင္းအရာပဲ။ အဲ့ဒါကို ဒီလူက ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ေလာေလာလတ္လတ္ အေဖေသသြားတဲ့လူလိုျဖစ္ေနရတာလဲ??
ေက်ာက္လင္ဖုန္းရဲ႕ခံစားခ်က္ကို လိန္ခြၽမ္းတစ္ေယာက္ပဲ နားလည္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးဟာ ေဒါက္တာ ရက္ရက္စက္စက္အသတ္ခံလိုက္ရတဲ့အတိတ္ဆိုးထဲကေန မ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ေသးဘူး။ အဲ့ဒီတုန္းကခံစားခဲ့ရတဲ့ နာက်င္မႈေတြ၊ အကူအညီမဲ့မႈေတြဟာ သူတို႔ဝိဥာဥ္ရဲ႕ အနက္႐ိႈင္းဆံုးေနရာအထိ ၿငိတြယ္ေနၿပီ။ အဲ့ဒီခံစားခ်က္ကို ဘယ္ေတာ့မွေမ့ႏိုင္ၾကေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ အခုအခ်ိန္အထိ လိန္ခြၽမ္းအေနနဲ႔ မ်က္လံုးမိွတ္လိုက္မိတိုင္းမွာ ေဒါက္တာ ေသြးအိုင္ထဲမွာမ်က္စိမိွတ္လွ်က္သားလဲက်ေနတဲ့ျမင္ကြင္းက အထင္းသားေပၚလာေနတုန္းပဲ။
ေဒါက္တာ သူ႕ေဘးနားမွာ နီးနီးကပ္ကပ္ရိွမေနရင္ သူ႕ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွမေအးခ်မ္းႏိုင္ဘူး။
ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ေဒါက္တာက သူ႕ေဘးမွာထိုင္ေနၿပီး အေကာင္းအတိုင္းရိွေနေသးတယ္။ ေဒါက္တာ့ခႏၶာကိုယ္က ေႏြးေထြးေနေသးၿပီး ေဒါက္တာရဲ႕ႏွလံုးခုန္သံက ပံုမွန္အတိုင္း စည္းခ်က္က်က်ထြက္ေပၚေနဆဲပဲ။ လိန္ခြၽမ္းရဲ႕ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားအေတြးေတြဟာ အခုမွသက္သာရာရသြားေတာ့တယ္။ လိန္ခြၽမ္းဟာ ေဒါက္တာ့ကိုထိခိုက္မိသြားမွာစိုးတာေၾကာင့္ ပိုင္ေမာ့ဟန္ရဲ႕လက္ေမာင္းကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကိုင္ထားရာကေန လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။
က်ဳိးယြင္ရွန္႔ဟာ ေက်ာက္လင္ဖုန္းရဲ႕မ်က္ရည္ေတြကို တကယ္ခံႏိုင္ရည္မရိွေတာ့ဘူး။ သူဟာ အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေက်ာက္လင္ဖုန္းကို ႏွစ္သိမ့္ရင္း ဒဏ္ရာရ၊ မရေမးလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအျပဳအမူက လိန္ခြၽမ္းရင္ထဲကမေက်မနပ္မႈေတြကို ပိုၿပီးေလာင္စာထည့္ေပးလိုက္သလိုပဲ။ လိန္ခြၽမ္းဟာ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕လိုက္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။ "သူက သတၱဳစြမ္းအားရွင္ပါ။ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က စတီးထက္ေတာင္ မာေသးတယ္။ နဲနဲေလာက္အထိုးခံရ႐ံုနဲ႔ ဘာျဖစ္သြားမွာမို႔လို႔လဲ??" (T/N : နိ အားႀကီးနဲ႔ အႏိုင္က်င့္တာက်ေတာ့ ထည့္ေျပာဦးေလ)
ေက်ာက္လင္ဖုန္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေဒါက္တာေရွ႕မွာ အ႐ူးျဖစ္မခံခ်င္လို႔သာ၊ သူ႕ခင္ဗ်ာ လည္ေခ်ာင္းထဲျပည့္လွ်ံလာတဲ့ေသြးေတြကို အန္မထုတ္မိေအာင္ပဲ မနည္းအားတင္းေနရတယ္။ သူဟာ လက္ကိုေဝ့ရမ္းလိုက္ၿပီး အဆင္ေျပေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။
ကားတစ္စီးလံုး ႐ုတ္တရက္ၿငိမ္က်သြားတယ္။
လိမ္ခြၽမ္းဟာထိုင္ခံုေအာက္ဖက္က အိတ္ကိုဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး သန္႔ရွင္းတဲ့အဝတ္တစ္စံုကိုထုတ္ယူလိုက္ကာ ေပါင္ေပၚကိုတင္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ ေဒါက္တာ့အက်ႌကၾကယ္သီးေတြကို စျဖဳတ္ေတာ့တယ္။
"ဘာလုပ္မလို႔လဲ??" က်ဳိးယြင္ရွန္႔ဟာ မ်က္ေတာင္ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္နဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။
"ဒီအက်ႌေတြက ေသြးစြန္းေနၿပီေလ။ ခြၽတ္ၿပီးေတာ့ မလႊတ္ပစ္ရင္ Zombie ေတြလိုက္လာၾကလိမ့္မယ္" လိန္ခြၽမ္းဟာ ရွင္းျပေနရင္းနဲ႔ ၾကယ္သီးေတြကို ဆက္ျဖဳတ္ေနလိုက္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ေလသံဟာ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေနတဲ့အတိုင္းပဲ။ "လက္ေျမႇာက္လိုက္။ အေရွ႕နည္းနည္းေလာက္တိုး။ မင္း ဒီအက်ႌေတြကိုဝတ္ထားတာၾကာေနၿပီ။ ညစ္ပတ္လြန္းလို႔ နဂိုက ဘာအေရာင္ဆိုတာေတာင္ မသိေတာ့ဘူးမဟုတ္လား"
ေဒါက္တာပိုင္အတြက္ အခုလိုပဲေနလာတာ အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ။ အခုက်ဳိးယြင္ရွန္႔ေရာပဲ။ အခုအခ်ိန္မွာ သူ႕အသက္အတြက္ အာမခံခ်က္လဲရိွေနၿပီဆိုေတာ့ ထပ္ၿပီးခုခံေနစရာမလိုေတာ့ဘူး။ က်ဳိးယြင္ရွန္႔ဟာ လိန္ခြၽမ္းအမိန္႔ေပးတဲ့အတိုင္း တစ္ေသြမသိမ္းလိုက္လုပ္လိုက္တယ္။ အေရွ႕တိုးတယ္၊ဘယ္လက္ကိုေျမႇာက္တယ္၊ ညာလက္ကိုေျမႇာက္တယ္...လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ပဲ အက်ႌအလဲခံလိုက္တယ္။
ေဒါက္တာ့ရဲ႕ က်ဳိးေၾကလုနီးနီး ပိန္ကပ္ေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ကိုျမင္လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ လိန္ခြၽမ္းဟာ အနည္းငယ္အသက္ေအာင့္လိုက္မိတယ္။ ရင္ဘတ္ထဲကဆိုးဆိုးဝါးဝါးနာက်င္လာမႈဟာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးထိပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသလိုပဲ။ ေဒါက္တာ့ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္က အရင္ဘဝနဲ႔ ဘာမွမျခားဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ ဘယ္တုန္းကမွဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ သူ႕ေခါင္းထဲမွာထဲမွာ ကာကြယ္ေဆးေဖာ္ဖို႔ဆိုတဲ့ အသိတစ္ခုပဲရိွတယ္။ ေဒါက္တာဟာ ယံုၾကည္ရာတစ္ခုအတြက္ အရာအားလံုးကိုစြန္႔လႊတ္ထားတဲ့ အေသခံစစ္သားတစ္ေယာက္လိုပဲ။
အဲ့ဒီလူဟာ စမ္းသပ္ခံလူေတြအေပၚမွာရက္စက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကိုယ္သူ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ရက္စက္တယ္။ လူေတြက သူ႕ကို မေကာင္းဆိုးဝါးလို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ၾကေပမယ့္ ထိုသူ႕ရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာ သန္႔စင္ၿပီး လွပတဲ့ကမ႓ာတစ္ခုကိုသိုဝွက္ထားမွန္း လိန္ခြၽမ္းသိတယ္။ ထိုသူက ကမ႓ာႀကီးကို ေသြးနဲ႔ေဆးေၾကာတယ္။ ၿပီးရင္ အေတြးပံုရိပ္ေယာင္ေတြကို အမွန္တကယ္ျဖစ္လာေအာင္ဖန္တီးေပးၿပီး လူသားအားလံုးကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ယူေဆာင္လာေပးတယ္။
ေဒါက္တာ့ရဲ႕ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာဖံုးေအာက္က ျဖဴစင္တဲ့ႏွလံုးသားကိုသာျမင္ႏိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ ပိုင္ေမာ့ဟန္ဆိုတာကို ဘယ္သူကမွ မုန္းႏိုင္ၾကေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီအစား ႐ူးသြပ္စြာ ကိုးကြယ္ၾကလိမ့္မယ္။ ခ်ီးက်ဴးၾကလိမ့္မယ္။ ဓာတ္ခြဲခန္းထဲက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြလို၊ ေက်ာက္လင္ဖုန္းနဲ႔ သူ႕ေနာက္လိုက္ေတြလို၊ ေနာက္ဆံုး စမ္းသပ္ခံတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ လိန္ခြၽမ္းလိုလူေတြေတာင္ ေဒါက္တာ့အေနာက္ကိုပဲ ဝမ္းသာအားရ လိုက္လာၾကလိမ့္မယ္။
အခုလို ပိန္ပါးလြန္းတဲ့ေဒါက္တာ့ကိုျမင္ရတာ လိန္ခြၽမ္းကိုယ္၌လဲ နာက်င္ရတယ္။
လိန္ခြၽမ္းရဲ႕မ်က္လံုးေတြဟာ ခါးသက္မႈေၾကာင့္ မဲေမွာင္သြားတယ္။ သူဟာ ေဒါက္တာ့ကိုသန္႔ရွင္းတဲ့အဝတ္တစ္ထည္ကို ေျဖေျဖးခ်င္း ဂ႐ုတစိုက္ဝတ္ဆင္ေပးလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ ေသြးစြန္းေနတဲ့အဝတ္ေတြကို ကားမွန္ျပတင္းေပါက္ကေနတဆင့္ အျပင္ကိုလႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ လိန္ခြၽမ္းဟာ အသံဩဩနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။ "ေဒါက္တာ ထပ္ပိန္သြားျပန္ၿပီ။ ေနာက္ဆို အစားမ်ားမ်ားစားသင့္တယ္" လိန္ခြၽမ္းဟာ အေစာပိုင္းကအိတ္ကိုပဲ ထပ္ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ အသားဘူးတခ်ဳိ႕ထုတ္ယူလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ အသားဘူးေတြကို လက္ဝါးေပၚတင္လိုက္ၿပီး စြမ္းအားကိုအသံုးျပဳကာ အသားဘူးေတြကို အပူေပးလိုက္တယ္။
အသားဘူးေတြကိုဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ကားတစ္စီးလံုး အေမႊးနံ႔ေတြလိႈင္လိႈင္ထသြားတယ္။ က်ဳိးယြင္ရွန္႔ဟာ တံေတြးကို ခက္ခက္ခဲခဲမ်ဳိခ်လိုက္တယ္။ သူ႕အေနနဲ႔ အစားမစားခဲ့ရတာေတာင္ ရက္အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။
"လင္ဖုန္းကိုပဲ အရင္ေပးစားလိုက္ပါ။ က်ဳပ္ၿပီးမွ က်န္တာစားလိုက္မယ္" က်ဳိးယြင္ရွန္႔ဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထိမ္းသိမ္းလိုက္ၿပီး အေနာက္ခံုမွာထိုင္ေနတဲ့ သစၥာရိွေခြးႀကီးကို အသားဘူးေတြလွမ္းေပးလိုက္တယ္။
"ေဒါက္တာစားပါ။ ကြၽန္ေတာ္မဆာေသးဘူး" ေက်ာက္လင္ဖုန္းဟာ ေနာက္တစ္ခါမ်က္ရည္လည္ရျပန္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ထဲက ကလီစာေတြေၾကမြၿပီး ေသြးစက္စက္က်ေနရင္ေတာင္ အဲ့ေလာက္နာက်င္ရမယ္မထင္ဘူး။
"ေလာကႀကီးမွာ အေၾကာင္းမရိွပဲ ျဖစ္လာတာ ဘာမွမရိွဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ပဲ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ပါ့မယ္။ သူေနာက္တစ္ခါ မင္းကို တိတ္တိတ္ေလးေခၚထုတ္သြားရဲရင္ ကိုယ္သူ႕လည္ပင္းကို လိမ္ခ်ဳိးပစ္မယ္" လိန္ခြၽမ္းဟာ။ ေနာက္ထပ္အသားဘူးတစ္ဘူးကိုထပ္ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး အေနာက္ခံုဆီကို ပစ္စလတ္ခတ္ ပစ္ေပးလိုက္တယ္။
ျပန္လည္ေမြးဖြားလာတဲ့လိန္ခြၽမ္းရဲ႕ႏွလံုးသားဟာ အေမွာင္ေတြဖံုးလႊမ္းေနမွန္း က်ဳိးယြင္ရွန္႔သိတယ္။ သူဟာ ေက်ာက္လင္ဖုန္းကို အဓိပၸာယ္ပါပါတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး အသားဘူးေတြကိုေကာက္ယူလိုက္ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းစစားလိုက္တယ္။ ေဒါက္တာ့ရဲ႕ ပလုပ္ပေလာင္းပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနရင္း လိန္ခြၽမ္းရင္ထဲမွာ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္မႈေတြ ျပည့္လွ်ံလာသလိုခံစားရတယ္။ ဒါက သူ႕ေဒါက္တာပဲ။ ေဒါက္တာက မက်န္းမာေပမယ့္ အသက္ရွင္ေနေသးတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေဒါက္တာ့ကို သူ႕ေဘးကေန ဘယ္သူကမွေခၚထုတ္သြားခြင့္မေပးႏိုင္ဘူး။
ကားေပၚမွာပါလာတဲ့စစ္သားေတြဆိုတာ လိန္ခြၽမ္းအယံုၾကည္ရဆံုးလူေတြခ်ည္းပဲ။ သူတို႔ေတြရဲ႕စြမ္းရည္ေတြကလဲ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းၾကတယ္။ ေကာ္က်စ္ရိန္ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့စစ္သားတစ္ေယာက္က ေဒါက္တာစားလို႔ၿပီးသြားတဲ့အထိေစာင့္ေနၿပီးမွ လက္သည္းခြံအရြယ္သတၱဳခလုပ္ကေလးကိုထုတ္လာၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ "ေဒါက္တာပိုင္၊ ဒီဟာက ခင္ဗ်ားတီထြင္လိုက္တဲ့ဟာလား?? ဒါေလးေတြ ကားအင္ဂ်င္ထဲဘယ္လိုေရာက္ေနတာလဲ?? ေဒါက္တာ ကားေတြကိုတစ္ခုခုလုပ္ေနတာလဲ မျမင္မိပါဘူး"
ကားဆယ့္ေျခာက္စီးလံုးရဲ႕အင္ဂ်င္ထဲမွာ သတၱဳခလုပ္ကေလးေတြတစ္ခုစီေရာက္ေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္စီစဥ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္႐ံုမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ယာဥ္တန္းကိုလဲ ေန႔တိုင္း အေစာင့္ေတြအျပည့္ခ်ထားတာ၊ ေဒါက္တာ့ကို ကားေတြနားမွာျမင္လိုက္တယ္လို႔ သတင္းလာပို႔တာလဲမၾကားမိပါဘူး။ သူတို႔ေတြဘယ္လိုပဲေတြးေတြး အေျဖမရဘူးျဖစ္ေနၾကတယ္။
က်ဳိးယြင္ရွန္႔ဟာ ထိုစစ္သားကိုအေျဖျပန္မေပးပဲ PSP ကိုထုတ္ယူလိုက္ၿပီး Start ခလုပ္ကို ႏိွပ္လိုက္တယ္။
သတၱဳခလုပ္ကေန ေသးငယ္တဲ့ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ရွစ္ေခ်ာင္းထြက္လာၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရြ႕လွ်ားေနတယ္။ ထိုအရာေလးဟာ စစ္သားရဲ႕လက္ေပၚကေနခုန္ဆင္းလိုက္ၿပီး ကားရဲ႕ Dashboard ေပၚထိ ေျဖးေျဖးခ်င္းတက္သြားလိုက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ ေသးငယ္တဲ့ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို ေျဖးေျဖးခ်င္းစမ္းသပ္ရင္း ခႏၶာကိုယ္ဝင္လို႔ရမယ့္ေနရာရိွမရိွကို စမ္းသပ္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ထိုစစ္သားဟာ ႐ုတ္တရက္ေၾကာင္အ,သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒါက္တာ့လက္ထဲက PSP ကို မ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြနဲ႔စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး သူ႕ပံုစံဟာ ခ်က္ခ်င္းခုန္တက္လာၿပီး PSP နဲ႔ ကစားခ်င္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ။ ေဒါက္တာပိုင္က တိုင္းျပည္ရဲ႕အေတာ္ဆံုးသိပၸံပညာရွင္ဆိုတာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ အခုလိုသတၱဳပင့္ကူေသးေသးေတြကိုေတာင္ ဒီေလာက္အသံုးက်ေအာင္ တီထြင္ႏိုင္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ B-Base က စစ္တပ္တစ္တပ္လံုးလႊတ္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ေဒါက္တာ့ကိုကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ခိုင္းခဲ့တာပဲ။ ဘယ္လိုေတာင္ ေလးစားဖို႔ေကာင္းတဲ့ ပညာရွင္ပါလိမ့္!!
"ေဒါက္တာ၊ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ဒါနဲ႔ေဆာ့လို႔ရမလား?? " စစ္သားဟာ ရွက္ရွက္နဲ႔ၿပံဳးလိုက္တယ္။
က်ဳိးယြင္ရွန္႔ဟာ ထိုလူ႕ကိုအဖက္မလုပ္ဘူး။ သူဟာ သတၱဳခလုပ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး လိန္ခြၽမ္းလက္ေပၚကိုခုန္တက္ေစလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ ခလုပ္တစ္ခုကိုႏိွပ္လိုက္တာနဲ႔ သတၱဳခလုပ္ထဲကေန အပ္တစ္ေခ်ာင္းထြက္လာၿပီး လိန္ခြၽမ္းရဲ႕အသားထဲကို ခပ္ျမန္ျမန္ထိုးစိုက္ခ်လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သတၱဳခ်င္း႐ိုက္ခတ္မိတဲ့အသံသာထြက္ေပၚလာၿပီး ပင့္ကူေသးေသးေလးဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚျပဳတ္က်ၿပီး ႏွစ္ပိုင္းက်ဳိးသြားေတာ့တယ္။
က်ဳိးယြင္ရွန္႔ဟာ ရလဒ္ကို အံ့ဩဟန္မျပပဲ သတၱဳခလုပ္ကေလးကိုေကာက္ယူလိုက္ကာ ျပန္လည္ျပဳျပင္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ PSP ကို စစ္သားကို လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ ထိုစစ္သားဟာ PSP ရလွ်င္ရခ်င္းပဲ ခ်က္ခ်င္းဝမ္းသာအားရကစားေနေတာ့တယ္။
က်ဳိးယြင္ရွန္႔အေနနဲ႔ ဒီသတၱဳပင့္ကူေလးေတြကိုတီထြင္ခဲ့တယ္ဆိုတာက ကားေတြကိုအေႏွာင့္အယွက္ေပးဖို႔ေရာ၊ လိန္ခြၽမ္းဆီက ေသြးနမူနာရႏိုင္ဖို႔အတြက္ပါျဖစ္တယ္။ အပ္ေတြရဲ႕ထိပ္ဖ်ားမွာ ထံုေဆးပါၿပီးသားျဖစ္တဲ့အတြက္ အထိုးခံရရင္ေတာင္ ထိုလူအေနနဲ႔သတိျပဳမိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လိန္ခြၽမ္းက သူထင္ထားတာထက္ အမ်ားႀကီးအစြမ္းထက္ေနခဲ့တယ္။ ထိုလူရဲ႕စြမ္းအား Level ဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မသိစိတ္ကေန အခ်ိန္ျပည့္ကာကြယ္ထားႏိုင္တဲ့အဆင့္အထိ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ထိုသူ႕ရဲ႕အသားကို က်ည္ဆံေတြေတာင္ တိုးမေပါက္ႏိုင္တာ၊ အပ္ေလာက္ကေတာ့ ေျပာေနစရာေတာင္မလိုေတာ့ဘူး။
ကံေကာင္းစြာနဲ႔ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ အေျပာင္းအလဲျဖစ္သြားလို႔။မဟုတ္ရင္ သူ႕အေနနဲ႔ လိန္ခြၽမ္းဆီကေသြးကိုရဖို႔ ဆက္စဥ္းစားေနရဦးမယ္။
လိန္ခြၽမ္းလဲ အခုမွ သတၱဳခလုပ္ေတြရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္အမွန္ကို မွန္းဆမိေတာ့တယ္။ ေဒါက္တာဟာ သူ႕မွာထူးျခားတဲ့ Healing အစြမ္းရိွတယ္ဆိုတာကို ေသခ်ာမသိတာေသးတာေတာင္မွ သူ႕ရဲ႕ေသြးကိုရဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္?? အဲ့ဒါဆို ေဒါက္တာလဲ ျပန္လည္ေမြးဖြားလာခဲ့တာလား?? သူတို႔သံုးေယာက္လံုးက တစ္ခ်ိန္ထဲနီးပါး အတူတူေသခဲ့ၾကတာ၊ သူနဲ႔ ေက်ာက္လင္ဖုန္းပဲ ျပန္ဝင္စားလာတယ္ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
အေစာပိုင္းတုန္းကရိွေနခဲ့တဲ့ သူ႕ႏွလံုးသားထဲက ဝမ္းသာပီတိျဖစ္မႈေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းခါးသက္သြားၿပီး လိန္ခြၽမ္းရဲ႕မ်က္လံုးေတြမွာ အေမွာင္ရိပ္တခ်ဳိ႕ျဖတ္ေျပးသြားတယ္။ ေဒါက္တာ ျပန္လည္ေမြးဖြားလာေတာ့ေရာ ဘာမ်ားေျပာင္းလဲသြားမွာမို႔လို႔လဲ?? ေဒါက္တာ့မွတ္ဥာဏ္ေတြထဲမွာ ေက်ာက္လင္ဖုန္းတစ္ေယာက္ပဲရိွေနၿပီး သူမွမရိွတာ။ သူဆိုတာ မျမင္ရတဲ့ သရဲတစ္ေကာင္သက္သက္ပဲကို။
ဒါေပမယ့္ အဲ့လိုဆို အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ေဒါက္တာက ဘာျဖစ္လို႔ သူ႕ခႏၶာကိုယ္ကို အနမ္းေပးခဲ့တာလဲ?? ေဒါက္တာ့ရင္ထဲမွာ သူကထူးျခားတဲ့အဓိပၸာယ္ရိွေနခဲ့လို႔ေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား??
လိန္ခြၽမ္းဟာ အေတြးေတြထဲမွာနစ္ျမဳပ္ေနၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာအမူအရာဟာ ဝမ္းနည္းသြားလိုက္၊ ေပ်ာ္သြားလိုက္၊ ခဏေန မနာလိုမႈေၾကာင့္ ႐ံႈ႕တြသြားလိုက္နဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းေနေတာ့တယ္။