«Ποιος είναι;» με ρωτάει η Ζωή. «Άμα ήξερα θα σου έλεγα» Το χτύπημα στην πόρτα ακούγεται άλλη μία φορά. «Πάω να ανοίξω» μου δηλώνει. Σηκώνετε από το κρεβάτι και ακούω την πόρτα να ανοίγει. Ψίθυροι ακούγονται αλλά δεν μπορώ να διακρίνω ποιος είναι. Είναι σίγουρα άντρας. «Πέρασε μέσα» του λέει η Ζωή και βλέπω μια αντρική φιγούρα στο δωμάτιο. Χριστέ μου.. Σηκώνομαι όρθια και τρέχω πάνω του. Τσιρίζω και τον αγκαλιάζω. Στην αρχή ξαφνιάζετε αλλά μετά ανταποδίδει. «Μάριε» φωνάζω και τον αγκαλιάζω πιο σφιχτά. «Ήρεμα μικρή» μου λέει και με σπρώχνει ελαφρά για να τον αφήσω. «Τι κάνεις εδώ;» τον ρωτάω με έκπληξη. Η αλήθεια είναι πως δεν τον περίμενα. Σπουδάζει στο εξωτερικό και μου φαίνεται περίεργο. «Ωραία υποδοχή, ούτε ένα 'τι κάνεις;'» παραπονιέται. Πόσο μου έχει λείψει. «Έλα τώρα πως ήρθες;» Κάθομαι στο κρεβάτι, δίπλα μου η Ζωή και εκείνος στο απέναντι. «Γύρισα από Αγγλία και πήγα στην Εύβοια, δεν σε βρήκα εκεί και η μαμά σου μου είπε ότι είσαι Ρόδο, πήρα το πρώτο καράβι και ήρθα!» Έκανε τόσο δρόμο για εμένα; Τον αγαπάω πάρα πολύ.
Για όσους θέλουν να μάθουν ο Μάριος είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος μου. Είναι οικογενειακός φίλος και τον ξέρω από τότε που ήταν 5 χρονών. Δυστυχώς όταν πήγαινα 1η λυκείου –εκείνος 2α – μετακόμισε Αγγλία τον βλέπω σπάνια. Είναι υπέροχος κολλητός.
«Ήρθες από εκεί μόνο για μένα; Θεέ μου σε αγαπάω πολύ. Μου έλειψες το ξέρεις;» του λέω. «Δεν δυσκολεύτηκα πολύ για να σε βρω, ρώτησα την μητέρα σου σε πιο πανεπιστήμιο είσαι και μετά πήρα άδεια για πρόσβαση στην εστία. Και μένα μου έλειψες πολύ. Είναι δυνατόν να ερχόμουν Ελλάδα χωρίς να σε δω;» Χαμογελάω, είναι πραγματικά τέλειος. «Λοιπόν από εδώ η φίλη μου η Ζωή» Δώσανε τα χέρια τους και χαιρετηθήκανε. «Θες να πάμε για ένα καφέ;» προτείνω. «Πολύ καλή ιδέα» μου λέει. «Ζωή θα έρθεις;» την ρωτάω. «Συγνώμη αλλά κανόνισα με τα αγόρια, και σε σένα υπολογίζαμε αλλά φαντάζομαι τώρα όχι» μου λέει. Ευτυχώς που ήρθε ο Μάριος. Δεν θα αντέξω να δω τον Μιχάλη με εκείνη την τεράστια πιπιλιά. «Μήπως να πήγαινες μπορεί να σε περιμένουν» λέει ο Μιχάλης. «Πας καλά; δεν υπάρχει περίπτωση! Πάω να αλλάξω» Σηκώνομαι και πάω στο μπάνιο. Αφού πρώτα πάρω τα ρούχα μου. Σε δέκα λεπτά είμαι έτοιμη και βγαίνω έξω. Φοράω ένα τζιν, μία πλεκτή μπλούζα με ένα φουλάρι από πάνω και τις μπότες μου. Βγαίνω έξω και βλέπω τον Μάριο και την Ζωή να συζητάνε. «Πάμε;» ρωτάω τον Μάριο και εκείνος μου γνέφει. «Θα σε πάρω τηλέφωνο για το βράδυ, μου το υποσχέθηκες» μου λέει και γελάμε. «Εντάξει, εντάξει»
«Έλα να καθίσουμε εδώ» του λέω και του δείχνω ένα τραπεζάκι δίπλα στην τζαμαρία. Καθόμαστε και παραγγέλνουμε τους καφέδες μας. Αυτή η καφετέρια μου αρέσει πολύ. Είναι ήσυχη και έχει πολύ ζέστη. Είναι Οκτώβριος. «Πόσες μέρες θα καθίσεις;» τον ρωτάω. «Δεν θα κάτσω πολύ θα φύγω αύριο βράδυ, τα ξημερώματα» μου λέει. Δεν θέλω να φύγει. Θυμάμαι πόσο έκλαιγα όταν θα έφευγε για Αγγλία. Ένα μήνα πριν φύγει κοιμόμασταν συνέχεια αγκαλιά το βράδυ και μόλις έφυγε ήμουν χάλια για πολλές μέρες. «Γιατί τόσο γρήγορα;» τον ρωτάω. «Όταν ήρθα Ελλάδα πήρα και την κοπέλα μου μαζί, καθίσαμε πρώτα Εύβοια για 3 μέρες και ήρθα εδώ για να σε δω. Δεν θέλω να περιμένει» μου λέει. Δεν την έχω δει ποτέ αλλά ξέρω πως είναι μαζί περίπου δύο χρόνια. «Αν και εκείνη επέμενε, ξέρεις» «Μάλιστα» του λέω. Οι καφέδες έρχονται και ευχαριστούμε την σερβιτόρα. Έχω σκοπό να του τα πω όλα. Από την ημέρα που πάτησα το πόδι μου εδώ, και για τον Μιχάλη.
Από την μεριά του Μιχάλη.
Το μαγαζί είναι γεμάτο και καθόμαστε σε ένα τραπέζι που μόλις άδειασε. «Που είναι ρε φίλε!» μουρμουρίζω στον εαυτό μου. Θέλω να δω το Ραφούλι μου, μου έχει λείψει από το πρωί. Βλέπω την Ζωή να μπαίνει μέσα. Είναι μόνη της, που είναι το Ραφούλι μου; Μπορεί να είναι πίσω. Να ξέχασε κάτι στο αμάξι. Χτυπάω νευρικά το πόδι μου στο πάτωμα. Η ζωή χαιρετάει τον φίλιππο με ένα φιλί και έπειτα χαιρετάει και εμάς. «Που είναι η Ραφ;» ρωτάω την Ζωή. «Δεν ήρθε» Ξέρω δεν ήρθε για σήμερα, επειδή θύμωσε. Το είχα καταλάβει. Εκείνη η πιπιλιά την πείραξε και νόμιζε ότι θα με καθησύχαζε με μία αγκαλιά. Και αν είναι κάθε φορά που κάνει την αδιάφορη να με αγκαλιάζει να το κάνει πιο συχνά. Μου αρέσει. «Γιατί;» η Ζωή θα ξέρει, κολλητές είναι. «Ήρθε ένας φίλος της από παλιά και πήγανε για καφέ» Τα χέρια μου γίνονται γροθιές και νιωθω το δέρνα μου να τσιτώνει. Φίλος της. Ποιος στο διάολο είναι αυτός;! «Καλά ρε Μιχάλη ξέχασες τελείως τι σου έκανε η τύπισσα χθες;!» Στην αρχή δεν καταλαβαίνω τι εννοεί, μετά όμως ξέρω ότι εννοεί το σημάδι. «Τι λέει η Ζωή ρε» «Λέει αυτό» Τους δείχνω το σημάδι. «Οοο ρε φίλε τι σου έκανε!» λέει ο Φίλιππος και γελάει. «Και το είδε αυτό η Ραφηλία;» «Ναι και μετά έλεγε ότι ήμαστε φίλοι και ότι δεν την νοιάζει και κάτι τέτοιες μαλακίες» λέω και ξεφυσάω. «Εσύ πώς το ξέρεις;» ρωτάω την Ζωή. «Με ρώτησε αν πήγες καμιά σπίτι σου και την ρώτησα γιατί και μου είπε ότι είδε μία πιπιλιά στο λαιμό σου και ήταν περίεργη να μάθει» Το ραφούλι νοιάζεται. Θέλει να ξέρει αν πήγα με κάποια. Όμως δεν πήγα με καμιά της είπα την αλήθεια. «Μην της πεις ότι στο είπα, θα με σκοτώσει» «Όχι μείνε ήσυχη»
Έχει περάσει μιάμιση ώρα αλλά σκέφτομαι το Ραφούλι. Είμαι κάπως ανακουφισμένος που δεν ήρθε επειδή θύμωσε αλλά δεν θέλω να είναι με εκείνον. Και άμα τα είχανε παλιά και θέλει να την διεκδικήσει ξανά; Δεν θα το αντέξω. Χρειάζομαι την Ραφαηλία για εμένα. Είναι δική μου, δεν αντέχω στην σκέψη να την έχει κάποιος άλλος. «Που είναι;» ρωτάω «Που είναι ποιος;» με ρωτάει ο Φίλιππος. «Η Ραφαηλία, σε πια καφετέρια είναι;» ρωτάω την Ζωή. Πρέπει να βεβαιωθώ πως θα είναι καλά, πως θα την δω σύντομα. Το πρωί είπε ότι θα τα πούμε αλλά δεν ήρθε. Θα πάω να τη βρω. «Δεν ξέρω λογικά σε αυτή απέναντι από το γυμναστήριο» Γαμώτο δεν ξέρει. «Έλα ρε Ζωή δεν ξέρεις σε πιά;» Βγάζω τηλέφωνο και την παίρνω τηλέφωνο. «Σήκωσε το» ψιθυρίζω. Με το τρίτο 'τουτ' ακούω την φωνή της. «Ναι;» Σκέφτομαι να την ρωτήσω που είναι αλλά δεν θα μου πει. «Ραφούλι είσαι καλά;» την ρωτάω. «Ναι Μιχάλη μια χαρά τι θες;» έχει νεύρα και τα έχει μαζί μου.
«Που είσαι;»
«Έξω»
«Που έξω;»
«Σε μια καφετέρια»
«Ραφούλι μην παίζεις με τα νεύρα μου, πες μου σε πια»
«Τι θες;»
«Να σε δω»
«Θα με δεις μετά»
«Δεν αρκεί αυτό».
«Γεια σου Μιχάλη» μου λέει και μου το κλείνει. Σηκώνομαι όρθιος. «Που πας;» με ρωτάει ο Σταμάτης. «Πάω να τη βρω» «Πας καλά; Θα την δεις το βράδυ» μου λέει ο Φίλιππος. «Θέλω να βεβαιωθώ ότι θα έρθει το βράδυ» «Θα έρθει θα της πω εγώ» μου λέει η Ζωή. «Κάτσε κάτω ρε μαλάκα» μου λέει ο Σταμάτης. Δεν με νοιάζει, θέλω να ξέρω ότι θα την δω το βράδυ. Θέλω να την δω. «Φεύγω». Αφήνω ένα τάλιρο στο τραπέζι και βγαίνω έξω. Ανεβαίνω στην μηχανή μου και πάω στο μαγαζί που μου είπε η Ζωή. Σε παρακαλώ να είναι εκεί. Μετά από 5 λεπτά περίπου είμαι εκεί. Παρκάρω την μηχανή μου και μπαίνω μέσα. Κοιτάζω γύρω-γύρω αλλά δεν την βλέπω. Να τη. Εκεί βρήκε να καθίσει; Κάθετε σε ένα γωνιακό τραπέζι δίπλα στην τζαμαρία. Ευχαριστώ Θεέ μου. Πάω κοντά της. «Ραφούλι;» γυρίζει και με κοιτάει. «Τι κάνεις εδώ;». Κοιτάω τον άντρα απέναντι της. Για κάποιο λόγο έχει ένα ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπο του. Βλάκας είναι; «Μισό λεπτό Μάριε» Μάριε; Είναι όνομα αυτό; Ο Μάριος γνέφει. «Πάμε έξω εμείς» μου λέει. Προχωράει μπροστά και εγώ την ακολουθώ. «Πως με βρήκες;» με ρωτάει. «Δεν ήταν δύσκολο» Αρκούσε μια προσευχή από μέσα μου. «Τι θέλεις;» με ρωτάει. «Ήρθα να δω αν είσαι καλά και αν θα έρθεις απόψε» «Δεν ξέρω» Ήμουν σίγουρος. Δεν θα έρθει. Πρέπει να έρθει. «Έλα Ραφούλι είμαστε.. φίλοι» πονάει αυτό. «και οι φίλοι βγαίνουν. Δεν φεύγω από δω μέχρι να μου πεις πως θα έρθεις» της λέω ελπίζοντας πως έτσι θα δεχτεί. Ξεφυσάει. «Θα έρθω εντάξει;» μου λέει. Τέλεια. «Ποιος είναι αυτός;» την ρωτάω και κοιτάζω το τραπέζι της. «Ένας φίλος μου που με περιμένει γι αυτό φύγε» μου λέει. Δεν θέλω να την πιέσω γιατί δε θα έρθει το βράδυ. Της δίνω ένα φιλί στο μάγουλο που μάλλον την ξάφνιασε. «Θα τα πούμε το βράδυ» της λέω και φεύγω. Για κάποιο λόγο είμαι χαρούμενος που θα έρθει το βράδυ. Και ανυπομονώ.
.
.
.
.
.
.
Τι λέτε είδατε και την μεριά του Μιχάλη. Αν σας αρέσει πείτε μου να το κάνω πιο συχνά. Για να ξέρετε έχει ακόμα μερικά χαλαρά παρτ και μετά αρχίζει το καλό.
Σκέφτομαι μια νέα ιστορία και έχω ήδη γράψει το πρώτο μέρος του. Απλά πείτε μου αν θέλετε να το ανεβάσω και αν ναι, μόλις τελειώσω αυτή την ιστορία ή να τις γράφω συνεχόμενα; *να ξέρετε ότι αν τις γράφω συνεχόμενα δεν θα υπάρχουν καθυστερήσεις, τα παρτ θα μπαίνουν συχνά σαν κι αυτό*
Περισσότερες λεπτομέρειες στο επόμενο παρτ της ιστορίας μου. Ψηφήστε και σχολιάστε!❤❤